Μικρές δόσεις...

έτσι για να θυμάσαι την ύπαρξη του άλλου. Για να σκέφτεσαι λίγο παραπάνω τα βράδια πριν κοιμηθείς. Κι έτσι όπως θα σε παίρνει γλυκά ο ύπνος να σκέφτεσαι το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκες στην αγκαλιά του. Το ξέρεις πως κι αυτό είναι ελευθερία; Για μένα είναι. Η ηλικία μου, μου θυμίζει πόσο ελεύθερη είμαι όταν ουσιαστικά το σκάω για να βρεθώ στην αγκαλιά σου. Ορίζεις αλλιώς τη δική σου. Γιατί είσαι διαφορετικός. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ποτέ δε θα μπορέσω να σου μιλήσω από κοντά όπως θα θελα, γιατί ποτέ δε μου έχεις εκφράσει τίποτα. Θα μπορώ όμως να στα γράφω όπως κάνω καιρό τώρα. Ελευθερία δεν είναι κι αυτό;

                                                     Α.

Monk by the Sea Caspar David Friedrich

Για κακεντρεχείς αναγνώστες, απόσπασμα.

Master

Συνήθως γράφω για ταινίες που μου αρέσουν.

Αυτή τη φορά αναφέρομαι σε μία ταινία που δε κατάλαβα.

Ζητώ συγγνώμη.

Μου άρεσε αλλά δεν κατάλαβα γιατί.

Ας μου εξηγήσετε.

Και...κλακ

Και κάπως έτσι.
Κάπως έτσι τελείωσαν όλα.
Ένα ωραίο κλακ, ένα "ξενέρωσα".
Ξέρεις πόσα χρόνια πίσω; 
Ξέρεις πόσες εικόνες; 
Θέλω να βρεθώ στο μηδέν
Για να ξαναρχίσω
Να ξαναζήσω
Κι αν τίποτα δε με επηρεάζει, μόνο τότε θα μπορέσω να ξαναζήσω.

Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε, βλεπόμαστε, φιλιόμαστε, αγαπιόμαστε

σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε.

Θυμάμαι τότε που άκουγα έντεχνα.

Θυμάμαι τότε που δεν ήξερα ότι στο Κολωνάκι έχει νυχτερινά μαγαζιά.

Θυμάμαι τότε που πήγαινα 3 φορές την βδομάδα σινεμά και έτρωγα πολλά μακ νάγκετς.

Το τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με αυτά που θυμάμαι.

Κι όμως θυμάμαι που το άκουγα κι αυτό στο Mp3 μου για να π'αω σχολή.

Περπατώντας...

...πρωί στο Γκάζι, μόνη μου ανάμεσα σε κηπουρούς που καθάριζαν με το μεγάλο μηχάνημα το γκαζόν γύρω από το μετρό, σε παιδιά με μοϊκάνες που έκαναν κοπάνα, σε έγχρωμους με κάθε έννοια ανθρώπους, σε γυναίκες με ρούχα γραφείου φορεμένα με ανεπανάληπτο τρόπο, σε πεινασμένους σκύλους που ξαφνικά φάνηκε πόσο πολλοί είναι αφού το Γκάζι δεν είχε κόσμο.

  Κάτι τέτοιες ώρες, η απίστευτη αυτή ηρεμία, κάπου γύρω στις 8.30 το πρωί σε κάνει να σκέφτεσαι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Στην τσάντα σου έχεις οδοντόβουρτσα, υγρό φακών επαφής και πιτζάμες- όλα τα απαραίτητα για να ταξιδέψεις. Έχεις κοιμηθεί εκτός σπιτιού , μέσα σε ένα τεράστιο πάπλωμα και είσαι γεμάτη από χρόνο υπολειπόμενης μπαταρίας.

  Παίρνω λοιπόν τον καφέ μου, ζεσταίνοντας τα χέρια μου που είχαν κοκαλώσει από το κρύο, και πιάνω μια γωνιά σε ένα καφέ που έβλεπε στην πλατεία, στον Κεραμεικό. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω και κάθε λεπτομέρεια μένει φωτογραφικά στο μυαλό μου. Αναπνέω την ηρεμία και τον καθαρό αέρα που έχει ένα τέτοιο πρωινό καθώς απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Στο κινητό μου δεν έχω καμία κλήση, δεν έχω να δώσω λόγο πουθενά και ξέρω ότι κανείς δεν πρέπει να έχει σηκωθεί από το κρεβάτι του για να με σκέφτεται. Μέχρι να πέσει το πρώτο κίτρινο φυλλαράκι στο τραπέζι μου, ένιωθα πως κανείς δε μπορεί να χαλάσει αυτή την ηρεμία. Είμαι ελεύθερη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο ελεύθερη. Πρώτη φορά δε κάνω βιαστικές κινήσεις. πρώτη φορά σκέφτομαι λογικά και περπατάω χωρίς να φοβάμαι. Γιατί δεν υπάρχει κανείς που αν πάθω κάτι, θα πάθει κάτι κι αυτός.

  Συνεχίζοντας με τα ακουστικά στ' αυτιά μου, πάω προς τη στάση του λεωφορείου. Περνάει και μέσα σε 7 λεπτά, παρόλο που σιχαίνομαι το 7, φτάνω στην Καλών τεχνών. Απολαμβάνω τους ανθρώπους που σου λένε σεμνά γεια, που φοράνε όμορφα φθαρμένα ρούχα, που είναι πρόσχαροι, που κάθεται ο καθένας μόνος του σε ένα γραφείο γραμμικού σχεδίου τεράστιο αλλά είναι σα να είναι όλοι μαζί, που αναλύουν και προτείνουν ουσιαστικές λύσεις όταν τίθεται μια απορία, που καθετί πάνω τους κρύβει κάτι. Απολαμβάνω το μάθημα υψηλού επιπέδου, μάθημα φιλοσοφίας και θεωρίας της τέχνης με προβληματισμούς, έννοιες και συνειρμούς δικούς μου.

  Με χαμόγελο, επιστρέφω σπίτι και είναι στ' αλήθεια από τις πιο μελαγχολικά όμορφες μέρες μου.

Τα παπούτσια του Van Gogh για τον Heidegger

     Η έννοια του φθαρμένου και της φθαρμένης ψυχής. Κάτι εμφανώς κατεστραμμένο που όμως αποτελεί έργο τέχνης. Στη μελέτη του ο Heidegger, παρατηρεί πως μέσα από ένα ζευγάρι παπούτσια χωριάτισσας, το ίδιο το έργο τέχνης μας αποκαλύπτει την αλήθεια. Τα παπούτσια παύουν να αντιμετωπίζονται ως όργανο και αναδεικνύονται σε έργο τέχνης υψηλής αισθητικής αξίας. Εμείς, ως αποδέκτες, καλούμαστε να αγγίξουμε το συναίσθημα με τον δικό μας τρόπο, να συλλάβουμε το οργανοειδές του οργάνου. Όσο το αντιμετωπίζουμε ως ένα ζευγάρι παπούτσια αποτελεί χρηστικό αντικείμενο. Αν ξεπεράσουμε όμως τα όρια της χρησιμότητας του αντικειμένου, παύει να αποτελεί απλώς ένα όργανο. Μπορεί να αποτελεί τη φθαρμένη μας ψυχή, να απηχεί ένα χωρισμό, έναν επώδυνο τοκετό, ένα χαμό που άφησε πίσω του πληγές που ξεχείλωσαν και άνοιξαν τρύπες στη ψυχή μας.

