It's Christmas time, am I right?

Μάλλον έχω δίκιο. Τα Χριστούγεννα είναι γεγονός. Τα κιλά που αναμένεται να πάρω εντός ολίγων ημερών είναι επίσης μια αλήθεια καθ'οδόν που ωστόσο δεν κάνει στάση (γιατί; -φακ!) και πως να κάνει άλλωστε από την στιγμή που η κοιλιά μου δεν έχει ξεφουσκώσει καθόλου αυτές τις μέρες. Το ζήτημα δεν είναι η κοιλιά μου όπως φαίνεται. Το ζήτημα είναι το τοπίο. Ναι, είναι αληθινό. Μου θυμίζει χιονισμένο polly pocket της εποχής μου κι εγώ το μικροσκοπικό ανθρωπάκι που κινείται μέσα σ'αυτό. 

Εάν διάβαζα παραμύθι θα είχα φανταστεί το εξής: ένα ξύλινο σπίτι με ζεστά χαλιά και κουρελούδες, τζάκι για να ζεσταίνομαι και να τρώω ψητά και ζεστά κάστανα (δικαιολογήστε την λιχούδο), ένα ωραίο κρεβάτι για να βυθίζομαι και ένα σωρό από ταινίες που δεν έχω ξαναδεί. Καθαρή ατμόσφαιρα και πλούσια βλάστηση γιατί βαρέθηκα να αναπνέω Αθήνα τόσο καιρό. Αν ζούσα το παραμύθι θα ήμουν τυχερή για ακόμα μια φορά. Και μη με βρίσετε...ήμουν και πάλι. Κάτι γίνεται με το σύμπαν τελευταία. Δεν είναι να σκεφτώ κάτι αμέσως γίνεται.

Όλα αυτά ξέρετε πως έχουν αξία; 

Όταν περιβάλλονται από αγάπη και ζεστασιά, από ενδιαφέρον και αίσθηση της μοναδικότητας. Τότε όλα τα τοπία γίνονται τόσο όμορφα. Το ξέρω πως αυτό το τοπίο είναι από μόνο του τόσο όμορφα χριστουγεννιάτικο, όμως η ομορφιά του είναι ασυναγώνιστη όταν μοιράζεσαι την όψη του με έναν εξίσου όμορφο άνθρωπο. Η ομορφιά είναι γύρω μας, είναι παντού, φτάνει μόνο να την ανακαλύψουμε. 

Χαρίζεται γατάκι !

Το γατάκι που θα ακολουθήσει δεν είναι διάσημο (σκοπεύει να γίνει) ούτε το έχουμε περιποιηθεί καταλλήλως. 

Βρέθηκε να τριγυρνά από μπαλκόνι σε μπαλκόνι ψάχνοντας να φάει καθώς κάποιοι ασυνείδητοι, που ξενοίκιασαν το διαμέρισμα στο οποίο διέμεναν, το παράτησαν εκεί και έτσι παρέμεινε εγκλωβισμένο, πηδώντας σε όποιο όροφο μπορούσε.

Είναι κακοποιημένο ωστόσο πλέον έχει αρχίσει και συνέρχεται.

Χρειάζεται πραγματική αγάπη από κάποιον που στ' αλήθεια ενδιαφέρεται να το φροντίσει και να ζήσει μαζί του σε ήρεμο περιβάλλον.

Όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται, καλείται να επικοινωνήσει είτε στο mail μου είτε αφήνοντας κάποιο σχόλιο για να έρθω σε επαφή μαζί του.

Νότες...

Από μουσική δε ξέρουν μόνο αυτοί που παίζουν κάποιο όργανο
αλλά κι αυτοί που χορεύουν ακούγοντας κάποιο όργανο
στο ρυθμό του...

μάθε στη ζωή σου να χορεύεις

με τον ρυθμό που θες εσύ.

Μάθε να ακούς τον ρυθμό των άλλων.

Ακόμα κι αν δε μπορείς να τον ακολουθήσεις, τουλάχιστον θα τον έχεις ακούσει.

Και το να είσαι ακροατής πολλές φορές είναι πιο σημαντικό από το να είσαι ομιλητής.

ρούφηξε κάθε στιγμή του χορού αυτού

γιατί μπορεί αύριο να μη μπορείς να χορέψεις.

Και θα είναι κρίμα.



Τα προβλήματα της ημέρας

1. Ρούχο 800 ευρώ επωνυμίας LAK. ή από την μπουτίκ του Λάκη στο Κολωνάκι με τις φίρμες; Η απορία είναι: πως και δεν έχουμε δει Πακιστανούς με LAK. ακόμα στο κέντρο της Αθήνας;

Πηγή:  http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/27660

2. Παιχνιδάκι από Πακιστανούλη στα Εξάρχεια. Πως να περνούν οι νοικοκυρές την κλωστή μέσα από την βελόνα χωρίς να σαλιώνουν την άκρη της (--death--)

credits se Vs για το δωράκι.

3. Γι'αυτό μας αγαπούν επειδή ως λαός έχουμε χιούμορ...

Mega ή mini? Αποφάσισε!

... και φαντασία γιατί αν δεν στα λένε μάθε να τα διαβάζεις μόνος σου

4. RIP στην Pinky. Το πάλεψε αλλά δεν επιβίωσε. Κακούργε pro.

Credits στον G. για την ιδέα να συμβιώσουν δύο επιθετικά ψάρια 

Θεραπεία

Μην το διαβάσεις καταρχάς θα χάσεις τον χρόνο σου απλά είχα ανάγκη να γράψω πέντε μαλακίες.

Μετά, θες έπειτα; Το έχουμε κι αυτό. Έπειτα από μια επικίνδυνη άρνηση στο να γράφω, αποφάσισα να γράψω ό,τι μαλακία βρήκα μπροστά μου. Κι εκεί που ήμουν σίγουρη ότι θα την γράψω εμφανίστηκε στο μυαλό μου η μαγική λέξη - θεραπεία.

Μέρες τώρα ακολουθώ ένα πρόγραμμα φθοράς (18.00-21.00) κάθε απόγευμα σα μικρόβιο που μου ρουφάει όλη την απαραίτητη ενέργεια. Τις υπόλοιπες ώρες νομίζω ότι διαβάζω και τις υπόλοιπες είμαι σε μία ενδιάμεση κατάσταση κατάθλιψης. Δεν την έχω αλλά με τριγυρνάει.

Απ'ό,τι έχω καταλάβει είμαι από τα άτομα που είναι θλιμμένα μέσα στη χαρά τους, μίζερα αλλά πολύ μίζερα όταν δεν έχουν αυτό που θέλουν και μέσα στην τρελή χαρά όταν το επανακτήσουν.Μπουλσιτ. Και μόνο τέτοιες θα γράψω σήμερα.

Λοιπόν, η διάγνωση έχει ως εξής...

Αγάπη, εξάρτηση, εμμονή, έρωτας.

Και βασικά...εμμονή.

-Συγχαρητήρια, την πάτησες. Ανήκεις σε μία από αυτές τις μίζερες γκόμενες που θέλουν να έχουν τον γκόμενό τους όλη την ώρα σε επιφυλακή λες και είναι φαντάροι που διατάζεις.

-Μάλλον εσύ την πάτησες. Η κατηγορία στην οποία θα εντάξω αυτό που βλέπω, εσένα εκεί την ερωτευμένη είναι η ανάγκη να νιώσεις ότι σ'αγαπάει κι η ανάγκη να έχεις αυτόν που αγαπάς συνέχεια δίπλα σου. Η ανάγκη να νιώθεις ότι σε έχει ανάγκη. Να μη σου κάνει παρατηρήσεις και να δέχεται την κάθε σου τρέλα. Η ανάγκη να μην νευριάζει μαζί σου γιατί νιώθεις μετά ότι δε σε θέλει. Η παραμικρή απομάκρυνση του χεριού του από πάνω σου, να σε κάνει να τρελαίνεσαι.

Η εμμονή μου ισοδυναμεί με την εικόνα ενός προσώπου 24 ώρες την ημέρα. Δυστυχώς ο έρωτας δημιουργεί σ'εκείνη την αντίδραση σε κάθε ερέθισμα. Δεν είναι ήρεμη όταν από τις 4 ώρες είναι αγκαλιά του τις 2. Αυτό ονομάζεται μετριότητα. Τα μισά φιλιά είναι μετριότητα. Κι ας μην είναι. Είναι η εμμονή που έχει αναπτύξει. Και ένας φόβος που αναπτύσσει πρώτη φορά. 

Φοβάται μήπως αυτός ο άνθρωπος σταματήσει να την κοιτάει έτσι όπως την κοιτάει τώρα. Σε κάθε του άγγιγμα θέλει να δακρύσει από χαρά. Ένα πράγμα θέλει μόνο. Την τρέλα του.

Ξέρεις πως είναι να θες τον άλλο τρελά; 

Αν όχι, σταμάτα να κατηγορείς τους άλλους ότι έχουν εμμονή. Καμία εμμονή. Θέλουν απλά ο άλλος να τρελαίνεται.  Θέλουν την μέγιστη προσοχή του άλλου, αυτό. αυτό.

Σε δύο πράξεις

Πράξη I

Ένας καινούργιος φίλος σηματοδοτεί καινούργιες εμπειρίες. Είμαι από το άτομα που πιστεύουν ότι η διαφορετικότητα του άλλου είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που κάνει τη σχέση ανάμεσά μας ακόμη πιο ξεχωριστή. Τα άτομα που δεν δέχονται την διαφορετικότητα, είναι τα άτομα που δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Πίστεψέ με και μην γυρνάς ποτέ σε άτομα που δε δέχτηκαν κάτι από τον εαυτό σου. Οι φίλοι βρίσκονται στη ζωή μας για να μας δέχονται με τα καλά και τα άσχημά μας, με τα στοιχεία που εμείς επιλέγουμε να έχουμε σε σημείο βέβαια που να μην επιδρούν αρνητικά στις ζωές των άλλων. Όπως το τριαντάφυλλο ήταν μοναδικό για τον μικρό πρίγκιπα, έτσι και κάθε φίλος, είναι μοναδικός για έναν άνθρωπο και ξέρει να τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους από τα διαφορετικά "αγκάθια" που έχει πάνω του.

υ.γ: εγώ σ'ευχαριστώ.

For F.

ΠΡΑΞΗ II

Η άνεση δεν έγκειται σε ψεύτικα νιαουρίσματα αλλά στην κατανόηση.

Credits στον Π. για το βρισίδι που άκουσε χθες.

Promises of cranberries

Έχει το πιο άσχημο συναίσθημα που θα μπορούσε ποτέ να έχει
Ακούει την πιο καταθλιπτική μελωδία που βρήκε στον υπολογιστή της
Ανοίγει το φως του ενυδρείου για να  χαζέψει το ψαράκι. Αυτό κρύβεται και τότε νευριάζει ακόμη περισσότερο γιατί του μοιάζει πολύ.

Δεν περιγράφεται μια κατάσταση αλλά η αλλαγή της.

Κι εσύ σταμάτα

Κι εσύ.

Κι εσύ που χαίρεσαι και κοιτάς.

Σταμάτα

 έχεις δίκιο. λέγε ό,τι θες δεν θέλω να αλλάξω απο μικρά σε κεφαλαία. ξεχνάω καιτ όνους λες να μην το είδα; έχω νεύρα κι άμα σ

'αρέσει εμένα με ρώτησε κανείς τι μου αρέσει τόσο καιρό;

 Απλά ακολουθώ .

Γι'αυτό τώρα ψάχνω να βρω τον δρόμο μου. Είχα μάθει να με πηγαίνουν από το χεράκι μάλλον.

Ορκωμοσία (τίτλος εφημερίδας αλλά this is the hot new)

Πρώτα απ'όλα θέλω να κάνω ένα μεγάλο καλοσώρισμα στους αναγνώστες που έχουν εγγραφεί το τελευταίο διάστημα αλλά λόγω διάφορων αλλαγών στη ζωή μου δεν έχω προλάβει να επισκεφθώ τις σελίδες όλων.

*Η φωτογραφία είναι αληθινή και τα αντικείμενα που τη συνοδεύουν από "αληθινούς" φίλους γι'αυτό και αναρτήθηκαν αυτά επειδή με συγκίνησαν κι όχι λόγω της υλικής τους αξίας.

Το δεύτερο ευχαριστώ πηγαίνει στις φίλες μου. Δεν είναι τα υλικά αγαθά, δεν είναι η ιδιαίτερη συμπάθεια που έχω προς τα πρόσωπα τους αλλά είναι η παρουσία τους στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου που με κάνει να χαίρομαι ακόμη περισσότερο. Αν θέλετε να μιλήσουμε και για υλικά αγαθά, ναι, ξέρουν ακριβώς το γούστο μου κι αυτό είναι κάτι το οποίο δείχνει πως ο άλλος τόσα χρόνια έχει μάθει μερικά πράγματα για σένα. Δεν είναι λοιπόν μόνο τα δώρα, τα οποία ήταν υπέροχα (εντάξει δεν αντέχω να μην το πω), ήταν τα συγκινητικά αυτά πραγματάκια που κάνουν ένα δώρο ξεχωριστό. Ήταν λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό, τρεις πανέμορφες πριγκιπισσούλες οι οποίες βρίσκονταν στον δικό τους νεραϊδοχώρο και εγώ στον δικό μου. Σύντομα, μεταφέρθηκα στον δικό τους κι αυτές στον δικό μου και μοιραστήκαμε προβληματισμούς, χαρές, λύπες. Σαν απότομο άτομο ως χαρακτήρας, αν και ντροπαλή μερικές φορές, είναι γνωστό μπλογκικώς και γενίκότερα στα άτομα που με γνωρίζουν ότι δύσκολα δένομαι με κάποιο άτομο αν όμως δεθώ είμαι πάντα εκεί. "Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε για τον εαυτό μας" , έλεγε το μαγνητάκι που μου χάρισαν η Ναταλία, η Χριστίνα και η Ειρήνη και θέλω να τους πω έστω και από εδώ πως για μένα είναι η οικόγενεια που θέλω να έχω σε όλη μου τη ζωή.
Ένα άλλο ευχαριστώ πηγαίνει στα άτομα που με πήραν τόσες φορές τηλέφωνο επειδή δεν ήρθαν που ήταν σα να ήταν εκεί, Λίλα, Γιώργο , Πανούτσο και Βέρα. Ανυπομονώ να έρθει η ώρα του πτυχίου γι'αυτούς σύντομα. Όπως ανυπομονώ και για το κορτσούδι που πιστεύω πως πολύ σύντομα θα τα καταφέρει και άφησε και ένα αξιογάπητο κουτάβι πίσω για να έρθει.
Το άλλο αφιερώνεται στην Γκαρίν, την Μάγδα, την Τόνια και την Εύη. Ήθελα πολύ να δω και τις τέσσερις. Ο γκαρινάκος και η Μάγδα γνωρίζοντας πάντα την αγάπη μου για το ροζ (ξέρετε εσείς) :) Η καρτούλα της Γκ. έχει ήδη μπει στην πιο ωραία θέση της βιβλιοθήκης μου.
Ακόμη ένα στην αδερφούλα μου που την αγαπώ πολύ και σήμερα εκτελούσε χρέη φωτογράφου.
Μαργαρίτα, εσένα θα σου κάνω ένα ποστ σύντομα γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω ισπανίδα φίλη μου..!
Και το τελευταίο και ίσως πιο ερωτικό, σε ένα πρόσωπο που μπήκε στη ζωή μου τόσο ξαφνικά που ούτε καν είχα φανταστεί την μέρα αυτή μαζί του. Σε ένα πρόσωπο που αντέχω να βλέπω μόνο χαρούμενο. Στην πιο όμορφη ανθοδέσμη που μου έχουν χαρίσει ποτέ, στα πιο ρομαντικά μπουμπουκάκια από τριαντάφυλλα που μου χάρισε μετά την ορκωμοσία.

Για όλες αυτές τις στιγμές και για τις στιγμές που θα έρθουν στη ζωή μου, νιώθω σήμερα τόσο γεμάτη από χαρά. Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως θα τα ήθελα, ακόμα κι αν η ζωή έχει δυσκολίες. Η αγάπη από και προς μερικά άτομα θα ομορφαίνει τις πιο μοναδικές μας στιγμές. Τις πιο σπάνιες. Γιατί όπως έγραψα και αλλού οι αληθινοί φίλοι χαίρονται διπλά με την χαρά μας και το δηλώνουν με την παρουσία τους.

Can I ?

Μπορώ να σε κάνω και πάλι...

να Χαμογελάς;

εύχομαι όλη η αρνητική ενέργεια να φύγει.
Με το μαγικό μου ραβδάκι, να γίνουν και πάλι όλα πηγές χαράς κι όχι λύπης.

TIme is the enemy

Σκεφτόμουν, πως μερικοί άνθρωποι θα ήθελαν πολύ να παγώσουν τον χρόνο ώστε να ζουν τις στιγμές ευτυχίας που ζουν και τώρα. Θα ήθελαν απλά τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν στη ζωή τους και τα πρόσωπα, με τα οποία τα μοιράζονται, δίπλα τους.

Μετά σκέφτηκα κι αυτούς για τους οποίους υπήρξαν δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες και μέρες οι οποίες θα προτιμούσαν να έχουν κυλήσει πιο γρήγορα. Να σταματήσουν να τους πονάνε πρόσωπα και καταστάσεις. Να περάσει ο καιρός...

                                              Ο            χρόνος             δε          μπορούσε            να          κάνει          τίποτα

Έχει να κάνει την χάρη σε δύο κατηγορίες, σε αυτήν τον παγώνει και σε αυτήν που μισεί που περνά τόσο βασανιστικά.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Με αυθεντικό τίτλο και γεμάτη ενθουσιασμό λες και πράγματι αυτό που πάω να γράψω είναι η δουλειά μου που κάνω μετά χαράς, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να έχω δει επιτέλους τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι.

Ας ξεκινήσω από το γεγονός ότι είναι ήδη επιτυχία αυτό που συμβαίνει. Τι εννοώ; Ότι μέχρι και η νοικοκυρά της διπλανής πόρτας ή της δικής μου (μαμά), γνωρίζει ότι Ο Woody Allen έβγαλε ταινία. Για μένα αυτό είναι επιτυχία. Είναι επιτυχία επίσης το να σπεύδουν όλοι να τη δουν και καλά εγώ και η ξαδέρφη μου που μας αρέσει, αλλά να τρέχει η καθεμία να δει Woody Allen, αυτό πραγματικά με εξέπληξε. Μάλλον βέβαια έχουμε και ανάγκη να δούμε κάτι το οποίο βγαίνοντας από την αίθουσα δε θα μας κάνει να λυπηθούμε τον χαμένο μας χρόνο.

