Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Στη διαδρομή


Βρισκόμαστε στο καραβάκι για Μαρμάρι. Προορισμός η Κάρυστος. Το τοπίο μυρίζει θάλασσα, βουτιές και έναν πολλά υποσχόμενο αστερία. Το βράδυ υπήρχε η σχετική ανησυχία με γρήγορους χτύπους της καρδιάς. Προσπερνώ παππούδες στο σαλόνι και μωρά, αρκετά τα μητρικά μου ένστικτα μετά τα παιχνίδια με κουβαδάκια, μωρά και μπάρμπι στην παραλία. Και που να ξεραν τα καημένα ότι στο μπλογκ μου βράζω το κεφάλι του Κεν. Και που να ξερες εσύ ότι γίνεται ακριβώς το αντίστροφο στη ζωή μου. Στο mp3 μου παίζει Χατζηγιάννης, αν με διάβαζε μια ηχοληπτική ψυχή θα έχανε πάσα ιδέα. Προσπερνώ και αυτό. Το τραγούδι βρε παιδί μου. Δεν έχω προσπεράσει πολλά τον τελευταίο καιρό. Τα καταπίνω όλα σαν καραμέλες. Όταν ήμουν μικρή και μου έδιναν καραμέλες λαιμού και συγκεκριμένα lysopaine – δεν έχω τίποτα με την εταιρεία, δατς φορ σουρ, έκανα εμετό γιατί δεν άντεχα αυτή την πικρή γεύση. Φαίνεται όμως σαν η ψυχή μου να αντέχει πιο πολλά. Ακόμα δεν έχει ξεράσει τίποτα. Ακούει,καταπίνει, κατανοεί, συμπονά. Η αγάπη που δέχεται ξαφνικά την φοβίζει. Όπως και όλα όσα συμβαίνουν γύρω της είναι δύσκολο να τα κατανοήσει κανείς. Ξέρεις, καμιά φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ζούμε όσα δε ζούμε μήνες ολόκληρους. Και αν μου δώσεις και μέρες θα σου πω ότι μπορώ να ανακαλύψω πάθη και λάθη ετών.
Το "τουτού" μας έχει ξεκινήσει, τα μαλλιά μου μπερδεύονται από έναν περίεργο άνεμο που λίγο έλειψε να παρασύρει και το λαπτοπ. Δεν ταιριάζω με το έντεχνο σημερινό στυλ (=σανδάλια φτιαγμένα σαν ναργιλές, μαλλιά της ναυαγού, καθόλου βάψιμο γιατί τελευταία μου είπαν ότι μου πάει και το ευχαριστιέμαι, γυαλιά 80’ς) . Έντεχνο στυλ; Καλά θα το αναλύσω άλλη φορά καλύτερα.
Τις τελευταίες μέρες εκτός από μεγάλες αλήθειες που αγνοούσα και καταστάσεις ή συναισθήματα που ποτέ δεν είχαν περάσει σε μένα αλλά υπήρχαν από άλλους για μένα, έμαθα και κάτι ακόμα . Στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι, ο ένας είναι της μοναξιάς και ο άλλος είναι της συνεχούς επαφής  με έναν ανθρωπο. Η δεύτερη. Τον δεύτερο δρόμο, όταν τον πάρεις, να είσαι σίγουρος πως θα δυσκολευτείς να τον αφήσεις, θα σε αφήσει πρώτα αυτός, αυτό είναι το άσχημο. Πριν να έχεις προλάβει να μαζέψεις τα κομμάτια σου, τα συναισθήματά σου, την αγάπη που μάζευες. Δυστυχώς. Είναι δύο δρόμοι που ποτέ δε συναντιούνται. Σα να είσαι σε ένα στοπ και να πρέπει να πας δεξιά ή αριστερά. Αν πας αριστερά χάνεις την δεξιά πλευρά κι αν πας δεξιά, χάνεις την αριστερή. Αν πας ευθεία τότε πέφτεις στο γκρεμό ή μένεις ανάμεσα σε δύο δρόμους. Αυτό είναι το χειρότερο. Μην το κάνεις.
Στα αυτιά μου, η μουσική fade away στην κιθάρα.
Σήμερα προσπαθώ να μηδενίσω τον χρόνο. Θα κάνω τα πάντα για να ξεχαστώ. Να αδειάσω και να ξαναγεμίσω. Η διαδικασία είναι γνωστή.
Θα απομακρύνω σκέψεις για άτομα που όταν χάσουν κάτι τότε καταλαβαίνουν τι έχασαν.
Το μυαλό μου είναι σε μια αγκαλιά, μια φροντίδα που θέλω να μεγαλώσει. Δεν υπάρχει ξύπνημα. Μόνο ύπνος με αγκαλιές και φιλιά. Να ξυπνάω με αγκαλιές, να κοιμάμαι με φιλιά. Το δικό μου είναι και δικό σου. Νιώθω τα πάντα. Ανατριχιάζω. Πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ένα δάχτυλο να ξεκινάει από τον λαιμό και να φτάνει μέχρι τα πατουσάκια μου. Μόνο έτσι μπορώ να κοιμηθώ.  Φοβάμαι. Μικρές στιγμές. Τίποτα άλλο ή μάλλον κι άλλο. Λίγο ακόμα κι άλλο τόσο λίγο. Κι αν κουραστείς ή στεγνώσεις από τα φιλιά, άσε με να ονειρεύομαι. Ο αριθμός 3 είναι μόνιμα στο μυαλό μου. Όχι το πονηρό "3". Το 3 το χρονικό. Από την μία μου αρέσει γιατί ίσως με κάνει ξεχωριστή κι από την άλλη με φοβίζει. Όμως τώρα δε φοβάμαι...
Έφτασα. Η θάλασσα είναι ήρεμη κι έτσι θέλουμε να παραμείνει για σήμερα. Καλό ταξίδι. Δεν είπαμε ότι δύο ψυχές είναι ενωμένες σε μία; Το ξέχασα όπως ό, τι βάζουμε καλά στην ψυχή μας το θεωρούμε και μόνιμο κάτοικο. Υπάρχει άλλο ένα ταξίδι λοιπόν. Και θέλουμε να πάει καλά.          
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

