Για το 2014 που πλησιάζει...

ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Κα(υ)λύτεροι άνθρωποι.

Πως;

Αδιαφορώντας.

Μούβις.

Σας πρόλαβα;

Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Αυτές τις άχαρες χριστουγεννιάτικες μέρες, που κάποτε ήταν οι αγαπημένες μου, είδα ταινιούλες.

1. Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη

εύχομαι να είχα τη διάθεση να αναλύσω κάθε πτυχή της.

Αν και μελαγχολική, η ωραιότερη ταινία που έχω δει φέτος το χειμώνα.

2. Ο Λύκος της Wall Street του Scorcese. Και λέω ποιου - αφενός  πάντα προσέχω σκηνοθέτη αφετέρου πήγα εξαιτίας του σκηνοθέτη μόνο που απογοητεύτηκα. 180' λεπτά απίστευτου βομβαρδισμού . 180' κούρασης και ψυχικής και σωματικής.

Φωτογραφία στο Google.

Τυχαία αναγνώσματα.

Ξεκινώντας να γράψω για κιθάρες στα Εξάρχεια, κιθαρίστες και όμορφες γωνιές, χαριτωμένα εναλλακτικά ζευγάρια με εναλλακτική αγάπη και περισσό θαυμασμό εκ μέρους μου, μελαγχολικούς συγγραφείς και για ένα μαγαζί, το ποδήλατο, στην όμορφα άσχημη πλατεία Εξαρχείων, στα φοιτητικά περάσματα και σε σακούλες από το monster κάτι με συνθήματα, έπεσα πάνω στη σελίδα 43.
Τελευταία ασχολία να διαβάζω το βράδυ, δύσκολα με παίρνει ο ύπνος-εδώ γελάμε καθώς δεν υπάρχει άτομο που αν αφήσεις μόνο του πάνω από ένα λεπτό σε απαλή μεριά, θα κοιμηθεί γρηγορότερα.
Είμαι κι απ τα άτομα που πιστεύουν στο τυχαίο. Το αγαπούν, το θέλουν στη ζωή τους γιατί πιστεύουν ότι η ζωή είναι μικρή και περικλείεται από γεγονότα που σε σημαδεύουν. Τα άτομα μετρούν λίγο, είναι οι εμπειρίες. Ακόμα και το σουβλάκι που θα φας είναι εμπειρία. Και λοιπόν διάβαζα και δε βαριέμαι, νομίζω- θα δείξει, καθόλου να γράψω αυτό που διάβαζα.
Πως όμως να καθορίσει κανείς την αξία ενός συναισθήματος; Τι έδινε αξία στο συναίσθημά του; Το γεγονός ακριβώς ότι έμενε για χάρη της. Μπορώ να πω: αγαπάω αρκετά  τον τάδε φίλο μου για να του θυσιάσω το δείνα ποσό χρημάτων - δεν μπορώ να το πω στ' αλήθεια παρά μόνο αν το χω κιόλας κάνει.
Μπορώ να πω: αγαπάω αρκετά τη μητέρα μου ώστε να μείνω αν έχω ήδη μείνει κοντά της. Δεν μπορώ να καθορίσω την αξία αυτής της αφοσίωσης, παρά μόνο αν έχω κάνει μια πράξη που να την επικυρώνει και να την προσδιορίζει. Καθώς, όμως, εγώ ζητάω απ'αυτή την αφοσίωση να δικαιολογήσει την πράξη μου παρασύρομαι σ'ένα φαύλο κύκλο
Το συναίσθημα οικοδομείται από τις πράξεις μας.
Άλλωστε ο Αντρέ Ζιντ είπε, πολύ σωστά, πως ένα συναίσθημα που υποκρινόμαστε ή ένα συναίσθημα που ζούμε σαν βίωμα είναι δύο πράγματα σχεδόν αδιαχώριστα: το ν'αποφασίσω πως αγαπάω τη μητέρα μου μένοντας κοντά της ή να παίξω θέατρο μ αποτέλεσμα να φαίνεται πως μένω για τη μητέρα μου, είναι λιγάκι το ίδιο πράγμα. Μ' άλλα λόγια: το συναίσθημα οικοδομείται με τις πράξεις που κάνουμε άρα δε μπορώ να το συμβουλευθώ και να το χρησιμοποιήσω σαν οδηγό. Αυτό σημαίνει πως δε μπορώ ούτε να αναζητήσω μέσα μου την αυθεντική διάθεση που θα με σπρώξει να δράσω, ούτε και να ζητήσω από μιαν έτοιμη ηθική έννοιες που θα μου επιτρέψουν να δράσω.

Μέρι Κρίστμας σε κάδρα.

δεν έχω πολύ όρεξη για κουβεντούλα όπως καταλαβαίνετε.

Άντε, καλά Χριστούγεννα.

Σας είπα...

θα γράφω πολλά.
χθες όμως ονειρεύτηκα, ζήτησα κι ας μείνει μόνο στο όνειρο, έδιωξα όλες μου τις ανασφάλειες και ονειρεύτηκα πως είμαι ψηλά
πως κανείς δεν εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά μου και σήμερα δεν ήταν τόσο βαρύ το ξύπνημα.

Σήμερα, θα ζητήσουμε χάρη από τον Αϊ Βασίλη!

Και ξανά.

γυρίζεις σ'αυτή τη γαμημένη φάση που ξυπνάς και δε θες να σηκωθείς απ'το κρεβάτι. Νιώθεις μια ανίκητη δύναμη να τραβάει το κεφάλι σου κάτω από το ζεστό, απ'τους εφιάλτες, μαξιλάρι. Για ακόμη μια φορά ψάχνεις να κλείσεις λίγη ώρα το κινητό αλλά σκέφτεσαι ότι είναι το μοναδικό που θα σε ξυπνήσει το πρωί γιατί είσαι και αναίσθητη και δεν ακούς καλά. Φοβάσαι μην πάθεις τα ίδια, φοβάσαι πάλι ενώ τις προάλλες διάβαζες ότι αν είσαι καλός με τους άλλους, θα είναι και οι άλλοι καλοί με σένα. Φοβάσαι να ξυπνήσεις, φοβάσαι να διαβάσεις κάτι παλιό, φοβάσαι να θυμηθείς και καταπίνεις πάλι αυτό το μαγικό χαπάκι αμνησίας που σε κάνει να μη ζεις το χθες. Να μη θυμάσαι αγγίγματα, να μη θυμάσαι πρόσωπα ή καταστάσεις αν δε τα ζεις, μόνο μουσικά ακούσματα. 
Για ακόμη μια φορά λες θα είμαι σκληρή. Έρχονται στη δουλειά και σου παίρνουν τη θέση, με μέσο όλα. Σου λένε να περιμένεις να έρθει η σειρά σου ενώ βλέπεις,διαβάζεις, καταλαβαίνεις, δουλεύεις. Δικαιοσύνη μηδέν.
Δίνεσαι ολόκληρη, νιώθεις ενώ δεν ένιωθες, αφήνεσαι ενώ δεν αφηνόσουν, ονειρεύεσαι κάνοντας ό,τι ομορφότερο και παίρνεις τ'αρχίδια σου.
Δεν υπάρχει λοιπόν. Δεν υπάρχει όνειρο, δεν υπάρχουν πρίγκιπες παρά γαμημένοι φλώροι που αν μείνεις μαζί τους περνάς όμορφα και μπορεί και να τους ερωτευτείς στο τέλος. Υπάρχει επίσης μια σχέση που έγινε μια φορά στη ζωή σου και ήταν τόσο τέλεια για να ξαναγίνει. Και από κει και πέρα υπάρχουν οι ανόητοι τροβαδούροι της αγάπης που θέλουν να σου προκαλούν, τώρα τι μη με ρωτήσεις, έκαστος στο είδος του και άσε που πρέπει να το ζήσω κιόλας για να σου πω.
Μέσα σ'αυτή τη σαπίλα είναι και ο χρόνος που τρέχει αμείλικτα κι εσύ τον φοβάσαι πολύ. Ίσως τελικά αυτό που φοβάσαι περισσότερο, Αμελί, είναι ο χρόνος.
 Η σιγουριά δεν είναι για μένα. Ο Χρόνος όμως είναι ο χειρότερος εκδικητής όλων.
Οι μέρες δεν είναι πια για μένα. Ανυπομονώ να περνούν μέχρι πάλι να κλείσουν όλα.
Δεν είναι σαν τις πληγές. Αν κλείσουν μετά, μετά το άνοιγμα θα είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Κατάλαβες εαυτέ; Αυτά θα χεις να διαβάζεις...μόνο λίγες σκέψεις αρκούν για παρελθόν. Ακόμα και το χθες, ακόμα και ένα λεπτό του είναι μακρινό. Μακρινό σημάδι στο παρελθόν.
Μάθε να ζεις το τώρα. Και είναι τόσο ωραίο.
Όταν δυο άνθρωποι ζουν το τώρα, σκέψου δυο τώρα σε μια μέρα, σε μια ώρα. Θα είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι.