Την ταινία την περίμενα από τον Μάϊο και την φανταζόμουν τους τελευταίους τρεις μήνες τουλάχιστον. Ακόμα κι όταν είχα την δυνατότητα να την κατεβάσω, την κατέβασα αλλά αρνήθηκα να την δω στη μικρή μου οθόνη. Κάπου διάβασα ότι ήρθε να ανταγωνιστεί τον Ζενέ και να ξεπεράσει την γοητεία που σου αφήνει το Παρίσι της Amelie. Όσο κι αν αγαπώ τον Woody Allen, όσο ατμοσφαιρική κι αν ήταν η ταινία του όση προσπάθεια κι αν έκανε να την ντύσει μουσικά, όσες φορές κι αν είδα στον πύργο του Άϊφελ να τρεμοπαίζουν τα φωτάκια, ποτέ δε θα έμενα με την ίδια γεύση από το Παρίσι με την οποία έμεινα στην προβολή της Amelie. Από το 1965 λοιπόν και με το What's New Pussycat με το θρυλικό ομότιτλο soundtrack του Tom Jones,  ο W. επιθυμούσε να γυρίσει μια ταινία αποκλειστικά στο Παρίσι. Ίσως το γεγονός αυτό ήταν που τον οδήγησε σε αυτή την επιτυχία. Ο ίδιος σε πολλές συνεντεύξεις του αναφέρει ότι μπορεί να μην γνωρίζει σκηνοθετικά πως θα κινηθεί και να μην είναι προετοιμασμένος όπως άλλοι σκηνοθέτες, όμως ξέρει πολύ καλά το ύφος που θα ακολουθήσει και την σφραγίδα που θέλει να δώσει. Εκτός από την άποψη του ότι το Παρίσι είναι μία εκ των δύο ομορφότερων πόλεων του κόσμου, η ταινία αποτελεί και φόρο τιμής στην Τέχνη και τους ανθρώπους που έζησαν την εποχή του μεσοπολέμου, την δεκαετία του '20, την επονομαζόμενη Χρυσή Εποχή και στην ίδια την Πόλη του Παρισιού που εμπνέει. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και γεμάτη νοσταλγία για το παρελθόν. Το μαγαζάκι νοσταλγίας μας φέρνει ήδη στο μυαλό αντίκες και μικρά αντικείμενα που όλοι λίγο πολύ κρύβουμε στο δωμάτιο μας ενώ η μεταφορά από την μία εποχή στην άλλη κάθε φορά που το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα, δημιουργούν αμέσως το ιδανικό χαλί πάνω στο οποίο ο σκηνοθέτης είναι έτοιμος να απλώσει τις ιδέες του και ο θεατής να απολαύσει ευχάριστα την ταινία του. Ήταν όμως αυτό το οποίο ήθελε πάντα ο W. ; Προφανώς και όχι. Ποτέ του δε μάντευε τι θα μπορούσε να αρέσει στο κοινό έτσι ώστε να γίνει σκλάβος του. Γι'αυτό και τώρα μάλλον ερμηνεύω αυτή του την ταινία ως ανάγκη του κόσμου που θα την παρακολουθούσε να μεταφερθεί στο φανταστικό αφού η σημερινή πραγματικότητα αγγίζει την απογοήτευση και την έλλειψη εκτίμησης κάθε μορφής τέχνης με την ταμπέλα του "ψευτοκουλτουριάρικου" σε ό, τι δε γνωρίζουμε επαρκώς ώστε να μπορέσουμε να το κρίνουμε κιόλας. Δε γίνεται όμως σκλάβος αυτής της προτροπής. Χωρίς ιδιαίτερο story, αφήνει όπως κάνει σχεδόν πάντα ο W. Allen, τους ηθοποιούς να μαγειρέψουν μόνοι τους. Η Μαριόν Κοτιγιάρ καταφέρνει να αγγίξει την τελειότητα μέσα από τον ρόλο που της δίνεται ενώ βέβαια μας μπερδεύει το αν ο ρόλος της βρίσκεται στο La vie en rose ή στο Midnight in Paris. Της ταιριάζει να βρίσκεται στο Παρίσι, της ταιριάζει να μιλάει γαλλικά και ίσως είναι από τις λίγες φορές που έχουμε από τον W. λίγα μονοπλάνα στις σκηνές που παίζει η ίδια. Η απογοήτευση ήρθε λίγο με τον ρόλο και μάλιστα πρωταγωνιστικό του Όουεν Γουίλσον. Αν προσπάθησε να βρει κάποιον που θα τον αντικαταστήσει στις ταινίες του, έκανε λάθος. Πρώτον είναι αναντικατάστατος και δεύτερον οι φωνές τους μοιάζουν σε βαθμό που σε εξοργίζει που δεν έχουν τουλάχιστον παρόμοιο ταλέντο στην ερμηνεία.  Όποιος έχει δει το υπέροχο La rafle ή το Priceless, θα αναγνώρισε σίγουρα τον ρόλο του ντετέκτιβ που δόθηκε στον Gad Elmaleh. Η απορία βρίσκεται εκεί που φαντάζεστε - γιατί δεν επελέγη ως πρωταγωνιστής; Όσο για την Rachel Mc Adams παραμένει για μένα η γλυκιά εκδοχή της Σκάρλετ Γιόχανσον σε κακέκτυπο και η κοπέλα που γνώρισα, εγώ τουλάχιστον, μέσα από το The notebook. Την φαντάζομαι στα νέα Φιλαράκια κάθε Σάββατο, να κάνει τρομερό σουξέ. Ας ελπίσουμε ότι ο W.  δε θα μείνει πιστός όπως μένει συνήθως με τις ηθοποιούς του (βλ. Diane Keaton).

Το ταξίδι στην ιστορία της τέχνης και σε προσωπικότητες τόσο σημαντικές που έδειχναν να μοιάζουν στις πραγματικές ετών πριν καθώς και η ατμοσφαιρική βόλτα στο Παρίσι, με ταξίδεψαν όμορφα. Μας προειδοποίησε άλλωστε και το πόστερ της ταινίας, πίνακας επιφανούς καλλιτέχνη. Ως κουτσομπόλα στις ταινίες, θα ήθελα να ξέρω τι έκανε η Ρέιτσελ όταν έβγαινε με τον άλλο αλλά μάλλον δε χωρούσε να το μάθουμε στα 94 λεπτά. Κακά τα ψέματα, ήταν διαφορετικός W. Allen, κινήθηκε στο φανταστικό και υπηρέτησε διακειμενικά στοιχεία (οκέι, το δεύτερο είναι πολύ Γούντι Άλεν άρα κρέντιτς μόνο στο πρώτο). Εμένα όμως αυτό μου άρεσε όπως μου άρεσε και το μήνυμα που πέρασε αυτή τη φορά, απλό και κατανοητό όπως κάθε φορά στις ταινίες του. Μερικοί άνθρωποι ψάχνοντας στο παρελθόν χάνουν το τώρα. Γυρίζουν σε άλλες εποχές και δε βλέπουν αυτό που έχουν μπροστά τους. Μερικές φορές η αλήθεια είναι μπροστά μας αρκεί να ξυπνήσουμε και να την αρπάξουμε. Ονειροπολώντας και φτάνοντας σε άλλες εποχές, χάνουμε την αξία που έχει η δική μας. Τα πρόσωπα που θα συναντήσουμε τα εξυψώνουμε εμείς και τα ανάγουμε σε σημαντικά, αρκεί εξάλλου και ένα απλό κοινό: τα τραγούδια μιας εποχής όπως αυτά που άκουγε η καστανόξανθη κοπέλα που στο τέλος συνάντησε ο πρωταγωνιστής. Αν ο υστερικός χαρακτήρας της Ρέιτσελ επίσης ήταν παράδειγμα προς αποφυγή τέτοιων περιστατικών, τότε νομίζω πως όλοι το κατάλαβαν. Δεν μένουμε ποτέ με άτομα που δεν έχουν ψάξει βαθιά μας να βρουν την αλήθεια.Που δε μας έχουν καταλάβει και δεν έχουν νιώσει τις επιθυμίες μας ακόμα κι αν αγγίζουν "μαγαζάκια νοσταλγικών αντικειμένων"...

H Barbie και η κουζίνα της

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να...