  Στα σχόλια του H. εμπεριέχεται σαφώς και η θεωρία του όλου κατά ψυχολογία Gestalt. Το έργο πρέπει να το δεις ως όλο αλλά ακόμα και το μέρος αν το δούμε ως μέρος ενός ολικού έργου, αποπνέεται η έννοια του όλου. Το θραύσμα, το φθαρμένο ζευγάρι στέκεται ως έργο τέχνης.

  Το εκτενές σχόλιο του Heidegger, αρχή προβληματισμού και συζήτησης. Τα φθαρμένα παπούτσια και η φθαρμένη ψυχή. Ακόμα και τα φθαρμένα μπορούν να δημιουργήσουν. Μην υποτιμάς ποτέ λοιπόν τις φθαρμένες και κουρασμένες ψυχές. Δε ξέρεις ποτέ που μπορούν να φτάσουν. Που μπορούν και όχι που μπορεί.

The existance of Perfect

*instagram@by A.L@art

Φαντάσου τη ζωή σου σαν ένα μεγάλο κουβάρι.

Μέσα σ'αυτό το κουβάρι σκέψου πως κρύβονται τόσο δα μικρά γραμματάκια που ανάλογα με το πως θα τα ενώσεις θα σχηματίσεις διαφορετικά ονόματα και αν περιπλέξεις ακόμη και τα ονόματα θα τα συσχετίσεις και τελικά οι σχέσεις θα δημιουργήσουν τις λεγόμενες καταστάσεις.

Η ζωή στην οποία έχουμε έρθει, είναι μοναδική ευκαιρία. Εμείς αυτή την ευκαιρία την ευτελίζουμε και αναλωνόμαστε σε μικρές καταστάσεις από τις οποίες δε μπορούμε να ξεφύγουμε. Η ζωή όμως, από μόνη της, δεν έχει οργανώσει τον χώρο και τον χρόνο σωστά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα λάθος άτομα, στο λάθος χρόνο και καμιά φορά με το λάθος τρόπο γιατί αν δεν πρόκειται για κάποιο παραμύθι, θεωρούμε ότι είναι κάτι συνηθισμένο. Έτσι, χάνουμε την ουσία του άλλου, τη μία και μοναδική αυθύπαρκτη ουσία που κρύβει ο καθένας στο κουβάρι του και χρειάζεται την ιδανική βελόνα για να ξετυλίξεις. Αν δε τα καταφέρεις δε συμβαίνει τίποτα παραπάνω από ένα λάθος κάρμα. 

Δεν υπάρχει τελειότητα, έτσι μας αρέσει να λέμε όταν δεν περνάμε καλά. Μας αρέσει να τρεφόμαστε με άρρωστες καταστάσεις και να θεωρούμε την παθολογική ζήλεια που έχουμε υποστεί από κάποιον ή τα νεύρα ως μία κατάσταση νοσηρή μεν, που δεν αποκλείεται δε. Μας αρέσει να συνδέουμε τον έρωτα ή την αγάπη, αναλόγως τι μας φαίνεται πιο οικείο να λέμε ότι αισθανόμαστε, με έντονες καταστάσεις και να δινόμαστε σε έντονες στιγμές. Είναι επειδή δε πιστεύουμε στην τελειότητα...μέχρι να την βρούμε. Όταν τη βρούμε όμως μας φαίνεται τόσο απίστευτο να έχει συμβεί που την κλωτσάμε. Ή είναι και το άλλο που μας έχουν ρουφήξει όλη την ενέργεια που νιώθουμε ότι δεν έχουμε να δώσουμε. Όμως η σχέση, είναι σχέση όταν δίνεις και παίρνεις κι όχι μόνο όταν παίρνεις ακόμα κι αυτά που παίρνεις κάποια στιγμή θα τα ανταποδώσεις στο πολλαπλάσιο. Χάνουμε έτσι τέλειες στιγμές. 

Κι αυτή η έννοια της τελειότητας; 

Κι αυτό που θεωρείς ότι ο άλλος μαντεύει τις σκέψεις σου κι ότι αποκλείεται να είναι αληθινός;

Βαρέθηκα να κάνω τη ζωή μου ένα κουβάρι.

Βαρέθηκα να αναλώνομαι πάλι σε σκέψεις αφού τελικά τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από τις πράξεις.

Κουράστηκα να ψάχνω αν θα με ψάξουν γιατί πλέον το κάνουν αρκετά άτομα.

Θέλω την ηρεμία που θα με κάνει να δω την τελειότητα.

Γιατί τελικά το τέλειο υπάρχει. Και είναι τέλειο όταν μπορείς να το ζήσεις, να το αρπάξεις και να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό.

Αν...

 ...αν δεν είχα δει την ταινία θα είχα χάσει ένα τεράστιο κομμάτι σκέψης. Κι όμως, αφορμή με τον Παπακαλιάτη, αυτόν που πολλοί θεωρούν έναν αμόρφωτο  ομοφυλόφιλο ατάλαντο σκηνοθέτη που λέει όλη την ώρα τη λέξη "σ'αγαπώ" στις σειρές του και υποδύεται όλους τους ρόλους με τον ίδιο τρόπο, σκέφτηκα δεύτερη φορά κάποια πράγματα. Αρχικά, οι σκέψεις μου.

- Με έναν άνθρωπο ταιριάζουμε σε αυτή τη ζωή, έναν άνθρωπο θα συναντήσουμε στη ζωή μας που θα μας συνταράξει και πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε κάθε περίπτωση να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μαζί του και να ανεχτούμε ακόμα και την προδοσία. Όντως;

- Αξίζει να αφήσουμε ένα καλύτερο μέλλον ή κάτι που θεωρούμε καλύτερο μέλλον επειδή εκεί πίσω κάποιος μας αγαπάει. Όντως;

- Πάντα στη ζωή υπάρχουν δύο όψεις. Σκέφτεσαι καμιά φορά τι θα γινόταν αν τη συγκεκριμένη στιγμή, το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο της ζωής σου είχε γίνει κάτι διαφορετικό; Πως θα ήταν η εξέλιξη ολόκληρης της ζωής σου μόνο και μόνο επειδή έπεσες τυχαία πάνω σε έναν άνθρωπο;

- Τα λεφτά παίζουν ρόλο στην εποχή μας. Παίζουν;

- Αν είναι να γίνει κάτι στη ζωή, θα γίνει. ΑΝ είναι γραμμένο να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, θα τον γνωρίσεις, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. 

