Άκουσε με...

δεν είμαι εγώ που σε έδιωχνα, ακούς;

δεν είμαι εγώ που σου έλεγα ότι δε γίνεται, ακούς;

δεν είμαι εγώ που έκλεισα βιαστικά την πόρτα του αμαξιού και έτρεξα να μη φύγω να μη δω δεύτερη φορά το πρόσωπό σου;

δεν είμαι εγώ που σου άφησα το χεράκι...

δεν είμαι εγώ που σε άφησα να καταστραφείς για μένα, ακούς;

δεν είμαι εγώ που εκείνο το βράδυ σ' έχασα και μετά πήγα να διασκεδάσω και με έπιασαν κλάματα

δεν είμαι εγώ που τώρα κλαίω και σε θέλω πίσω

Είμαι εγώ, τόσο δα μικρή όσο με έκανες να νιώθω μπροστά σου όταν με έδιωξες.

Ξέρω τον πόνο που τραγουδάς, ξέρω τον πόνο που νιώθεις, τον νιώθω ακριβώς αυτή την στιγμή κι εγώ. 

Πονάω, ακούς;

Tonight your soul sleeps, but one day you will feel real pain,
maybe then you will see mee as I am,
A fragile wreck on a storm of emotion

Countless times I trusted you,
I let you back in,
Knowing... Yearning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew,
My fragile dreams would be broken for you.

Today I introduced myself,
To my own feelings,
In silent agony, after all these years,
They spoke to me... after all these years

Maybe I always knew...