στέκει πάντα εκεί. Με αντικείμενα, με όμορφες λέξεις, με ταξίδια, με όμορφες στιγμές, με δάκρυα, με φαγητά, με μυρωδιές, με τραγούδια. Καμιά φορά παίρνει τη μορφή ανθρώπου, άλλες φορές οργασμού στον ύπνο μας κι άλλες φορές καθρεπτίζεται στα μάτια μας καθώς τα δάκρυα που κυλούν σχηματίζουν ξανά παλιές εικόνες.
Το κάστρο μας είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας που είναι μέσα στο κάστρο μας επιλέγει που θα ανοιχτεί κάθε φορά χωρίς να μας ρωτήσει. Η τύχη στη ζωή μας κρίνεται και από αυτό. Δεν ανοιγόμαστε πάντα στους κατάλληλους ανθρώπους.
Στη ζωή μου μέχρι στιγμής έχω μάθει λίγα, νόμιζα πολλά όταν έγραφα. Έχουμε όλοι ένα παρελθόν που αγαπάμε ή μισούμε κι όχι απαραίτητα μόνο αυτά τα δύο. Μπορεί να το ζηελύουμε, να το επιθυμούμε, να το επιδιώκουμε ακόμη και ακριβώς το αντίθετο- να επιλέγουμε πάντα αυτό που δε θα μας το θυμίζει.
Τις προάλλες που έσβησα και κεράκια συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα.
Καμιά ηλικία δεν είναι λίγη. Σε καμιά ηλικία δεν είσαι μικρός.
Αυτά που ζεις θα τα φέρνεις πάντοτε στη μνήμη σου και θα έχουν πάντοτε μοναδική αξία. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι θα βρεθεί το καλύτερο, το καλύτερο καμιά φορά μπορεί να το είχες όταν εσύ δεν ήσουν η καλύτερη, ακόμα κι όταν ήσουν τόσο μικρή για την κοινωνία.
Και τι κάνουμε με τους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο παρελθόν τους;
Τους βοηθάμε; Πιστεύουμε σ'αυτούς;
Μάλλον όχι...
το να ξεκολλάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν του είναι σα να βγάζεις ένα μωρό από το θηλασμό.
Αξίζει;
επιμένω σε ένα κομμάτι ωστόσο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου