Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Η γιαγιά μου , ξανά.

Το πρόσωπο της ζωής μου και η πυξίδα μου, χθες υποστηριζόταν από μάσκα τύπου "βίκτορι" ,  οξυγόνο, το ένα της δάχτυλο είχε ένα πραγματάκι που μετρούσε τους σφυγμούς, τα χέρια της ήταν δεμένα, είχε δύο ορούς με αντιβίωση και νερό ενώ τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και με κοιτούσε καρφώνοντάς με με το βλέμμα της. Δεν είχε φάει τίποτα και όταν της έδωσαν τσάι , μέσω του λέβι(ς) ή οπως λέγεται αυτό το σωληνάκι που διοχετεύεται το φαγητό στον ασθενή, άρχισε να κοκκινίζει και να πνίγεται. Η εικόνα στο δωμάτιο μοιάζει με τοπίο βομβαρδισμένο. Καπνοί, ανάσες, πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, παλεύει με δεμένα χέρια και με κοιτάει έντονα σα να μου λέει "φεύγω". Εκείνη τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου το κρεβάτι της, τα φουντούνια της, τα νυχτικά της, το πιστολάκι της το μικρούλι που στέγνωνε τα μαλλιά της μετά το μπάνιο, το ποτήρι της που σκέπαζε με ένα καπάκι,  τα πονηριά γέλια ότι κάτι έχει φάει παράνομα. Πιο πολύ απ' όλα μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή που μιλούσε στον Ερρίκο, που να ξερε ότι δε θα τον ξαναδεί; 
Όταν μπαίνω στο κέντρο αποκατάστασης, θέλω κατευθείαν να την αρπάξω και να την πάρω απο εκεί. Όταν μπαίνω μέσα στο δωμάτιο που την έχουν, μου κόβονται τα πόδια. Το στομάχι μου γίνεται αμέσως ένας κόμπος, και τα πόδια μαζεύονται σε ένα σημείο και γίνονται ένα με το υπόλοιπο σώμα. Είναι από τις πιο φρικιαστικές στιγμές της ζωής μου. Η γιαγιά μου να υποστηρίζεται από μηχανές και όλοι να μου απαντούν πως δεν υπάρχουν ανταλλακτικά για ανθρώπους 90 χρονών.
Θα είχε γενέθλια σε λιγότερο από 20 μέρες.
Θα την φιλούσα και θα της ευχόμουν "Χρόνια πολλά".

Ήταν πολλά τα χρόνια της και αυτό είναι το μόνο που με παρηγορεί.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Η γιαγιά μου

"Ψυχούλα μου, μάτια μου, καλώς το μωρό μου, τα δυο μου μάτια, το αγγελούδι μου".

Έτσι με υποδεχόταν κάθε μεσημέρι όταν ήμουν φοιτήτρια και κάθε βράδυ απ'τη μέρα που έπιασα δουλειά. Μόλις άκουγε την πόρτα, έσερνε τις παντόφλες της αργά αργά, κάνοντας αυτόν τον ήχο που πάντα με εκνεύριζε, και ερχόταν να δει δήθεν ποιος είναι. Μετά απαριθμούσε τα φαγητά που είχε φτιάξει, έπειτα μου έλεγε κοπλιμέντα, αν φορούσα κάτι καινούργιο με μάλωνε που χαλάω τα λεφτά μου και την ίδια μέρα με ρωτούσε αν μου φτάνουν τα λεφτά ή αν θέλω κι άλλα. Μου φτάνουν της έλεγα. Ε πως σου φτάνουν αφού όλο ψωνίζεις, έλεγε. Έπειτα, έπιανε την κουβέντα για τα κοντινά μας πρόσωπα γιατί έτσι ο ένας γιατί έτσι ο άλλος και σαν όλοι να άξιζαν μια καλύτερη μοίρα. Μετά, με παρακαλούσε να μην ξενυχτάω και ότι θα "χαλάσει η μούρη μου". Μετά ζητούσε να της δείξω με ποιον βγαίνω για να μου πει τάχα αν είναι καλό παιδί ή όχι, λες και θα άλλαζε κάτι. Θυμόταν στο μεταξύ ονόματα είτε γνωστών είτε φίλων και τα ανέφερε που και που ρίχνοντας άδεια να πιάσει γεμάτα. Τέλος, την έπιανε ένα παράπονο για τον γιο της, πως δε τον προσέξαμε και πως άδικα έφυγε απ'τη ζωή- άδικα σα να μην έκανε 6 πακέτα τσιγάρα τη μέρα ο νονός μου. Κάπου κάπου της έφευγε και κανένα δάκρυ αλλά το μάζευε γρήγορα μη τη βλέπω και στενοχωριέμαι. Σηκωνόταν ανά δέκα λεπτά είτε επειδή δε της απαντούσα και νόμιζε ότι με επιβάρυνε, είτε επειδή ήθελε να φάει κρυφά κανένα φουντούνι από αυτά που είχε κρυμμένα στο δωμάτιό της. Καμιά φορά,  έβρισκε ανόητα πράγματα για να περάσουμε χρόνο μαζί. Ποτέ δε πίστευα ότι δε μπορούσε να τα κάνει μόνη της αφού εκείνη μαγείρευε και έπλενε τα πιάτα κι αν καμιά φορά έπλενα κανένα εγώ, θύμωνε και μου έλεγε θα χαλάσουν τα χέρια σου και θα θες γιατρό. Περίμενε τη μία φορά που θα της έκοβα τα νύχια πως και πως όπως περιμένουμε τη φορά που θα πάμε για περιποίηση σε ινστιτούτο. Τα τελευταία χρόνια περνούσε τα απογεύματα με τον Ερρίκο, το σκύλο μου-μας και μου έλεγε συνεχώς πόσο καλό της έκανα που τον έφερα σπίτι. (σημείωση πως πριν τον φέρω με απειλούσε ότι θα φύγω απ το σπίτι αν φέρω σκύλο). Όταν έμπαινα αθόρυβα και καθώς τα τελευταία χρόνια δεν άκουγε και καλά, τον χάϊδευε με τις παντόφλες της απ' την πολυθρόνα της, του μιλούσε και του χαμογελούσε. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι του έδινε κρυφά μπισκότα γι'αυτό ο Ερρίκος περιμένει έξω από το δωμάτιό της ακόμα και τώρα.
Πριν από δύο περίπου μήνες η γιαγιά μου έπεσε κάτω και έσπασε το ισχίο της. Απο εκείνη τη μέρα, σταδιακά άρχισε να χάνει την ομιλία της και την αντίληψη όχι μόνο του χώρου αλλά και των ανθρώπων γύρω της. Τα πρώτα Σαββατοκύριακα καθόμουν δίπλα της και που και που άκουγα και καμιά κουβέντα. Όταν τη μεταφέραμε σε κέντρο αποκατάστασης και ενώ μπορούσε με τον φυσικοθεραπευτή να περπατήσει, εκείνη αρνιόταν κατηγορηματικά. Μέσα σε μια εβδομάδα είχε χάσει όποια όρεξη για ζωή είχε. Σταμάτησε να με αναγνωρίζει που και που μόνο μου έριχνε κανένα χαμόγελο. Τις τελευταίες μέρες σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω. Έχω θυμώσει μαζί της πολύ. Είμαι τόσο θυμωμένη που της έλεγα να μη σηκώνεται όλη την ώρα γιατί θα πέσει και δε με άκουγε. Ακόμα πιο θυμωμένη που της μιλάω και κοιτάει αλλού. Μόνο όταν δε τρώει δε με εκνευρίζει γιατί ξέρω πόσο γλυκατζού ήταν.
Θα θελα, να ξαναγίνει καλά, κι αν δε περπατούσε να είχε τα λογικά της έστω να μου έλεγε όσα μου έλεγε. Να μιλούσε δυνατά στο τηλέφωνο κι ας μη με άφηνε να διαβάσω και να μου έδινε λεφτά να της παίρνω κρυφά ξηρούς καρπούς.
Θα θελα μια βδομάδα μαζί της να της δείξω πόσο την αγαπάω γιατι τον τελευταίο καιρό γυρνούσα από τη δουλειά και δεν ήθελα να μιλάω σε κανένα. Της έλεγα μόνο "μη μου μιλάς, μίλα αλλού". Μια μέρα πριν κοιμηθώ, σκέφτηκα πως θα ήταν αν την έχανα, αν μια μέρα γύριζα σπίτι και δεν ήταν εκεί. Έκλαψα σπαρακτικά. Ήταν μια βδομάδα πριν πέσει κάτω. Είχα αρχίσει να της ξαναμιλάω αλλά δε με άκουγε, γυρνούσα κλείνοντας επίτηδες την πόρτα δυνατά αλλά δεν ερχόταν από πίσω να πει τα ωραία της λογάκια. Το μυαλό της ήταν αλλού, είχε ήδη ταξιδέψει.
Η γιαγιά μου είχε μάθει στην πολυτέλεια της. Ήταν πάντα όλα της καθαρά κι όλα περιποιημένα. Το σαμπουάν και το αφρόλουτρο της πάντα συγκεκριμένης εταιρείας και η πετσέτα μοσχομύριζε. Είμαι σίγουρη πως εκεί σιχαίνεται και μόνο που την ακουμπάνε. Θέλει να φύγει αλλά δε μπορεί. Γι' αυτό τώρα κρατιέμαι να μην κλάψω. Την κάνω εικόνα στο μυαλό μου, ανήμπορη να κάνει το οτιδήποτε και θέλω να κλάψω μέχρι να μη βγαίνει τίποτα άλλο απ' τα μάτια μου. Νιώθω ότι με πρόδωσε γιατί μου είχε υποσχεθεί ότι μόνο στο δικό μου γάμο θα ρθει αλλά ή εκείνη με πρόδωσε ή εγώ έχω αργήσει.