μικρές επιθυμίες

Για μια στιγμή νόμιζα πως βρέθηκα με το ποδήλατο στον Άγιο Νικόλαο.
Για μια στιγμή νόμιζα πως κάθισα στο ίδιο παγκάκι.
Μια στιγμή με έβρεξε στ'αλήθεια η αλμύρα των κυμάτων που έσκαγαν στα βράχια.
Για μια στιγμή αντίκρυσα το ίδιο ενοχλητικό και ζηλιάρικο σκυλί.
Για πολλές στιγμές ένιωσα ότι μου είχε λείψει ένα άγγιγμα.
Τις επόμενες χαμογέλασα και είπα στον εαυτό μου ότι όλα είναι ένα όμορφο παραμύθι.
Ειδικά όταν όλα είναι τόσο ξεχωριστά, δε γίνεται να κρατάνε παραπάνω από 3 το πολύ μήνες ή και μέρες.
Τότε έβαλα το χέρι μου στο νερό, έβγαλα λίγο από την στρώση μέϊκ-απ που είχα βάλει στο πρόσωπο και ευχαριστήθηκα την δροσιά του προσώπου μου.
Κι όλο σκεφτόμουν φιλοσοφίες και ονειροπολούσα κλασικά και μου ήρθε στο μυαλό πως...



καμιά φορά η καρδιά φτάνει εκεί που δε φτάνει το μυαλό.

Έβαλα το μαγιώ μου και βούτηξα στη θάλασσα.
Τίποτα δεν ταίριαζε. Τίποτα δεν με άγγιζε. Μόνο το στιχάκι μου. Κι αυτό μόνο ήταν δικό μου. Μόνο αυτό.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Λιώνεις στο εξοχικό;

Η απάντηση είναι ναι. Χειρότερο πράγμα από το να τραβολογάω τον μπαμπά μου σε καφετέριες με wireless, δεν υπάρχει πιστεύω.΄Ούτε από το να έχω απέναντι μου έναν ηλίθιο νεόπλουτο που περιμένει την τύπισσα από το δωμάτιο να κατέβει. Ήρθε το φετινό μου καλοκαίρι όπως καταλάβατε και είμαι ενθουσιασμένη. Αλλά, fuck,δε θέλω να μιλήσω γι'αυτό. Προτιμώ να γράψω κάτι γρήγορα γιατί ένα κουνούπι συνεχώς προσπαθεί να με τσιμπήσει. Θα ήθελα να έχω και εικόνα, ναι, έχω βγάλει πολλές. Πραγματικά το κουνούπι θα μου πιει όλο το αίμα. Μερικές εικόνες μέχρι να επιστρέψω στον πολιτισμό. Φανταστείτε τις :) Και συγχωρείστε με όσοι δεν έχω περάσει από τον χώρο σας. Με ρούφηξαν τα παρακάτω...