- Το κάρμα σου. Υπάρχει; Υπάρχει.

 Κι αν μπορούσες να ζεις καλύτερα; Πιο ήρεμα με κάποιον άλλο; Μένεις με κάποιον που μπορεί ακόμα και να σε χτυπήσει ή να σε κερατώσει επειδή θεωρείς ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής σου;

''Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.''

Γι' αυτό πρέπει να το ζεις. Για να μη θάψεις κι εσύ τις επιθυμίες σου.

Η κριτική

  Εύστοχη αντιληπτικότητα της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία σήμερα με ελάχιστη essence χιούμορ και ικανοποιητική η ηθοποιία των πρωταγωνιστών. Η ταινία ξεκινά με το ρολόι Κυρρήστου στην πλάκα- ρολόι των Αέρηδων, αγαπημένο μου προορισμό χρόνια τώρα και εκτυλίσσεται γύρω από νεοκλασικά της Πλάκας και του κέντρου της Αθήνας ενώ η κάμερα παίζει με διαφορετικούς χρωματισμούς και εφέ ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, στα σέπια και στο ζωντανό φωτισμό για να δείξει δύο παράλληλα επίπεδα. Ο χορός του έρωτα όπως θα τον αποκαλούσα και το αμάξι-αντίκα της πρωταγωνίστριας θυμίζει το κλασικό αντικέ αμάξι των ταινιών του Woody Allen με την ίδια μάλιστα απομάκρυνση από την κάμερα, αργά και με σιγά σιγά θόλωμα της εικόνας από τα αέρια των καυσίμων. Η περιστροφή της κάμερας γύρω από Ακρόπολη και Αθήνα γενικότερα ίσως προλάβει την επόμενη ταινία του W.A. Τέλος, η σκηνή με το φορτηγό και τη νεκρή πρωταγωνίστρια θυμίζει κάτι από το One Day. 

  Η έννοια του τυχαίου αγγίζεται έντονα σε αυτή την ταινία. Η έννοια που περιγράφεται και στον τίτλο "Αν". Τι θα γινόταν αν; Και ο θεατής με τη σειρά του θέτει τους δικούς του προβληματισμούς σχετικά με δικά του προσωπικά θέματα. Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η φιλική συμμετοχή των ηθοποιών Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου που πλαισιώνουν και ανοίγουν την ταινία με προσφωνήσεις σα να δείχνουν τι έγινε μετά από την επιτυχημένη ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60 "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα".

  Το τραγούδι wildest moments και in the light τυλίγουν ατμοσφαιρικά τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας των θεατών ενώ τα έντονα και κοντινά πλάνα τη στιγμή του χαμού της πρωταγωνίστριας δημιουργούν έντονη συγκίνηση. Η λήψη της απόφασης συνοδεύεται με τον χαμό της κοπέλας, ωστόσο ο θεατής έχει καταλάβει ότι τελικά θα επέστρεφε στον άνθρωπο της ζωής της.

  Αγνοώ επιδεικτικά αυτούς που σχολιάζουν το φαινόμενο Παπακαλιάτη και λάτρεψα την ταινία και τους προβληματισμούς της και θα μπορούσα να γράψω κι άλλα αν δεν είχα να γράψω και μια εργασία.

  Κάτι τελευταίο, λόγια από το "Λόγου χάριν" του Χρόνη Μίσσιου, εμβόλιμα μέσα στην ταινία δε σε αφήνουν, αλήθεια, χωρίς τροφή για σκέψη μετά την ταινία.

Απόσπασμα,

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…

Γι' αυτό ζήσε. Όσο και όσα μπορείς.

In the light...

Tell me

Would you want to kiss me ?

Χρυσό κουφέτο,μαχαιρώματα,κουτσομπολιά

Ok, είμαι έτοιμη μετά από πολύ καιρό να εκφραστώ όπως θέλω και να πάνε να γαμ@#$% όσοι έχουν μάθει ότι γράφω εδώ και μερικά αληθεύουν λιγάκι. Και να ξερες πόσο θέλω να τα γράψω εδώ,αχ! 

 Πριν δυο μήνες και κάτι, ξεκίνησα μεταπτυχιακό ή μάλλον και μεταπτυχιακό. Για να πω την αλήθεια μου τη μαύρη και την έρμη, δεν είναι κι η καλύτερη εμπειρία. Θέλω να πω ότι, αφενός δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ορολογία στο αντικείμενο που έχω επιλέξει να κάνω μεταπτυχιακό γιατί δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο των σπουδών πάνω στην τέχνη  που ήδη ανήκω, αφετέρου κάτι γίνεται με το περιβάλλον. Θα μου πεις, δεν είσαι και το πιο κοινωνικό άτομο αλλά θα σου πω κι εγώ ότι αν θες να ξέρεις, έχω υπάρξει και λιγότερο εως καθόλου κοινωνική. Το χειρότερο έχει ήδη συμβεί- είμαι έξω από τα νερά μου. Αρχικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαι σε ένα περιβάλλον χρησιμοθηρικό, κατινίστικο και φάσης πρόσεχε που μιλάς και τι λες. Έπειτα, είναι κάτι λίγο και οι καθηγητές που διδάσκουν βάσει της εμπειρίας τους και από τη μια κάθομαι και διαβάζω ακαταλαβίστικα μαθηματικά που κανείς δε μου εξηγεί, από την άλλη είμαι καθηλωμένη επί 3 ώρες να ακούω έναν καθηγητή να μου λέει- επί τρεις ώρες ξαναλέω- ότι έχει γράψει 18 βιβλία και το μάθημα του να περιστρέφεται γύρω από μπουρδέλα και λιμάνια. Γιατί πάντα αυτά πάνε μαζί, μαζί και με λίγο ουϊσκι.

  Μετά είναι το περιβάλλον. Oh shit!!! Μιλάμε για 120 άτομα εκ των οποίων τα 80 είναι στην ηλικία μου και κάτι παραπάνω και συμπεριφέρονται σα να πηγαίνουμε πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Ok, η μία δε με συμπαθεί, η άλλη νομίζει ότι της κλέβω τον γκόμενο και ελάχιστα με μισεί, αν ακόμα δεν έχει σατιρίσει τις μισές μου φωτογραφίες στο φουμπού, η άλλη πάλι νομίζει ότι είμαι χαζή και ξανθιά, μόνο που το πρώτο εξαλείφθηκε κάπου ανάμεσα σε κάτι γνώσεις που αυτή ούτε στον ύπνο της. Μιλάμε, για προβληματάρες απείρου κάλλους γενικότερα. Και τέλος, μιλάμε για μια παρέα που είχα δέσει από την αρχή αλλά μετά πάλι κάτι έκανα και τώρα δε σε είδα δε σε ξέρω. Εκτός κι αν εκπέμπω σήματα αντιπάθειας ή ζήλιας όπου πηγαίνω- πρέπει να το προσέξω. Το περιβάλλον λοιπόν είναι θεϊκό και κάτι παραπάνω. Είναι τόσο θεϊκό που ο ένας κουτσομπολεύει τον άλλο και κάθε ένας ξέρει κάτι παραπάνω για τον άλλο που μπορεί στην τελική και να μην ισχύει. Αρνούμαι να πιστέψω πως κάποια άτομα ήταν τόσο ανώριμα και να μην το είχα καταλάβει εξ αρχής κι έτσι απλά εναποθέτω τι ελπίδες μου σε κάποιο λαϊκό άσμα τύπου δε ταιριάζετε σου λέω για να τη βγάλω καθαρή. Διαφορετικά, θα πρέπει να αναθεωρήσω εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι και να αρχίσω να γίνομαι κυνική. 