Παλιά της μάθαινα αγγλικά και της έβαζα ασκήσεις. Της το έκανα σαν ανταπόδοση αλλα ταυτόχρονα και τιμωρία που με εξέταζε στην ιστορία και την ορθογραφία. Ήμουν όμως πονηρή και δε διάβαζα, έκανα σκονάκια ακόμα και για τη γιαγιά μου. Όταν ήρθε η ώρα να δώσω πανελλήνιες είχα διαβάσει τόσο πολύ που δε με διόρθωνε για ένα κόμμα, νευρίαζα και τη μάλωνα.

Μου έλεγε  η γιαγιά φεύγει, η γιαγιά το βράδυ ζαλίζεται και δεν κοιμάται.
Δεν την πίστευα.

Τα καλοκαίρια με έστελνε να της πάρω παγωτό , κρυφά πάλι απ ' τη μαμά.
Το χειμώνα έβραζε μόνη της κάστανα.

Έλεγε πολλά χαζά ψέματα, μάταια προσπαθούσα να της το αλλάξω. Μια φορα της έλεγα είπα ψέματα και από τότε ο μπαμπάς με έμαθε να μη λέω, εσύ γιατί λες ακόμα;

Μου λείπει η μυρωδιά του φουντουνιού, η μυρωδιά του Camay που πλενόταν, οι γλυκές τις κουβέντες (ποιος θα μου λέει τέτοια λόγια όταν γυρνάω χίλια κομμάτια απ'τη δουλειά), τα μακαρόνια με κιμά που έφτιαχνε, οι μικρές της ατασθαλίες, η αγάπη της, οι φωνές της, η ζωντάνια της, το ότι ήξερε τα πάντα σαν κινητή εγκυκλοπαίδεια.

Για μένα δεν ήταν η γιαγιά μου. Ήταν η μαμά μου αφού έμενα μαζί της από την Πέμπτη δημοτικού και όλα τα σαββατοκύριακα από μικρή. Ήταν όλα μαζί. Ήταν το μοναδικό άτομο που μέτραγε η γνώμη του.

Νιώθω τύψεις που την τελευταία χρονία ήθελα να μείνω μόνη μου, λες και δεν ήμουν αρκετά ανεξάρτητη μαζί της. Σα να φεύγει γι'αυτό το λόγο, να με αφήσει ήσυχη σιγά σιγά.

Τη θέλω πίσω. 

Την αγαπώ όσο κανέναν.
 

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2016

Η σημασία του να είσαι ο εαυτός σου


Αν καταλάβαινες πόση σημασία έχουν για μένα τα παραπάνω.

Η σημασία του να είσαι ο εαυτός σου, λέει κάποιος. Και τι έγινε να γίνεις λίγο καλύτερη λέει κάποιος άλλος. Κι όμως αυτός που το λέει δεν έχει καταλάβει ότι για να καταλήξω να είμαι αυτή που είμαι, έχω περάσει από κάποιες καταστάσεις. Έχω κάνει τα χιλιόμετρά μου. Τα άσχημα που μου έμειναν θα μπορούσαν να είναι πιο άσχημα ως εκεί που εγώ θα τα άφηνα να είναι.
Δεν είναι μόνο ο αληθινός έρωτας ωστόσο που σου επιτρέπει να έχεις το δικό σου χώρο, να είσαι αυτός που είσαι. Είναι και η αληθινή φιλία και οποιαδήποτε "ώριμη" σχέση αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων.
Η μετάβαση ή η αλλαγή σε κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη είμαστε έρχεται έπειτα από συναναστροφή με το άλλο άτομο που θα ήθελε να είμαστε καλύτεροι. Έρχεται ομαλά, με υπομονή και θαυμασμό στην προσπάθεια. Έρχεται μια όμορφη ανταλλαγή ανάμεσά σας κι όχι με παρατηρήσεις ή με επιταγές.

Αν κάνεις έκπτωση στον εαυτό σου, τότε να είσαι έτοιμος/η να κάνεις εκπτώσεις μόνιμα στη ζωή σου.
Τότε στη δουλειά σου ετοιμάσου να είσαι ο τελευταίος τροχός, το άτομο που μπορείς να αλλάξεις τα πάντα πάνω του για να κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά του.
Στις φιλίες σου, το άτομο που θα αλλάζει όπως βολεύει τους άλλους.

Ακόμα κι αν ο εαυτός σου μπορεί να παρομοιαστεί με πόρνη ή με νταβατζή στο αντίθετο φύλο, είναι ο εαυτός σου. 

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Μη (ν)...

Μη δίνεις σε ανθρώπους που δε το έχουν ανάγκη.
Μη δίνεις σε φιλίες που από σένα κοιτούσαν πάντοτε να πάρουν και ποτέ να δώσουν.
Μη δίνεις σε άτομα που όταν είναι καλά, δε κοιτούν τι κάνουν οι γύρω τους κι όταν είναι χάλια κρέμονται από εσένα.
Μη δίνεις σε άτομα που σε αφήνουν εκτεθειμένα σε κινδύνους ενώ εσύ θα έδινες και την ψυχή σου σε αυτά.
Μη δίνεις σε άτομα που έχουν πάρει στη ζωή τους τα πάντα δεδομένα και έχουν σταματήσει να προσπαθούν για οτιδήποτε. Θα σε πάνε πίσω , θα σε κάνουν σαν τα μούτρα τους και ποτέ δε θα εκτιμήσουν το πόσο εσύ προσπαθείς. Βλέπεις είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς αυτό που κάνεις αν δεν έχει καν πλησιάσει στο να κάνει κάτι στη ζωή του.
Μη δέχεσαι αυτούς και αυτές που στα "κρατάνε μαζεμένα". Δέξου αυτούς που είναι σαν εσένα που θα θυμώσουν και θα σε βρίσουν και θα σου φωνάξουν, που θα τα βγάλουν από μέσα τους.
Δώσε χώρο σε ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο αποκλειστικά σε σένα.
Καλωσόρισε τους ανθρώπους που σέβονται το χρόνο σου και δε σου λένε "πότε μπορούν" αλλά πότε "μπορείτε".
Θαύμασε αυτούς που έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ, αυτούς που δε ξεχνούν το καλό που τους έχεις κάνει την όποια στιγμή της ζωής τους.

Η φιλία θέλει πότισμα. 

