Τίποτα σημαντικό

Αν σ'αγαπούν να μάθουν να στο λένε,

κι αν δε στο πουν

να μάθεις να το κλέβεις.

Fronti nulla fides

Fronti

          nulla

                    fides.

Προορισμοί

Ήταν η μέρα της Ανάστασης και ωραία "αναστήσαμε", ωραία δε τσουγκρίσαμε, ωραία μετά με ρώτησε κάτι η μαμά της Ε. κι εγώ της απάντησα το "γιατί". Γύρισε με κοίταξε και με ύφος φιλοσοφικό μου είπε "η τύχη στη ζωή μας χτυπά την πόρτα 3 φορές. Την πρώτη τα μαλλιά είναι πολύ μακριά ακόμα κι αν τη χάσαμε θα πιάσουμε την άκρη της κοτσίδας. Μετά η κοτσίδα κονταίνει μέχρι που την τρίτη φορά θα είναι τόσο κοντή η κοτσίδα και δε θα μπορούμε να τη φτάσουμε για να την αρπάξουμε"

Και τι είναι η τύχη για να την αρπάξουμε; Και γιατί να μη μας αρπάξει η ίδια η τύχη; Πιστεύω τόσο στην τύχη, πιστεύω σε πράγματα που μπορεί να μην υπάρχουν καν. Πιστεύω σε πράγματα που μου άλλαξαν τη ζωή όπως ήταν μερικά 5, ένα Γ, ένα Paris, ένα σκυλάκι. Για τίποτα από αυτά δεν "πιέστηκα". Για τίποτα από αυτά δε σκέφτηκα ποτέ τι χάνω και τι κερδίζω στο τραπέζι. Έζησα. Έκανα ό ,τι θα έκανα και σήμερα και αύριο αφού έτσι ήμουν τότε και έτσι είμαι. Τι θα άλλαζα αν με ρωτούσες; Τίποτα. Γιατί κάποια στιγμή της ζωής μου ήμουν αυτή που ήμουν. Και αυτά με έκαναν καλύτερη και πιο δυνατή. Αυτά με έκαναν να είμαι αυτή που είμαι και αυτή που θέλω να είμαι σε μια πενταετία, σε μια δεκαετία όταν δε θα είναι πολύ αργά για να πω πως στη ζωή μου δε δοκίμασα τίποτα. Και μιας και λέμε για εμπειρίες, εμπειρίες είναι αυτά τα όμορφα εδώ κάτω..

 Ο "μαύρος γάτος" και το "Άμα λάχει στα Εξάρχεια. Δείτε εδώ: http://www.lifo.gr/mag/features/4871 .

 Επίσης, η "Ιφιγένεια εν Ταύροις" φέτος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου

Το δωράκι της εβδομάδας:

από τον κολλητό μου τον Κ.

Ξέρεις ότι μ αρέσουν τα δωράκια. Πιο πολύ όμως μ αρέσουν αυτά που ο άλλος σε σκέφτηκε για μια στιγμή και απλά το έκανε. Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους που σκέφτονται την υπάρξή σου και το αποδεικνύουν.

Η απόδειξη στη φιλία όπως και στην αγάπη φαίνεται από μικρά πράγματα. Αυτά τα μικρά τα παίρνουμε και τα κάνουμε μεγάλα. 

Κι αν μας αφήσουν δε πειράζει, πάει να πει ότι δεν μας άξιζαν ποτέ ;)

Μια Κυριακή στο μουσείο

Ήταν μια συνηθισμένη Κυριακή όπως όλες οι υπόλοιπες μέχρι που κατάφερε να γίνει ξεχωριστή. Ξεχώρισε αρχικά απ τον ήλιο που τη φώτιζε και έπειτα από τη διάθεση που μου προκλήθηκε όταν έμαθα ότι έχει μπαζάρ στο μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς. Για την ακρίβεια, πιο πολύ μου κίνησε την περιέργεια το ότι "πουλάνε κουτάκια" από αυτά που μ'αρέσουν. 

Κριεζώτου 3.