  Από την άλλη δεν είμαι πια drama queen. Μπορώ να πω ότι παρόλο που κάθε φορά προβληματίζομαι για τις γνωριμίες μου, είμαι καλά και ίσως μετά από καιρό. Τελικά, δε θέλει μεγάλη προσπάθεια είναι απλά αυτό το διαολεμένο timing που σου φέρνει και σου κάνει άνω κάτω τη ζωή. Και όχι ότι το drama queen το πίστευα ποτέ για μένα αλλά το είχα ακούσει και μου παραφάνηκε υπερ-βόλα για μένα. Όσο να το πεις, δεν έχω πάρει και αγκαλιά τα μαξιλάρια μου να το παίξω γιαγιά.

  Και μην ξεχνάτε, το αντίδοτο, λέγεται Παολάρα, βέβαια καμιά φορά πέφτουμε έξω σε κάποια άτομα και σε κάποιες συμπεριφορές αλλά τουλάχιστον κάτι μένει. Τα cd της, είναι γελοιωδώς ανεβαστικά.

Καλή μας χώνεψη.

Το παιδάκι της ημέρας ή καλύτερα της νύχτας!

Για να μη νομίζετε ότι είμαι μόνο καταθλιπτική.

Υπό κατάλληλες συνθήκες γίνομαι και χαρούμενη.

Α,χαμογελάω κιόλας.

Χεράκια

Την επόμενη φορά που θα φιλήσεις κάποιον που θες πολύ,
κρύψε με τα χέρια σου τα μάτια του και φίλησέ τον.
Μετά, κρύψε το στόμα του και παίξε με τα μάτια του.
Έπειτα, χάΪδεψέ τον απαλά στα μάγουλά του και νιώσε τη ρίγη του.
Τέλος, κατέβασε τα χέρια σου στα πλαϊνά του προσώπου του και δες αν σου χαμογελάει.

Αν έχει χαμογελάσει, πάει να πει ότι νιώθει.

Και το βασικό είναι να νιώθεις.

Να μην είσαι ποτέ με άτομα που δε νιώθουν.

Με λίγα λόγια,

           Νιώσε!

Επιλογές.

για τον άνθρωπο που επιλέγεις να στέκεται δίπλα σου.

για την κρέπα που έφαγες χθες βράδυ αλλά μετά το μετάνιωσες επειδή φούσκωσες.

για τη λωρίδα που επέλεξες και για τη λωρίδα που ευτυχώς δεν επέλεξες να οδηγήσεις.

να μη χαιρετήσεις κάποιον που δε θες να βλέπεις μπροστά σου.

να ακούς καταθλιπτική μουσική.

να ακούς τη συγκεκριμένη μουσική που σου θυμίζει ορισμένες καταστάσεις.

να εμπιστεύεσαι.

να συμπαθείς ένα παιδικό-αντρικό βλέμμα και να του ανοίγεσαι χωρίς να τον ξέρεις καλά.

να διαλέγεις κι όχι μόνο να σε διαλέγουν.

να επιμένεις πεισματικά να μην είσαι δίπλα σε αυτόν που σ'αγαπάει.

να φοβάσαι τους άντρες με μελανά μάτια.

να μη βλέπεις την αλήθεια μπροστά σου.

να αφήνεσαι σε κλάματα και να σέρνεις τη ζωή σου προς τα πίσω.

Οι επιλογές είναι πολλές. Αντίστοιχα με τους ανθρώπους και τις εμπειρίες. Πολλές φορές δεν επιλέγω, απλά αφήνομαι. Νομίζω πως η τύχη μου τα έχει οργανώσει όλα με όμορφο τρόπο. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα των άλλων. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω μια νύχτα. Νομίζω πως μια μέρα όσα κλείδωσα μέσα μου θα βγουν στην επιφάνεια. Κι όλο αναρωτιέμαι πότε θα ρθει αυτή η μέρα ή η νύχτα-ας είναι και νύχτα-και δεν έρχεται ποτέ. Κοιτάζω μόνο πίσω μου για να μπω στην πολυκατοικία μου, λες και πάντα κάποιος ή κάτι κρύβεται. 

Είναι δύσκολο να μη ξέρεις που βρίσκεσαι. Είναι δύσκολο να μη ξέρεις σε ποιον βρίσκεσαι. Απορώ με τους ανθρώπους που συνεχόμενα επιλέγουν να αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους. Αναρωτιέμαι αν έχουν γεννηθεί με τόσο μεγάλη επιθυμία για σεξ, κάτι απίθανο γιατί όλοι την έχουμε έμφυτη και τα επίπεδα που κινείται σε κάθε έναν έχουν μικρές αποκλίσεις, ή αν στ' αλήθεια φοβούνται να αντιμετωπίσουν να έχουν κάτι πιο μόνιμο . Τελικά, ίσως υπάρχει απάντηση. Καθένας από αυτούς έχει τα δικά του προβλήματα ψυχολογικά, οικογενειακά και κυρίως θέματα εμπειριών. Νομίζω πως ανήκω στην κατηγορία με τα θέματα εμπειριών. Αλήθεια, το επόμενο, αν έρθει, πρέπει να είναι στα αλήθεια δυνατό για να καταφέρει να ξεπεράσει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μου. Αρνούμαι άλλωστε κι εγώ η ίδια να τα ξεπεράσω. Είναι η άρνησή μου. Ίσως είναι και τα παραμύθια μου όπως λένε μερικοί. Αλλά αν τα ζούσαν, δε ξέρω αν θα κατάφερναν καν να τα διηγηθούν.

Quote

Η εξέλιξη των πραγμάτων... 


με λέξεις

και από λέξεις.

*από αρχείο του blog μου :)

Να προσέχεις.

Παντού υπάρχει θλίψη.
Οι άνθρωποι θλίβονται γι αυτούς που έχουν χάσει.
Τους εραστές που δεν είχαν ποτέ.
Τους φίλους που έχασαν.
Όλους τους ανθρώπους που τους έκαναν κακό.
Στην αρχή είναι συναίσθημα γεμάτο θρήνο, μετά χάνουν την ικανότητα να ανιχνεύουν τις μυρωδιές.
Συνεπώς τους ανθρώπους, θα έλεγα εγώ.
Κι αυτή, είναι η ασθένεια.

