Για μένα, δε γράφω πια καλά. Για την ακρίβεια, δε γράφω πια καθόλου. Πνίγομαι που δε γράφω, αν το κατάλαβες. Μαζεύω τόσα που στο τέλος θα γράψω σελίδες ολόκληρες σε μια ανάρτηση.
Χθες, είδα την καινούργια ταινία με τον Τομ Χανκς. Η θερμοκρασία έξω ήταν αυτή που νομίζεις πως έρχεται το φθινόπωρο αλλά είναι και το air condition της αίθουσας που σε μπερδεύει. Χειμερινό και όχι θερινό οπότε βοηθάει και αυτό ως παράγοντας. Και έτσι όπως παρακολοθούσα σε μία σχεδόν άδεια V-max αίθουσα, θυμόμουν τις ταινίες που έβλεπα αράδα με το G. Τη μία μετά την άλλη και εκεί μετά από καιρό single φάσης και απομόνωσης ως επί το πλείστον, άρχισα να σκέφτομαι τι είναι σχέση για τον καθένα.
Οι ταινίες που βλέπεις αγκαλιά με αυτόν που θες και του τρως τα ποπ κορν.
Οι βόλτες χωρίς νόημα σε mall και σκοτωμένα Σάββατα σε δρόμους πάνω κάτω.
Ο τσακωμός που σε κάνει να πλαντάζεις στο κλάμα και η ανακούφιση που νιώθεις όταν έχεις βγάλει όλα σου τα δάκρυα.
Η αίσθηση ότι λατρεύεις κάποιον τόσο πολύ και θες να τον προστατέψεις.
Και η αίσθηση ότι είσαι σε μία γυάλα, μακριά από κάθε άρρωστο άτομο ή άρρωστο συμβάν.
Η κυριακάτικη ραστώνη , αγκαλιά σε ένα καναπέ.
Ο καφές της Δευτέρας πριν πάτε για δουλειά.
Ο έρωτας που αγγίζει κάθε νεύρο.
Οι εκδρομές.
Ξέρεις τι ξέχασα;
Αυτό που αντί να κρατάω το κινητό μου, κρατούσα το χέρι σου.
Και ήταν πάντα εκεί, απ το χειρότερο μου βράδυ μέχρι και τη μέρα που σου είπα ότι τόλμησα να "δω" άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου