H Barbie και η κουζίνα της

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να...

Ναι, το ξέρω δε μπορώ να αρνηθώ ότι υπήρξα μία Barbie, κακέκτυπο μεν χαζή δε. Ο αρχικός μου σκοπός δεν ήταν να βράσω σε μία κατσαρόλα το κεφάλι του Κεν. Ο αρχικός μου στόχος ήταν μάλλον να αρχίσω να συμπεριφέρομαι λίγο πιο γυναικεία από το μεταλροκ απόμακρό στυλ που είχα στο λύκειο. Το παραδέχομαι. Απλά το παράκανα λίγο και κόντεψα να γίνω χαζογκόμενα. Τότε δεν ήξερα και τόσο πολλά για κανέναν Κεν. Για του λόγου το αληθές, είχα φάει μια χυλόπιτα από ένα τυπάκι που ούτε να μου το δει τώρα. Η άποψή μου λοιπόν για τους άντρες διαμορφώθηκε σταδιακά και με αργά βήματα. Δε βιάστηκα να πω ότι είναι όλοι γουρούνια, αναίσθητοι και μας δουλεύουν ούτε ότι ένα κλάσιμο διαρκείας τους αρκεί για να γυρίσουν πίσω ούτε ότι αν τους κερατώσεις θα ξυπνήσουν ξαφνικά. Μάλλον βιάστηκα. Βιάστηκα να δω και να πω πως η αγάπη ήταν κάτι εντελώς εξιδανικευμένο στο μυαλό μου. Νόμιζα πως όταν ο άλλος μοιράζεται τις μέρες και τις ώρες του μαζί σου, σε αγαπάει αληθινά, αλλιώς ποιος ανόητος σπαταλά τόσο χρόνο για κάποια που δεν αγαπά; Βασανίστηκα πολύ για να καταφέρω να είμαι αναίσθητη με  άτομα που μ ’ενδιέφεραν αλλά τελικά τα κατάφερα και μετά είδα να βασανίζονται οι άλλοι για μένα. Μόνο που δεν ήταν του στυλ μου. Αυτό το «ντίβα» δεν μου κάνει. Και όπως όταν διαβάζουμε ιστορία και  φτάνουμε σε ένα σημαντικό γεγονός που αλλάζει τα δεδομένα, έτσι, έχω αρχίσει να μπαίνω στη διαδικασία της αναθεώρησης. Βλέπω ότι η ευαισθησία και η ομορφιά κάποιου ανθρώπου είναι πιο βαθιά από την ψυχή του. Αισθάνομαι τόσο έντονα συναισθήματα που γνωρίζω αυτή την κατηγορία άντρα. Θα την είχα εκτιμήσει τόσο πολύ; Δε ξέρω. Δε ξέρω από πού πηγάζει όλη αυτή η εκτίμηση. Είναι μοναδική κατηγορία. Όπως έλεγε και η Ράνια στις θεωρίες της, ξέρεις πως παιδεύτηκα εγώ για να βρω μέσα σ’ αυτή την ζούγκλα έναν άνθρωπο που να με καταλαβαίνει; Που να είναι άντρας κι όχι gay, να μην είναι γουρούνι σαν όλους τους άλλους, να μην είναι τσιγκούνης, να μην την έχει 5 εκατοστά όπως όλοι, να είναι ωραίος και να με θέλει; 

Δεν πρέπει να κατηγορούμε το παρελθόν μας. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε. Ό, τι ζήσαμε  ανήκει στο παρελθόν γιατί όλοι υπάρχουμε. Όταν εκεί έξω βρίσκεις το άλλο σου μισό, ξέρεις πως δεν το είχε παγώσει ο χρόνος πριν από σένα κι ούτε θα το παγώσει φυσικά μετά από σένα (αυτό το μετά δε μου άρεσε αλλά μάλλον πρέπει να αγγίξω και λίγο ρεαλισμό σ' αυτή τη ζωή). Αν καταφέρεις να ξεφύγεις από το παρελθόν και να περάσεις στο παρόν, θα ζήσεις πιο έντονα, αλλιώς θα ζεις κάτι μέτριο που χάνει το νόημά του γιατί αναλώνεσαι σε εμπειρίες του παρελθόντος αντί να κάνεις χαρές και όνειρα για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον, είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις 2 ταυτόχρονα, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πώς βρίσκουμε το άλλο μας μισό. Μερικοί λένε ότι δεν υπάρχουν και βασικά γνωρίσματα που πρέπει να έχει κι ότι απλά το βρίσκεις μπροστά σου κάποια στιγμή της ζωής σου. Εγώ πάντως πιστεύω πως υπάρχουν και τα γνωρίσματα κι αυτά είναι που μένουν όταν περνάτε την πρώτη σας κρίση: αν η εμπιστοσύνη σου κλονιστεί κι αν αισθανθείς  ότι επέρχεται κορεσμός στη σχέση, έχετε τόσα κοινά ώστε να το αποτρέψετε ή αρκεί να κοιτάξεις τον άλλο και να αναγνωρίσεις την ομορφιά του και να μην βαρεθείς. Αν έχεις βαρεθεί ή αν κάτι σούπερ ανησυχητικό πάει να συμβεί και κοιτάξεις τον Κουασιμόδο, δε ξέρω κατά πόσο σώζεται η κατάσταση.  Ναι, μην φρικάρεις η ομορφιά μπάι δε γουέι είναι υποκειμενική κι ας τυχαίνει εσύ που το διαβάζεις, λέμε τώρα, να είσαι γκομενάρα ολκής. Άρα για να είσαι με τον άλλο, πρέπει να είναι και όμορφος (για σένα πρώτα απ'όλα).

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να το διατηρήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέρη γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ο συλλεκτικός Κεν που κερδίζεις σε διαγωνισμό της DeAgostini  κάθε τρία χρόνια γιατί δεν υπάρχει πάντα νικητής καθώς δεν υπάρχει Συλλεκτικός άντρας τη σήμερον ημέρα. Μαζεύει η Μπάρμπι και τις βρωμιές της, προσπαθεί να διατηρήσει καθαρό το περιβάλλον. Προλαβαίνει λέτε;