όμως δεν είμαστε σαν τα φυτά. Αν μας ποτίσει κάποιος, κάποιος άλλος θα βρεθεί να το κάνει. Γι αυτό πρέπει να αφήνουμε χώρο και χρόνο σε καινούργιους ανθρώπους.

Και γι αυτό όταν ακούω ανθρώπους με πολλές φίλες και πολλούς φίλους, αναρωτιέμαι αν ξέρουν το νόημα της πραγματικής φιλίας.

Δε φοβάμαι πια να βγάζω τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου.
Δε φοβάμαι να μη δέχομαι αυτά που δε μου αρέσουν και αυτά που με επηρεάζουν αρνητικά.

Δε φοβάμαι να αντικρύσω τον κομπλεξισμό ανθρώπων που ενώ με "αγαπούν" περιμένουν στη γωνία να πω κάτι για να ανταπαντήσουν. Καλέ μου-καλή μου, εγώ ό,τι κάνω ή έχω κάνει και ό,τι θα κάνω το κάνω μόνη μου, κανείς δε μου το χάρισε απλόχερα και ποτέ δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια καταριόντας απλά το σύστημα.

Ακόμα κι αν κάποτε περνούσες καλά με κάποιον ή κάποια, δυστυχώς αυτό δε σημαίνει ότι το πως έχει γίνει τώρα σου ταιριάζει.

Στη ζωή πρέπει να προχωράμε, να  πηγαίνουμε σε επόμενες πίστες. 

Να κάνουμε αλλαγές, αυτές που μας κάνουν καλύτερους, καλύτερους ανθρώπους.

Δε παραξενεύομαι ούτε απορώ με κανέναν πια.

Όλα μπορεί να συμβούν.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Για μένα είναι

Για μένα, δε γράφω πια καλά. Για την ακρίβεια, δε γράφω πια καθόλου. Πνίγομαι που δε γράφω, αν το κατάλαβες. Μαζεύω τόσα που στο τέλος θα γράψω σελίδες ολόκληρες σε μια ανάρτηση. 
Χθες, είδα την καινούργια ταινία με τον Τομ Χανκς. Η θερμοκρασία έξω ήταν αυτή που νομίζεις πως έρχεται το φθινόπωρο αλλά είναι και το air condition της αίθουσας που σε μπερδεύει. Χειμερινό και όχι θερινό οπότε βοηθάει και αυτό ως παράγοντας. Και έτσι όπως παρακολοθούσα σε μία σχεδόν άδεια V-max αίθουσα, θυμόμουν τις ταινίες που έβλεπα αράδα με το G. Τη μία μετά την άλλη και εκεί μετά από καιρό single φάσης και απομόνωσης ως επί το πλείστον, άρχισα να σκέφτομαι τι είναι σχέση για τον καθένα.

Οι ταινίες που βλέπεις αγκαλιά με αυτόν που θες και του τρως τα ποπ κορν.
Οι βόλτες χωρίς νόημα σε mall και σκοτωμένα Σάββατα σε δρόμους πάνω κάτω.
Ο τσακωμός που σε κάνει να πλαντάζεις στο κλάμα και η ανακούφιση που νιώθεις όταν έχεις βγάλει όλα σου τα δάκρυα.
Η αίσθηση ότι λατρεύεις κάποιον τόσο πολύ και θες να τον προστατέψεις.
Και η αίσθηση ότι είσαι σε μία γυάλα, μακριά από κάθε άρρωστο άτομο ή άρρωστο συμβάν.
Η κυριακάτικη ραστώνη , αγκαλιά σε ένα καναπέ.
Ο καφές της Δευτέρας πριν πάτε για δουλειά.
Ο έρωτας που αγγίζει κάθε νεύρο.
Οι εκδρομές.

Ξέρεις τι ξέχασα;

Αυτό που αντί να κρατάω το κινητό μου, κρατούσα το χέρι σου.

Και ήταν πάντα εκεί, απ το χειρότερο μου βράδυ μέχρι και τη μέρα που σου είπα ότι τόλμησα να "δω" άλλον.



Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Παύλος Παυλίδης full moon (not)

απ'τις λίγες φορές που πήγα να πάρω εισιτήριο μόλις έμαθα για τη συναυλία.
Βέβαια είχα υπολογίσει χωρίς τον ξενοδόχο. Είναι κάτι που ονομάζεται κρίση πανικού,
δύο καινούργιες λέξεις που έχουν μπει στο λεξιλόγιο και στη ζωή μου. Είναι δύο λέξεις που εισχωρούν στο καθημερινό μου πρόγραμμα γύρω στις δέκα το βράδυ , με αγχώνουν και μετά μ'αφήνουν να κοιμηθώ. Έτσι λοιπόν και στον Π. Αφού είχα προτείνει μέρες πριν στο μοναδικό άτομο που δε θα πάθαινα κρίση (είτε πανικού είτε βαρεμάρας) και δεν πήρα απάντηση, πήγα με το κλασικό μου Jameson και μια διάθεση λες και πήγαινα ταξίδι, όλα αυτά μόνο και μόνο επειδή θα τον άκουγα. Μάταια. Βέβαια, τα ωραία του τα είπε στα πρώτα 20 λεπτά κι έτσι πρόλαβα να ακούσω αυτά που χρειαζόμουν.

Όπως και να χει, έχει και στις 28 Ιουλίου και πάλι στο Gazarte.
Δε ξέρω αν θα έχει εισιτήριο ή full moon, πάντως θα είναι σίγουρα καλά.


Όσο για τις δύο καινούργιες λέξεις, το μόνο που με στενοχωρεί δεν είναι πως α!κάτι έχω βρε
αλλά περισσότερο ότι δε θα μπορώ να απολαμβάνω πια τη μοναχικότητά μου.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

εσύ για μένα

εσύ για μένα, δε κάνεις.
εσύ για μένα δε ξυπνάς στον ύπνο σου ούτε τρομάζεις αν πάθω κάτι.
εσύ για μένα δε θυσιάζεις τον παραγωγικό σου χρόνο αλλά διαθέτεις αυτόν που περισσεύει.
εσύ εμένα δε μπορείς να με φανταστείς δίπλα σου για πάντα όμως
εσύ μπορείς να κάνεις μαζί μου τέλειο έρωτα και να λατρέψεις καθετί που κάνω τέλεια πάνω σου.
εσύ για μένα δε μπορείς να οδηγήσεις τη νύχτα ούτε να ξενυχτήσεις ένα βράδυ απλά κοιτώντας με.
εσύ εμένα με έχεις χαμηλά, στις επιλογές σου, στις δραστηριότητες σου, στα ενδιαφέροντα σου.
εσύ εμένα με έχεις εκεί.

Εσύ εμένα με είχες.

Το εγώ και το εσύ.

Το εσύ μου θέλω να το δώσω αλλού.

Εσύ δε θες το "ανήκειν" , εγώ το θέλω.

εμένα δε με νοιάζει ο εαυτός μου , με νοιάζει το εμείς.

κι εσύ δεν είσαι πουθενά.

ενώ εγώ είμαι πλημμυρισμένη απο το εμείς.

Εσύ άρα δεν είσαι ο άνθρωπος μου και συγγνώμη που είμαι τόσο σωστή μα βαρέθηκα να είμαι πια. 

θέλω το εσύ που για μένα θα πεθαίνει.

εσύ είσαι το όχι ακριβώς.

εσύ είσαι ακατάλληλος.

η μοναξιά μου είναι καλύτερη από την ακαταλληλότητα σου.




Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Κ. Βήτα

Το πρωί ξυπνάω με την Κυριακή του.

Το βράδυ, αργά κοιμάμαι με τη Μιράντα.

Είναι ο πιο πρόσφατος εθισμός μου.

"μου λέγες σ αγαπώ πιο πολύ κι από τον Bruce Lee
αν ήσουν κορίτσι θα σε παντρευόμουν , θα είχα σωθεί από τα
βάσανα αυτού του κόσμου, θα χάζευα ώρες τη ντεκαπάζ στα μαλλιά, 
τις αλλαγές από μαύρα σε χρυσά ξανθά" .