ποδήλατο
          αλμύρα
αντηλιακό        μπριζόλες στα κάρβουνα

επιστροφή της κολλητής μου από το erasmus
    συναισθήματα

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Δε σταματά

χρόνος
         δευτερόλεπτα

    άνθρωποι


http://www.youtube.com/watch?v=Q7LiBvDbK-o&feature=related

Αν ανακατέψεις αυτές τις λέξεις, ίσως φτιάξεις την πιο όμορφη και

την πιο τρελή ιστορία. 

Αν ήξερες την δύναμη του χρόνου και των δευτερολέπτων, θα

 τρόμαζες.

Πίστευε στο τυχαίο. Ζήσε τις στιγμές.

Δώσε χώρο στα δευτερόλεπτα. Μην τα υποτιμάς.

Σήμερα τα λάτρεψα, λεπτό προς λεπτό και δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο.                     

So, am I good or bad?

*photo from we hear it
  
 Έχεις μάθει να αγαπάς, το έχεις καταφέρει ενώ άλλοι άνθρωποι προσπαθούν χρόνια να αγγίξουν λίγο το νόημα της φράσης αυτής μα τελικά καταφέρνουν μόνο να συνηθίσουν ή να ταλαιπωρήσουν με την αγάπη τους. Θέλω να διηγηθώ την ιστορία της Α. μα σήμερα είμαι πολύ εξουθενωμένη για να το κάνω. Είναι σα να έχω δώσει μάθημα ή να έχω κάνει 5 φορές έρωτα. Μπορεί και τα δύο. Και μετά να πήγα και για καφέ και να έπιασα την πάρλα για κάτι ώρες, να συζήτησα τα γκομενικά/τικάνωστηζωήμουκαιμεποιον που για μένα χειρότερη ψυχοβγαλτική φιγούρα δεν υπάρχει και σα να μην έφταναν όλα αυτά να βρίσκομαι στη μέση του πουθενά, φτυσμένη και χαστουκισμένη.
  Έχεις μάθει να κουβαλάς. Ναι, να κουβαλάς, στην πλάτη σου ένα σωρό ιστορίες. Να ακούς, να συμπονείς. Έχεις μάθει πως ο γκόμενος που θα βρεις δεν είναι τράπεζα με διαρκές ωράριο αναλήψεων, πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και πως στους Κινέζους οι οδηγίες χρήσης είναι στα κινέζικα- έτσι και στους άντρες οι οδηγίες χρήσης είτε είναι κινέζικα είτε τις ανοίγεις και εκρήγνυνται τα χαρτάκια σαν το πιστολάκι που αγόρασες τις προάλλες. Έχεις μάθει να κάνεις έρωτα. Αμέ. Έχεις μάθει τι είναι το Δt, χρήσιμο πράγμα.
Ξέχασες κάτι;
Την αξιοπρέπειά σου.
Ξέχασες να την πάρεις μαζί σου. Και τι να τα κάνω εγώ τα πτυχία και τα ντυσίματα όταν στην προηγούμενή σου ζωή καθόσουν σα ζώο να σε εκμεταλλεύονται και να μην καταλαβαίνεις. Α., ξύπνα! Μου θυμίζεις κάτι χαζές στο άλτερ που κλαίνε την μοίρα τους. Ξύπνα, πριν να είναι κάθε μέρα και πιο αργά.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Όνειρο...

*photo from we hear it
Όλα μπορούν να συμβούν
Όλα είναι δυνατά, ακόμα και πιθανά .
Ο χρόνος και ο χώρος ανύπαρκτοι.
Επάνω σ'ένα ανάλαφρο ιστό πραγματικότητας,
η φαντασία υφαίνει και κεντά νέα μοτίβα.