Στασιμότητα.

Πάντα φοβόμουν τα κεφάλαια που έκλειναν.

Μόνο που τώρα φοβάμαι να ανοίξω άλλα.

Ροζ χαλαζίας

Η πέτρα της ανιδιοτελούς αγάπης και της απέραντης ειρήνης. Παρηγορεί, ενδυναμώνει και θεραπεύει κάθε πληγή που έχει συσσωρευτεί στην καρδιά. Ελκύει την αληθινή και βαθιά αγάπη. 

Είναι ίσως από τα πιο amelie-δώρα που έχω λάβει ποτέ μου. Ναι, είμαι τρελή-μελαγχολική και ό,τι άλλο μπορεί να μου προσάψει κάποιος που έχει διαβάσει το blog μου και έχει μοιραστεί σκέψεις μαζί μου αλλά νομίζω ότι η πίστη σε κάρμα και ενέργειες δεν έχει να κάνει με τρέλα. Έχει να κάνει με ευαισθησίες. Όταν κάποιος πέφτει τόσο μέσα σε αυτό που ξέρει ότι θα σου κάνει καλό, τότε το άτομο αυτό αποκτά μια ξεχωριστή θέση μέσα σου. Εύχομαι η θετική του ενέργεια να δώσει τόνους χαράς στη ζωή μου κι ας συνεχίσω να γράφω μελαγχολικά. 

Την φοράω ήδη και δύσκολα θα την αποχωριστώ.

Οι άνθρωποι...

Οι άνθρωποι είναι τόσο τρομερά μακριά ο ένας από τον άλλον- και πιο απομακρυσμένοι απ'όλους είναι συχνά όσοι αγαπιούνται. Πετούν ο ένας από τον άλλον όλο τους τον εαυτό όμως κανείς τους δεν τον πιάνει κιόλας, κι έτσι απομένει πεσμένος κάπου ανάμεσα και πυργώνεται και στο τέλος τους εμποδίζει κι από πάνω να δουν και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.

Σήμερα...21/10/2012

θα έκλεινα τα 23.

Όχι ότι τη γλίτωσα.

Σήμερα αποκαλύπτεται ακόμα ένα στοιχείο του εαυτού μου.

Δεν είμαι τόσο σκληρή όσο οι θεωρίες μου.

Η μέρα ή μάλλον η νύχτα, δε μοιάζει και τόσο με γενέθλια. Δε ξέρω αν έχω κλάψει άλλη φορά στα γενέθλιά μου, ξέρω όμως ότι τα φετινά πονάνε περισσότερο από τα υπόλοιπα. Όχι μόνο επειδή μεγαλώνω αλλά επειδή ωριμάζω και επειδή νιώθω η ψυχή μου, η καρδιά μου να μην αντέχει άλλο τις αναμνήσεις μου. 



Σας δίνω μια μικρή γεύση, όπως πάντα. 

Ορκίζομαι επίσης να μην αγαπήσω ποτέ ξανά, να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά, να μην πονέσω ποτέ ξανά κανέναν και να μην με πονέσει ποτέ κανείς. Η μοναξιά είναι η καλύτερη μελαγχολία και η καλύτερή της παρέα. Συγγνώμη, σ'αυτούς που έχω πληγώσει. Δε θα ξαναγίνει.

Σάββατο

βράδυ.
Σαν κάτι τέτοια βράδια που μισώ.
Σαν κάτι χαζές εξόδους που δεν έκανα.
Σαν αστείο.
Που σε λίγο θα κλείνω κι άλλα χρόνια και θα φυσάω κεράκια.
Σε λίγες μέρες.
Δεν είναι ότι βαριέμαι,
είναι ότι βαριέμαι πολύ.
Δεν είναι πως δε σκέφτομαι, 
είναι επειδή σκέφτομαι πολύ.
Και είναι η κατάλληλη μέρα, 
για να κοιμηθώ, πολύ.

Οι πρώτες σταλίτσες βροχής

  συνοδεύτηκαν γι ακόμα μία φορά από μικρά σπλατς δακρύων και η γλάστρα που περιμένει τα ντοματάκια της για το χειμώνα, ένιωσε να δροσίζεται μετά από καιρό. Τα μάγουλά μου ένιωσαν κι αυτά υγρά, διαδρομή Πειραιάς-Βουλιαγμένη, χωρίς τα λιμανάκια της. Οι φακοί επαφής μου άρχισαν να υγραίνονται ξανά κι έγιναν σα καινιούργιοι. Τα μανίκια, στο πρώτο φούτερ του φθινοπώρου, σκούπισαν διακριτικά τη μύτη μου που έσταζε δάκρυα. Τα παπούτσια μου πάτησαν πάνω σε νερό που είχε ξεμείνει σε λακάκια του δρόμου, από τη βροχή. Το μολύβι των ματιών μου γέμισε το πρόσωπό μου με μαύρα σημάδια.

  Η ντοματιά, όπως την ονομάζει ο μπαμπάς μου, έχει αρχίσει και ξεθαρρεύει επικίνδυνα. Είναι στ' αλήθεια περίεργο να βλέπεις τόση ζωή γύρω σου ενώ την ίδια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπη με το επερχόμενο θάνατο κοντινού σου προσώπου. Και αυτό αφορά στο θείο μου που είναι και νονός μου και που ελάχιστες φορές τον έχω επισκεφθεί αυτές τις μέρες. Ο φόβος ότι θα τον χάσουμε είναι ολοένα και πιο κοντά μας. Η όψη θλιμμένων προσώπων στην οικογένεια κάνει την πεποίθηση αυτή ακόμα πιο δυνατή που ώρες ώρες απορείς αν πρέπει να δεθείς μαζί του ή απλά να αποστασιοποιηθείς για να είναι μετά περισσότερο εύκολο. Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά του όμως τον καταλάβαινα και ακόμα τον καταλαβαίνω. Κατανοώ ακόμα και τη στιγμή που σηκώνεται να καπνίσει ενώ ξέρει πως έχει καρκίνο. Η μάχη όμως αυτή είναι άνιση. Είναι μερικές περιπτώσεις που δεν αντιμετωπίζονται με τη βοήθεια κανενός γιατρού.

  Κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι είμαι μελαγχολική. Η πιο σωστή κουβέντα που μου είπε όταν τον ρώτησα πως είναι πάντα τόσο χαρούμενος, ήταν, "αποφεύγω να μελαγχολώ, αποφεύγω την κατάθλιψη"(ακούει και Παολάρα, όπως λέει, κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ποτέ και ίσως τελικά να λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό). Είναι ένα άτομο που πραγματικά δε ταιριάζουμε καθόλου αλλά με κάνει να χαμογελάω και τελικά αυτό έχει σημασία και αυτό πρέπει να καταφέρνουμε στη ζωή μας. Η μελαγχολία σε μένα έχει γίνει άποψη. Εκτός από τις φορές που μ'αρέσει να βγαίνω και να χορεύω κάθε είδους τραγούδι για να ξεδίνω, όλες τις υπόλοιπες πιάνω τον εαυτό μου μελαγχολικό. Τα πρόσωπα στην οικογένειά μου είναι σε ένα διαρκές άγχος. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι το οποίο θα με τρομάξει, θα με σοκάρει, θα με αιφνιδιάσει.