---------------------------------------------------------------------------------------------

"Στο καντράν του κινητού έχω κολλήσει, ένα μήνυμά σου μόνο θα δείξει
κι όλο μασάω την τσίχλα που μας αρέσει, ένα βράδυ στο χορτάρι είχαμε 
πέσει. Δεν είμαι παιδί μα εσύ με κάνεις, το βαλες σκοπό να με τρελάνεις.
Μα μ'αρέσει τόσο όταν κάνεις αστεία, θέλω να σε πιάσω από την γωνία
μέχρι τον σταθμό, έγινα από άνθρωπος παιδί χαζό. Μια Κυριακή από  χίλια
κομμάτια , έπεσε πάνω μας και μου ήρθαν δάκρυα"


Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Υπεραστικό

https://www.youtube.com/watch?v=m36mBaGfzSM

Εκρεμμές.

κουβάρι συναισθημάτων.

αποφάσεων , καθυστερημένων , λογικών αλλά μη συναισθηματικών.

Κουβάρι αμφιβολίας, θλίψης και υπομονής.

Απογοήτευσης.

Υπεραστική παρουσία. 

Υπερβολική απουσία παρά της φαινομενικής παρουσίας.

Κατάλογος επιθυμιών και διαγραφών.

Παρασκευή 13 Μαΐου 2016

Το κούμπωμα



Κι αν κουμπώσουμε;

Τότε θα ξυπνάω με την "καλημέρα" σου, θα κοιμάμαι με την καληνύχτα σου και ενδιάμεσα θα χαμογελάω με τη σκέψη σου. Θα ξυπνάω και θα σε σκέφτομαι μέχρι την πρώτη γουλιά του καφέ μου. Εκεί θα σταματώ να σε σκέφτομαι,μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Θα είσαι η απόλαυσή μου ανάμεσα στις άλλες απολαύσεις της ημέρας. Θα αγωνιώ να σε δω, να σ'αγκαλιάσω, να φάμε μαζί, να κοιμηθούμε μαζί, να ξυπνήσουμε μαζί, να ακούσουμε μαζί τα βινύλια μας, να ξαπλώσουμε μαζί στο παρκέ και να κοιταζόμαστε σα να ρουφάμε ο ένας την ενέργεια του άλλου. Θα μεθύσουμε το βράδυ μαζί. Θα φτάσουμε ως την Ακρόπολη και θα καταλήξουμε σε κάποιο μπαρ του Μεταξουργείου, εκεί που κανείς δεν ασχολείται με κανένα και ο χρόνος χάνει την αξία του, μόνο τότε. Θα φάμε καλαμάκια στον Έλβις και το πρωί θα πύνουμε γάλα με δημητριακά (το δωράκι που βάζουν δικό μου). Θα τρελαινόμαστε στην ιδέα της απόρριψης ο ένας του άλλου και κάθε πρόταση τρίτου θα μας φαίνεται βαρετή. Θα μυρίζουμε ο ένας τον άλλο, ρουφώντας το άρωμα του σα να μην ξαναειδωθούμε. Θα βρίσκουμε σημεία που λατρεύουμε και που κανείς άλλος δεν είχε εκτιμήσει πάνω μας. Θα ερωτευόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Θα ερωτευόμαστε στις συναυλίες, στα θερινά σινεμά και σε κάθε ατάκα του σεναριογράφου και σε κάθε σκηνή του σκηνοθέτη, θα μοιραζόμαστε βλέμματα. Θα δίνουμε ο ένας στον άλλο τη σιγουριά , το δεδομένο που πολλοί φοβούνται ενώ παράλληλα καταστρώνουν παιχνίδια για να υπερισχύσουν και να φανούν οι δυνατοί.

Κι αν δε κουμπώσουμε;

Θα φοβόμαστε να στείλουμε ο ένας στον άλλο καλημέρα ή καληνύχτα πρώτος/η. Είναι αυτή η πολυαγαπημένη θεωρία της αδιαφορίας που - κάποιοι λένε- πάντα πιάνει. Θα κανονίζουμε με φίλους και φίλες μας, καμιά φορά θα φουσκώνουμε και το πόσο ωραία περνάμε. Θα βλεπόμαστε αλλά η ιδέα της απουσίας μερών του ενός από του άλλου δε θα μας τρομάζει. Δε θα βλέπουμε τίποτα ρομαντικό στην Ακρόπολη παρα μόνο της αξία ενός αρχαιολογικού χώρου. Θα θυμόμαστε να βρεθούμε και να κάνουμε τέλειο έρωτα, τέλειο βέβαια πως αφού δεν έχουν ενωθεί οι ψυχές μας. Θα πηγαίνουμε σε πάρτυ και ξαφνικά μάλλον ευκαιριακά θα θέλαμε και ο ένας τον άλλο δίπλα. Τα μηνύματα που ανταλλάζουμε θα είναι μηνύματα ρουτίνας, σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε αγάπη μου φιλιόμαστε. Την αγωνία και τη λαχτάρα να σου πει ο άλλος πόσο του έλειψες, ποτέ. Θα είμαστε κοντά αλλά θα είμαστε ήδη πολύ μακριά.

Αφήνεις τον χρόνο να κυλήσει αργά και σταματάς να σκέφτεσαι. Όσο σκέφτεσαι και αναλύεις χαλάς τη μαγεία. Ακόμα και το μη κούμπωμα έχει μια μαγεία. Σε βοηθάει να δεις πόσο ξεχωριστό μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο που δε μπορεί να κάνει εσένα να αισθάνεσαι το ίδιο. Στο τέλος όμως δεν πρέπει να βλέπεις πως δε μπόρεσε αυτός να σε κάνει να αισθανθείς αλλά πως μπορείς εσύ να κάνεις έναν άνθρωπο. Η δική σου αξία. Αυτή θα σε κάνει να σέβεσαι και να εκτιμάς τον εαυτό σου περισσότερο από το καθετί.


Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Sauvage

Ξέρεις τι θα ήθελα περισσότερο αυτή τη στιγμή;

Να ξυπνήσω και να ακούω αυτό


Τα μούσια που ανακατεύονται με την αντρική κολώνια.
Η ελαφριά μυρωδιά στριφτού τσιγάρου που ίσα που μυρίζει στα μαλλιά του άλλου.
Το στεγνό σώμα.
Το χάδι.
Η τελειότητα των αισθήσεων όταν κάνεις έρωτα.
Υπάρχει πιο τέλεια αίσθηση από αυτή που έχεις όταν κάνεις έρωτα και σ'αρέσει το καθετί πάνω στον άλλο;
Το άγγιγμα , η μυρωδιά , το πως ασχολείται με σένα , η υπομονή , η θέληση.
Υπάρχει πιο ωραία αίσθηση από το να σε θέλουν να το δείχνουν, να μην αντέχουν;
Πόσες μέρες θα χάνε κάποιος στη ζωή του χωρίς να ζει τέτοιες στιγμές;
Και πόσο ευτυχισμένος αυτός που κάθε βράδυ μυρίζει,φιλάει,ενδιαφέρεται,φροντίζει;

Αυτό είναι αυτό το τραγούδι.
Να σε θέλουν.
Να τους θέλεις.

Κάντε το ειδικό.
Στο πρόσωπό του.



Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Μελάνι σουπιάς με ριζότο παρτ#1

Λυκαβηττό ή βασιλικά κτήματα;

Ή παραλία κάτω από τον ήλιο με 30 βαθμούς να βρέχει τα πόδια μας η θάλασσα;

Ή να πάρουμε το αμάξι και να δούμε;

Ό,τι κι αν διαλέξω ό,τι κι αν σκεφτώ όλα ξεκινούν από ένα μόνο πράγμα. 
Το χαμόγελο.

Το φιλί σε κάθε τρία σκαλοπάτια.

Τον ιδρώτα που στάζει ανάμεσα σε Γάλλους και Κινέζους αλλά καθόλου δε μας νοιάζει.

Τον Monsieur minimal να ακούγεται στο αμάξι.

Οι φωτογραφίες οκλαδόν στο πάτωμα , ασπρόμαυρες με κάμερα τύπου polaroid.

Τα βιβλία του Κάφκα που χαζεύουμε στη βιβλιοθήκη.

Το πικάπ που ακόμα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει.



Αρκεί ένα κλικ 

εντάξει, και ένα πάτημα.

***************************

Για το βιβλίο που ευτυχώς ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει. 



Κυριακή 10 Απριλίου 2016

Με ρωτάς...

γιατί γράφω τόσα ερωτικά ενώ είμαι μόνη μου. 
γιατί πιστεύω τόσο πολύ στον έρωτα αφου φαίνεται πολλές φορές να τον κατηγορώ.

Να σου πω το γιατί.

Γιατί πιστεύω ότι πρέπει πάντα να είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευμένοι με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας, με το σκύλο μας ή τη γάτα μας. Να φτιάχνουμε όμορφες εικόνες, να φανταζόμαστε παραλίες και αλάτι πάνω στο σώμα μας όταν πλησιάζει το καλοκαίρι, να νιώθουμε παιδάκια όταν φοράμε το μαγιώ μας και αράζουμε σε μια ταβέρνα με ένα παρεό ριγμένο πάνω μας. Να λέμε καλημέρα και να πιστεύουμε ότι η μέρα μας θα είναι στα αλήθεια καλή. Να είμαστε ερωτευμένοι κατά μία έννοια που λίγοι μπορούν να καταλάβουν. 
Να ξέρουμε πως κάθε μέρα που περνά είναι μοναδική. Ο χρόνος άλλωστε είναι αμείλικτος και κανείς δε μπορεί να τον σταματήσει. Γιατί λοιπόν να σταματούν άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μας, την ίδια μας τη ζωή; Γιατί θα πρέπει να μας στερούν το χαμόγελο;
Γιατί ακόμη περισσότερο θα πρέπει να αλλάζουμε τον εαυτό μας για ανθρώπους που δε μπήκαν στη διαδικασία να αλλάξουν στο ελάχιστο τον δικό τους;
Έπειτα είναι κι η εμπιστοσύνη μια μορφή χαράς. Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο είτε τον έρωτα είτε τον φίλο, που έχεις δίπλα σου. Να βλέπεις τραπέζι και να είναι τραπέζι κι όχι οι λέξεις ενός Κυνόδοντα που θα πλάσει ο κάθε άσχετος.
Να θυμάσαι πως στη ζωή, ό,τι παίρνεις δίνεις. 
Αυτό που έδωσες και ποτέ δεν πήρες πίσω, σύντομα κάποιος θα βρεθεί να το αναπληρώσει.
Και αν εσύ ένιωσες καλά με τον εαυτό σου, θα είναι ακόμα πιο δυνατό απ το προηγούμενο ακόμα κι αν στην αρχή δε μπορείς να το δεις.
Να είμαστε με άτομα που μας κάνουν να χαμογελάμε. 
Που μας λένε καλημέρα και το εννοούν. Που σέβονται το χρόνο μας που τόσο πλουσιοπάροχα τους προσφέρουμε. Να σέβονται το εγώ μας και να μην το αφήνουν να γίνει ένας εγωισμός.
Να εκτιμάμε την ειλικρίνεια. Απ την αλήθεια κανείς δεν έχασε και δε χάθηκε.
Κι όταν ακούς πολλά ,  να περιμένεις λίγα.
Κι όταν ακούς "εγώ τα έχω λύσει, τα έχω καλά με τον εαυτό μου", να είσαι έτοιμος για τα χειρότερα και έτοιμος να φύγεις την ίδια στιγμή.
Να μάθεις να φεύγεις από τοξικούς ανθρώπους και από αυτούς που υπεραναλύουν τα πράγματα γιατί είναι τσιγκούνηδες στα συναισθήματα. Σαν γεωργοί που σπέρνουν για να θερίσουν, μαζεύουν τη σοδειά, βγάζουν χρήματα να περάσουν και ίσως να περισσέψουν και μετά δε ξέρουν τι να τα κάνουν γιατί δεν έχουν πουθενά να δώσουν.

Να χαμογελάς γιατί δεν υπάρχει κάτι που να κερδίζει τον άλλο περισσότερο από ένα χαμόγελο.
Να ντύνεσαι όμορφα όσο μπορείς. 
Να ξυπνάς νωρίς να προλαβαίνεις τον ήλιο και να μην αναλώνεσαι στη νύχτα, τη νύχτα κυκλοφορούν αυτοί που ντρέπονται να σε γνωρίσουν στο φως της μέρας.
Να νιώθεις όμορφη και γεμάτη αυτοπεποίθηση. 
Τίποτα παραπάνω.

Να είσαι ο εαυτός σου!

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Let the spring

Για τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, για το πρώτο πρωινό φιλί χωρίς πάπλωμα από πάνω, για την πρώτη βόλτα στην παραλία ξυπόλητοι, για τον πρώτο καφέ με εφημερίδα στο ακριανό τραπεζάκι, για το πρώτο κοκτέιλ με cranberries, για το πρώτο κούρεμα του σκύλου μας, γιατί μπαίνει η άνοιξη και έχουν αλλάξει όλα.


και ακούμε Monsieur Minimal , περιμένοντας την επόμενη του συναυλία.

Για πεδιλάκια είναι ακόμα νωρίς...


Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Όταν...

  • δε βλέπεις να γίνεται το δίκαιο στον κόσμο αυτό ενώ ξέρουν όλοι πολύ καλά ποιο είναι το δίκαιο.
  • οι αδύναμοι επαναστατούν και το αποτέλεσμα είναι να κερδίζουν μονάχα την αξιοπρέπειά τους
  • οι άνθρωποι που αγαπιούνται δεν είναι τελικά μαζί
  • αυτοί που αξίζουν γίνονται θύματα άλλων που όχι μόνο δεν αξίζουν αλλά και υστερούν σε τόσα άλλα
  • γίνεται κάτι και λες μα "κανείς δε το βλέπει;"
Τότε μην απορείς.

Είναι γιατί στον κόσμο αυτό τίποτα δεν είναι δίκαιο.

Εσύ είσαι απλά στη θέση να διαλέξεις αν θα είσαι με τους καλούς ή με τους κακούς.






Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Φύσηξε το πρώτο αεράκι..

...μπήκα στο αμάξι να πάω στη δουλειά και τα μαλλιά, αν και πλέον πιο κοντά, τα έπαιρνε ο αέρας και τα πήγαινε λίγο από δω λίγο απο κει μέχρι που λύθηκε η πλεξούδα που είχα ελαφριά πιάσει στον ύπνο μου. Στο ραδιόφωνο δίεση 101.3 , οι Βρυξέλλες, ένας ηλίθιος που έκανε φάρσα ότι έχει μπει βόμβα στο μετρό, ένας Δεληβοριάς στη "Μπόσα Νόβα" του και μερικές τρίχες του Ερρίκου στο κολλητό τζιν μου. Άνοιξη ή καλοκαίρι είναι αυτό; 
Γιατί την Παρασκευή θα πάω στο Σταυρό του Νότου να ακούσω Ματούλα και το Σάββατο θα πάω να φάω ψάρι στη θάλασσα με τον πατέρα μου;
Γιατί ήμερα φοράω μάλλινη ζακέτα και κατά τ'άλλα αγόρασα μαγιώ;


Τρικ της ημέρας: αν ο οργανισμός σας έχει χαμηλή αντίσταση στην ινσουλίνη, επιλέξτε για δεκατιανό ή απογευματινό φρούτο πάντα συνδυασμένο με ξηρούς καρπούς, ποτέ σκέτο.


Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

10 things & maybe more

Αναρωτιέσαι και που γράφω στα αγγλικά και που άλλαξα γραμματοσειρά, χα!
Και που να δεις πόσα άλλα έχω αλλάξει πάνω μου τις τελευταίες μέρες. Να στα πάρω από την αρχή. 
Τον τελευταίο καιρό δεν ήμουν και πολύ καλά, θα μου πεις κανείς δεν είναι, αλλά θα μπορούσα να πω ότι έχω υπάρξει και καλύτερα. Υπάρχουν λοιπόν μερικά πράγματα που ακολούθησα και άλλαξαν τη διάθεσή μου, την υγεία μου και τέλος την αυτοεκτίμησή μου.
Όλα αυτά βέβαια ίσως και να μην είχαν αλλάξει αν πρώτα ένα "5" δε μου είχε αλλάξει τη ζωή 2,5 χρόνια πριν κι ας μην είναι πια κοντά να του πω πόσες φορές έχω σκεφτεί μέσα μου
φωνάζοντας ( από μέσα μου ) "αυτό είναι 5" εννοώντας κάτι θετικό και τυχερό. 

