Λα, λα, λα που λέει και το μικρό.

Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά καλά (?) σ’ αυτή την έρημη ζωή μου. Πρώτα απ’ όλα κι όπως θα  έχετε καταλάβει όλοι – γιατί όλοι με διαβάζετε φορ σουρ- δεν έχω ίντερνετ και τα διαολεμένα φοιτητούδια του Οτε δε μπορούσαν να μου πουν από την αρχή ότι «ναι κιουρία μου, πρέπει να πάτε να αγοράσετε καινούργιο ρούτερ». Τελοσπάντων, αφού μίλησα ένα βράδυ με έναν χοντρό που με έβαζε στην αναμονή προκειμένου να φάει το μπιφτέκι του και την άλλη με έναν ψυχανώμαλο που έκανε τα ψυχαναγκαστικά του την ώρα που μιλούσαμε, με βοήθησε στο τέλος μια κοπελίτσα και δήλωσε την ρημαδοβλάβη. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως χωρίς ίντερνετ, είμαι ένα τίποτα, μία κουκίδα μέσα στο γκουγκλ.  Στο μεταξύ, βγήκε και η ημερομηνία της ορκωμοσίας μου (αυτή την λέξη την γράφετε όλοι λάθος, ντροπή) επισήμως πλέον στην επισημότατη σελίδα. Και χαρά σου λέω που κάνωωω! Τόση χαρά που βλέπω τους άλλους να φωνάζουν στις συνελεύσεις και στενοχωριέμαι που δεν είμαι εκεί να χρωστάω 2 μαθήματα να φωνάζω κι εγώ. Λένε βέβαια ότι είμαι αχάριστη που δε χαίρομαι. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι όταν τελειώνεις σου λείπει τόσο πολύ η καθημερινότητα που είχες που για να χαρείς όντως πρέπει να κάνεις κάτι άλλο το οποίο να σε γεμίζει ακόμη περισσότερο. Τα μαθήματα κινηματογράφου, ο ζεστός γαλλικός πρωί πρωί στη γκρίζα και παγωμένη Φιλοσοφική, οι ιστορικές συζητήσεις  στο σεμινάριο-συζήτηση ενός μεγάλου ιστορικού, του κ. Λιάκου , το φαγητό στο εστιατόριο με φίλους μου και τα γέλια σα να είμαστε σε ταβέρνα, οι απρόοπτες συναυλίες όταν τελείωνε το μάθημα αργά το απόγευμα και η σχολή σκοτείνιαζε, όταν πήρα το αμάξι και τραγουδούσα μέχρι να φτάσω στη σχολή όλο χαρά που πάω στη σχολή με το αμάξι μου ακόμη και οι πιο ανόητοι κάγκουρες του Μαθηματικού που έψαχναν γκόμενες, όλα αυτά θα μου λείψουν. Εντάξει, το τελευταίο όχι και τόσο. Δεν είναι λοιπόν ότι τελείωσα και κατευθείαν απορροφήθηκα σε κάτι που μου αρέσει ούτε γεννήθηκα για να δουλεύουν οι άλλοι για μένα. Πάντα μου άρεσε να δουλεύω ή να καταπιάνομαι με κάτι. Ακόμη κι αν το πρωινό της ελένης ήταν δελεαστικό, προτιμούσα να πηγαίνω με τα μέσα 1.45 λεπτά παρακαλώ στη σχολή για να κάνω μάθημα ή να δουλεύω ως πωλήτρια κάτι που ποτέ δε περίμενα να πάω να κάνω. Τώρα λοιπόν που έχουμε κι ένα πτυχίο να κορνιζάρουμε, τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά γιατί και πάλι θέλω τα δικά μου χρήματα, καταλαβαίνεις ότι όταν εγώ θέλω την τάδε τσάντα δε λέω μπαμπά φέρε τόσα γιατί θέλω αυτό, γι’ αυτό λοιπόν και για άλλα πολλά που θέλω να ζήσω με άτομα που αγαπώ, θέλω να κάνω κάτι κι όχι επειδή είμαι αχάριστη. Γιατί ό, τι έκανα στη ζωή μου το αγαπούσα. Και θέλω να βρω κάτι να αγαπάω. Με βρήκε κάτι ή μάλλον κάποια. Δεν είναι κάτι που με εξελίσσει αλλά είναι μια διατήρηση των γνώσεών μου και μια ιδέα πως τελικά κάτι κάνω. Όλα αυτά μέχρι να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Το οποίο επιτέλους βρήκα ποιο θα είναι. Θα είμαι λίγο περισσότερο άνεργη μετά αλλά τουλάχιστον θα κάνω κάτι το οποίο θα μου αρέσει, για ενάμιση χρόνο χαρούμενη λοιπόν. Deal! Και μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε, μπορεί να έχουν έρθει οι εξωγήινοι με τα όπλα τους και να σκοτώσουν όλους εκείνους τους ηλίθιους που μας κυβερνούν. Α! ξέχασα ένα σενάριο. Η Καγιά λέει άνοιξε σχολή μόδας. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Αφού οι γονείς μου ήταν συντηρητικοί κι ο μπαμπάς έλεγε ότι δεν είμαι δα κι ωραία για να διαφημίζομαι, τουλάχιστον έχω το τάλαντο να γράφω. , μπορεί να πάω να μάθω πως «γράφουν» για την μόδα. Γιατί, ναι, πλέον θα το μαθαίνουμε κι αυτό!
υ.γ: credits στον Φάνη που μου θύμισε ότι έχω μπλογκ..!