αυτά.
θα επανέλθω.
έχω κλεισίματα άλλωστε.θα παίξει μπλόγκινγκ το σ-κ. :)

.

Αντίο.

Αυτός ο κόσμος δε θ'αλλάξει ποτέ.

Καλό ταξίδι

Σήμερα ήταν Σάββατο.
Κανονικά θα κατέβαινα κάτω και θα άκουγα την τηλεόραση να παίζει, θα άνοιγα την πόρτα και θα σου έκανα λίγη παρέα να κάνεις το άθλιο σου τσιγάρο.
Σήμερα έξω απ την πόρτα σου δεν ακούγεται τίποτα. Τίποτα δε κάνει αισθητή την παρουσία σου. Η ψυχούλα σου η όμορφη ταξιδεύει για αλλού. Κουράστηκες. Δεν ήμουν πολύ κοντά, αλλά όταν ήμουν σε έβλεπα να παλεύεις να κρατηθείς στη ζωή κι ας κάπνιζες ακόμα.
Δε ξέρω, στενοχωριέμαι για σένα, για το θείο μου;
Απλά κάτι αδειάζει νονέ. Αδειάζει ένα σπιτάκι. Φεύγει ένα άτομο από κοντά μας. Ποτέ ξανά δε θα τον δω και είναι τόσο κρίμα.
Τόσο κρίμα να μην είσαι εδώ να ζήσεις χαρές.
Και τόσο κρίμα που πολλές χαρές στερήθηκες.
Άτιμο πράγμα ο καρκίνος. Άσχημο να φεύγεις απ τη ζωή τόσο γρήγορα.
Καλό ταξίδι νονέ...
Το φωτάκι στην αυλή του εξοχικού αν χαλάσει κανείς δε θα το φτιάξει. Ούτε το παράθυρο στο δωμάτιό μου. Κανείς δε θα μου κάνει μαθηματικά. Κανείς δε θα μου φέρει το δωρο μου τα Χριστούγεννα. Κανείς δε θα μου φτιάξει τσουρέκια το Πάσχα. Αλλά όλοι θα είμαστε εδώ να σε θυμόμαστε μέχρι να σε συναντήσουμε σε λίγα χρόνια.
Να προσέχεις...και να μας προσέχεις.

Οι άνθρωποι

είναι σαν τις κλωστές.

Είναι διαφορετικοί γιατί έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες.

Είναι ξεχωριστοί γιατί έχουν ξεχωριστά χρώματα.

Είναι ίδιοι όταν έχουν όλοι τα ίδια συναισθήματα.

Παλεύουν να περάσουν σα τις κλωστές μέσα από μικρές χαραμάδες

που τους ανοίγει είτε η διαφορετικότητα είτε η ομοιότητα με άλλες κλωστές.

Η πάλη ατέρμονη.

Η πλοκή ανήκει σε δύο. Δύο διαφορετικά χρώματα.

Και απλά άλλα ταιριάζουν και άλλα όχι.

Εξαρτάται από ποια βελόνα θα περάσουν.

Κλαπ

Γιατί υπάρχουν και μέρες που φοβάσαι να ξυπνήσεις.
Υπάρχουν βράδια που δε κοιμήθηκες ποτέ για να ξυπνήσεις αλλά νομίζεις ότι ξυπνάς επειδή το παράθυρο που ξέχασες ανοιχτό για να σε φυσάει ο παγωμένος αέρας, έγινε τροφή για το καθιερωμένο άνοιγμα της τηλεόρασης του γερούλη που μένει στην απέναντι πολυκατοικία.
Γιατί έφαγες ένα γλυκό που γρήγορα βιάστηκαν να σου πάρουν πίσω.
Γιατί έβαλες το κλειδί για να ανοίξεις και σε κλείδωσαν πάλι στην ίδια φυλακή.
Γιατί προσπάθησες να φτιάξεις τον κατεστραμμένο σου εαυτό και πάτησες πάνω σε σαθρές βάσεις.
Γιατί άκουσες όμορφα λόγια στη δουλειά και νόμιζες ότι είναι κι αυτά είναι ψέμα.
Γιατί απλά δε ξέρεις αν ισχύουν οι νόμοι κι οι θεωρίες σου.
Γιατί ακόμα ψάχνεις το γιατί;
Μα υπάρχουν αίτιο και αιτιατό όταν κάτι πάει στραβά;
Μα τι σε "μέλλει"΄...
εσύ δεν είσαι εν δυνάμει καρμική γκόμενα;
Και γιατί πάλι να ταιριάζει η σελίδα 70 της μοναξιάς της Μλαρως Βαμβουνάκη;

"Πάλευε το σώμα μου να έρθει σε σένα και πάλευε η ψυχή μου να σου ξεφύγει. Το κύμα που σηκωνόταν ανέβαινε πάνω μου όλο και γρηγορότερα. Η ανυπομονησία με τρέλαινε."

"Είναι κι η απομόνωση μια ηδονή δυνατή κάποτε, δυνατότερη κι απ τη συντροφικότητα είναι" και με αυτό έπαψα να αναρωτιέμαι Γιατί.

Τα κάστρα μας.

στέκει πάντα εκεί. Με αντικείμενα, με όμορφες λέξεις, με ταξίδια, με όμορφες στιγμές, με δάκρυα, με φαγητά, με μυρωδιές, με τραγούδια. Καμιά φορά παίρνει τη μορφή ανθρώπου, άλλες φορές οργασμού στον ύπνο μας κι άλλες φορές καθρεπτίζεται στα μάτια μας καθώς τα δάκρυα που κυλούν σχηματίζουν ξανά παλιές εικόνες.

Το κάστρο μας είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας που είναι μέσα στο κάστρο μας επιλέγει που θα ανοιχτεί κάθε φορά χωρίς να μας ρωτήσει. Η τύχη στη ζωή μας κρίνεται και από αυτό. Δεν ανοιγόμαστε πάντα στους κατάλληλους ανθρώπους.

