Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Oh is such a pretty day, I'm glad I spent it with you.

Μου είπες να γράφω. Είπες ότι μου πάει και εννοούσες ότι ξέρεις πως το χω ανάγκη. Αυτό που δε ξέρεις ή που μάλλον δεν πρόλαβα να σου πω, είναι ότι για να γράψεις πρέπει να έχεις ερεθίσματα. Ναι, θα μπορούσα να σου γράψω για την νέα ταινία του Γούντυ (πόσο σ'αγαπώ κανείς δε ξέρει κι αν θα μ'αγαπάς μικρό μου ταίρι) "Μαγεία στο Παρίσι" αλλά είναι κι απ τις λίγες φορές που ταινία του δε μου προκάλεσε αυτή την περισυλλογή που μου προκαλούσαν προγενέστερες ταινίες του. Ήταν όμως το Σινέ Παρί, αυτό το έρμο το σινεμά στην Πλάκα, που έπαθε τα καλά του Γιασεμιού μετά την ταινία του Παπακαλιάτη, και που σε κάνει να ζεις την ταινία και να συνδέεις το αρχαίο μνημείο με ό,τι αρχαίο κουβαλάς πάνω σου - θες γκόμενο,θες συναισθήματα, ό,τι θες. Και που λες, ναι. Δεν έχω. Ή μάλλον δεν έχω πολλά ή καλύτερα λένε τα καλύτερα θα έρθουν - μεταξύ μας εγώ νομίζω πως τα καλύτερα (μωρά-ΝΟΤ-αστειεύομαι) φεύγουν (ε, ναι οι καλοί πάνε στο εξωτερικό) . Εντάξει, σταματάω. Παρόλο που έχω να σου γράψω ένα σωρό ωραία πραγματάκια. 
Κυρίες και κύριοι, διαμαρτύρομαι, για πρώτη φορά, στην παιδική μου αυτή ηλικία, μου η μέρα έχει μόνο 24 ώρες. Ποιος τις έχεις φτιάξει τελοσπάντων τις μέρες όπως θέλει; Διαμαρτύρομαι που μετά από τις πολλές ώρες στο πισί, πονάνε τα μάτια μου και νιώθω σα γριά εκατό χρονών - αδύνατο να πιω πια τις 4 μπύρες του Ιντέρπιντ φοξ, με μία έχω ζαλιστεί - στη δεύτερη νομίζω ότι λιποθυμώ. Βλέπεις λοιπόν, δεν έχει να κάνει με την ηλικία, έχει να κάνει με την κακουχία γιατί ζωή χωρίς τη σχολή μου, χωρίς την τέχνη και χωρίς αυτές τις μπύρες μετά τις 12, είναι όντως κακουχία. Γι αυτό δε θέλω να γράφω και μη με ρωτάς, συνοπτικά - οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη ήταν τέλεια παράσταση/άθλια τα καθίσματα once again πιάστηκε ο κώλος μου, ο Χαρούλης στο ροκγουέιβ ήταν μια χαρά-ναι δε λέω- αλλά ροκγουέιβ/χελόου, οι Πέρσες στη Νέα Σμύρνη-εντάξει δεν ανατρίχιασα κιόλας όπως επίσης και η Μάρω Βαμβουνάκη που έφαγα με το κουτάλι όταν πήγα μόνη μου στον Πόρο.
Αυτά. Έκανα την αρχή. 
Ωστόσο, μου λείπουν τα μεταμεσονύκτια περάσματα από "εν ώρα βαρεμάρας", "στο ανάμεσα", "la romantique" και ένα σωρό άλλα μπλογκίδια που με έμαθαν να βλέπω ακόμη περισσότερα συναισθήματα.


Α, η γιαγιά μου ίδια κι απαράλλακτη.