Μια τεράστια έκρηξη... Μπου (μ)

Δε θα ξεκινήσω τελικά από το μπαστάρδι που καθόταν απέναντί μου στον ηλεκτρικό και μου είχε σπάσει τα νεύρα και με κοιτούσε συνέχεια. Θυμήθηκα την φορά που με κοιτούσε έντονα ο απέναντί μου στον ηλεκτρικό και σκεφτόμουν ότι οκ, πρέπει να αποδεχτώ ότι στα μέσα μαζικής μεταφοράς σε κοιτάνε, πολλές φορές σε χαζεύουν κιόλας. Τελικά αυτός με κοιτούσε γιατί ακριβώς από πίσω μου περπατούσε μια κατσαρίδα που μόλις ξεπρόβαλλε απο τις τρυπούλες που έχουν οι αεραγωγοί στα τέρμα-καθίσματα του ηλεκτρικού. Τι ευχάριστη έκπληξη για μένα! Τελοσπάντων, εγώ δεν το πείραξα το κοριτσάκι, παρατήρησα βέβαια ότι ήταν στρουμπουλό, φορούσε το κλασικό διαστημικό μπουφάν που φοράμε όλοι στο σχολείο, η σάκα της γεμάτη σε σημείο να μην σηκώνεται και τα μαλλιά της στο πλάι ιδρωμένα.Ίου! Και παρ' όλα αυτά δεν την κοιτούσα καν. Εκείνη επέμενε να με κοιτάει. Με λύπηση; Μάλλον κοιτούσε τα μακρουλά καφέ μου νύχια που ομολογουμένως έχω να κόψω κάτι αιώνες.
Αλλά είπα δε θα ξεκινήσω από το βρωμοκοριτσάκι!

Είμαι στη στάση Νέο Φάληρο, τα μαλλιά μου πέφτουν μες τη μούρη μου. Κατεβαίνω- ανεβαίνω από τις σκάλες που οδηγούν προς τα πάνω- πάντα φοβόμουν να πηγαίνω από την υπόγεια διάβαση μην πάθω κι εγώ ό,τι έπαθε η Monica Belucci στο μη αναστρέψιμο, 10 φορές χειρότερο γιατί αυτός που θα με βίαζε δε θα ήταν ηθοποιός. Τρώω κομματάκι μηλόπιτας. Στοπ.
Και φτάνουμε στο θέατρο Νέου Κόσμου και μας λέει αυτή και μετά αυτός δεν έχει εισιτήρια για την παράσταση εκτός κι αν ακυρωθεί κάτι οπότε περάστε λίγο πριν. Απογοήτευση. Φεύγουμε. Προλαβαίνουμε άνετα έναν καφέ στα starbucks διότι η D. δεν είναι και καμιά αργόσχολη, ευτυχώς ταιριάζουμε πολύ και σ'αυτό.
Με περνάει η κα@#$% από τη Μητροπόλεως, ω ένας τσακωμός που είχε γίνει εκεί δε το συζητώ και με το δίκιο του , σέρνεις τώρα τον άλλο να δει Τένεσι Ουίλιαμς αντί να πάτε να δείτε καμιά παράσταση να χαρείτε;
Πίνουμε, τσακωνόμαστε λίγο με τον καθυστερημένο που δουλεύει στα στάρμπακς. Πάμ' πάλι πίσω. Όλο χαρά εγώ εμείς είμαστε με το επίθετο "..."  ήρθαμε είδατε; Θα βρούμε;
Περιμένετε λέει αυτός. Το περίμενέ του μου έδωσε να καταλάβω ότι θα βρίσκαμε!