Στη ζωή μου μέχρι στιγμής έχω μάθει λίγα, νόμιζα πολλά όταν έγραφα. Έχουμε όλοι ένα παρελθόν που αγαπάμε ή μισούμε κι όχι απαραίτητα μόνο αυτά τα δύο. Μπορεί να το ζηελύουμε, να το επιθυμούμε, να το επιδιώκουμε ακόμη και ακριβώς το αντίθετο- να επιλέγουμε πάντα αυτό που δε θα μας το θυμίζει.

Τις προάλλες που έσβησα και κεράκια συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα.

Καμιά ηλικία δεν είναι λίγη. Σε καμιά ηλικία δεν είσαι μικρός.

Αυτά που ζεις θα τα φέρνεις πάντοτε στη μνήμη σου και θα έχουν πάντοτε μοναδική αξία. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι θα βρεθεί το καλύτερο, το καλύτερο καμιά φορά μπορεί να το είχες όταν εσύ δεν ήσουν η καλύτερη, ακόμα κι όταν ήσουν τόσο μικρή για την κοινωνία.

Και τι κάνουμε με τους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο παρελθόν τους;

Τους βοηθάμε; Πιστεύουμε σ'αυτούς;

Μάλλον όχι...

το να ξεκολλάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν του είναι σα να βγάζεις ένα μωρό από το θηλασμό.

Αξίζει;

επιμένω σε ένα κομμάτι ωστόσο...

Ταινίες, ταινίες, ταινίες!

Μπαίνει ίσως και η καλύτερη εποχή του χρόνου. Η πιο μελαγχολική, η γενεσιουργός αιτία σκέψεων, αποφάσεων ενώ για πολλούς η αρχή μιας νέας εποχής επαγγελματικά και συναισθηματικά. Και φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από όλο αυτό, μια ωραία βόλτα στην Πλάκα, στους πρόποδες της Ακροπόλεως εκεί όπου τα Σαββατοκύριακα ειδικά το Θησείο και οι καφετέριές του σφύζουν από ζωή, οι πλάκες του Πικιώνη δίπλα απ'το Ηρώδειο πατούνται από τακούνια γυναικών που συρρέουν σε συναυλίες και το σινε- Θησείο καθώς και το πολυαγαπημένο cine Paris αφήνουν τον θεατή να απολαύσει την ταινία του μαζί με την υπέροχη θέα της Ακρόπολης φωτισμένης και μια δυο γατούλες να τρέχουν γύρω από τα πόδια του.

1. Blue Jasmine, Woody Allen

Η ταινία που επέλεξα φέτος, με το ξεκίνημα των μελαγχολικών τάσεων, να δω μόνη μου ήταν φυσικά αυτή του πολυαγαπημένου μου σκηνοθέτη Γούντι Άλλεν. Δε θα μπορούσαν να κυλήσουν πιο όμορφα μοναχικά τα λεπτά μιας ταινίας που αγκάλιαζε ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων σήμερα και τις συνέπειες της κρίσης που τους ωθούν σε βιαστικές αποφάσεις. Δε θα μπορούσε περισσότερο η πρωταγωνίστρια να μας δείξει το ταλέντο της για ακόμη μια φορά και να περάσει το νόημα που θα θελε ο σκηνοθέτης χωρίς να χάσει τη συμπάθεια των θεατών της ταινίας. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηθοποιών φανέρωναν για ακόμη μια φορά τη νευρικότητα του Γ.Α και τα σκαμπανεβάσματά του όσον αφορά την ψυχοσύνθεσή του που μεταφέρει αριστοτεχνικά βέβαια στους ήρωες του.

2. We are the Millers, Rawson Marshall Thurber

Η ταινία αυτή δε θα μπορούσε να έχει άλλο εξώφυλλο από την θαυματουργή Jennifer Aniston και το pole dancing της που ενίσχυσε την ιδέα μου να ξεκινήσω κι εγώ για hobby και μόνο σε μια σχολή χορού και για να καίω περιττές θερμίδες. Η μη υπερβολή στο σώμα της έκανε την ταινία στα μάτια μου ακόμα πιο up σε σχέση με το χαμηλού βελεινεκούς αποτέλεσμα το οποίο περίμενα. Γέλασα κιόλας. Αμέ.

3. La migliore offerta, Τζουζέπε Τορνατόρε.

Η ταινία που περίμενα καιρό. Τόσο καιρό που είχα χάσει τον τίτλο της και ρωτούσα να μου πουν : "μήπως ξέρεις πως λένε αυτή την ταινία που είναι κάποιος εκτιμητής έργων τέχνης και ερωτεύεται και μπλα μπλα;". Τελικά, κάπως έτσι τη βρήκα γιατί δε γινόταν να περάσει απαρατήρητη η ταινία ενός σκηνοθέτη που έχει κάνει στο παρελθόν μια ταινία όπως το σινεμά ο Παράδεισος. Με ελλιπείς γνώσεις πλέον από βιβλία κινηματογράφου και με μια μικρή και πρώτη ματιά στο άρθρο όσο ο χρόνος μου το επιτρέπει: Η έντονη αποστασιοποίηση του από το εξωτερικό περιβάλλον εκδηλώνεται εύγλωττα στα γάντια που φορά συνεχώς για να μην μολυνθεί από τις επιδράσεις της εξωτερικής πραγματικότητας καθώς και στο χαρτομάντηλο (!) με το οποίο κρατά τα τηλέφωνα…

Νομίζω ότι ήταν το μοναδικό που με πείραξε στην ταινία. Μοιραία και καθώς η αγαπημένη μου ταινία, είναι πλέον γνωστό ποια είναι, η Αμελί μου που έχω δει πάνω από 30 φορές και ίσως λέω και λίγες, παρουσιάζει μια παρόμοια περίπτωση αγγίζοντάς την με πολύ πιο ευαίσθητο τρόπο μέσα από τη ζωή ενός γέρου που πράγματι φοβάται να έρθει σε επαφή με άλλα αντικέιμενα και αντικείμενα που έχει αγγίξει ο έξω κόσμος, που πράγματι συλλαμβάνει την αξία της τέχνης μέσα από πίνακες του Ρενουάρ, που στ'αλήθεια βρίσκει παρηγοριά με τα βίντεο που του στέλνει η Αμελί για να πάρει τη ζωή, όχι σαν παραίτηση αλλά σα μια συνεχή προσπάθεια επιβίωσης. Αρνούμαι λοιπόν να συμπαθήσω τον ήρωα της ταινίας ο οποίος κατά τα άλλα παίζει πάρα πολύ καλά ως ηθοποιός αξιόλογος.

Τα βρεγμένα πλακόστρωτα καθώς και οι νυχτερινές επισκέψεις του ερωτευμένου στην Κλερ, την κατά τ' άλλα ψευδεπίφορη προσωπικότητα ντύνουν πολύ όμορφα το σενάριο που στερείται ωστόσο μουσικής επένδυσης.

Αγαπημένος χαρακτήρας, το νανάκι που μετράει και κρατάει στη μνήμη του τα πάντα.

Άστοχη επιλογή έργων τέχνης; Θα μπορούσε, δε δεδομένου ότι το "γνωστό" εκτός από πιασάρικο, μιας και ζούμε σε εποχή κρίσης, θα ήταν και πιο οικείο στο θεατή. Ο θεατής περίμενε, συγκεκριμένα, να δεθεί με κάποιο έργο τέχνης που θα αποτελούσε ίσως και σήμα κατατεθέν της ταινίας.