Ναι, το ξέρω δε μπορώ να αρνηθώ ότι υπήρξα μία Barbie, κακέκτυπο μεν χαζή δε. Ο αρχικός μου σκοπός δεν ήταν να βράσω σε μία κατσαρόλα το κεφάλι του Κεν. Ο αρχικός μου στόχος ήταν μάλλον να αρχίσω να συμπεριφέρομαι λίγο πιο γυναικεία από το μεταλροκ απόμακρό στυλ που είχα στο λύκειο. Το παραδέχομαι. Απλά το παράκανα λίγο και κόντεψα να γίνω χαζογκόμενα. Τότε δεν ήξερα και τόσο πολλά για κανέναν Κεν. Για του λόγου το αληθές, είχα φάει μια χυλόπιτα από ένα τυπάκι που ούτε να μου το δει τώρα. Η άποψή μου λοιπόν για τους άντρες διαμορφώθηκε σταδιακά και με αργά βήματα. Δε βιάστηκα να πω ότι είναι όλοι γουρούνια, αναίσθητοι και μας δουλεύουν ούτε ότι ένα κλάσιμο διαρκείας τους αρκεί για να γυρίσουν πίσω ούτε ότι αν τους κερατώσεις θα ξυπνήσουν ξαφνικά. Μάλλον βιάστηκα. Βιάστηκα να δω και να πω πως η αγάπη ήταν κάτι εντελώς εξιδανικευμένο στο μυαλό μου. Νόμιζα πως όταν ο άλλος μοιράζεται τις μέρες και τις ώρες του μαζί σου, σε αγαπάει αληθινά, αλλιώς ποιος ανόητος σπαταλά τόσο χρόνο για κάποια που δεν αγαπά; Βασανίστηκα πολύ για να καταφέρω να είμαι αναίσθητη με  άτομα που μ ’ενδιέφεραν αλλά τελικά τα κατάφερα και μετά είδα να βασανίζονται οι άλλοι για μένα. Μόνο που δεν ήταν του στυλ μου. Αυτό το «ντίβα» δεν μου κάνει. Και όπως όταν διαβάζουμε ιστορία και  φτάνουμε σε ένα σημαντικό γεγονός που αλλάζει τα δεδομένα, έτσι, έχω αρχίσει να μπαίνω στη διαδικασία της αναθεώρησης. Βλέπω ότι η ευαισθησία και η ομορφιά κάποιου ανθρώπου είναι πιο βαθιά από την ψυχή του. Αισθάνομαι τόσο έντονα συναισθήματα που γνωρίζω αυτή την κατηγορία άντρα. Θα την είχα εκτιμήσει τόσο πολύ; Δε ξέρω. Δε ξέρω από πού πηγάζει όλη αυτή η εκτίμηση. Είναι μοναδική κατηγορία. Όπως έλεγε και η Ράνια στις θεωρίες της, ξέρεις πως παιδεύτηκα εγώ για να βρω μέσα σ’ αυτή την ζούγκλα έναν άνθρωπο που να με καταλαβαίνει; Που να είναι άντρας κι όχι gay, να μην είναι γουρούνι σαν όλους τους άλλους, να μην είναι τσιγκούνης, να μην την έχει 5 εκατοστά όπως όλοι, να είναι ωραίος και να με θέλει; 

Δεν πρέπει να κατηγορούμε το παρελθόν μας. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε. Ό, τι ζήσαμε  ανήκει στο παρελθόν γιατί όλοι υπάρχουμε. Όταν εκεί έξω βρίσκεις το άλλο σου μισό, ξέρεις πως δεν το είχε παγώσει ο χρόνος πριν από σένα κι ούτε θα το παγώσει φυσικά μετά από σένα (αυτό το μετά δε μου άρεσε αλλά μάλλον πρέπει να αγγίξω και λίγο ρεαλισμό σ' αυτή τη ζωή). Αν καταφέρεις να ξεφύγεις από το παρελθόν και να περάσεις στο παρόν, θα ζήσεις πιο έντονα, αλλιώς θα ζεις κάτι μέτριο που χάνει το νόημά του γιατί αναλώνεσαι σε εμπειρίες του παρελθόντος αντί να κάνεις χαρές και όνειρα για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον, είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις 2 ταυτόχρονα, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πώς βρίσκουμε το άλλο μας μισό. Μερικοί λένε ότι δεν υπάρχουν και βασικά γνωρίσματα που πρέπει να έχει κι ότι απλά το βρίσκεις μπροστά σου κάποια στιγμή της ζωής σου. Εγώ πάντως πιστεύω πως υπάρχουν και τα γνωρίσματα κι αυτά είναι που μένουν όταν περνάτε την πρώτη σας κρίση: αν η εμπιστοσύνη σου κλονιστεί κι αν αισθανθείς  ότι επέρχεται κορεσμός στη σχέση, έχετε τόσα κοινά ώστε να το αποτρέψετε ή αρκεί να κοιτάξεις τον άλλο και να αναγνωρίσεις την ομορφιά του και να μην βαρεθείς. Αν έχεις βαρεθεί ή αν κάτι σούπερ ανησυχητικό πάει να συμβεί και κοιτάξεις τον Κουασιμόδο, δε ξέρω κατά πόσο σώζεται η κατάσταση.  Ναι, μην φρικάρεις η ομορφιά μπάι δε γουέι είναι υποκειμενική κι ας τυχαίνει εσύ που το διαβάζεις, λέμε τώρα, να είσαι γκομενάρα ολκής. Άρα για να είσαι με τον άλλο, πρέπει να είναι και όμορφος (για σένα πρώτα απ'όλα).

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να το διατηρήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέρη γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ο συλλεκτικός Κεν που κερδίζεις σε διαγωνισμό της DeAgostini  κάθε τρία χρόνια γιατί δεν υπάρχει πάντα νικητής καθώς δεν υπάρχει Συλλεκτικός άντρας τη σήμερον ημέρα. Μαζεύει η Μπάρμπι και τις βρωμιές της, προσπαθεί να διατηρήσει καθαρό το περιβάλλον. Προλαβαίνει λέτε;

Λα, λα, λα που λέει και το μικρό.

Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά καλά (?) σ’ αυτή την έρημη ζωή μου. Πρώτα απ’ όλα κι όπως θα  έχετε καταλάβει όλοι – γιατί όλοι με διαβάζετε φορ σουρ- δεν έχω ίντερνετ και τα διαολεμένα φοιτητούδια του Οτε δε μπορούσαν να μου πουν από την αρχή ότι «ναι κιουρία μου, πρέπει να πάτε να αγοράσετε καινούργιο ρούτερ». Τελοσπάντων, αφού μίλησα ένα βράδυ με έναν χοντρό που με έβαζε στην αναμονή προκειμένου να φάει το μπιφτέκι του και την άλλη με έναν ψυχανώμαλο που έκανε τα ψυχαναγκαστικά του την ώρα που μιλούσαμε, με βοήθησε στο τέλος μια κοπελίτσα και δήλωσε την ρημαδοβλάβη. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως χωρίς ίντερνετ, είμαι ένα τίποτα, μία κουκίδα μέσα στο γκουγκλ.  Στο μεταξύ, βγήκε και η ημερομηνία της ορκωμοσίας μου (αυτή την λέξη την γράφετε όλοι λάθος, ντροπή) επισήμως πλέον στην επισημότατη σελίδα. Και χαρά σου λέω που κάνωωω! Τόση χαρά που βλέπω τους άλλους να φωνάζουν στις συνελεύσεις και στενοχωριέμαι που δεν είμαι εκεί να χρωστάω 2 μαθήματα να φωνάζω κι εγώ. Λένε βέβαια ότι είμαι αχάριστη που δε χαίρομαι. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι όταν τελειώνεις σου λείπει τόσο πολύ η καθημερινότητα που είχες που για να χαρείς όντως πρέπει να κάνεις κάτι άλλο το οποίο να σε γεμίζει ακόμη περισσότερο. Τα μαθήματα κινηματογράφου, ο ζεστός γαλλικός πρωί πρωί στη γκρίζα και παγωμένη Φιλοσοφική, οι ιστορικές συζητήσεις  στο σεμινάριο-συζήτηση ενός μεγάλου ιστορικού, του κ. Λιάκου , το φαγητό στο εστιατόριο με φίλους μου και τα γέλια σα να είμαστε σε ταβέρνα, οι απρόοπτες συναυλίες όταν τελείωνε το μάθημα αργά το απόγευμα και η σχολή σκοτείνιαζε, όταν πήρα το αμάξι και τραγουδούσα μέχρι να φτάσω στη σχολή όλο χαρά που πάω στη σχολή με το αμάξι μου ακόμη και οι πιο ανόητοι κάγκουρες του Μαθηματικού που έψαχναν γκόμενες, όλα αυτά θα μου λείψουν. Εντάξει, το τελευταίο όχι και τόσο. Δεν είναι λοιπόν ότι τελείωσα και κατευθείαν απορροφήθηκα σε κάτι που μου αρέσει ούτε γεννήθηκα για να δουλεύουν οι άλλοι για μένα. Πάντα μου άρεσε να δουλεύω ή να καταπιάνομαι με κάτι. Ακόμη κι αν το πρωινό της ελένης ήταν δελεαστικό, προτιμούσα να πηγαίνω με τα μέσα 1.45 λεπτά παρακαλώ στη σχολή για να κάνω μάθημα ή να δουλεύω ως πωλήτρια κάτι που ποτέ δε περίμενα να πάω να κάνω. Τώρα λοιπόν που έχουμε κι ένα πτυχίο να κορνιζάρουμε, τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά γιατί και πάλι θέλω τα δικά μου χρήματα, καταλαβαίνεις ότι όταν εγώ θέλω την τάδε τσάντα δε λέω μπαμπά φέρε τόσα γιατί θέλω αυτό, γι’ αυτό λοιπόν και για άλλα πολλά που θέλω να ζήσω με άτομα που αγαπώ, θέλω να κάνω κάτι κι όχι επειδή είμαι αχάριστη. Γιατί ό, τι έκανα στη ζωή μου το αγαπούσα. Και θέλω να βρω κάτι να αγαπάω. Με βρήκε κάτι ή μάλλον κάποια. Δεν είναι κάτι που με εξελίσσει αλλά είναι μια διατήρηση των γνώσεών μου και μια ιδέα πως τελικά κάτι κάνω. Όλα αυτά μέχρι να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Το οποίο επιτέλους βρήκα ποιο θα είναι. Θα είμαι λίγο περισσότερο άνεργη μετά αλλά τουλάχιστον θα κάνω κάτι το οποίο θα μου αρέσει, για ενάμιση χρόνο χαρούμενη λοιπόν. Deal! Και μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε, μπορεί να έχουν έρθει οι εξωγήινοι με τα όπλα τους και να σκοτώσουν όλους εκείνους τους ηλίθιους που μας κυβερνούν. Α! ξέχασα ένα σενάριο. Η Καγιά λέει άνοιξε σχολή μόδας. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Αφού οι γονείς μου ήταν συντηρητικοί κι ο μπαμπάς έλεγε ότι δεν είμαι δα κι ωραία για να διαφημίζομαι, τουλάχιστον έχω το τάλαντο να γράφω. , μπορεί να πάω να μάθω πως «γράφουν» για την μόδα. Γιατί, ναι, πλέον θα το μαθαίνουμε κι αυτό!
υ.γ: credits στον Φάνη που μου θύμισε ότι έχω μπλογκ..!

