Οι πρώτες σταλίτσες βροχής

  συνοδεύτηκαν γι ακόμα μία φορά από μικρά σπλατς δακρύων και η γλάστρα που περιμένει τα ντοματάκια της για το χειμώνα, ένιωσε να δροσίζεται μετά από καιρό. Τα μάγουλά μου ένιωσαν κι αυτά υγρά, διαδρομή Πειραιάς-Βουλιαγμένη, χωρίς τα λιμανάκια της. Οι φακοί επαφής μου άρχισαν να υγραίνονται ξανά κι έγιναν σα καινιούργιοι. Τα μανίκια, στο πρώτο φούτερ του φθινοπώρου, σκούπισαν διακριτικά τη μύτη μου που έσταζε δάκρυα. Τα παπούτσια μου πάτησαν πάνω σε νερό που είχε ξεμείνει σε λακάκια του δρόμου, από τη βροχή. Το μολύβι των ματιών μου γέμισε το πρόσωπό μου με μαύρα σημάδια.

  Η ντοματιά, όπως την ονομάζει ο μπαμπάς μου, έχει αρχίσει και ξεθαρρεύει επικίνδυνα. Είναι στ' αλήθεια περίεργο να βλέπεις τόση ζωή γύρω σου ενώ την ίδια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπη με το επερχόμενο θάνατο κοντινού σου προσώπου. Και αυτό αφορά στο θείο μου που είναι και νονός μου και που ελάχιστες φορές τον έχω επισκεφθεί αυτές τις μέρες. Ο φόβος ότι θα τον χάσουμε είναι ολοένα και πιο κοντά μας. Η όψη θλιμμένων προσώπων στην οικογένεια κάνει την πεποίθηση αυτή ακόμα πιο δυνατή που ώρες ώρες απορείς αν πρέπει να δεθείς μαζί του ή απλά να αποστασιοποιηθείς για να είναι μετά περισσότερο εύκολο. Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά του όμως τον καταλάβαινα και ακόμα τον καταλαβαίνω. Κατανοώ ακόμα και τη στιγμή που σηκώνεται να καπνίσει ενώ ξέρει πως έχει καρκίνο. Η μάχη όμως αυτή είναι άνιση. Είναι μερικές περιπτώσεις που δεν αντιμετωπίζονται με τη βοήθεια κανενός γιατρού.

  Κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι είμαι μελαγχολική. Η πιο σωστή κουβέντα που μου είπε όταν τον ρώτησα πως είναι πάντα τόσο χαρούμενος, ήταν, "αποφεύγω να μελαγχολώ, αποφεύγω την κατάθλιψη"(ακούει και Παολάρα, όπως λέει, κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ποτέ και ίσως τελικά να λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό). Είναι ένα άτομο που πραγματικά δε ταιριάζουμε καθόλου αλλά με κάνει να χαμογελάω και τελικά αυτό έχει σημασία και αυτό πρέπει να καταφέρνουμε στη ζωή μας. Η μελαγχολία σε μένα έχει γίνει άποψη. Εκτός από τις φορές που μ'αρέσει να βγαίνω και να χορεύω κάθε είδους τραγούδι για να ξεδίνω, όλες τις υπόλοιπες πιάνω τον εαυτό μου μελαγχολικό. Τα πρόσωπα στην οικογένειά μου είναι σε ένα διαρκές άγχος. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι το οποίο θα με τρομάξει, θα με σοκάρει, θα με αιφνιδιάσει.

  Παράλληλα, η ζωή μου αλλάζει. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις μεταβάλλονται για ακόμη μια φορά. Και πάλι δεν πρόσεξα. Και πάλι νοιάζομαι για την παραμικρή σταλίτσα. Κάποιος επίσης ξέρω πως νοιάζεται ακόμη για μένα. Νιώθω τύψεις. Και η μελαγχολία δε σβήνει όταν νιώθεις τύψεις.Προσπαθώ να ισορροπήσω μέρα με τη μέρα και δυστυχώς έχω μπλέξει τόσο πολύ τα πράγματα που περιμένω μια βροχή να με ξεβγάλει. Οι σταλίτσες που ακούγονται στη γλάστρα μου θυμίζουν κλικ από εικόνες που περνούν μία μία από το μυαλό μου.

  Η σύνθεση καταλήγει και πάλι μπερδεμένη...