Τα ρολόγια στο εστιατόριο που θα δειπνήσει ο ήρωας μεταφέρουν εύστοχα την αγωνία και το πέρασμα των ηλικιών του γέροντα, κάτι σαν το πέρασμα των ηλικιών και το ερειπωμένο πιάνο στη Σονάτα του σεληνόφωτος του Ρίτσου.

Το τοπίο μου ήταν το σινε Θησείο αυτή τη φορά. Ασπρόμαυρη γάτα μου γαργαλούσε συστηματικά τα πόδια- αρκετά ενοχλητικό ενώ μια γριά όταν ρώτησα αν είναι όλος αυτός ο κόσμος στην ουρά για εισιτήριο μου απάντησε: "Εσύ τι λες να είναι για συσσίτιο;".

Συμπέρασμα: να τη δείτε γιατί είναι έντονη, έχει νοήματα και καλούς ηθοποιούς. Αν πάτε σε σινεμά του κέντρου, να προτιμήσετε καθημερινές. Να είστε έτοιμοι για σκηνοθετικά λάθη, τα οποία παραλείπω γιατί κατά τα άλλα η ταινία μου άρεσε.

Η συνταγή

* από εικόνα στο κέντρο της Αθήνας, Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου.

Η αισιοδοξία μιας πριγκίπισσας

Ξυπνούσα πάντα με ένα χαμόγελο και ανυπομονησία για το τι θα συμβεί την ίδια μέρα, την ίδια μέρα που ζούσα ήθελα να τη ζήσω στ'αλήθεια. Κοιτούσα πάντοτε τους άλλους μες τα μάτια. Γιατί η ματιά τους πίστευα ότι θα γίνει εισιτήριο για να τους ξεκλειδώσω, να τους καταλάβω και πίστευα πάντοτε ότι είναι τόσο σημαντικό να σε καταλαβαίνουν. Το να προσπαθείς να μπεις στη ματιά του άλλου, φαινομενικά, είναι εύκολη διαδικασία και η αναπτυγμένη κοινωνική νοημοσύνη μερικών ορισμένες φορές την καθιστά ακόμη πιο εύκολη. Το να μπορέσεις να καταλάβεις πότε πρέπει να βγεις από αυτή την ανάλυση και το καθρέπτισμα του εαυτού του άλλου σε σένα, είναι αν όχι ένδειξη κοινωνικής νοημοσύνης- ένδειξη του ότι τουλάχιστον έχεις φάει τα μούτρα σου μια φορά για τα καλά οπότε δε χρειάζεται να τα ξαναφάς.
Τα νέα ξεκινήματα

ήταν αυτά που πάντα με φόβιζαν. Και είναι τόσο πολλά. Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να αρχίσω. Και εκεί που κάνω την αρχή, κάτι έρχεται να με προσγειώσει ομαλά και να μου θυμίσει ότι η κακοτυχία είναι παράγοντας που πρέπει πάντα να συνυπολογίζεις. Όμως η απαισιοδοξία δε χωράει πια σα σκέψη. Ούτε στις σχέσεις των ανθρώπων πρέπει να χωράει. Πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε και η περίπτωση να αποτύχουμε να μένει μόνο ως περίπτωση που δε γκρεμίζει την προσπάθεια μας. Η χρονιά που έκανα λάθος επιλογές, η χρονιά που βιάστηκα να δεθώ με ανθρώπους, που βιάστηκα να κρίνω, που κατάλαβα πόσο ψεύτικες ήταν μερικές φιλίες, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Το νέο ξεκίνημα θα είναι να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου όσο μπορώ.

Και στην τελική να αγαπάω αυτούς που μ'αγαπούν. Τι πιο όμορφο από το να αγαπάς και να σε αγαπούν και τι πιο άσχημο από το να αγαπάς αυτούς που δε σε αγαπούν και το αντίστροφο!

Κάποτε ήταν όλα απλά. Πλέον είναι όλα καινούργια. Τίποτα δεν είναι δύσκολο ούτε συναισθηματικά ούτε ψυχολογικά. 

Να, το μόνο που με στενοχωρεί...είναι πως μεγαλώνω. Δεν είμαι μεγάλη, το ξέρω. Αλλά φοβάμαι μη μεγαλώσω τόσο που κάνω τις φούσκες που τόσο λατρεύω να κάνω και ο κόσμος με κοιτάει περίεργα, τόσο που οι άλλοι θα έχουν παιδιά και εγώ θα αναλύω ακόμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο που θα χορεύω όταν ξυπνάω και το σώμα μου θα θέλει αλλά δε θα μπορεί.

Μέχρι τότε,έχω δευτερόλεπτα, λεπτά. Ώρες και μέρες.

Και χρόνια, γιατί πλέον είμαι αισιόδοξη.

και αυτό!

Σ.

Άσε με να σ'εντυπωσιάσω...

Το σ'αγαπώ είναι ύπουλο, κρύβει πάντα μια ερώτηση:
 "εσύ;"
Άσε με να σ εντυπωσιάσω.
Δε κρύβω τίποτα.
Όλα είναι φανερά.
Ύπουλο θα ήταν να σε κοιτάζω και να μην ξέρεις την αλήθεια. Καμιά αλήθεια δε φτάνει τη δική μου τόσο πολύ. Ξέρεις πως είναι να μη σου κάνει κανείς;
Το βράδυ κυλάει πάντα με τα μυστικά του. Καμιά κατάθλιψη για το συγκεκριμένο. Καμιά λύπη.
Καμιά Barbie κρυφά να παίζει με τους πίνακες της κακιάς ώρας. Κανένα ίχνος ελάχιστης κακίας.
Ακόμα κι αν δε σε εντυπωσιάσω, θα έχω καταφέρει να έχω τα πιο σημαντικά συναισθήματα:
την αγάπη, την ηρεμία, το ότι τα έχω βρει με τον εαυτό μου και το ότι η ζωή μου είναι μόνο ουσία.
Ουσιαστικό, γένους ενικού και πληθυντικού.
Γένους ενικού. Για τώρα, θέληση για πάντα.
Pinky promise, με άλλη σημασία.
Μοναδική.
Άσε με να σ'εντυπωσιάσω...

Το πέρασμα

...των εποχών αν θες. Των ανθρώπων που σου γέμισαν το καλοκαίρι ή πέρασαν αδιάφορα από μπροστά σου. Πάει κι αλλιώς, το πέρασμα σε κάτι, στον ελάχιστο εαυτό σου που πάλεψες να προστατεύσεις. Γενικά στο πέρασμα που έκανες στην ωρίμανση ενός εαυτού που είχε μάθει να στερείται σκέψης για να μην πονάει σαν αυτούς που δε βλέπουν ειδήσεις για να μην αντικρύσουν την πραγματικότητα.

Η σύγχυση προσωπικών ζητημάτων σε συνδυασμό με γενικές διαπιστώσεις που κάνω με δυσκολεύει να καταγράψω γεγονότα. Η συνειδητοποίηση της θέσης μου στην κοινωνία και στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους καθιστά τόσο δύσκολο να ανοίξω την ψυχή μου όσο δύσκολο είναι και το να ανοίξω το βαζάκι που βάζει γλυκό κεράσι η γιαγιά μου τα καλοκαίρια. Τα αποθηκεύει μετά στο ψυγείο και αν πάω να βάλω το δάχτυλό μου και μετά το ξαναβάλω, κάτι που κάνω συστηματικά, το περιεχόμενο μουχλιάζει. Το δοκιμασμένο των σχέσεων το λέω εγώ. Όσες φορές βάζεις το δάχτυλό σου, αυτό χαλάει. Στο δάχτυλο βάλε κάτι άλλο. Ό,τι θες.