Παραδίνομαι

δύναμη                  

                                                   Ενέργεια

               αγάπη                    

μίσος

έρωτας

    πάθος

                                           λύπη

  ζήλεια

Today and tonight...

my song is . . .

photo from wehearit

Chop Suey

80 - 1 = ;

Απόψε...

έχει δροσιά και καθώς τυλίγομαι με το σεντόνι ξέρω πως λείπει ένα άγγιγμα εκεί κάτω. Όμως απόψε έχω τα νεύρα μου και δε θα μοιραστώ τίποτα άλλο. Το μόνο που με εκνευρίζει είναι πως μάλλον κάποια δαχτυλάκια ξέφυγαν από αυτό που ονειρευόμουν τόσες μέρες. Και είναι κρίμα. Ή  μάλλον είναι επιλογή. Και έχω μάθει να σέβομαι τις επιλογές των άλλων. Αρκεί να μη γίνονται τακτικές.

Πάντα μισούσα τα στρατόπεδα.

Πάντα μισούσα αυτό που μισώ να κάνω τώρα.

~.~                 ~,~

Όταν αφαιρείς από αυτό τον αριθμό την μία, μένουν νομίζεις οι υπόλοιπες 79;

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Συγγνώμη...

If...

I was able to do it, I would have run away from this bad feeling.

Tonight I 've just grown up some more years.

Freeze. I don't want to feel this again.

Ένας φανταστικός μου διάλογος με τον μικρό πρίγκιπα

* is this Dali?

Επειδή ποτέ δε θα μάθουμε αν υπάρχει κάπου στη Γη ή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ο άνθρωπος που θα είναι ο μικρός μας πρίγκιπας, ο άνθρωπος που μπορεί να συζητήσει μαζί μας χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι μπορεί να τον βλάψουμε ή ότι δεν είμαστε ό,τι κατάλληλο γι'αυτόν, επινοούμε και συνδιαλεγόμαστε με έναν δικό μας πρίγκιπα που στην ουσία μπορεί να είναι βιτρίνα του εαυτού μας.

 Δεν αρνούμαι την ύπαρξη του άλλου. Η ύπαρξη του άλλου άλλωστε είναι αυτή που μας βοηθάει να πετύχουμε μια οποιαδήποτε αλήθεια γύρω από τον εαυτό μας. Ο άλλος είναι απαραίτητος για να υπάρξω εγώ η ίδια και να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου. Η βιτρίνα μου στέκεται κάθε μέρα εκεί, βλέπει την πρόοδο της ζωής μου, τις αλλαγές που βιώνω, τις συναισθηματικές μεταπτώσεις και σχεδόν τα πάντα. Αν έστω και ένα άτομο το οποίο εγώ θεωρώ σημαντικό δε δει όλα αυτά που βιώνω και δεν τα αναγνωρίσει τότε καμία αλήθεια και καμία σταθερή άποψη δε θα δημιουργηθεί.

Δε συνηθίζω να φιλοσοφώ απλά είναι μερικά βράδια που νιώθω να μην έχω τον καθρέφτη απέναντί μου. Νιώθω να μην μπορώ να συνομιλήσω με εμένα την ίδια. Είναι κρίση προσωπικότητας; Είναι φόβος να αντιμετωπίσω αυτό που πάω να καθιερώσω ως προσωπικότητά μου; Ας είναι. Ποιος άνθρωπος δε φοβάται να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό; Όπως είχε πει και ο Μιτεράν "θάρρος είναι να κυριαρχείς στον φόβο σου, όχι να μην έχεις φόβο".

Ποτέ κανείς δεν τολμάει να φτάσει βαθιά γιατί φοβάται. Ποτέ κανείς δεν τολμά να φτάσει βαθιά ακόμα και στους άλλους γιατί φοβάται ότι δε θα βρει βάθος. Ξέρεις τι είναι να ζεις με τον ανασφάλεια ότι ποτέ δε θα βρεις βάθος σε έναν άνθρωπο; Αμέσως μειώνονται οι επιλογές σου για να μοιραστείς σκέψεις και συνεπώς συναισθήματα και καταστάσεις παραγωγικής ρουτίνας όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Σιγά σιγά οδηγείσαι στη μοναξιά που μόνος σου έχεις φτάσει να φοβάσαι. Η μοναξιά είναι η αρχή και το τέλος όλων. Είναι η αφετηρία όλων μας. Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως κάνουμε τα πάντα για να ξεφύγουμε από αυτή την αφετηρία!

- Και τι σημαίνει αυτό;

- Αυτό σημαίνει πως χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Πως κάθε τριαντάφυλλο εξαρτάται από εμάς πόσο μοναδικό θα γίνει.

- Συμβαίνει και με τον έρωτα αυτό ή μόνο με τους ανθρώπους που εκτιμάμε;

- Συμβαίνει και με τον έρωτα. Το γεγονός ότι θα ερωτευτούμε κάποιον μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά για την εξωτερική του εμφάνιση και για αυτά που μας εντυπωσίασαν ή μας άγγιξαν ερωτικά. Το γεγονός όμως ότι θα συνεχίσουμε να τον ερωτευόμαστε και να μην περνάμε στο στάδιο της συνήθειας ή της αγάπης που είναι το ευκολότερο, αυξάνει την μοναδικότητά του και κάνει κι εμάς μοναδικούς. Όσο πιο μοναδικός είναι ο άλλος στα μάτια σου, τόσο πιο μοναδικός νιώθεις κι εσύ που έχεις κοντά σου κάτι τόσο ξεχωριστό. Κάτι τόσο δικό σου. Κανείς δεν μπορεί να στο πάρει. Το χρειάζεσαι και σε χρειάζεται. Η λέξη μοναξιά αντικαθίσταται από την λέξη μαζί.

- Η μία είναι ουσιαστικό όμως...

- Και τι έγινε; Ποιος είπε ότι πρέπει πάντα να ταιριάζουν μεταξύ τους τα όμοια; Και τι σε κάνει να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους; Κανείς δεν κατηγοριοποιείται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο κι αυτό να το βάλεις καλά στο μυαλό σου.

- Ναι, όμως μερικοί άνθρωποι έχουν άλλα σχέδια στη ζωή τους άρα αυτομάτως εντάσσονται σε άλλες κατηγορίες.

- Έχεις ακούσει για την παγκοσμιότητα του ατομικού σχεδίου ζωής;

- Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να μάθω γι' αυτήν;

- Όχι, τίποτα. Τώρα μου ήρθε. Και απλά σκέφτηκα πως όσο ατομικό κι αν είναι κάτι στη ζωή μας πάντα θα έχει μια καθολική παγκόσμια αξία. Αυτό σκέφτηκα.

Είναι ίσως ο πιο ωραίος διάλογος που έχω κάνει με τον εαυτό μου.

Κρίμα που τον άφηνα μερικές στιγμές και επέτρεπα εσωτερικές παρορμήσεις να με φυλακίζουν.

Ξαφνικά δεν ένιωσα τόσο μόνη.

Να τι μπορεί να σου προκαλέσει η έλλειψη ενός ατόμου που δεν άκουσες για να πεις μια καληνύχτα.

 Μοναξιά; Καθόλου.

Φτάνει η σκέψη. Ξέχασα... και το βάθος της σκέψεώς σου.

Το σύμπαν...

Ο πολυαγαπημένος μου wOODY aLLEN που βγαίνει και η ταινία του όπου να'ναι, πως και πως την περιμένω, έλεγε μεταξύ άλλων έξυπνων πραγμάτων ότι το σύμπαν επεκτείνεται. Έλεγε επίσης ότι χωρίς αμφιβολία υπάρχει ένας αθέατος κόσμος. Το πρόβλημα είναι πόσο μακριά είναι από το κέντρο της πόλης και μέχρι ποια ώρα είναι ανοιχτός. Η βικιπαίδεια, οπότε αυτό καταλαβαίνετε ότι πάει αντιγραφή και επικόλληση, λέει ότι ως σύμπαν εννοούμε, στην καθομιλουμένη, το σύνολο των πραγμάτων που υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν ποτέ, το σύνολο δηλαδή των όντων. Ειδικότερα, λέγοντας Σύμπαν στην επιστήμη εννοούμε συνήθως ολόκληρο το χωροχρονικό συνεχές, καθώς και το σύνολο της ύλης και της ενέργειας που περικλείει. Την φράση όμως του Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο που την ξέρουν και οι πέτρες, ότι όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις, λίγοι την πιστεύουν.

