5.861.908 βότσαλα κύλησαν και έκαναν σπλάτς

Μια στιγμή είναι αρκετή για να χαλάσει την εμπιστοσύνη χρόνων σε έναν άνθρωπο. Κρεμόμουν από μια κλωστή κι εσύ συνεχώς την έκαιγες μέχρι να πέσω. Η τρισφύρια ζωή μας δεν αντεχόταν με τίποτα. Σου άρεσε να μου χαλάς την διάθεση αφου πρώτα έπαιρνες ό,τι πιο σημαντικό είχα, την αθωότητά μου, τα παιχνίδια μου, τις μωρουδίστικες κινήσεις που δεν είχα ακόμη αποβάλλει και φρόντισα να το κάνω μαζί σου. Άραγε έκανα σωστά; Τώρα είμαι έρμαιο των εμπειριών που έχουν σκοτεινιάσει κάθε είδους συναίσθημα για άλλη ψυχή. Οι ψυχές πηγαινοέρχονται και σπάνια ξεχωρίζω τις καλές απο τις κακές, τις μαύρες από τις κόκκινες ή τις άσπρες. Δυσδιάκριτες οι προθέσεις τους. Έριχνες πάντα λίγη ψευτιά στην αλήθεια. Ήξερες να το κάνεις καλά. Τελικά και τι δεν ήξερες; Μήπως αυτό που σου έλειπε ήταν η αγάπη, να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι; Κι όμως κάθε μέρα που μιλούσαμε μου έλεγες σ'αγαπώ. Ακόμα κι όταν ήσουν σε βραχονησίδες κι εκεί ήταν τα δύσκολα μου έλεγες σ'αγαπώ τόσες φορές όσες δεν σου έχω πει συνολικά εγώ. Ανατρίχιαζα τόσο πολύ στα αγγίγματα, τα μάτια μου δάκρυζαν σε κάθε πιθανή συνάντηση μέχρι που τελικά έπεσε το βάζο και έσπασε. Ήταν στο χείλος μήνες τώρα, μόνο εγώ το έβλεπα; Η σάρκα σου πια δεν έψαχνε τη δική μου. Δε ξέρω αν έβρισκες χαρά στην αυτοικανοποίηση, δε γνωρίζω ούτε αν έμπαινες στα κρεβάτια άλλων. Το μοναδικό πράγμα που ξέρω είναι ότι είχες μέρες να με δεις και δεν ζητούσες. Κι εγώ έμαθα σ'αυτό. Κρατούσα το βάζο με νύχια και με δόντια. Έβαζα το δάχτυλό μου μέσα στην τρύπα και το άφηνα να στριφογυρνά σε ρυθμούς βιαστικούς. Δοκίμαζα τις αντοχές του όσο εσύ έπαιζες με την δική μου. Η δική μου ήταν μία. Δεν είχε μέση, αρχή και τέλος. Σε ζητούσε απεγνωσμένα κι εσύ την έδιωχνες. Όλα πόσο λίγα; Πόσο λίγα όταν έσπασε το ρημάδι το βάζο; Ήθελες να διαγράψεις ημερολόγια, αναμνήσεις, ραγίσματα και ξαφνικά είχες διαγράψει την μισή σου ζωή γιατί η άλλη μισή ήταν παιδικά βιώματα. Ούρλιαζες στο ουλαλούμ της παράδοξης ζωής σου. Έβλεπες κομμάτια σου να σπάνε. Τσιγάρα να κλέβουν πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου. Και μετά κάθε ένας ήταν τόσο μαλάκας. Πως πήγα στον μαλάκα; Είναι σαν τα δωράκια που κρύβονται σε εκπλήξεις σοκολατούχων αυγών. Ανοίγεις και λες : να ένας μαλάκας και μετά αναρωτιέσαι: φάε έναν μαλάκα; Εκεί έρχεται η επιλογή. Μπορείς να τον φας ή να σε φάει.

Έκλεισες την μπαλκονόπορτα. Ο γάντζος που είχες κρεμάσει αναποδογύρισε, σ'άρπαξε από τα μαλλιά, έγδαρε όλες τις ταινίες που είχες συγκεντρώσει κάτω από το κρεβάτι και σχημάτισε μια τρύπα στο παρκέ. Η τρύπα που μου άφησες. Θα κλείσει μόνο όταν διώξεις τον εγωισμό σου. Πλέον δεν είναι θέμα έρωτα, αυτό το σκότωσες. Είναι θέμα του άκρατου εγωισμού σου.

Κι όλο λέω πως θα ξυπνήσω σε μια αιώρα πάνω και θα με φυσάει το αεράκι της Λίνδου με τα σφυρήγματα που κάνει όπως περνάει ανάμεσα από τα μικρά της κάστρα...Κι όλο λέω πως θα είναι πρωί, θα καούν τα πόδια μου από τα βότσαλα, θα στεγνώσουν τα χείλη μου από τα πολλά της συνεύρεσής μας, θα διψάει η επιδερμίδα μου κι από ψηλά θα πέσω στο νερό. Αχ και να μη μ'έβγαζες ποτέ...

*photo from we heart it