1. Ταξίδεψα
και έφαγα προφανώς γιατί η Αμελί σε πτήση είναι σαν τα χοντρά παιδάκια στο ντοκιμαντέρ κατά των Μακ Ντόναλτς. Είναι απελευθερωτικό να απογειώνεσαι και να προσγειώνεσαι μόνος σου, πίνοντας και τρώγοντας αυτές τις αλμυρές ποικιλίες. Ο διπλανός μου δεν είχε την ίδια άποψη βέβαια αλλά χου κέαρς;

2.  Άκουσα
τρεις μαγικές φωνές που με ξεσήκωσαν και με έκαναν να νιώσω πιο γεμάτη καλλιτεχνικά.

3. Είδα: τη "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια" . Δε ξέρω αν παίζεται ακόμα και δεν είμαι και το culture now άλλωστε. Θεωρώ ότι έκανα την καλύτερη επιλογή θεατρικής παράστασης για φέτος μέχρι να σας πω για τη Μάρθα Φρόυντ και το "Φράνσις" που ετοιμάζομαι να δω. Η ατμόσφαιρα παλιάς εποχής , τα ρεμπέτικα , οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και μια φράση
 " εγώ δε θέλω ούτε μια τρίχα απ τα μαλλιά σου ν'αλλάξεις".

4.  Αγόρασα:

τα υπερκαλυτερότερα παπούτσια των τελευταίων δεκαετιών (εντάξει, υπερβάλλω) αλλά πραγματικά θα μπορούσα να φοράω τουαλέτα με αυτά από κάτω (γιατί έχω και πολλές άλλωστε,χα!)

5. Ξεκίνησα υγιεινή διατροφή
αυστηρά υγιεινή και με αυστηρά τρικς και ωράρια την οποία και τηρώ κατά γράμμα. Δεν είναι να μου πει γιατρός συμβουλή ή να επιβάλλει κάτι, ξέρω ότι θα το εφαρμόζω.

6.  Ανακάλυψα ένα πανέμορφο μαγαζάκι
χωρίς να αποχωρίζομαι τις "Σευχέλλες" στον Κεραμεικό, ανακάλυψα κι ένα ακόμα παραδίπλα. Ο μπλε παπαγάλος.

7. Έλιωσα τα μποτάκια μου σε πινακοθήκες, έπρεπε να εξιλεωθώ για την απουσία μου από τα τεχν-ενόμενα.

8. Τι κακό κι αυτό , να ξεχνάς ποια είσαι. Είμαι αυτή λοιπόν. Η αμελί, που έχω και δύο τατουάζ και σύντομα θα γίνουν 3 , μία τρύπα εκεί πάνω ψηλά στο αυτί, μ'αρέσουν οι δαντέλες και τα φλοράλ μαγιώ, τα φορέματα δεκαετίας, το κολάν με stansmith ή superstar και οι μπλούζες με τον ώμο έξω. Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ερωτευόμαστε ακριβώς αυτή τη διαφορετικότητά του. Όταν άλλωστε είμαστε ίδιοι δε μπορούμε να ερωτευτούμε μόνο να αγαπήσουμε.

9. Το να μάθω να σέβομαι τον εαυτό μου και να γνωρίζω πολύ καλά τι αξίζω καθαρά και μόνο βλέποντας τον εαυτό μου και κανέναν άλλο, με βοήθησε αρκετά στο να ξυπνάω κάθε μέρα νιώθοντας πιο όμορφα και πιο όμορφη. Άλλωστε η ομορφιά πηγάζει απ το εσωτερικό μας.

10. Άρχισα να τρέχω και να χορεύω , περισσότερο. Λένε πως μια μέρα που δε χόρεψες , ήταν μια αδιάφορη μέρα όπως χαμένη η μέρα που δε γέλασες.



Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Το πορτρέτο κάποιου Ντόριαν Γκρέι.

Η ερώτηση προέκυψε όταν αναρωτήθηκε αν πίσω από τη μάσκα υπήρχε μια σταθερή αλήθεια που άξιζε να ανακαλύψεις.

Γι' αυτόν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Μια μέρα που θα πήγαινε στη δουλειά του, έπειτα θα περνούσε λίγο την ώρα του διαβάζοντας τα νέα στον κόσμο και μετά θα έβλεπε την οικογένεια του ή θα συνέχιζε να δουλεύει. Εκείνη τη μέρα όμως, καθώς γυρνούσε, τον περίμενε μια έκπληξη που δεν είχε υπολογίσει. Η πόρτα του είχε παραβιαστεί. Ένα μικρό αγόρι, κοντό με χρυσά μαλλιά και ενδυμασία πριγκιπική, είχε εισβάλλει στο ίδιο του το σπίτι. Του είχε αλλάξει: τα μαξιλάρια στον καναπέ, τις κουρτίνες στην κουζίνα τις είχε κάνει ακόμα πιο φωτεινές, στο κρεβάτι του είχε βάλει δύο μαξιλάρια αντί για ένα, το δεύτερο υπνοδωμάτιο το άνοιξε να πάρει μυρωδιά ανθρώπου ενώ το μπάνιο αφού το καθάρισε το γέμισε αφρόλουτρα και κεριά με άρωμα λεβάντας. Στο ψυγείο κόλλησε τα μαγνητάκια από τα ταξίδια που είχε κάνει το ίδιο το αγόρι και γύρω σημειώσεις και μικρές αφιερώσεις για τα άτομα που αγαπάει. Αφού λοιπόν είχε βαλθεί να του αναταράξει τη μέρα, ο άνθρωπος με τη μάσκα αντέδρασε.
Ποιος είσαι εσύ που μου άλλαξες τα μαξιλάρια, που μου έβαλες χαζές σημειώσεις στο ψυγείο εκτός αυτών που πρέπει να σημειώνω για τη δουλειά, που γέμισες με αναμνήσεις το ψυγείο μου και έβαλες δεύτερο μαξιλάρι στο δωμάτιο μου, του είπε.
-Εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος, μικρός σε ηλικία και μικροκαμωμένος στο σουλούπι πλην όμως πολυταξιδεμένος και γεμάτος εμπειρίες. Οι εμπειρίες οι δικές μου δε μετριούνται σε αριθμό ατόμων που έχω συνδεθεί για κάποιο συμφέρον ή για την κάλυψη ερωτικών αναγκών. Οι εμπειρίες μου έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα που έχω νιώσει. 
Παραβίασα λοιπόν το δικό σου σπίτι για να σε βοηθήσω να δεις την πραγματικότητα. Για να σε μάθω να αγαπάς και έπειτα να διαχειρίζεσαι την αγάπη πρώτα αυτή που παίρνεις και μετά αυτή που δίνεις. 
Έπειτα ίσως σου εξηγήσω τι σημαίνει και η ανιδιοτελής αγάπη και η αγάπη που δε στηρίζεται σε ένα γιατί ή σε κοινή κοσμοθεωρία ή στην εξωτερική εμφάνιση αλλά στην αγάπη που δεν έχει γιατί, άγνωστη μάλλον σε σένα, βαρυσήμαντη.
Σου άλλαξα τα μαξιλάρια γιατί μια μέρα κάποια θα κάτσει σε αυτόν τον καναπέ και ίσως τα μαξιλάρια τα θέλει διαφορετικά από ότι εσύ.
Εσύ όμως πρέπει να μάθεις πως είναι να αγαπάς.Έτσι τα μαξιλάρια όπως κι αν είναι τοποθετημένα, θα σου αρέσουν.
Σου έβαλα μαγνητάκια για να σου δείξω πως τα ταξίδια που θα κάνεις μαζί της ή και οι βόλτες είναι ο χρόνος που θα ξοδεύεις για το "τριαντάφυλλό" σου και αυτό θα θέλει συχνά πότισμα ακόμα κι αν εσύ έχεις κι άλλες υποχρεώσεις.
Εσύ όμως πρέπει να μάθεις πως είναι να αγαπάς. Έτσι όσο κουρασμένος και να σαι, η αγάπη της θα σου δίνει δύναμη και όρεξη για τα πάντα.
Θα κάνει το τριαντάφυλλό σου ευτυχισμένο, αυτό το μοναδικό που έχεις επιλέξει ανάμεσα σε τόσα άλλα που βρίσκεις σε πλειάδα εκεί έξω.
Σου έβαλα αφιερώσεις γιατί σκέφτηκα πως την αγάπη την εκφράζουμε πρώτα με τις πράξεις μα και με τα λόγια. Κι έτσι σκέφτηκα, πάλι, πως εσύ στις πράξεις δε ξέρεις πως να το διαχειριστείς κι έτσι σου έδειξα πως μπορείς να τα γράφεις.
Εσύ όμως πρέπει να μάθεις πως είναι να αγαπάς. Έτσι αν κάτι δε κατάφερες ως τώρα να το δείξεις με πράξεις, γράψτο αρκεί να είναι ειλικρινές 
Σου έβαλα κι ένα δεύτερο μαξιλάρι γιατί δεν πρέπει άλλο να κοιμάσαι μόνος σου κι ούτε να βγάζεις ένα για τις καλεσμένες της μιας βραδιάς ή τις κολλητές σου και μετά να το κρύβεις. Νευρίασες και το έκρυψες.
Πρέπει όμως να μάθεις πως είναι να αγαπάς. Να μοιράζεσαι το χώρο σου και να αφήνεις την άλλη να ακούει την ανάσα σου κι εσύ τη δική της. Μη κλείνεις τα αυτιά σου γιατί το βράδυ μπορεί να σε χρειαστεί.