Ξέρεις τι; O nnie την πιστεύει. Και καλά κάνει. Κι εγώ την πιστεύω.

Όμως αυτό που πιστεύω περισσότερο απ'όλα είναι πως αυτό που ψάχνεις είναι πολύ κοντά σου. Πιο κοντά απ'όσο θέλεις να νομίζεις. Κι αν το σύμπαν τελικά σε οδηγεί σε αυτό που θες, σημασία έχει το ταξίδι που θα κάνεις εσύ για αυτό που θες. Ο τρόπος με τον οποίο θα το κερδίσεις. Ο δρόμος που θα διανύσεις και τα χιλιόμετρα που θα κάνετε για να φτάσετε ο ένας τον άλλο. Είναι σπάνιο αυτό που συμβαίνει. Είναι σπάνιο να θέλετε κι οι δυο τόσο πολύ να φτάσετε στον προορισμό. Να γίνετε ένα.

Θα ξέρετε τουλάχιστον ότι το σύμπαν τα κατάφερε. Άφησε όπως λέει κι ο nnie εκατομμύρια ανθρώπων στην άκρη κι ασχολήθηκε με δυο ψυχές. Τα κανόνισε όλα τόσο γαμάτα. Πιο γαμάτα δε θα μπορούσε να τα είχε κανονίσει. Τα υπολόγισε όλα τέλεια.

Τώρα όμως δεν αποφασίζει το σύμπαν. Τώρα στο ταξίδι που θα κάνουμε είμαστε εμείς. Οι ψυχές μας πρώτα και έπειτα τα σώματά μας. Κι άσε τον Γούντι τον τρυποκάρυδο να λέει τι επεκτείνεται και τι όχι.

Ενωμένες ψυχές.

Ενωμένα δευτερόλεπτα.

Σκέψη;

μία και μοναδική...



First aid kit!

Έπειτα από μεγάλες στιγμές στον τομέα γνωριμιών και από διάφορα μέρη συναντήσεων, μπορώ να πω ότι υπάρχουν μικρά κλειδιά τα οποία πρέπει να χρησιμοποιούμε. Η επιτομή της κατινιάς θα έλεγαν μερικοί, εγώ το λέω απλώς ενδιαφέρον. Αφού μπορείς να τα μάθεις πριν από αυτόν, γιατί να κρατηθείς;

1. Φέισμπουκ. Αν είναι σοβαρός το έχει κλειδωμένο. Έχει κλειδώσει τα πάντα ακόμα και τους φίλους. Αν είναι βλάκας κάγκουρας που ψάχνεται έχει αφήσει ανοιχτές τις καλές του φωτογραφίες, μη χάσει και καμιά γκόμενα, κρίμα θα ναι. Αν είναι στρατόκαυλος, κολλημένος και κομπλεξικός το προφίλ του θα έχει προφάιλ φώτο: "ελλάς ή τέφρα". Αν είναι ανώριμος, θα είναι in a relationship with κάποιον φίλο του. Αν είναι ερωτικά απογοητευμένος ή τα έχει δοκιμάσει όλα στη ζωή του, θα είναι widowed. Αν είναι γλίτσας θα έχει προφάιλ τα μπράτσα του μπροστά από τον καθρέφτη του μπάνιου του. Αν είναι hipster ή emo ή κάτι φρικοειδές θα έχει backgrounds περίεργα με σύμβολα μοναδικά σαν να ξεφύτρωσε από Thundercats. Αν είναι το βουτυρόπαιδο του χ,ψ κολεγίου σίγουρα θα έχει μια λίστα από πανεπιστήμια του εξωτερικού στα info, ανοιχτά για να βλέπεις και τι παιδί παίρνεις.

2.Badoo & the zoo. Λοιπόν, το ζοο το άκουσα για πρώτη φορά από μια φίλη μου που το παρουσίαζε παιχνιδάκι. Τελικά ήταν σάϊτ γνωριμιών! Το badoo το ανακάλυψα πρόσφατα. Κοίτα έχει πλάκα. Βάλε απλά το όνομα αυτού που σ' ενδιαφέρει και δες τι στοιχεία έχει προσθέσει για να κάνει γνωριμίες. Αν έχει βάλει καμιά αστεία ατάκα, μη νευριάσεις, απλά να ξέρεις ότι είναι θεός ο τύπος. Όχι μόνο έχει γραφτεί (για πλάκα) αλλά έχει βάλει και θεϊκή ατάκα οπότε ένας λόγος να καταλάβεις ότι απλά υπήρξε μια στιγμή στην έρημη ζωή του που ήθελε να μαλακιστεί για λίγα λεπτά. Cool. Αν έχει βάλει φωτογραφία τότε στραβώνει το πράγμα. Απλά θα μπορούσε να είχε βάλει μια ψεύτικη, σαν αυτές με κεφάλι από το hi-5 και σώμα του superman. Υπάρχουν και οι συνειδητοποιημένοι ά απλά ειλικρινείς:"Τα πάντα ρει... Επίσης δεν είμαι ούτε ανώμαλος ούτε διεστραμένος.... Απλά μου αρέσει να κάνω σεξ κάθε μέρα... ". Εντάξει φίλε μου κι εμείς θέλουμε αλλά δε το χει κι ο κόσμος τούμπανο. Κι άσε τον Ηράκλειτο ήσυχο, αν έχεις τελειώσει Φιλοσοφική κράτα το για σένα!

3. Google, μα φυσικά! Πώς θα τολμούσα να το ξεχάσω; Αν δεν γκουγκλάρεις, δε θα μάθεις. Εδωπέρα μαθαίνουμε ότι μερικοί ήταν μοντέλα στα νιάτα τους και δε το ξέραμε ή ότι έχουν extreme δραστηριότητες. Γιατί να μην το ξέρεις; Γκουγκλ is the way λοιπόν.

Στο Παρίσι λοιπόν, στο Παρίσι!

Πρωί στο Παρίσι, μεσημέρι στο Παρίσι, απόγευμα στο Παρίσι, μεσάνυχτα στο Παρίσι, άντε και περιμένω αυτή την ταινία κάτι μήνες. Κάτι μήνες; Από τότε που έκανα κινηματογράφο στη σχολή και έψαχνα να βρω τα άπαντα κάθε σκηνοθέτη. Καλά, μη νομίζεις, η μνήμη μου κρατούσε μόνο κάτι ονόματα ή σκηνοθεσίες kinky τελείως και την τελευταία συνάντηση στην αίθουσα με τον Πάνο Κούτρα. Ήταν η τελευταία επαφή μου με τη σχολή.

Η τελευταία επαφή.

μΠορώ να μη θυμάμαι τι έφαγα χθες το βράδυ, στιγμιαία να μη θυμάμαι πότε έχω γενέθλια αλλά η τελευταία επαφή με έναν άνθρωπο μένει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Είναι η λέξη "τελευταίος" που ξαφνικά ανασημασιοδοτείται και αποκτά την έννοια του "πρώτου". Αυτό που για σένα έγινε τελευταίο έρχεται πάντα πρώτο στη μνήμη σου. Στη μνήμη μου καλύτερα, γιατί, είπαμε, εσείς εκεί έξω έχετε πολύ καλή μνήμη, εγώ καθόλου.

Η τελευταία βόλτα, το τελευταίο ταξίδι, το τελευταίο φιλί, η τελευταία ερωτική επαφή, το τελευταίο δείπνο στο σπίτι, ο τελευταίος τσακωμός, το τελευταίο δώρο γενεθλίων ή επετείου, η τελευταία ταινία αγκαλιά με τον άνθρωπό σου.

Και αναρωτιέσαι τι πάει να πει "άνθρωπος σου". Είναι δύσκολο όπως μου έχει πει κάποιος να βρεις κάποιον να ταιριάζεις σε όλα. Μπορεί το σεξ που θα κάνεις να σε ικανοποιεί ή μπορεί να σε ικανοποιεί μια έξοδος μια στο τόσο μαζί του ή κάτι που προγραμματίζει εκείνος για να σου δείξει την αγάπη του. Μπορεί να ακούτε την ίδια μουσική αλλά μπορεί εσύ να ακούς και να τη βρίσκεις και με λαϊκά ωστόσο να ντρέπεσαι να το σερβίρεις ωραία και καλά στον άλλο. Τι είναι αυτό που κάνει μερικά ζευγάρια να είναι τόσο απόμακρα; Τι είναι που κάνει μερικούς τύπους να μιλάνε για τις κοπέλες τους σα να ήταν τίποτα περιστασιακές γκόμενες; Μήπως είναι το μη-δέσιμο; Ναι, είναι δική μου λέξη. Βαριέμαι να ψάχνω ετερόσημο τώρα. Είναι οι μικρές εκείνες λεπτομέρειες που ενώνουν δύο ανθρώπους στ'αλήθεια και ό,τι και να γίνει ο δεσμός τους είναι τόσο δυνατός για να καταφέρουν ποτέ ακόμα και μετά από τσακωμό να πουν την λέξη χωρίζω. Αυτό συμβαίνει σπάνια. Δε γίνεται να ταιριάζουμε με όλους. Δε γίνεται το status της ζωής μας να συνάδει πάντα με το status της ζωής του άλλου. Σχέση λοιπόν είναι εκείνη η χρονική στιγμή στην οποία ενώνονται δύο άνθρωποι, έτοιμοι να πληρώσουν κάθε τίμημα και να αποδυθούν κάθε τι που θα θέσει σε κίνδυνο τον δεσμό τους. Ουσιαστικά γίνεται μια ανταλλαγή εαυτών. Χωρίς να το καταλάβεις η ζωή του άλλου έχει αρχίσει να γίνεται και δική σου. Κι αν σας τρομάζει αυτό καλύτερα να μην προσπαθήσετε να δεθείτε ποτέ με τον άλλο.