Οι διακοπές μου ήταν πολλές για να μην πολυλογώ. Θα ήταν σίγουρα και 5 ολόκληρες μέρες.

Η επιλογή ανθρώπων ήταν ουσιαστική.

Επιτρέποντας να μένουν δίπλα μου μόνο άνθρωποι που νοιάζονται αληθινά για μένα.

Ήμουν συλλέκτης όμορφων και ουσιαστικών καταστάσεων, καθόλου τετριμμένων. Ξαφνικών θα έλεγα. Και όσο συλλέγω, ένα βιβλίο ολοκληρώνεται. Δε ξέρω αν θα είναι μπεστ σέλλερ αλλά σίγουρα θα είναι βιβλίο εμπειρίας, τόσο σημαντικής όσο και το βαζάκι της γιαγιάς μου. Γιατί η γιαγιά μου που την αγαπώ πολύ, δε ξέρω αν το έχω αναφέρει, λατρεύει τα γλυκά. Και για τον 88 χρονο το γλυκό είναι το παγωτό των 10χρονων, η αγκαλιά του βρέφους από τη μητέρα, το πρώτο μας φιλί στα 18.

Κάθε ηλικία και χαρά.

Και κάθε στιγμή χαρά.

Αν ο άνθρωπος χαίρεται ζει. Το πιστεύω.

Ταξιδιάρικη και όμορφη μέρα για όποιον με διάβασε.

THe one.

Δε φταίει που μεγάλωσα.

Ούτε που είναι καλοκαίρι.

Ούτε που ποζάρουν όλοι δήθεν ευτυχισμένοι με νέες αγάπες.

Φταίει που στη ζωή μας, αγαπάμε μόνο έναν άνθρωπο αληθινά.

Και μετά τον μισούμε. 

Μπορεί και όχι.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Και κάποτε τα καταλαβαίνουμε όλα -

αρκεί να μην έχουμε προλάβει να μισήσουμε.

Κλειστά.

                                                                                                                                        closed.

                                                                                                                                      from August.

σε 3 πίνακες

της ζωής

του χορού

και του έρωτα

- αυτά είναι οι τρεις πίνακες που πρέπει να σκεπάσεις καλά για να μην πάει σκόνη. Φαντάσου τον εαυτό σου να περιηγείται σε ένα μουσείο, σα να βρίσκεται στην αίθουσα της Capella Sistina όπου απαγορεύεται να φωτογραφίζεις, να ακουμπάς, να δημιουργείς θορύβους τόσο όσο σε καμία άλλη αίθουσα του ίδιου μουσείου. 
  Τη ζωή σου μην τη σπαταλάς. Μην αφήνεις ανθρώπους να τη διαβρώνουν και μην αφήνεις ούτε στιγμή να περνά χωρίς να κάνεις αυτό που θες. Κάθε ένας, κάθε κουβέντα του ενός ενδέχεται στη ζωή σου να παίξει καθοριστικό ρόλο. Μην υποτιμάς ανθρώπους και καταστάσεις, στο έχω ξαναπεί, διαμορφώνουν αυτό που τελικά είσαι. Προσπάθησε όμως να τη ρουφάς, να γεύεσαι κάθε δευτερόλεπτο.
  Θα πρέπει να θεωρούμε χαμένη τη μέρα που πέρασε και δε χορέψαμε ούτε μία φορά έλεγε ο Νίτσε. Αυτό ακριβώς. Η πιο υψηλή αίσθηση ελευθερίας - ο χορός.
  Ο έρωτας. Μη ξεγελιέσαι από την εποχή ή τα άτομα. Μη ξεγελιέσαι και δε πιστεύεις σ' αυτόν. Πίστευε και ζήσε μ' αυτό. Να ερωτεύεσαι μέχρι να πεθάνεις. Να είσαι μόνο από έρωτα με κάποιον, είναι το μόνο που αν το χάσεις μπορείς να το ξαναβρείς. 

sEaRcHiNg

Ψάχνω το κουκουνάρι μου.

Σας έλεγα κάτι για μοναξιά;

Ε, τη βαρέθηκα.

:)

Η σύγκρουση

λογικής και συναισθήματος είναι συνήθως αναπόφευκτη.

Τα βράδια Σαββάτου περιμένεις πάντα να γίνει κάτι διαφορετικό.

Όταν είσαι σπίτι.

Η διαφορά είναι και μόνο το γεγονός ότι βρίσκεσαι στο σπίτι.

Περιμένεις να κατέβει μια γιγαντιαία max perry σοκολάτα

               να γίνει πάρτυ στο σπίτι σου και να αρχίσεις να χορεύεις

               να κατέβει μόνη της η σωστή ταινία με τους σωστούς υπότιτλους

               να φυτρώσουν ποπ κορν στην κατσαρόλα

             να έρθει ένας σκύλος έξω από την πόρτα σου και να φωνάζει γαβ γαβ - υιοθέτησέ με

Λογικά, θα γίνει αυτό:

καλά, ή και αυτό:

Rhythm Injection live!

Αν δεν έχετε κανονίσει κάτι για απόψε και τυχαία μπήκατε εδώ ;)

Καλό βράδυ Παρασκευής!

I will be there!

Η αλήθεια της ημέρας!

Άτιτλο

Κι ήμουν, λέει, σε άλλο πλανήτη κάποια άλλη εποχή και είχα:
-φίλους να με εκτιμούν πραγματικά
-κάποιον να με αγαπάει αληθινά επιτέλους
-κάποιον που να μη τον νευριάζω-πράγμα δύσκολο
-τη δουλειά που θα ήθελα να κάνω
-σεβασμό από όλους, όσους είναι κοντά μου εννοώ, δε θέλω και πολλά...

Τελικά,

έχω αποκτήσει τη μοναδική δυνατότητα να ξεχωρίζω τα άτομα που με ζηλεύουν αλλά δε τους χαλάω για παρέα, ίσως επειδή 100% χέστηκα και δε ζηλεύω ποτέ κανέναν. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι ανασφάλειά μου είναι πάντα για το αν ο άλλος είναι χαρούμενος με αυτό που έπραξα πριν από 5 λεπτά.
Ξέρεις πως νιώθω πλέον;
Γαμάτη. Και δε δίνω δεκάρα για κανέναν, εκτός της οικογένειάς μου.
Η δεκάρα σου σε αυτή τη ζωή πρέπει να δίνεται σε άτομα που το αξίζουν.
Κι αν θεωρείς ότι δίπλα σου υπάρχουν άτομα που μόνο σε εκμεταλλεύονται, άλλαξέ το.
Μάθε να αλλάζεις στη ζωή αυτό που δε σου αρέσει και να μη φοβάσαι.