Ο μικρός πρίγκιπας έκλεισε μία μία τις πόρτες και κατευθυνόταν προς την έξοδο. Ο άντρας που επισκέφθηκε δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε. Ήταν όμως η πρώτη φορά που ο πρίγκιπας λειτούργησε καταπιεστικά για να του δείξει πιο πολύ την παρουσία του ίσως επειδή μόνο με κάτι που έκανε κι ο ίδιος ο άντρας στη ζωή του μπορούσε να καταλάβει τις κινήσεις του μικρού πρίγκιπα. Έτσι, ο πρίγκιπας έγινε για πρώτη φορά αντιληπτός.

Ο μικρός πρίγκιπας απογοητευμένος του ζήτησε να κοιτάξει το πρόσωπό του στον καθρέφτη, να βγάλει τη μάσκα, να αποδυθεί κάθε ίχνος εγωισμού και να αφήσει την καρδιά του ελεύθερη. Του είπε πως για μια ώρα θα τον απελευθερώσει από πειρασμούς που μέχρι τότε ο άντρας απολάμβανε κρυφά, ντύνοντας τον εαυτό του με ένα πέπλο πουριτανισμού και φορώντας μια μάσκα κρύβοντας την πραγματικότητα και τα λάθη του.Κάτι βέβαια που τον βόλευε γιατί μπορούσε να κατηγορεί άφοβα τους άλλους για τα δικά τους λάθη. Ο πρίγκιπας του είπε πως είναι ελεύθερος να απολαύσει ό,τι θέλει και πως αυτή που θα αγαπήσει θα είναι μια ώρα μαζί του κάνοντας υπομονή και βλέποντας τον πραγματικό του εαυτό. Τον εαυτό που αυτός κρύβει και προβάλλει τα αρνητικά του στοιχεία σε όποια πάει να τον δεσμεύσει. Ο άντρας φοβήθηκε όμως δεν είχε άλλη επιλογή. Η κοπέλα τότε, του διάβασε μερικούς στίχους από τον " γλάρο του Ιωνάθαν" :

"Όλοι όσοι λατρεύουν την ελευθερία, όσοι προχωρούν με πείσμα όταν ξέρουν πως έχουν δίκιο, όσοι χαίρονται όταν κάνουν κάτι καλά, όσοι ξέρουν ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στον κόσμο εκτός από αυτά που φαίνονται, θα πετούν πάντα μαζί με τον Ιωνάθαν. Άνθρωποι που ακολουθούν τους δικούς τους νόμους όταν ξέρουν πως έχουν δίκαιο. Άνθρωποι που ξέρουν ότι υπάρχει στη ζωή κάτι παραπάνω απ'ό,τι μπορεί να δει το μάτι. Όλοι αυτοί θα συμπορευτούν με τον Γλάρο από την αρχή ως το τέλος...άλλοι απλώς θα ξεφύγουν από την καθημερινότητα, ζώντας την απολαυστική περιπέτεια της ελευθερίας και της πτήσης"

Η κοπέλα που φώναξε ο μικρός πρίγκιπας, είχε ξανάρθει. Τώρα ήρθε μόνο για να διαβάσει αυτό και να φύγει καθότι ήταν το μοναδικό που μπορούσε να κάνει. Η μάσκα είχε γίνει ένα με το πρόσωπό του και κανείς δε μπορούσε να κάνει κάτι πια γι αυτό. Ακόμα κι εκείνη που πίστεψε πως η αγάπη είναι δυνατή, δε μπόρεσε με τη δύναμη της να βγάλει τη μάσκα.

Η αλήθεια στους ανθρώπους δε φαίνεται στα λόγια. Καμιά φορά ούτε και στις πομπώδεις πράξεις. Η αλήθεια ξεπροβάλλει όταν πέφτουν οι μάσκες  κι όταν κάποιος πίνει, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος μου. Μήπως κι ο Όσκαρ Ουάιλντ μέθυσος δεν ήταν, μου είπε.

Η αλήθεια στους ανθρώπους δε φαίνεται σε αυτό που σου δείχνουν αλλά σε αυτό που δε σου δείχνουν και φοβούνται συνεχώς μη το δουν σε σένα. Γι αυτό οι άνθρωποι που κρύβονται λειτουργούν καταπιεστικά και εξαναγκαστικά, γεμάτοι αμφιβολίες και αναλύσεις που έχουν να κάνουν περισσότερο με το "φαίνεσθαι" ενός ανθρώπου αφού το "είναι" είναι δύσκολο να το αναλύσουν. Για να φτάσεις στο είναι , δε θα πρέπει καν να σε ενδιαφέρει το "έξω". 

Μια μαθήτρια μου είπε και το άλλο.

Αν αγαπήσω ποτέ δεσποινίς Αμελί, δε θα ξέρω το γιατί νομίζω. Απλά θα ξυπνάω και θα αγαπάω αυτόν που θα αγαπάω.

Κι όσο κι αν το ίδιο ρήμα χ 2 φορές δεν έβγαζε νόημα, κατάλαβα πολύ καλά τι έλεγε η μικρή.

Καλό ξημέρωμα σε όλους.





Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Να δείτε αυτό:



Κι αν αμφιβάλλετε μετά την ταινία για το αν υπάρχουν μικροί πρίγκιπες, κοιτάξτε μέσα σας βαθιά, να δείτε για ποιον είστε το πιο ξεχωριστό τριαντάφυλλο. 

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

David Bowie



Η ήρεμη δύναμη.

Όταν ήμουν σπίτι λοιπόν και έλεγα ας βάλω "ωραία μουσική" , διάλεγα το Wild is the wind.

Όταν έμενα σπίτι, όσα Σαββατοκύριακα έμενα, ήταν πάντα το νούμερο 5 στην playlist.

Όταν γνώμιζα κάποιον προσπαθούσα με κάποιο τρόπο να δω αν ακούει David Bowie για να καταλάβω κάτι από τη μουσική του παιδεία.

Σήμερα παίζουν όλα του τα τραγούδια. Δουλειά και David Bowie.




Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

@ατ δε μούβις

Για αυτούς που δε ξενύχτησαν την Πρωτοχρονιά , κρέντιτς στον εαυτό μου, η δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς είναι η καλύτερη μέρα για ταινία και ακόμη περισσότερο για την δεναντέχωναμηντηδω Star Wars. Έτσι λοιπόν, το Σάββατο 2 του μηνός βρεθήκαμε σε μια αίθουσα (μην πάτε Odeon Μαρούσι, θα στραβολαιμιάσετε) , να βλέπουμε αυτό το αριστούργημα. Εντάξει, είναι γνωστό (σε μένα) ότι δεν έχω καλή μνήμη αλλά όχι και τόσο που να μη θυμάμαι μόλις μια βδομάδα μετά μια σκηνή απ' την ταινία. Shit happens και δε θυμάμαι τίποτα για να σας κάνω έστω spoiler. Να τη δείτε πάντως γιατί είναι Star Wars και όπως και να το κάνουμε κάποιες ταινίες είναι must see. Συνοδεύστε τη με ποπ κορν και κόκα κόλα γιατί της πάει. Αν δε τη δείτε στο φανταστικό Odeon που σας είπα, καλύτερα να τη δείτε σε 3d.

Επόμενη ταινία : "Μικρός πρίκγιπας". Εδώ, νομίζω, δε θα χρειαστεί να έχω καλή μνήμη αφού πρόκειται για το αγαπημένο μου παραμύθι, το αγαπημένο μου βιβλίο, βιβλίο οδηγό για όποιον το διαβάζει. Εγχειρίδιο της αγάπης και της αληθινής ένδειξής της προς τους ανθρώπους που θέλουμε να τη δώσουμε. Ελπίζω να μη με απογοητεύσει και να τη δω σίγουρα με φίλη-φίλο που δε μιλάει κατά τη διάρκεια της ταινίας (δενεχωχειρότερο).

Καλή μέρα και καλό σινε Σαββατοκύριακο .



Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Έλα - Πυξ Λαξ


Ευτυχέστατο το νέο έτος.


"τι όμορφο να σ'αγαπώ και να σε καρτεράω, να σου γλυκαίνω τον καημό, να σε παρηγοράω."
To 2016...να μάθουμε να λέμε σ αγαπώ γιατί είναι το ωραιότερο συναίσθημα. Να μάθουμε να λέμε σ 'αγαπώ γιατί δεν υπάρχει λόγος για γι'αυτό και είναι από τα λίγα πράγματα σ'αυτή τη ζωή που δεν οφείλεις τίποτα,δεν ψάχνεις δίκαιο και άδικο και δεν υπάρχει λόγος να πεις γιατί αγαπάς.
Να μάθουμε να λέμε μου λείπεις γιατί η απώλεια ή η απουσία αν θέλετε κάποιου γίνεται ακόμα πιο βαριά όταν την κρατάμε. Να μάθουμε να το λέμε γιατί μέσα σε μια εγωκεντρική πια κοινωνία ανθρώπων-ζώων, εμείς διαφέρουμε και δείχνουμε πως η ανάγκη για δοτικότητα δεν είναι αδυναμία, είναι η ανάγκη που βρίσκει κάπου το ιδανικό πρόσωπο να την εκφράσει.
Να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ γιατί είναι η ελάχιστη ανταπόδοση σε έναν άνθρωπο που μας χάρισε κάτι όμορφο.
Να μάθουμε να λέμε συγγνώμη γιατί αλάνθαστος δεν είναι κανείς κι ούτε πρόκειται ποτέ να είναι κανείς. Να λέμε συγγνώμη γιατί κάπου σε αυτό τον εγωκεντρισμό  που μας έμαθαν, μάθαμε κι εμείς να τα ρίχνουμε όλα στους άλλους για να κοιμόμαστε ήσυχοι με τις ωτοασπίδες μας τα βράδια.

Χθες που λέτε ήμουν σ'ένα τραπέζι με τρία ζευγάρια γύρω μου, όλα διαφορετικά μεταξύ τους. Όλοι όμως άνθρωποι που εγώ ονομάζω "καλλιεργημένοι". Με εξαιρετική μουσική παιδεία ( μιλάω φυσικά για ροκ μουσική και παλιά λαϊκά ελληνικά τραγούδια), εξαιρετική αντίληψη της ηλικίας τους και της επαγγελματικής τους κατάστασης. Τα δύο από αυτά είχαν και παιδιά. Δε μπορώ να πω ότι είμαι μαθημένη στα κλάματα των παιδιών, αλλά ούτε και να σου πω ότι δε ζήλεψα. 
Τι όμορφο να είσαι με έναν άνθρωπο ειλικρινά. Να παίζετε μαζί, να γελάτε, να τρώτε και να σε ξέρει. Τι είναι σημαντικό για τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, αν με ρωτούσαν σήμερα θα έλεγα : "να με ξέρει". Κι ας μην είστε ίδιοι, αρκεί να σε ξέρει και να προσπαθεί να πλησιάζει σ αυτό που σου αρέσει κι εσύ το ανάποδο.
Να κάνετε γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά αγκαλιά. Ο ένας να διαβάζει ό,τι θέλει, εσύ να τελειώνεις επιτέλους ένα από τα βιβλία του Κάφκα ή του Αλμπέρ Καμύ και το πρωί να τον ξυπνάς με Χαρούλα τραγουδώντας του πόσο λάμπουν οι Κυριακές στο πρόσωπο του. Να του μαγειρεύεις για να ρθουν οι φίλοι του  σπίτι να παίζετε επιτραπέζια να γελάτε και το βράδυ που θα βλέπεις μανιωδώς otetv να σε μαζεύει σε μια κουβέρτα σα κουτάβι και να σε βάζει στο κρεβάτι σας. 
Αυτό είναι αγάπη. Και δε χρειάζεται κανέναν άλλο . Μόνο τους δυο σας. Φαντάσου πόσο όμορφο είναι να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να σε ξέρει. Σκέψου πόσο σημαντικό είναι αυτό και πόσα εμπόδια και διαφωνίες μπορεί να ξεπεράσει. 
Ο άνθρωπος σου. Ο πατέρας, ο φίλος, ο ερωτικός σου σύντροφος.
Συγχωρείστε με για την φιλία και την αξία της. Δεν την υποτιμώ. Απλά πιστεύω ότι ο άνθρωπος μας είναι ένας, όπως και η μητέρα που μας γέννησε. Πάνω απ ' όλους, να τον προστατεύουμε, να τον αγαπάμε, να μπαίνουμε μπροστά, να τον υπερασπιζόμαστε, να φοβόμαστε μην τον χάσουμε. Όταν κάποιος δε σε βάλει πάνω απ' όλα, γύρισέ τον πίσω από εκεί που τον βρήκες. Από 10 "φίλες" και από ανόητα ξενύχτια. Και θυμίσου με, ο άνθρωπος που φτάνει σε μια ηλικία μη συνειδητοποιώντας τι πρέπει να κάνει για να παραμείνει ο άνθρωπός σου, δεν είναι ο άνθρωπος με τα παιδάκια που περιγράφω επάνω.

Ευτυχισμένο το 2016 λοιπόν. Προς το παρόν θα γίνω θεία, ελπίζω καταπληκτική και θα αγαπάω το νέο μέλος σα να ήταν δικό μου. Υγεία, έρωτα, αγάπη αληθινή σε όλους. Εύχομαι ο καθένας να έχει έναν άνθρωπο να του ανήκει και κανείς πια να μην είναι μόνος.

Να σας ξυπνήσουν μια μέρα με Beatles ή Elvis Prisley, να σας φιλήσουν στο στόμα και να σας πουν είσαι ο άνθρωπος μου.

Να είστε καλά. Να συναναστρέφεστε σωστούς ανθρώπους & ειλικρινείς, ανθρώπους που δε φοβούνται και που έχουν υψηλή αίσθηση του χιούμορ.

Φαντάζεστε ζωή χωρίς χαμόγελο; Εγώ όχι.

Να ντύνεστε όπως θέλετε. Τη μια μέρα κυριλλέ και την άλλη όπως να ναι έτσι για να αλλάζετε παραστάσεις.

Να πηγαίνετε εκδρομές. Κάποτε τα πόδια σας δε θα πηγαίνουν. Οπότε ας τα πάτε εσείς τώρα.

Να δίνετε αγκαλιές σ αυτούς που αγαπάτε, δε κοστίζει.

Καλή χρονιά :)