Θέλω να γράψω τόσα πολλά για τον σχεδόν ένα χρόνο που πέρασα εκεί μέσα. Θέλω να σου πω πόσα είδα και πόσα άτομα γνώρισα, άτομα με ενδιαφέρον. Πόσο όμορφο ήταν να στήνεις μια πινακοθήκη απ την αρχή, να τακτοποιείς τους "παλιούς" ταιριάζοντάς τους με αριθμούς που έβαζες με τσιμπιδάκι φρυδιών για να κάνει παρέα ο ένας στον άλλο. Πόσο όμορφα ήταν τα εγκαίνια στον κήπο του Χατζηκυριάκου Γκίκα και πόσο το ένιωθα σπίτι μου το σπίτι του. Πόσο τυχερή ήμουν που βρέθηκα εκεί μέσα και οργάνωσα τη βιβλιοθήκη του, διάβασα τις σημειώσεις του, άγγιξα τα πινέλα του και χάζευα συνεχώς τα αγαπημένα μου έγγραφα, κάθε φορά σα να τα έβλεπα πρώτη φορά. Έθαβα χρόνια αυτά που μ'άρεσαν επειδή δε τα είχα, την Κυριακή ένιωσα σα να τα αντιμετωπίζω. Αγόρασα το βιβλίο, όχι επειδή θα μάθαινα κάτι νέο, το είχα άλλωστε σε ηλεκτρονική μορφή. Το αγόρασα για να ρθω πιο κοντά του, να φέρω τις αναμνήσεις μου εδώ, αντιμέτωπες με μένα. Αλήθεια πόσο μου έχει λείψει. Ο όροφος με τον καναπέ του, ο κήπος που το καλοκαίρι έβλεπες το Κολωνάκι να σφίζει από κόσμο και αυτή τη βοή της πόλης να θέλει να σε πνίξει αλλά ταυτόχρονα να μη μπορεί γιατί ήσουν σε ένα τόσο όμορφο μέρος.

Το ίδιο βράδυ μπορούσες να επισκεφτείς δωρεάν κι όποιο μουσείο ήθελες. Το ίδιο βράδυ μπορούσε να γίνει ταυτόχρονα με αυτή την πληρότητα βιβλίων και όμορφων εικόνων, ακόμα μια τροφή για νέες δημιουργίες. 

Αυτά είναι τα δωράκια μου. Το ακριανό το έδωσα στη Γκαρίν αφενός για να γελάσουμε αφετέρου γιατί δε μπορούσα να μαι εκεί και να μη τη σκεφτώ όταν τον τελευταίο καιρό είναι το μοναδικό άτομο που θα με σκεφτεί ακόμα κι αν το κινητό μου μένει όλη μέρα χωρίς να μιλά, χωρίς να απαντά.

Αυτό λέγεται μοναχικότητα αν θυμάσαι, όχι μοναξιά.

Mad Max γιατί να το δείτε

Αρχικά, για να δείτε πως όταν θέλεις κάτι μπορείς να το καταφέρεις.

Στη ζωή και παντού, οι άντρες αυτοί δεν υπάρχουν μόνο στις ταινίες και ολοκληρώνουν την έννοια της λέξης, όπως ο Μαξ.

Είναι ο ορισμός της εικόνας που έχω τραβήξει με το μουσικό κουτάκι της Αμελί, όταν κάποιος θέλει...

Να τη δεις:

- αν δουλεύεις πολλές ώρες σε γραφείο. Συνήθως με παίρνει ο ύπνος ειδικά σε κάτι ταινίες του Δαναού ψευτοκουλτουριάρικες ή μη ψευτό- που πάντα τρελαίνομαι να βλέπω. Γι αυτό έχω αρχίσει και επιλέγω τις καθημερινές να βλέπω αυτές και τα σαββατοκύριακα τις άλλες, σαν αυτή εδώ που σας λέω.

- γιατί η ένταση σε ξυπνάει και μια καλή ταινία σαν αυτή, δυνατή μπορεί να έχει περισσότερα ηθικά διδάγματα από κάποια άλλη που φαινομενικά έχει.

- γιατί οι καλές ερμηνείες ηθοποιών δε πάνε ποτέ χαμένες.

- αν έχεις την πιο παλιά με τον Μελ Γκίπσον, κάνε και τη σύγκριση σου εκτός κι αν έχεις μνήμη ψαριού σαν εμένα που τις βλέπω αλλά ξεχνώ ότι τις έχω δει.

Αυτό το μήνα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να βλέπω 4 ταινίες την εβδομάδα, σινεθεραπεία- η καλύτερης μορφής θεραπεία μετά το πάω σε νησί μόνη μου.

Το "δίκαιο"

-Παίζουμε ένα παιχνίδι;

Θα κάνουμε βλακείες και όποιος έχει δίκιο κάθε φορά θα κερδίζει.

-Και ποιος θα μας λέει ποιος έχει δίκιο;

-Εγώ. Είμαι πιο συνειδητοποιημένος. Εγώ θα σ'αγαπάω, θα είμαι τέλειος. Όταν όμως κουραστώ να είμαι θα σου δείχνω τις ατέλειες σου.