Ξαναπάω εκεί μπροστά... λέει το όνομα μας και παίρνουμε εισιτήρια για την μεγάλη έκρηξη. Θα ξενέρωνα άμα δε βρίσκαμε, θα ένιωθα ακόμη μια ήττα. Ήθελα να δω θέατρο. Ήθελα να δω την παράσταση γιατί έτσι. Φοβόμουν βέβαια μη βήχω γιατί ήταν και μικρό το θέατρο αλλά θενκς γκάντ κιχ δεν έβγαλα.
Τώρα άμα θες να πας να δεις την ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ μην διαβάσεις τίποτα από δω και κάτω γιατί...
Η παράσταση ήταν γαμάτη! Γιατί ο Πυρπασόπουλος είναι τόσο καλός ηθοποιός και άσε που ταυτιζόμουν τόσο πολύ με τις ατάκες. Αααα! επίσης νταξ' όταν τσακώνομαι με την αδερφή μου δεν πρέπει να αισθάνομαι μετά τόσο χάλια, στον τσακωμό που έδειχνε στην παράσταση έλεγαν σχεδόν της ίδιες βρισιές "είσαι άχρηστη, γι αυτό δεν πρόκειται ποτέ να βρεις γκόμενο, μοιάζεις στην θεία τάδε, βάφεσαι σαν την τάδε ξαδέρφη μας( αντίστοιχα θα έλεγα στην αδερφή μου-όχι ότι δεν το έχω πει- μοιάζεις με τη θεία Αφροδίτη ίδια είσαι τσιγκούνα και σκατένια, μιλάς σαν την Μένυ- αυτά θεωρούνται βασικές βρισιές με την αδερφή μου), δε θα τελειώσεις ποτέ τη σχολή σου είσαι άσχετη και φυσικά επιβεβαιώνονται βρισιές ή χαρακτηρισμοί που κατά καιρούς μας έχουν αποδώσει γκόμενοι και τους χτυπάμε η μία στην άλλη". Τα σκηνικά ήταν τόσο καλοφτιαγμένα αφού στο τέλος έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου αντικείμενα: μπανιέρα με ροδάκια, αυτό το ανθρωπάκι στο οποίο μιλούσε και κουνούσε τις κεραίες του, το T-shirt  του Πυρπασόπουλου που κάποια στιγμή βγάζει από πάνω του, καλά μετά βγάζει και το παντελόνι του, το σπαθί του πρωταγωνιστή των starwars!
Πόσο χαμογελαστές βγήκαμε ; Πόσο; Ήταν τόσο απερίγραπτη παράσταση που άνετα ξαναπήγαινα. Αγαπημένες σκηνές:
- Όταν ο Π. λέει ότι η αγαπημένη του ταινία είναι το starwars και σκάσει από πίσω ένας μαυροφορεμένος με το σπαθί.
- Όταν φτιάχνουν στιχάκια και συγκεκριμένα αυτόν που άρεσε στην D. σε ένα στενάκι σε είχα γαμήσει στη Θάσο, εσύ στη μπυραρία κι εγώ έλεγα γειά σου (κάπως έτσι)
- Όταν περιφέρεται στη σκηνή με έναν αναπτήρα αναμμένο όποτε μιλάει εκείνος, τι έξυπνο!
- Όταν κάνει φανταστικό σεξ πάνω σητν καρέκλα του γραφείου του.
- Όταν παίζει Necropolis με τον χάρο.

Ανυπομονώ να πάω να την ξαναδώ. Αλήθεια. D. μου ήταν άψογη επιλογή. Και αυτός που είχε γράψει το σενάριο σίγουρα πανέξυπνος.

Βασίλη Μαυρογεωργίου
Η ζωή είναι ένας μικρός παράδεισος στο βάθος των παιδικών μας χρόνων που περιβάλλεται από την κόλαση της ενηλικίωσης. Στην τρυφερή ηλικία, περιτριγυρισμένος από όμορφα αρκουδάκια και γονείς που αρνούνται να παίξουν τον ρόλο του κακού αγγελιοφόρου και να ενημερώσουν σε τι πλανήτη ήρθες, βρε καημένο παιδί, ο μικρός Γιώργος παρακολουθεί στην τηλεόραση τον Πόλεμο τον Άστρων και νιώθει πως είναι ο εκλεκτός, ο ήρωας, ο σωτήρας του σύμπαντος, ο μεσσίας. Φαντάζεται το μέλλον του γεμάτο ηρωικές πράξεις, αστρικά ταξίδια, πνευματικούς δασκάλους και ντροπαλές πριγκίπισσες. Όταν όμως έρχεται η ώρα να διαβεί το κατώφλι του σπιτιού του, η αλήθεια είναι διαφορετική... Απατεώνες, ψεύτες, κλέφτες, λωποδύτες, φίλοι που μπροστά σε γλείφουν και πίσω σε θάβουν, βρομιάρες γκόμενες που σου ξεριζώνουν την καρδιά, τη βάζουν στο μπλέντερ και την κάνουν μοχίτο, μίζερη μικροαστική ζωή κολλώντας τιμές στο σούπερ μάρκετ σε κονσέρβες ντομάτας με χυμό ή και με κομματάκια, φτηνή αρχιτεκτονική ως εκεί που φτάνει το μάτι, λεπτά παιχνίδια εξουσίας και εκδίκησης από την Βουλή των Ελλήνων μέχρι τους φουσκωτούς τύπους που σου κάνουν μετακόμιση, μα πάνω απ’ όλα μοναξιά κι αυτή η αίσθηση ότι δεν είσαι παρά ένα μηδενικό και καλύτερα να μην είχες γεννηθεί ποτέ, καλέ μου φίλε Γιώργο.