Αυτός που ξέρει καλά να λύνει κόμπους, αυτός είναι έτοιμος και για να "δεθεί".

Επιμένω. Είναι δύσκολο να είσαι ένα με τον άλλο. Θες χρόνο για να το καταλάβεις. Θέλει θυσίες. Θέλει νεύρα, κλάματα και μετά τεράστια χαμόγελα. Κι όταν επιτέλους έρθει η λέξη χωρίζω, θέλει δύναμη ψυχής. Κάποιος από τους δύο θα πονέσει και για τους δυο σας. Αυτό θα σημαίνει ότι είστε ένα. Το είστε είναι παρελθοντικό.

Το μόνο που ήθελα να πω ήταν όχι πάλι.

Θέλω να πω πως δεν είμαι τόσο δυνατή όσο δείχνω.

Ούτε τόσο αναίσθητη όσο είχα καταφέρει να γίνω.

Και ξέρεις τι άλλο θέλω να πω;

Όλοι οι άνθρωποι έχουν παρελθόν, έτσι δεν είναι;

Οι εμπειρίες μας, μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.

Οι άνθρωποι που συναντήσαμε τυχαία και μοιραστήκαμε ώρες μαζί τους.

Δε θέλω να είμαι αδύναμη.

 Ακούς;

Θέλω να είμαι δυνατή.

Σήμερα...

Νιώθω...

γαμάτα.

Σα να μου χάρισαν ένα μπαλόνι.

Τόσο γαμάτα.

Δηλαδή

γάμα-τα...

αλλάζεις

Έπρεπε επιτέλους κάποιος να της το πει.

Σταμάτα να είσαι κακομαθημένη.

Άγγιξε το πιο ευαίσθητο κομμάτι του χαρακτήρα της, αυτό που του άρεσε να παίζει με τους άλλους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους.

 # true story

Το κακομαθημένο κορίτσι ξέρει τι θέλει.

Το δείχνει. Απλά ψάχνει να βρει τους τρόπους της.

Madig

19 Αυγούστου

Το μικρό μου δαχτυλάκι ενώθηκε με το δικό του. Ήταν η δική μας pinky promise. Για πάντα ένα μικρό δαχτυλάκι ενωμένο με ένα άλλο εξίσου μικρό δαχτυλάκι. Όλα είναι ρευστά όμως τα δύο δαχτυλάκια κρατιούνται για όσο μπορούν δεμένα. Είναι εκεί ο ένας για τον άλλο. Και ξέρεις τι μου έχεις μάθει;

Δε ζηλεύω και δε ζητάω εκδίκηση. Δεν προδίδω τα συναισθήματα του άλλου. Αγαπάω άρα αναπνέω και αναπνέω όσο σε αγαπάω. Χαίρομαι με την χαρά σου. Σε θαυμάζω και κοιτάω ψηλά. Σε εμπιστεύομαι. Το φλερτ και η επιβεβαίωσή μου είσαι εσύ. Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Απολαμβάνω. Την ύπαρξή σου και μόνο. Όσο αυτό το δαχτυλάκι κρατάει το δικό σου θα είναι ευτυχισμένο.

Το madig. Δε θα αποκαλύψω κανένα μυστικό. Μπορεί και να ξέρω τη σημασία, μπορεί και όχι. Το δικό σας μυστικό. Άκουγα το κομμάτι αυτό και λύγισα. Γιατί είναι κρίμα να τελειώνει κάτι τόσο όμορφο. Κάτι που σε έβγαλε από μια δυστυχισμένη στιγμή της ζωής σου και σε γέμισε αγάπη και έρωτα. Και άκουγα...τι θα μπορούσε να είναι. Η εικόνα της μικρής μου G. να το παίζει στο πιάνο, με έκανε να ταυτιστώ κι αν θες να ξέρεις δεν άντεξα, δάκρυσα. Γιατί ο κόσμος μας γέμισε ανόητες σχέσεις συμφέροντος και ανόητες φωτογραφίες επίδειξης. Δεν είναι έτσι η αγάπη. Αγάπη ήταν τα δαχτυλάκια που κρατούσατε ενωμένα και η σημασία που τους δίνατε.

Πίστεψε με, θα είναι εκεί as soon as he can ή τουλάχιστον τέτοια κατάληξη θα ήθελα να έχει το παραμύθι σας.

Το "πορτραίτο" του αν το έβλεπε, θα δάκρυζε.

Τίποτα σημαντικό δεν τελειώνει έτσι απλά.

Κανένα παραμύθι δε στέκεται στο μέτριο αλλά προχωρά στο όνειρο, δεν παραδίδει την εξέλιξή του στην έκβαση που θέλουν οι κακοί ήρωες. Έτσι δεν είναι; :)

Για την G. και τον N.N.

και λίγη αστερόσκονη από το δικό μου για σας.

Which one is left behind?

They said you're in love again

And I tried to hide my pain

I was buried in my bed

With your pictures in my head

You were living another life

It cuts me like a knife

I hope you understand

I'm the one who's left behind

Tomorrow you'll be gone

And I'll miss you

Yeah I'll miss you

Yeah I'll miss you

They said you're in love againAnd my eyes start to burn

Wherever you are now

I wish you could hear my silent sigh

It's not that I try to blame

It's just kind of a rainy day

I hope you understand

I'm the one who's left behind

Μπούλσιτ

Ωπ, ναι εδώ είμαστε! Όταν ο νόμος του Μέρφι, ο νόμος της ατυχίας και της κακογουστιάς χτυπάει την πόρτα σου.

- Πας στο καρφούρ μέρα Παρασκευή. Γιατί να το κάνεις αυτό dude; Αι γενέαι πάσαι ψωνίζουν για το σουκού λες και θα κάνουν πικνικ ή θα οργανώσουν μπιτσόπαρτο. Κλασικότατος νόμος του Murphy, το γράφω και στα αγγλικά για να δείξω την σοβαρότητα της κατάστασης : δεν πηγαίνω στην ουρά "εώς 10 αντικείμενα" γιατί συνήθως πάνε κάτι γέροι με γιαουρτάκια που και δύο σετάκια να έχουν μέχρι να δουν να βγάλουν λεφτά και να πάρουν ρέστα έχει αλλάξει πελάτη το διπλανό ταμείο πέντε φορές. Άσε που είναι και η καθημερινή τους έξοδος, γιατί να τελειώσει τόσο γρήγορα;; Οπότε λέω να παω στην ουρά που περιμένουν δύο γεμάτα καρότσια, λογικά είχαν να δουν χαρά στο ψυγείο τους πολύ καιρό. Η ουρά των γέρων για πρώτη φορά είχε τελειώσει σε πέντε λεπτά. Δεν ήθελαν να χάσουν το κισμέτ και βιάζονταν μάλλον. Και ξέρεις τι λένε για τους γέρους; Εγώ το λέω για την γιαγιά μου. Άμα υπάρχει ανάγκη (χέσιμο ή φαγητό ή κουτσομπολιό) και ακούνε καλά και περπατάνε γρήγορα και έχουν πάρει όλα τους τα χάπια στην ώρα τους. Και μην στα πολυλογώ, ε, θα έκανα και μισή ώρα για να κόψει μέσα σε όλα το ένα καρότσι τιμολόγιο (+8 λεπτά) και να χτυπηθούν όλα αυτά που είχαν πάρει. Συμπέρασμα: θα πηγαίνω στην ουρά των 10 αντικειμένων.

- 15 μέρες περιορισμό χωρίς αμάξι. Αρχίζεις να ενημερώνεσαι τι παίζει με τα μέσα μεταφοράς και γυρνάς δυο χρονάκια πίσω. Νταξ, δε σε χαλάει και πολύ. Σε ένα λεωφορείο μπήκα μην το κάνουμε και θέμα. Στο κάτω κάτω για την λατρεμένη μου σχολή έπαιρνα αρκετά μέσα. Παραδόξως, φτάνω σε είκοσι λεπτά στη Γλυφάδα, γρήγορα τελικά τα λεωφορεία, άσε που κάνουν σκόνη και κάτι κάγκουρες και πολύ το ευχαριστιέμαι. Αλλά περίμενα 30 λεπτά τις φίλες μου. Δεν με πειράζει να με στήνουν, εγώ πάλι αγχώνομαι όταν στήνω. Πέρασα πολύ ωραία για ακόμη μια φορά. Το νι δεν έπρεπε να το ενοχλήσω γιατί δεν είναι και σωστό να παίρνω τον άλλο να μου κάνει παρέα όσο περιμένω, εκτός κι αν δε ξέρει ότι περιμένω, χοχο. Έτσι λοιπόν έστειλα στην άλλη φίλη μου που νόμιζα πως σίγουρα θα με πάρει. Τελικά εκείνη την μέρα την είχε πάρει η λεκάνη ή μάλλον εκείνη είχε πάρει την λεκάνη αγκαλιά λόγω ασθένειας οπότε πάει κι αυτό. Χέσιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και τι έλεγα; Α ναι, πέρασα πολύ ωραία. Ήπια μία λουξ πορτοκαλάδα και μου την έπεσαν 3 ή 4 ανώμαλοι γέροι. Δύο κοπέλες με κοίταξαν περίεργα γιατί είχα κάτσει οκλαδόν στο παγκάκι και διάβαζα την "αφήγηση στον κινηματογράφο". Να ξέρεις, ο χρόνος που περιμένεις μπορεί να γίνει πάντα πολύ δημιουργικός γι'αυτό πάντα κρύβεται ένα μικρό βιβλίο στην τεράστια τσάντα μου.

- Τρίτο και καλύτερο. Πριν από όλα αυτά και βασικά δε ξέρω γιατί το γράφω τελευταίο είχα πάει στη γουίντ να μου κάνουν τα κουμάντα τους επειδή είναι και πολύ κοντά μου και δίπλα ακριβώς έχει ένα μαγαζί ασύλληπτο. Καθυστέρηση και εκεί. Να χτυπάω το κεφάλι μου που μπήκα. Εν τέλει πέντε λεπτά περίμενα. Και εκεί που μου κάνει ο φίλος μου αυτό που βαριόμουν να κάνω εγώ μέσω τηλεφώνου, (η γουίντ στην ανανέωση είναι πιο αργή κι από όταν παίρνεις το 100 σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης- γράφεις 4-4 τα ψηφία στην κάρτα ανανέωσης και πατάς κάθε φορά την δίεση. Αν κάτι δεν πατήθηκε σωστά την ξανακάνεις όλη από την αρχή. Στα επαναλαμβάνει μέχρι να σιγουρευτεί ότι τα έχεις πατήσει όλα σωστά.) μπαίνει ένας τρελός, στ'αλήθεια τρελός, μου παίρνει την σειρά, λέω εγώ ότι βιάζομαι θα κλείσει το καρφούρ, επιμένει, έρχεται κοντά, βρωμάει αυτή τη σιχαμένη πουκαμισίλα (ιδρώτας σε μη βαμβακερό πουκάμισο), ο πωλητής εκνευρίζεται, τσακώνονται και τελικά καταλήγω πάλι να κάνω περισσότερη ώρα από την κανονική.

- Α, και ένα τέταρτο. Χρωστάω ένα ξεμάλλιασμα σε μια δήθεν γκόμενα που έχει να δει χαρά στα σκέλια της από τότε που την παράτησε ο γκόμενος της και έχει πολύ καιρό πίστεψέ με. Σου έχει τύχει ποτέ να σου τη λέει μια γραφική γκόμενα (κλεμμένο) και να είσαι τόσο χαρούμενη εκείνη την ώρα για να της την πεις κι εσύ; Α, και με το που βλέπει άντρες φίλους σου να επιστρέφει από τον τόπο του λαϊκού της εγκληματικού ρεπερτορίου για να σας σείρει όλους μαζί από τα γενέθλια της δήθεν φίλης της σε μπιτσόμπαρο που παίζει την πιο άθλια μουσική που έχω ακούσει ποτέ. Το μεγαλείο της κακογουστιάς που αυτή πάει για να διασκεδάσει κι εσύ πας για να γελάσεις αλλά και πάλι διασκεδάζεις γιατί είσαι και πολύ χαρούμενος άνθρωπος. Απλά.

Συμπέρασμα: γιατί κάτι μικρές βλακείες να μου σπαταλούν τόσο πολύτιμο χρόνο; Γιατί όταν δεν θες να αργήσεις, συνωμοτούν όλοι και όλα για να σου τη σπάσουν;

Όλα μπορείς να τα σιγοψιθυρίσεις και μη σ'ακούσει κανείς...

Γύρισα πίσω, για μια στιγμή μόνο. Μη με κατηγορήσεις. Είδα κάθε φόβο μου να απλώνεται σε κάθε γωνία του σπιτιού. Ένιωσα το ίδιο κουρέλι με αυτό το αναξιοπρεπές κορίτσι που ένιωθα μήνες πριν. Έφτασα για ακόμα μια φορά στο μηδέν, στο απόλυτο κενό. Ξέρεις πως θα ήμουν; Μία ξεπεσμένη προσωπικότητα. Μια χαζή ξανθιά κοπέλα που βρίσκει ευχαρίστηση στο να κάνει τους άλλους να νιώθουν κάτι και μετά να ξεχνά ότι υπήρξε γι'αυτούς. Έτσι έγινα. Έτσι γίνεσαι όταν αγαπάς ή νομίζεις ότι αγαπάς και δε σ'αγαπάνε. Και αφήνεις τον εαυτό σου να ζει σε ένα ψέμα για χρόνια. Τι κάνεις; Υπολόγισες ποτέ πόσο αναλώθηκες; Τι αξία έχουν οι διακοπές, οι βόλτες, τα σινεμά όταν τα περνάς με έναν άνθρωπο που δεν σε εκτιμά; Χαλιέσαι. Αυτό κάνεις. Άντε γαμήσου. Κι εσύ και όλοι όσοι παίζουν με την ζωή σου. Άντε γαμήσου γιατί στην τελική μόνο το γαμήσι σ'ενδιαφέρει.

Φτάνεις ξαφνικά σ'αυτό που ονομάζεις όνειρο. Είναι το όνειρό σου. Θαυμάζεις. Ερωτεύεσαι. Αγαπάς. Εξαρτάσαι. Και έχεις αυτόν τον γαμημένο φόβο. Αυτή την ηλίθια ανασφάλεια ότι είσαι ηλίθια. Ότι εσύ δε ξέρεις τίποτα. Είσαι απλά αντικείμενο. Και νομίζεις ότι είσαι λίγη γι'αυτό που θαυμάζεις. Μήπως έχεις και ψυχολογικά προβλήματα; Γιατί κατάφερες να στριμώξεις σε μια βραδιά αναμνήσεις χρόνων. Άντε γαμηθείτε αναμνήσεις. Γιατί το μόνο που κάνετε είναι να σπαταλάτε χρόνο και να δίνετε αξία σε κάτι που είχε αξία πολύ παλιά. Σαν ένα ρούχο. Όταν το αγοράζεις έχει μια τιμή. Όταν το φορέσεις, η τιμή αυτή παύει να ισχύει. Και κανείς δεν πρέπει να γυρνάει σε ξαναφορεμένα ρούχα.

Αξιοπρέπεια. Η μοναδική αξία που δε μπορώ να βρω. Ντροπαλή είμαι ή αξιοπρεπής; Είμαι κυκλοθυμική πάντως. Στο έχω ξαναπεί. Ξέρω τι νιώθω και μόνο να ήξερες πόσο με βοηθάει αυτή η γνώση. Με γεμίζει. Όμως οι ανασφάλειες γυρίζουν σαν κακοφτιαγμένα ζάρια που τα ρίχνεις και δείχνουν πάντα το ίδιο ζευγάρι αριθμών.

Και ξέρεις... οι άνθρωποι φεύγουν, αλλάζουν, μεγαλώνουν άλλοι μικραίνουν. Ζούσες δίπλα σε ανθρώπους που τώρα έγιναν μικρές κουκίδες και νόμιζες πως κοντά τους ένιωθες οικεία λόγω συνήθειας όμως όλα είχαν ξεθωριάσει. Και ξέρεις τι είναι η οικειότητα; Δεν είναι τελικά τα χρόνια ούτε η συνήθεια. Είναι το να σε κοιτάζω και η σκέψη μου να είναι πιο βαθιά από το βλέμμα μου. Να ακουμπήσω τις βλεφαρίδες σου και τα μάτια σου να με εμπιστευτούν τόσο που να συνεχίσουν να με κοιτάνε μέχρι να φτάσουν στην πιο ανατριχιαστική μου σκέψη.

Βαριές σιωπές.

Ασήκωτες σακούλες για τα άχρηστα γεμάτα ιαχές κι ο χρόνος να στέλνει δελτία τύπου για τις καινούργιες ρυτίδες μου.

Στη σκέψη μου, ένας ήσυχος παφλασμός της θάλασσας.

Χάνομαι και παράλληλα δε θέλω να χαθώ.

Κι είσαι εδώ. Θα είσαι για πάντα εδώ, το υποσχέθηκες.

Και θα φύγεις. Κι όταν φύγεις, δε θα είμαι εκεί να σε χαιρετήσω. Θα κλείσει ό,τι πιο όμορφο έχω. Και κυρίως ό,τι πιο ειλικρινές. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν ή προσπάθησαν να με κοροϊδέψουν, η ειλικρίνεια λύνει την πιο βαριά σιωπή και δημιουργεί την σιωπή αυτή που όλοι θέλουν να νιώσουν αλλά δε μπορούν. Την σιωπή της απόλυτης ευτυχίας, της ατέρμονης αγάπης και του έρωτα που δεν ακυρώνεται σε καμία έκφανση της καθημερινότητας. Η σιωπή μου σου μιλάει αυτή τη στιγμή. Νίωσε την.