-Και πως θα προλάβω να σε φτάσω;

-Στον έρωτα έτσι είναι. Όποιος προλάβει.

-Και είναι δίκαιο αυτό;

-Είναι. Κάνεις λάθη. Να μάθεις να τα πληρώνεις.

-Κι εσύ τι θα κερδίσεις;

-Την ηρεμία μου. Άσε με. Εγώ θέλω να μαι χαρούμενος.

-Εγώ θα μαι στενοχωρημένη.

-Δε με νοιάζει. Με στενοχωρείς.

-Μα θα είσαι χαρούμενος χωρίς εμένα;

-Ναι, θα είμαι. Φύγε.

-Δ ε φεύγω.

-Φύγε.

-            --                                       --                                   --                                 --                         -

Δεν είναι τυχαίο που δεν άκουσα φέτος Γιώτα Νέγκα από κοντά.

Νομίζεις θα βρεθούμε στα μισά.

Εγώ  έχω το δίκιο μου κι εσύ τον κόσμο όλο.

Κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω,

τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά.

Νομίζεις ότι πήγες μακριά.

Closing

Πως σε πιστεύουν, σ αγαπούν.

Πολύ απλά

"Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα. Είναι απόκτηση, μονοπωλιακό είδος. Θέλεις τον άλλο δικό σου. Δεν τον μοιράζεσαι. Είναι ένα μυστικό γι’ αυτό και πρέπει να μένει στα σκοτεινά. Είναι πάρα πολύ ωραίο όταν συμβαίνει, σε όποιον από τους δύο συμβαίνει και για όσο συμβαίνει. Αλλά πάντα τελειώνει. Είναι αδύνατο να συντονιστούν δύο άνθρωποι στον έρωτα. Μπορεί να συμβεί για ένα μήνα. Μέχρι εκεί. Μετά, ο ένας επιμένει. Είναι απαραίτητο ένας από τους δύο να παραμείνει ερωτευμένος. Η ζήλεια, βέβαια, είναι κριτήριο του αισθήματος. Ο έρωτας είναι φθαρτός και εφήμερος. Ο πρώτος σταθμός όταν εκείνος φεύγει είναι η λύπη. Λύπη και γι’ αυτόν που αγαπάει και ίσως και για εκείνον που δεν αγαπάει γιατί χάνει ένα αφοσιωμένο πρόσωπο. Δεν επιτρέπεται να αποφέρεται κανείς για τον έρωτα όσο είναι εν δράσει. Αυτό που ισχύει για τον έρωτα είναι ό,τι ειπωθεί αφού τελειώσε"

«Ο έρωτας είναι σαφέστερος και ειλικρινέστερος από την αγάπη. Η αγάπη είναι μια λέξη η οποία προσφέρεται για πάρα πολλές χρήσεις. Αγάπη μητρική, συζυγική, αγάπη προς τον ανήμπορο ή προς αυτό που ονειρευόμαστε. Η αγάπη έχει πάντα τις εξηγήσεις της. Ο έρωτας δεν τις έχει. Αυτή η αγάπη δεν μας παρατάει σύξυλους να φύγει όπως μας παρατάει ο έρωτας. Είναι λέξη μεγάλης αντοχής. Δεν τη βλέπεις ξαπλωμένη κάτω και διαψευδόμενη όπως βλέπεις τον έρωτα. Η αγάπη είναι κι αυτή ένα αίσθημα που δε συμβαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δύο και πεθαίνει πριν προλάβει να γεράσει. Αγάπη και έρωτας είναι μια διεκδίκηση, όχι μια κατάκτηση. Είναι μια πάλη».

«Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας. Αυτοί που αγαπάμε είμαστε ζωντανοί νεκροί. Επί πόσο μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σ’ αγαπάει; Ο βασανισμός κάνει πολύ καλό στα αισθήματα αλλά όχι για πολύ. Θα πρέπει ο βασανιστής να ξέρει τις δόσεις. Δεν τις ξέρει όμως. Πληγώνομαι, σημαίνει, κοντά στα άλλα, αποκτώ γνώσεις. Ε, με λίγη παραπάνω μελέτη της ματαιότητας, ένα Lower σοφίας κουτσά στραβά το παίρνεις. Σε έναν χωρισμό κλαίμε μόνο για μας. Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να δώσεις στον άλλο. Αυτό είναι ο έρωτας. Υπάρχει όμως και η τραγική κατάσταση ο άλλος να μην θέλει να πάρει αυτό που του δίνεις. Εκεί αρχίζουν οι μεγάλες συγκρούσεις».