Το θαύμα είναι να ζεις καρδιά μου όλες σου τις στιγμές...με άτομα που το Αξίζουν.
Μην είσαι ποτέ με κάποιον που εκμεταλλεύεται την παρέα σου, το χρόνο σου.
Μη θεωρείς φίλο σου αυτόν που στη λέει με το γάντι για τα προσωπικά σου.Οι καλοί φίλοι δε "στη λένε", σε συμβουλεύουν επί της ουσίας.
Όταν ακούς καλά λόγια περισσότερα από κάποιον που γνώρισες πριν από μία μέρα παρά από αυτούς που βλέπεις κάθε μέρα, τότε πήγαινε σε λεξικό να δεις τι σημαίνει ανασφάλεια και τι ζήλεια.
Καλό βράδυ.

Η χαρούμενη αγορά της εβδομάδας

Η χαρά μου, κόστισε μόλις 4.90e.

Με τρεις λέξεις και κάτι παραπάνω

1.Φοβάμαι

2.Ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την αθωότητά σου για αρκετό καιρό και να σε μετατρέψει τελικά στο πιο σκληρό πλάσμα.

3.Οι πληγές φαίνονται μετά από αρκετό καιρό ίσως και χρόνια.

4.Δε μπορείς να σβήσεις ανθρώπους και καταστάσεις που έχεις ζήσει.

Η δημιουργία της ημέρας.

Για να μη ξεχνιόμαστε, είμαστε και καλές μαγείρισσες:

με ιδιαίτερη αδυναμία στα καυτερά και στους συνδυασμούς με λαχανικά.
Κάποτε κάποιος μου έμαθε και κάτι ωραία ιαπωνικά προϊόντα όπως το Sukiyaki που κάνουν ακόμα πιο νόστιμες τέτοιου είδους δημιουργίες. 
Μετά από χρόνια τα δοκίμασα και θυμήθηκα πόσο τέλειες είναι αυτές οι γεύσεις!

Κρίση αυτοεκτίμησης

Ακούγοντας: 

και βασικά ακούγοντας αυτό αλλά δε ξέρω γιατί δε μου ανεβαίνει. Όπως και να χει Philip Glass αγαπημένος είναι και στα δύο.

Η μέρα ξεκίνησε με επαναδιαπραγματεύσεις. Αρχικά, ήπια γάλα ενώ υποπτεύομαι ότι μου προκαλεί δυσανεξία. Τελικά, δε μου προκαλεί δυσανεξία το γάλα αλλά το άγχος που περνάω κάθε πρωί. Έπειτα, έψαξα συνταγές για "μεξικάνικο ρύζι", κάτι που δεν ήταν και τόσο δύσκολο να βρω. Την τελευταία φορά βλέπετε που πήγα σε μεξικάνικο έμεινα με το πιρούνι στο χέρι γιατί τελικά μόνο μεξικάνικο δε δοκίμασα.

Το επόμενο βήμα ήταν η εργασία-χοχο-εδώ γελάμε. Όχι. Το επόμενο βήμα ήταν να κάνω αυτό που κάνω πάντα- να σκεφτώ τι μου έχουν προκαλέσει τα άτομα του περίγυρού μου για να ξέρω τι να αποφύγω.

Σχεδόν πάντα όταν υποτιμάς τον εαυτό σου, μπροστά στους άλλους, οι άλλοι βρίσκουν το πάτημα να σε... πατήσουν. Η λύση είναι απλή. Κανένας και καμία σοφή φίλη δεν υπάρχουν. Καμία φίλη σου δε πρόκειται να αφήσει την μεγαλοϊδέα που έχει για τον εαυτό της και να θαυμάσει κάτι που εκείνη δεν έχει. Το πιο πιθανό είναι να το ζηλέψει και να το υποβαθμίσει για να νιώθει εκείνη καλύτερα. Επίσης, καμία φίλη σου δε θα χαλάσει τη ζαχαρένια της με το γκόμενό της για να κάνει κάτι μαζί σου αν δε της δείξεις με νύχια και με δόντια ότι το έχεις ανάγκη (εδώ, μιλάω με παραδείγματα από άτομα που δεν έχουν καν σχέση και το κάνουν με γκόμενους-ακόμα χειρότερο). Και το τελευταίο, ακόμα κι αν έχεις βοηθήσει σε πολλούς τομείς, μην περιμένεις ποτέ κανείς να παραδεχτεί ότι το έκανες. Πάντα οι άλλοι θα έχουν κάνει την ίδια προσπάθεια με σένα.

Αντιμετώπιση: Δεν επιτρέπεις σε κανένα να σχολιάσει για σένα κάτι που δεν ισχύει αν δε του έχεις δώσει το ελεύθερο να το κάνει. Αν το κάνει, απλά το καταπίνεις και υποβαθμίζεται στα μάτια σου εκείνος-η κι όχι εσύ. Οι άνθρωποι επίσης κρίνουν και κατηγορούν αυτό που στην ουσία είναι οι ίδιοι. Έτσι, όταν για παράδειγμα παρατηρήσουν μια κατάχρηση που παλιά ίσως έκαναν οι ίδιοι ενώ εσύ ήσουν τελείως αντίθετος-η ως προς αυτό, το επικρίνουν και το κάνουν να φαίνεται μεγάλο γεγονός - λες και βεβήλωσες το ιερό ένα πράγμα. Επόμενη διαπίστωση, όταν βρεις τον ένα και μοναδικό, μην τον αφήσεις γιατί τελικά ίσως είναι κι ο μόνος που θα σε καταλάβει στη ζωή σου. Η μοναδική λεπτομέρεια που δε μπορεί να ξεπεραστεί στο θέμα αυτό, είναι το θέμα της ζήλειας. Δε μπορείς να μοιράζεσαι τα ζητήματα που αφορούν σε ένα φλερτ με το γκόμενό σου όσο κι αν θα θελες. Και όχι φλερτ, να φλερτάρεις εσύ, να σε έχουν φλερτάρει άλλοι. Τέλος, κάνε ό,τι είναι να κάνεις για σένα. Α, στο θέμα αυτό κουβέντα. Άστους να νομίζουν ότι είστε το ίδιο. Η πορεία θα δείξει. It's a long way to the top για να αντέξουν όλες και όλοι.

Η επιστροφή στην παλιά μου ζωή αρχίζει να μ'αρέσει πολύ.

Τυχαία περιστατικά.

Επαφές με άτομα που νόμιζες ότι έχουν ουσία χωρίς ουσία αφού απ τα λεγόμενά τους καταλαβαίνεις ότι δε θα βρεις ποτέ την ουσία σ'αυτά.- fuck off!

Άκυρες βόλτες.

Περίεργο ντύσιμο σαν αυτό που μερικές φίλες-γνωστές σου κράζουν και μετά πάνε και παίρνουν τα ίδια.

Αληθινές σχέσεις χωρίς να μετράει ο χρόνος σα νικητής.

Αίσθημα ανάγκης για βελτίωση του εαυτού μου.

Διατροφή.

Υγεία, ανάγκη για υγεία.

film film film

Είδα τον Iron man3 κι από τότε ο κόσμος έγινε καλύτερος.

Συνειδητοποίησα πως έχει πρόβλημα κι αυτός με τη γλουτένη.

ότι πολλοί άνθρωποι είναι κακοί εκεί έξω.

ότι η Γουίνεθ έχει κάνει μια κορμάρα ολκής.

ότι ο νέος σούπερ ήρωας είναι κοντός και this sucks.

ότι έβλεπα ταινία σε αίθουσα V max με άλλα δέκα άτομα το πολύ, γιέα.

ότι η ταινία είχε σούπερ ανάλυση ακόμα και κίτρινους υπότιτλους.

ότι όταν πίνω κόκα κόλα κατουριέμαι 3 φορές το μίνιμουμ κατά τη διάρκεια της ταινίας.

