Το κούμπωμα

Κι αν κουμπώσουμε;

Τότε θα ξυπνάω με την "καλημέρα" σου, θα κοιμάμαι με την καληνύχτα σου και ενδιάμεσα θα χαμογελάω με τη σκέψη σου. Θα ξυπνάω και θα σε σκέφτομαι μέχρι την πρώτη γουλιά του καφέ μου. Εκεί θα σταματώ να σε σκέφτομαι,μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Θα είσαι η απόλαυσή μου ανάμεσα στις άλλες απολαύσεις της ημέρας. Θα αγωνιώ να σε δω, να σ'αγκαλιάσω, να φάμε μαζί, να κοιμηθούμε μαζί, να ξυπνήσουμε μαζί, να ακούσουμε μαζί τα βινύλια μας, να ξαπλώσουμε μαζί στο παρκέ και να κοιταζόμαστε σα να ρουφάμε ο ένας την ενέργεια του άλλου. Θα μεθύσουμε το βράδυ μαζί. Θα φτάσουμε ως την Ακρόπολη και θα καταλήξουμε σε κάποιο μπαρ του Μεταξουργείου, εκεί που κανείς δεν ασχολείται με κανένα και ο χρόνος χάνει την αξία του, μόνο τότε. Θα φάμε καλαμάκια στον Έλβις και το πρωί θα πύνουμε γάλα με δημητριακά (το δωράκι που βάζουν δικό μου). Θα τρελαινόμαστε στην ιδέα της απόρριψης ο ένας του άλλου και κάθε πρόταση τρίτου θα μας φαίνεται βαρετή. Θα μυρίζουμε ο ένας τον άλλο, ρουφώντας το άρωμα του σα να μην ξαναειδωθούμε. Θα βρίσκουμε σημεία που λατρεύουμε και που κανείς άλλος δεν είχε εκτιμήσει πάνω μας. Θα ερωτευόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Θα ερωτευόμαστε στις συναυλίες, στα θερινά σινεμά και σε κάθε ατάκα του σεναριογράφου και σε κάθε σκηνή του σκηνοθέτη, θα μοιραζόμαστε βλέμματα. Θα δίνουμε ο ένας στον άλλο τη σιγουριά , το δεδομένο που πολλοί φοβούνται ενώ παράλληλα καταστρώνουν παιχνίδια για να υπερισχύσουν και να φανούν οι δυνατοί.

Κι αν δε κουμπώσουμε;

Θα φοβόμαστε να στείλουμε ο ένας στον άλλο καλημέρα ή καληνύχτα πρώτος/η. Είναι αυτή η πολυαγαπημένη θεωρία της αδιαφορίας που - κάποιοι λένε- πάντα πιάνει. Θα κανονίζουμε με φίλους και φίλες μας, καμιά φορά θα φουσκώνουμε και το πόσο ωραία περνάμε. Θα βλεπόμαστε αλλά η ιδέα της απουσίας μερών του ενός από του άλλου δε θα μας τρομάζει. Δε θα βλέπουμε τίποτα ρομαντικό στην Ακρόπολη παρα μόνο της αξία ενός αρχαιολογικού χώρου. Θα θυμόμαστε να βρεθούμε και να κάνουμε τέλειο έρωτα, τέλειο βέβαια πως αφού δεν έχουν ενωθεί οι ψυχές μας. Θα πηγαίνουμε σε πάρτυ και ξαφνικά μάλλον ευκαιριακά θα θέλαμε και ο ένας τον άλλο δίπλα. Τα μηνύματα που ανταλλάζουμε θα είναι μηνύματα ρουτίνας, σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε αγάπη μου φιλιόμαστε. Την αγωνία και τη λαχτάρα να σου πει ο άλλος πόσο του έλειψες, ποτέ. Θα είμαστε κοντά αλλά θα είμαστε ήδη πολύ μακριά.

Αφήνεις τον χρόνο να κυλήσει αργά και σταματάς να σκέφτεσαι. Όσο σκέφτεσαι και αναλύεις χαλάς τη μαγεία. Ακόμα και το μη κούμπωμα έχει μια μαγεία. Σε βοηθάει να δεις πόσο ξεχωριστό μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο που δε μπορεί να κάνει εσένα να αισθάνεσαι το ίδιο. Στο τέλος όμως δεν πρέπει να βλέπεις πως δε μπόρεσε αυτός να σε κάνει να αισθανθείς αλλά πως μπορείς εσύ να κάνεις έναν άνθρωπο. Η δική σου αξία. Αυτή θα σε κάνει να σέβεσαι και να εκτιμάς τον εαυτό σου περισσότερο από το καθετί.