Χτύπημα

Πόσο θα ήθελα να υπάρχει ένα τέτοιο κουμπί; Να το πατάω όταν κάθε μου σκέψη,  περιστρεφόμενη γύρω από οποιαδήποτε από αυτές τις λέξεις, χτυπάει κόκκινο. Να πηγαίνω κόντρα στα συναισθήματα που έρχονται σαν βροχή να με κάνουν μούσκεμα. Να φοράω αδιάβροχο. Αδιάβροχη μάσκαρα όταν κλαίω, αδιάβροχο όταν περνάω την διασταύρωση και βρέχει και τα αμάξια με κάνουν μούσκεμα κι εγώ τους λέω "άντε γαμηθείτε, πηγαίνετε πιο σιγά''.
Μόλις μου χτύπησαν άλλου κουμπί, αυτό της μνήμης. Βέβαια όχι τυχαία. Είχα εκπέμψει κάποια sos προηγουμένως. Τα sos  τα δικά μου δεν τα ακούει κανείς. Μόνο αυτοί που ξέρουν να διαβάζουν τις σιωπές των ανθρώπων και είναι ελάχιστοι. Εσείς ακούτε ποτέ τις σιωπές των άλλων;
Η σιωπή. Η έλλειψη αξιοπρέπειας χρόνια τώρα και η ένδειξη ανωτερότητας σε άτομα που δεν το άξιζαν, νομίζεις είναι κάτι για το οποίο χαίρομαι; Είμαι πόρνη του ελέους. Για έναν-δυο ή και για παραπάνω. Γιατί πάντα για κάθε άνθρωπο θα είμαστε κάτι διαφορετικό. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε που να παραμένουμε. Εκεί που είμαστε σκουπίδια; Εκεί που είμαστε νεράϊδες; Σώπα και βρήκα και πάλι πως βάζουμε διαλυτικά.
Δε χρειάζεται συμβουλές. Θα σου πω εγώ τι χρειάζεται. Να σε έχουν μεγαλώσει οι καλοί σου οι γονείς με λίγη αξιοπρέπεια και να έχεις λάβει τον σεβασμό από ανθρώπους που σεβόσουν κι εσύ ο ίδιος. Όταν δεν έχει ίχνος από αυτή, τότε τι ψάχνεις;
Δίνεις, δίνεις, δίνεις, δίνεις και ξαναδίνεις γιατί έκανες το αναθεματισμένο λάθος να επιστρέψεις. Έχεις καταλάβει πως όποτε ερωτεύεσαι τα κάνεις σκατά; Έχεις παρατηρήσει ότι ερωτευόμαστε πάντοτε τους ίδιους ανθρώπους. Κι ότι ακόμα κι όταν μας περνάει είμαστε ερωτευμένοι με το μίσος τους. Λατρεύουμε να τους μισούμε. Κι εγώ θέλω να εξαφανίσω ακόμα κι αυτό. Το να λατρεύω να σε μισώ. Το να λατρεύω να βρίσκω τόσα λάθη πάνω σου. Γιατί από μόνος σου είσαι ένα λάθος.
Ερωτευόμαστε πάντα αυτούς που δε μας θέλουν; Όχι, αγαπητή Βαμβουνάκη, εσύ ωραία τα λες στον παλιάτσο με την ψυχούλα του, την άνιμά του, αλλά δεν την πάτησα σ'αυτό. Είναι το κομματάκι της εμπειρίας που λείπει από την εξωφρενική μου βιβλιοθήκη. Ερωτευόμαστε καμιά φορά  κι αυτούς που μας θέλουν ή τελοσπάντων αλληλογουσταρόμαστε. Στο χάλασα πάλι. Ξέρω δεν μπορώ να είμαι πάντα κυρία στο γράψιμο. Άμα θες καλή έκθεση μπορώ.
Δε θέλω αυτό τώρα. Θέλω να μην ξέρω, να μην θυμάμαι την έλλειψη της αξιοπρέπειάς μου που με τρυπά σαν ένεση κάθε φορά που γνωρίζω έναν άνθρωπο. Είμαι σαν κούκλα σπασμένη σε κουκλοθέατρο που πολύ φοβάται πως ο θεατής ξέρει ότι θα σπάσει. Και αν ξέρει από την αρχή το τέλος πως θα ζει για να ζήσει το μετά και πως θα επέλθει κάθαρση... Απολαύστε με.
Και Αύριο όλα θα είναι πάλι μια χαρά. Γιατί; Έχεις πατήσει το μαγικό κουμπί. Εκεί ήθελα να καταλήξω, στο ότι το βρήκα.