ότι η γκόμενα που έπαιζε το τσουλάκι στην ταινία- γιατί παντού υπάρχει ένα τσουλάκι όπως και να το κάνουμε- δεν ήταν και τόσο τσουλάκι άσε που δεν είχε και καυλοσώμα.

ότι δε θα υπάρξει άλλο Iron man;

C'est tragique!

Η νέα μόδα

1.του instagram. Τα πλουσιόπαιδα, οι κορμάρες, οι κοιλιακοί φέτες, τα ακριβά σκάφη, τα σπάνια αντικείμενα, οι ακριβές διακοπές, τα γκλάμορους ταξίδια, οι απίστευτα μεγάλες παρέες, ηλιοβασιλέματα και άλλα τέτοια. Δε χρειάζεσαι πολύ χρόνο για να καταλάβεις ποιος είναι τι εκεί μέσα.

2.facebook. Παλιά μόδα γι αυτό και βγήκε το instagram. Ωστόσο τα check-in σε νησιά, τώρα που ήταν και Πάσχα - και αλίμονο αν το Πάσχα δε πας σε ένα νησάκι- έδωσαν και πήραν.

3.foursquare. Τακτική του θέλω να ξέρεις που είμαι και τι κάνω. Μανιώδης τακτική του να παίρνεις πόντους και να κάνεις check in στα πιο γκλαμουράτα μέρη.

4.whats app. Το παιχνίδι του "τι ώρα κοιμήθηκες" αφού μπορείς να βλέπεις τι ώρα μπαινοβγαίνει ο άλλος. Ο νέος ρουφιάνος.

5.twitter. Οι εξυπνάδες των έξυπνων.

Νταξ, το παραδέχομαι με το ν.1 έχω πάθει κι εγώ μια εμμονή. Ξέρεις πόσο ωραίο είναι να έχεις κυτταρίτιδα και μια εφαρμογή να στην εξαφανίζει με τα εφέ της; Α, τρομερή απόλαυση. Ή να φτιάχνεις όμορφα τοπία και να γίνεσαι φωτογράφος ποιότητας; Το πρόβλημα δεν είναι οι εμμονές με αυτά. Είναι η νέα μόδα. Η μόδα που καταλαβαίνεις τι λεφτά έχει ο άλλος, που τα σπαταλά, σε ποια ακριβά μαγαζιά πίνει το ποτό του ή δειπνεί , με ακριβές εμφανίσεις και όταν πάει και σε κάτι πιο κουλτουρέ να προμοτάρεται πάντα η καλύτερη θέση. Το πρόβλημα είναι πως έγιναν όλα πια μία κοστολόγηση. Πως οι άνθρωποι που διαλέγουμε να είναι δίπλα μας δεν είναι οι άνθρωποι που μας ταιριάζουν απαραίτητα σα χαρακτήρες αλλά αυτοί που οικονομικά είναι το ίδιο δυνατοί με μας. "The good life photos" είναι το όνομα μιας εκ των ομάδων που προβάλλουν ακριβώς αυτά τα πρότυπα. Λες και ο κόσμος εκεί έξω έχει τη δυνατότητα να είναι πάντα σε ακριβά μέρη, να κάνει ακριβές διακοπές και να αγοράζει το τελευταίο κομμάτι γυαλιών ηλίου που θα καθρεπτίζει το απέραντο της θάλασσας και στην άκρη θα αχνοφαίνεται ένα σκάφος. Οι φωτογραφίες διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους ανάλογα με το προφίλ που επισκέπτεσαι. Αν μπεις πχ σε μιας πλούσιας γκόμενας, κάπου εκεί θα υπάρχει ένα στυλάτο κουτάβι ασορτί με κάποιο ντύσιμο εξτραβγκάντε και κοσμήματα να λάμπουν ή μπουκάλια ποτών με πολλές κοπέλες μαζί ή ακόμα καλύτερα συλλογή κοριτσιών πριν βγουν στο Island. Αν πάλι μπεις στο προφίλ πλούσιου γκόμενου, το λιγότερο που θα δεις είναι σκάφος, το αμέσως επόμενο εσωτερικό κυριλλέ μαγαζιού, δήθεν τυχαία το αμάξι του σε κάποια αλάνα να φιγουράρει. Όχι, αν με ρωτήσεις δεν είμαι κομπλεξική, ούτε θα δείξω τι έχω και αν έχω εκεί. Ίσα ίσα που θεωρώ πως αυτή είναι η ζωή τους και απλά φωτογραφίζουν την πραγματικότητά τους που δεν είναι άλλη από αυτή που περιέγραψα και αποτελείται ακριβώς από αυτές τις διασκεδάσεις και τα αντικείμενα υψηλής αξίας. Και να σου πω την αλήθεια, καμιά φορά τα χαζεύω. Αυτό που με πειράζει είναι πως αυτοί οι άνθρωποι είναι δυστυχώς όλοι κενοί. Η ζωή τους αποτελείται από διασκεδάσεις και γνωριμίες ατελείωτες, πϊαριλίκια και γκόμενες που θα μοιάζουν με σταρ του Χόλιγουντ αλλά στην Ελλάδα. Καθημερινά δουλεύουν ίσως και πολλές ώρες και από Παρασκευή ξεκινά το παρτάκι τους. Σε αυτό το παρτάκι, πίστεψέ με οι λέξεις αγάπη-έρωτας-συναίσθημα δεν έχουν καμία θέση. Γι αυτούς όλοι είναι ίδιοι εκτός από αυτούς που θα ξεχωρίσουν με τα λεφτά τους. Οι γνωριμίες πλέον γίνονται με οικονομικούς όρους. Και αυτό όχι γιατί νομίζουν ότι κάποιος φτωχότερος θα τους εκμεταλλευτεί ή θα τους θέλει γι αυτό αλλά επειδή έτσι μόνο νιώθουν ότι κατάκτησαν κάτι καλό, όταν οικονομικά είναι ίσο ή και ακόμη καλύτερο από αυτούς.
Αυτά από μένα, έπρεπε να κάνω μια τελευταία προσθήκη στο πως γίνονται οι γνωριμίες σήμερα. Την άφηνα τελευταία και καλύτερη. Καλό βράδυ!

Ξέχασα...

...τη συμβουλή της ημέρας!

Όταν ακούμε

Πάσχα, σκεφτόμαστε αυγά και αρνί στη σούβλα

μαγειρίτσα, σκεφτόμαστε τα έντερα που μπορεί να κρύβονται μέσα στη σούπα που μας σέρβιραν

πάσχα σε νησί, και όχι η μάνα σου-εγώ-κι-εσύ, σκεφτόμαστε την  γκλαμουριά 

Μάϊο μήνα με ζέστη, σκεφτόμαστε πότε θα πάμε για καμιά βουτιά

σχέση, σκέφτομαι ότι είμαι πολύ μικρή για να το σκέφτομαι

23, ότι δεν είμαι 23 έτσι όπως σκέφτομαι αλλά κάτι παραπάνω.

Για κάποιο λόγο σκέφτομαι πως έχει κολλήσει η βελόνα σε μια συγκεκριμένη συχνότητα ή μάλλον παλιά πήγαινε πιο γρήγορα.

ναι,ναι φιλοσοφίες!