  Παράλληλα, η ζωή μου αλλάζει. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις μεταβάλλονται για ακόμη μια φορά. Και πάλι δεν πρόσεξα. Και πάλι νοιάζομαι για την παραμικρή σταλίτσα. Κάποιος επίσης ξέρω πως νοιάζεται ακόμη για μένα. Νιώθω τύψεις. Και η μελαγχολία δε σβήνει όταν νιώθεις τύψεις.Προσπαθώ να ισορροπήσω μέρα με τη μέρα και δυστυχώς έχω μπλέξει τόσο πολύ τα πράγματα που περιμένω μια βροχή να με ξεβγάλει. Οι σταλίτσες που ακούγονται στη γλάστρα μου θυμίζουν κλικ από εικόνες που περνούν μία μία από το μυαλό μου.

  Η σύνθεση καταλήγει και πάλι μπερδεμένη...

  

Πάρε....

αυτούς τους διαόλους από πάνω μου που με έχουν κάνει αυτή τη στιγμή να ακούω το black και να τρέμω. Κάνε με σε παρακαλώ να μην αισθάνομαι τίποτα και για κανέναν. Πες μου γιατί ενώ άλλοι δε καταφέρνουν ποτέ να αγαπήσουν, εσύ με έκανες να πονάω τόσο πολύ. Σταμάτα να με βασανίζεις. Δεν αντέχω άλλο, νιώθω πως θα σπάσω. Οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις, τα εισιτήρια, τα κουτάκια, τα δωράκια, οι βόλτες γυρίζουν όλα και ανακατεύουν το μυαλό μου χωρίς να αφήνουν καμία λογική σειρά. Εξήγησέ μου γιατί. Γιατί δε μπορώ να είμαι σαν όλες τις υπόλοιπες κοπέλες; Εξήγησέ μου γιατί πονάει τόσο πολύ γαμώτο; Γιατί;

Τέρμα πια τα ψέματα και οι υποσχέσεις. Πρέπει να προχωρήσω. Πρέπει πάλι να κάνω νέα αρχή.

Γιατί δε με ρώτησες;

ΓΙΑΤΙ;

Φοβάμαι...

τον χειμώνα που θα ρθει...

μα πιο πολύ φοβάμαι εμένα.

I know,it was not alright...

Και...

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.


                Χέι, σε σένα ναι, μιλάω και σε σένανε μιλάω.

Θεωρίες.

Ξεκινάμε απλά και απολαυστικά:

1. Μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον γκόμενο σου. 

Υποκατηγορίες:

- όταν λέει ότι δεν έχει ξαναδεί ωραιότερη (κι η Μπελούτσι τι ρόλο βαρά;)

-όταν λέει ότι δεν έχει αγαπήσει άλλη γυναίκα έτσι

- όταν σου διαβάζει συνομιλίες με φίλες-γκόμενες (γιατί όλες οι φίλες μπορούν να γίνουν γκόμενες εκτός κι αν κάνουν εγχείριση αλλαγής φύλου μετά από τη φιλία τους μαζί σου). Στην πραγματικότητα κρύβει καίριες λέξεις και έτσι χαίρεται ότι σου έχει πει την αλήθεια.

2. Μην πέσεις ποτέ στην παγίδα του να σου βάλει ο άλλος τίτλους.

Προσωπικά, δεν έχω χειρότερο από το να με δείχνουν και να λένε α!η γκρινιάρα, α!η κομπλεξική, α! άστο diala θα τους πω εγώ, για να τελειώνουμε μια και καλή.

3. Μην δένεσαι με τον άλλο, θα φας τα μούτρα σου. 

4. Μην είσαι ειλικρινής, δεν πρόκειται να το εκτιμήσει ποτέ και κανένας. Θέλω να πω, εντάξει, δεν είπαμε να μη λες και καμία αλήθεια. Αλλά πραγματικά κάτι κοπέλες που καταφέρνουν με μισές αλήθειες να τους έχουν όλους στα πόδια τους (δεν τις ζηλεύω,ένας μου φτάνει) αλλά ένα καπέλο τους το βγάζω.

5. Παίξ ' το χαλαρή με τους διαδικτυακούς τόπους. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ο άλλος θα γκομενίσει. 

6. Θάνατος σε αυτούς που υποβαθμίζουν την αξία μας σε τρίτα άτομα τα οποία ως επί το πλείστον είναι άσχημες φίλες που προσπαθούν με ένα στυλάκι να κερδίσουν μπόνους και διαταραγμένες ψυχολογικά καθώς περιμένουν την επιβεβαίωση μέσω ενός λάικ. Get a life αγαπητή.

7. Μάθε κάτι παραπάνω: όταν υποβαθμίζεις εμένα αυτομάτως υποβαθμίζεσαι εσύ ως άτομο ή αλλιώς ατομάκι, καθώς Εσύ έχεις επιλέξει να είσαι μαζί μου. Bad for you boy !

8. Θα λέγαμε ναι σε έναν άντρα που τρελαίνεται για μας. Ναι, θα λέγαμε. Αλλά όταν θα έπαυε να τρελαίνεται, θα γινόταν ο χειρότερος άντρας του κόσμου.

9. Ένας άντρας λέγεται άντρας και για έναν ακόμη λόγο: επειδή ποτέ δε θα κρατήσει σα γυναικούλα αυτά που πιστεύει και θα στα πει μετά από ένα, δύο, τρεις μήνες. Εμείς αντιθέτως ίσως ξεκατινιαστούμε και ίσως σου κοπανάμε επί μήνες τα μπούτια της τάδε στα οποία έκανες LIKE. Εσύ, πάντως έχεις κάθε δικαίωμα και καλά θα κάνεις να μας ενημερώσεις άμεσα.

10. Τελευταία και καλύτερη: μην αποκαλύπτεις ποτέ τα προβλήματα που είχες στο σεξ αν δεν έκανες ποτέ κάτι για να τα διορθώσεις εσύ ο ίδιος. Δίνεις τροφή στην άλλη για να σε κράζει έτη πολλά.

Θα επιστρέψω!Καλό μας απόγευμα!

*photo by M.Clayton.

- . _

Για μια στιγμή...

πήγε να με πάρει ο ύπνος. Η ώρα είναι 7 παρά κι εγώ ακόμα ξύπνια. Υποφέρω. 
Αλήθεια σου λέω.
Δε μπορώ να ηρεμήσω από τις σκέψεις.
Δεν είμαι καλά. 
Για λίγο, νομίζω ότι εξαφανίζομαι και μετά πάλι το απαλό μαξιλάρι που ακουμπάει στο πρόσωπό μου, μου φέρνει την αίσθηση της ζωής.
Μετά, το μυαλό μου γυρίζει γύρω από εκείνη τη νύχτα. Εκείνη την φρικτή νύχτα που νόμιζα ότι θα πεθάνω από λυγμούς. Και τώρα έρχεται άλλη μια φρικτή νύχτα να κλείσει τον κύκλο ενός παραμυθιού. Σα βιβλίο με ένθετα είναι η ζωή μας. Μόνο που δεν είναι τόσο απλό. Δε γίνεται να έχω συναισθήματα για τα πάντα, γίνεται;
Δεν αντέχω να κοιμηθώ.
Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα που είναι πέρα για πέρα δικό μου αυτό που γράφω  αυτή τη φορά, είναι δική μου ιστορία, ακούς;
Και θα γράφω ό,τι θέλω.
Κάνε να ήταν όλα στη ζωή μου αλλιώς.
Καλύτερα να μη μας μοιράζουν γλυκά αν είναι να μας τα παίρνουν πίσω...

Memories...

Άκουσε με...

δεν είμαι εγώ που σε έδιωχνα, ακούς;

δεν είμαι εγώ που σου έλεγα ότι δε γίνεται, ακούς;

δεν είμαι εγώ που έκλεισα βιαστικά την πόρτα του αμαξιού και έτρεξα να μη φύγω να μη δω δεύτερη φορά το πρόσωπό σου;

δεν είμαι εγώ που σου άφησα το χεράκι...

δεν είμαι εγώ που σε άφησα να καταστραφείς για μένα, ακούς;

δεν είμαι εγώ που εκείνο το βράδυ σ' έχασα και μετά πήγα να διασκεδάσω και με έπιασαν κλάματα

δεν είμαι εγώ που τώρα κλαίω και σε θέλω πίσω

Είμαι εγώ, τόσο δα μικρή όσο με έκανες να νιώθω μπροστά σου όταν με έδιωξες.

Ξέρω τον πόνο που τραγουδάς, ξέρω τον πόνο που νιώθεις, τον νιώθω ακριβώς αυτή την στιγμή κι εγώ. 

Πονάω, ακούς;

Tonight your soul sleeps, but one day you will feel real pain,
maybe then you will see mee as I am,
A fragile wreck on a storm of emotion

Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew,
My fragile dreams would be broken for you.

Today I introduced myself,
To my own feelings,
In silent agony, after all these years,
They spoke to me... after all these years

Maybe I always knew...

Η δύναμη της ελπίδας.

Μη με κατηγορείς.

Προσπαθώ να γνωρίσω τον κόσμο από την αρχή όσα χρόνια ήμουν εγκλωβισμένη σε σένα. Δε ξέρεις πως είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με το άγχος που έχεις μη τυχόν χάσεις τον άλλο. Δε ξέρεις πως είναι να πονάς όταν αυτός που έχεις επιλέξει να στέκεται δίπλα σου, σου γυρνάει την πλάτη.

Ίσως την πιο σωστή κουβέντα να την άκουσα στην πιο blockbuster ταινία- όσο υπάρχει η ελπίδα, προκαλείται η απόγνωση όταν ξέρεις ότι ποτέ δε θα τα καταφέρεις αλλά ελπίζεις. 

Ένα κομμάτι μου λέει συνέχισε να ελπίζεις κι ένα άλλο είναι τόσο πληγωμένο που διαγράφει μέρα με τη μέρα εμπειρίες, σκέψεις, φωτογραφίες. Κι όταν ο φάκελος κόντευε να αδειάσει, φοβήθηκα μη χάσω όλα αυτά που γέμιζαν τις πιο όμορφες μέρες μας. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να περνάει τόσο όμορφα. Με κανέναν άλλο δε θα είχα περπατήσει τόσες ώρες στο κέντρο της Αθήνας. 

Τώρα πια δεν υπάρχει κουκλόσπιτο των ονείρων μου. Τώρα πια δεν υπάρχουν γκριμάτσες παιδικές. Τώρα πια τίποτα δε γεμίζει τις ώρες πριν κοιμηθώ. Τώρα πια δε μοιράζομαι, συμβιβάζομαι.

                         -.-

Δε ξέρω ποιο καλοκαίρι να διαλέξω. Κι αν κάποια ήταν πιο άσχημα από αυτό, δε ξέρω αν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω.

Ξέρεις... υπάρχει ένα συναίσθημα και μια εικόνα.

Εγώ τα ενώνω γιατί τα βιώνω πολύ συχνά:

τρέχεις όσο προλαβαίνεις και πιέζεις τον χρόνο να τρέξει κι αυτός μιας και νομίζεις πως όσο κυλάει θα γλιτώσεις από καταστάσεις που και πάλι νομίζεις ότι σε κυνηγάνε. Τελικά ξέρεις τι δεν έχεις; 

Δεν έχεις ξεκάθαρη ψυχή. Μέσα σου βράζει μια κόλαση για τα πάντα.

*το γατάκι είναι αφιερωμένο σε ένα άλλο γατάκι που πεινούσε κάποτε σ'ένα κήπο και ήταν ακόμα πιο μικρούλι. Το συγκεκριμένο το ταϊσαμε καλαμαράκια τηγανητά. 

Βρέθηκε στην Οία, στη Σαντορίνη. Το κατεβάσαμε γιατί νομίζαμε ότι φοβόταν να κατέβει και τελικά ξανανέβηκε εκεί κλαίγοντας σα να περίμενε κάποιον. Ακόμα και αυτό ελπίζει και περιμένει. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ελπίδας. Σε κάνει να μένεις ακόμα κι αν πεινάς, σε κάνει να ανέχεσαι ακόμα κι αν πονάς. Ως πότε; 

ως σήμερα, Amelie.

ένα όχι

ήμουν σίγουρη πως ήσουν κάπου εδώ μέσα. Πως με διάβαζες ίσως ή περίμενες κάτι. Ήξερα πως δε μπορούσα να σε πάρω και κρατιόμουν, πρώτη φορά ένιωσα να θέλω να κρατηθώ τόσο πολύ. Φανταζόμουν από την άλλη θλιμμένες εικόνες με ουϊσκι και αποτσίγαρα δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο ή εκείνο το μπετό, το στρογγυλό, που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σήμαινε για σένα. Κάλυπτε μάλλον τις ώρες της μοναξιάς που ένιωθες από την απουσία μου. Αν την μάζευες σε ώρες θα έβλεπες πόσο μακριά είχε πάει ο ένας από τον άλλο. Ήταν κι αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι κάτι μπορεί να σου συμβαίνει που δε με άφηνε να ηρεμήσω και να γείρω στο κρεβάτι, κουρασμένη από το τρέξιμο της μέρας. Η εικόνα πάλι, μέσα στο τρέξιμο για άλλα πράγματα, μιας σακούλας με ψώνια στον ηλεκτρικό, μου θύμιζε την ματαιοδοξία μου και αηδίαζα όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου όσο σκεφτόμουν έστω κι αυτά που ξόδεψα και απέναντι μου ο άλλος ζητιάνευε και έξυνε με μανία τις πληγές του με δάχτυλα "στεγνά", ξέρεις... σαν αυτά που έχουν τόσα να σου δώσουν από συναισθήματα αλλά τους λείπει η ζωντάνια σαν κάποιος να τους τη ρούφηξε με το έτσι θέλω. Κι ήταν κι εκείνο το θλιμμένο βλέμμα κι εκείνο το "όχι" της βαριάς καρδιάς, σαν όποτε σ'έβλεπα να μην είχα δύναμη ούτε να σηκωθώ, σα να μου έβαζαν καρφιά στα πόδια και σα να μάθαινες από ένστικτο, κλασικά, τις σημαντικές μέρες της ζωής μου, τις μέρες που κάτι θα άλλαζε στη ζωή μου με κάθε τρόπο. Νιώθω τόσο μόνη. Τόσο ένοχη. Είμαι ένοχη. Παλιά δεν αισθανόμουν έτσι. Τώρα όμως μου πήρες τα όπλα που πολεμούσα. Θα περάσουν οι μέρες, ακόμα θα παίζει το ίδιο τραγούδι στο μπλογκ μου κι ας το έχω αλλάξει τόσες φορές με άλλο. Θα έχω βουτήξει σε θάλασσα πάνω από 30 φορές γιατί ετοίμαζα μεγάλες αποδράσεις. Υπολόγιζα χωρίς τον συναισθηματικό ξενοδόχο...

Ξέρω πως είσαι κοντά. Πάντοτε έκανες τις αποστάσεις να φαίνονται τόσο μικρές μπροστά σε όλα τα άλλα που είχες να μου δώσεις.

Φοβάμαι...

Είναι η λέξη που θέλω να μάθω ακόμα και να μην τη λέω.

Είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη ίσως επειδή είναι και τόσο αληθινή. 

Ξέρω πως είσαι χάλια. Ξέρω πως κάτι αγκαλιάζεις με δύναμη. Το Ξέρω. Όπως ξέρω κι ότι δεν είμαι εγώ. Αρκετά.

Αρκετά με το παραμύθι μου, Μελένια. Όνειρα γλυκά...

Η αλήθεια είναι...

...πως σήμερα γιόρταζα.
...πως ελάχιστοι το θυμήθηκαν.
...πως δε μιλάω πλέον με μια φίλη 11 χρόνων.
...πως ξεκίνησα εντατικά το γυμναστήριο.
...πως μου έλειψε η συγγραφή αναρτήσεων και η ανάγνωση ακόμη περισσότερων αναρτήσεων από bloggers.
 Οι βασικές μου αλήθειες. Γιατί γύρω πλέκονται διάφορα ψέματα.
   Ας πιάσουμε το πρώτο. Κοίταξε να δεις, ποτέ δε με ένοιαζε πότε γιορτάζει ο άλλος. Να σου πω την αλήθεια ήταν κάτι σαν το πότε πάει τουαλέτα, άχρηστη για μένα πληροφορία. Αλλά αν θες τη γνώμη μου τώρα που ξέρω ότι έχω γιορτή, ούτε εγώ θα σε θυμηθώ όταν θα έχεις, χα. Και τώρα που μ'έπιασε το εκδικητικό μου, να φτάσω και στο σημείο της πολυπόθητης φιλίας. Δε δείχνω στενοχωρημένη κι ούτε πρέπει να είμαι. Άλλωστε έχω ξανασυζητήσει σχετικά με αυτό το θέμα. Εμένα ή που θα με αντιπαθήσεις τρομερά ή που θα με συμπαθήσεις. Για κακή μου τύχη μπορεί να θέλω να λέγομαι σκληρή ή κακιά αλλά μόνο αυτό δεν είμαι. Λυπάμαι λοιπόν για μια φιλία που χάθηκε έτσι αλλά ξέρω ότι ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Ήμουν ξεκάθαρη - δε θέλω να μου απευθύνεις πλέον το λόγο. Τα βλέμματα για μια στιγμή παγώνουν. Όταν όμως η μία λέει άσπρο και η άλλη μαύρο απέναντι σε άλλες 2 φίλες σας, τότε βρίσκεσαι σε σύγχυση. Δυστυχώς πολλές φορές το παίζω καλή και προσπαθώ να ακούσω τα προβλήματα της άλλης ή να τη βοηθήσω- μεταξύ μας, epic fail. Μην το κάνεις ποτέ. Ο άλλος σε βλέπει ως προστάτη του κι όταν πάει να βρει το δίκιο που νομίζει ότι έχει χάσει, προτάσσει το όνομά σου σα να είσαι η Οσία Αμελί, μεγάλη η χάρη της, γιορτάζουμε κιόλας σήμερα. Όχι άλλες απολογίες λοιπόν. Άσε που βαριέμαι να ασχολούμαι με κουραστικούς ανθρώπους. Εγώ θέλω οι φίλες μου να με αγαπούν τόσο ώστε όταν έχω τις κλειστές μου να μη με κατηγορούν ότι κάτι έχω αλλιώς "είστε μυγιάγγιχτες". 
   Το γυμναστήριο μεγάλο κεφάλαιο. Πηγαίνω δύο εβδομάδες εντατικά και έχω βρει τον εαυτό μου. Μάλλον έκρυβα μέσα μου ένα άτομο με μεγάλη θέληση για γυμναστική, δεν εξηγείται αλλιώς.Κολλητές παιδί μου, εγώ και η προπονήτρια. Προσέχετε βέβαια τους προσαγωγούς γιατί μετά ξεχάστε τα ανοιχτά τα πόδια, θα αραχνιάσει, αν με πιάνετε.
   Ναι ναι ναι. Μου έλειψε αλλά έκλεψε λίγο από τον χρόνο μου το γυμναστήριο. Νέες φιλίες δεν έχω κάνει, μη σας πω ότι αναζητείται φίλη για να καλύψει την απώλεια που νιώθω (ω φευ!).
   Και να τα φιλοσοφικά μου...όποτε είναι ρομαντική η ατμόσφαιρα και δε μυρίζει σαπίλα από τη ζέστη πιάνω ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς που περιφέρεται εδώ και μέρες και προσπαθώ να βρίσκω τις πιο όμορφες γραμμές του.
   Κάποιες μέρες τώρα χαζεύω, επίσης, και τις όμορφες δημιουργίες από την Κλειώ. Σας βάζω μερικές γιατί πραγματικά έχω κολλήσει και χαζεύω με τις ώρες αυτά που φτιάχνει!
Από τον ιστότοπο: http://www.facebook.com/pages/Cleo-Gkatzeli-Inspirations

Le petite prince! 

2 - 5 = 5

Again....