 Αυτό ακριβώς θα έκανα κι εγώ αν μπορούσα. Θα έμενα σπίτι μου για να είμαι ασφαλής. Όμως δε φτιάχτηκε ο άνθρωπος γι'αυτό. Φτιάχτηκε για να είναι κοινωνικό ον. Για να μπορεί να εκτοξεύει κακίες άφοβα, να λυπάται με τη χαρά του άλλου αντί να χαίρεται και να ζηλεύει όταν ο άλλος έχει κάτι καλύτερο από αυτόν. Να νιώθει πολύ όμορφα με κάτι όμορφο πάνω του αλλά όταν ο άλλος πάει να χτίσει κάτι παρόμοιο να αγχώνεται ότι θα του κλέψει την αίγλη.

Πρέπει πλέον να φτιάξουμε κατηγορίες στους ανθρώπους. Βασικά, πρέπει να φτιάξουμε κατηγορίες για τους κοντινούς μας ανθρώπους. Αν είμαστε αρκετά νέοι να βρούμε αυτούς που πραγματικά αξίζει να συναναστρεφόμαστε αλλιώς να βρούμε τι ταιριάζει να κάνουμε με τον καθένα. Ή εγώ είμαι πολύ cool γι'αυτόν τον πλανήτη ή οι άλλοι είναι πολύ αγχωμένοι με τη ζωή τους. 

 Ευτυχώς αυτές οι σκέψεις μου έφυγαν μακριά για ένα βράδυ τουλάχιστον, το χθεσινό. Νομίζω πως όταν είμαι σε έναν όμορφο χώρο με άτομα που είναι cool και όταν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς οι άλλοι που είναι γύρω μου να σκέφτονται ένα σωρό μαλακίες, τότε στ' αλήθεια περνάω καλά. Είναι τόσο δύσκολο να είναι οι άνθρωποι χαλαροί όταν διασκεδάζουν; Και τι σημαίνει διασκέδαση; Διασκέδαση: Η διασκέδαση είναι πολύ σημαντική διαδικασία στη ζωή του ανθρώπου. Όμοια με την εκτόνωση, τον βοηθά να δραπετεύει από την ρουτίνα της καθημερινότητας και έτσι έχει ευεργετική επίδραση, καθώς η πραγματικότητα της ζωής κουράζει σωματικά και ψυχικά τον άνθρωπο που ανταποκρίνεται στις ευθύνες της. Διαφέρει σημαντικά από την ψυχαγωγία καθώς εκδηλώνεται όχι με τον στοχασμό και την σκέψη που απαντάται κατά την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης αλλά με θορυβώδη γέλια, χαμόγελα και εμφανή συμμετοχή του σώματος κατά τη διαδικασία αυτή.

  Τον τελευταίο μήνα ξυπνάω νωρίς κι όταν λέω νωρίς εννοώ στις 8, 8.30, κάνω τη γυμναστική μου μέχρι να πω δεν αντέχω άλλο, τρώω το αγαπημένο μου πρωινό και όταν μπορώ πραγματικά να διασκεδάσω, το κάνω και αυτό. Έμαθα πλέον τι σημαίνει ο άλλος να βολεύεται με την παρέα σου και τι σημαίνει να διασκεδάζει. Δεν είμαστε προφανώς όλοι οι άνθρωποι στην ίδια φάση. Η φάση είναι όμως ότι βρήκα τη φάση μου. Και αυτό είναι μεγάλη κουβέντα :)

Tin can

Αν είχα πάλι ένα μουσικό κουτάκι

θα έφτιαχνα μέσα του αυτό το τραγουδάκι.

ηρεμία
      κρουστά
χάδι απαλό
     μοναξιά
ηρεμία

Ηρεμία.

Για να μη λέτε ότι οι ωραίες πετούν μόνο κοτσάνες

Όταν ήμουν μικρή...

Είχα τις πιο τρελές ιδέες για διαφημίσεις

Έπαιζα τζόκερ κρυφά από τους γονείς μου με την ελπίδα ότι μια μέρα θα νικήσω και θα τους κάνω δώρο ένα όμορφο σπίτι (χωρίς τη γιαγιά μέσα)

Όταν έβγαινα με ένα αγόρι, μου έστελνε πάντα μετά μήνυμα "πέρασα πολύ ωραία" και από εκείνη τη στιγμή θεωρούσα ότι είμαι το κορίτσι του

Δεν ήξερα ότι βγαίνεις για ποτό στο Κολωνάκι

Έπινα καφέ και ήταν η πιο πρωτόγνωρη αίσθηση

Όταν αγόραζα ένα καινούργιο ρούχο ένιωθα "ουάου"

Μου άρεσαν τα φούτερ που φαινόμουν τοσοδούλα μέσα τους. Δεν ήξερα ποτέ ότι θα ψηλώσω τόσο πολύ. γαμώτη.

Όταν έβλεπα μια ταινία τη σκεφτόμουν 5-6 μέρες τουλάχιστον.

Έκανα φούσκες στο μπαλκόνι της γιαγιάς, πολύ μεγάλες.

Γιατροπόρευα τα σκυλιά του εξοχικού μου. Νόου αηδία για τσιμπούρια.

Τώρα που μεγάλωσα και δε κάνω τα ίδια, τι κατάλαβα;

Η εικόνα της ημέρας

Match point

Here comes a moment in your life...

that you want to get rid of abnormal people.

Και έρχεται στ' αλήθεια μια στιγμή στη ζωή σου που τα ασήμαντα σου φαίνονται ενοχλητικά και τα σημαντικά δυσκολεύεσαι να τα βρεις περισσότερο καθώς περνούν τα χρόνια. Έρχεται η στιγμή που ξυπνάς και μεγαλώνεις γιατί οι εμπειρίες σου σε μεγάλωσαν και σε έκαναν να σκέφτεσαι περισσότερες φορές απ' ότι παλιά.

Θεωρείς αρχικά ότι φταις εσύ για οτιδήποτε γίνεται - λάθος.

Όπως λένε στα διαζύγια ότι δε φταίει ποτέ μόνο ο ένας, έτσι και στις γνωριμίες και στις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων το φταίξιμο το έχουν και οι δύο. Αφού ξεπερνάς αυτό το στάδιο, αναρωτιέσαι μήπως δεν είσαι επαρκής. Άλλωστε τόσοι άνθρωποι δε σου φαίνονται καθημερινά ανεπαρκείς για να σταθούν δίπλα σου; 

Κι όμως αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να παραμένεις ο εαυτός σου, σαν την πριζούλα της εικόνας. Γύρω σου θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους που δε θα σου ταιριάζουν, είτε θα το καταλάβεις όταν κάψεις λίγο ηλεκτρικό ρεύμα είτε κάψεις ελάχιστη από την ενέργειά σου.

Όταν ταιριάξεις με τον άλλο, δεν υπάρχουν φάσεις. Δεν υπάρχουν επαγγελματικά, δεν υπάρχουν προσωπικά.

Υπάρχουν μόνο θέλω. Αν αυτά τα θέλω συνδυάζονται με τα μπορώ τότε έχουμε την τελευταία εικόνα.

Δεν υπάρχει η λέξη κάνω σχέση.

Υπάρχει η λέξη σχετίζομαι όμως.

Και από το σχετίζομαι μέχρι το να σε ερωτευτώ και να σε αγαπήσω και μετά να ζήσω μαζί σου, πίστεψέ με, εσύ και ο κάθε γόης εκεί έξω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση να διανυθεί.

Υ.γ: οι γάτοι της γειτονιάς μου γαμούν ό,τι βρουν να τους αρέσει.

Εσύ γιατί γαμάς;