«Έχω συλλάβει την καλύτερη μορφή προδοσίας, η οποία είναι να πάψεις να αγαπάς κάποιον χωρίς αυτός να το ξέρει. Αυτό για μένα είναι υψίστης μορφής προδοσία. Η απιστία είναι κάτι πολύ εύκολο. Μπορείς να απιστήσεις και να εξακολουθείς να αγαπάς κάποιον. Το να πάψεις να αγαπάς όμως έναν άνθρωπο από το ένα βράδυ στο άλλο και να μην το γνωρίζει και να νομίζει ότι τον αγαπάς, είναι μια δεύτερη Μήδεια. Η προδοσία αυτή οφείλεται στην υπερβολική προσφορά του ενός προς τον άλλο και είναι από τις πιο φοβισμένες και σπασμωδικές ενέργειες της αυτοσυντήρησης. Είναι στη φύση μας. Διαφέρει, ευτυχώς, ως προς το βαθμό της. Από την άλλη, το να του το πεις μοιάζει με καθαρή εκδίκηση. «Στο λέω και σε τιμωρώ». Το κέρδος της προδοσίας αυτό είναι δικό σου όλο».

Amelie back in town

Λίγο η μίνι ψυχοθεραπεία με την ξαδέρφη ψυχολόγο Halibut, λίγο η ατμόσφαιρα αυτή που με κάνει να θέλω να ρίχνω ήλιο κι αλάτι στην καθημερινότητά μου, λίγο η συζήτηση με τον Θ. που με έφερε και πάλι στην πραγματικότητά μου και μου θύμισε τις αναζητήσεις μου, λίγο το ότι έφτασα σε νοσοκομείο και την επόμενη μέρα κατάφερα και βγήκα έξω, λίγο απ όλα επέστρεψαν κάτι που είχα χάσει καιρό τώρα - το πείσμα μου. Άλλοι το λένε επιμονή κι άλλοι αυτοέλεγχο.

Λίγο απ'όλα λοιπόν και επιστρέψαμε πάλι στα παλιά μας λημέρια. Μπορεί η ανορεξία αυτές τις μέρες να είχε χτυπήσει κόκκινο, όμως το άνωθεν ταυλανδέζικο εστιατόριο δε σου άφηνε περιθώρια να μην μπεις μέσα. Βρίσκεσαι άλλωστε στην πιο ωραία γειτονιά της Αθήνας, τουλάχιστον για αυτή την περίοδο και υποψήφια για μόνιμη μου κατοικία στο προσεχές εξάμηνο, στα Πετράλωνα. Είσαι σε κάτι ανάμεσα σε Μονμάρτη και στη  Plaza den Fontan στο Oviedo. Είσαι σε κάτι ανάμεσα σε παλαιοπωλείο της Γαλλίας και σε μαγαζί που πουλάει Πινόκιο στη Φλωρεντία. Είσαι στην πιο ιδανική περιοχή για να βγεις χωρίς να γυρίσεις με πονοκέφαλο και τσιγαρίλα. Εντάξει, μου είχε λείψει πολύ ο συνδυασμός και τα παραλέω.

Και εν τέλει είσαι σε ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο (δε σου είπα ότι είναι και κοντά στον κινηματογράφο "Ζεφυρος")- μπόνους τρελό. Καθαρό, με προσιτές τιμές και επιτέλους φαγητά χωρίς λιπαρά και ζουμάκια που να σου λερώνουν τα ρούχα(λερώνομαι και τρίβω τη μύτη μου ακόμα και τώρα - δεν κατατάσσεται σ αυτά που θέλω ν αλλάξω , να ξέρετε). Αγάπησα τα Pad Thai και τη σαλάτα με ανάμεικτα λαχανικά - πάνω πάνω στον κατάλογο. (Δεν ) αγάπησα το ρύζι ατμού με άρωμα γιασεμιού , που εν τέλει δεν είχε καν άρωμα. 

Επόμενος σταθμός έκθεση φωτογραφίας στο Μεταξουργείο. Επιστρέφω άμεσα.

Η δεύτερη φωτογραφία δική μου - μα πείτε μου που βρήκαν το καροτσάκι της olympic Airlines. Διάολε, αυτό με εξίταρε πιο πολύ κι απ το φαγητό τους.

Παραμύθια και η απομυθοποίηση

Τον τελευταίο καιρό πριν κοιμηθώ ( ανάσκελα - μπάι δε γουέι πόσο σάπιο να κοιμάσαι ανάσκελα, ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με το να γυρνάς μόνη σου το βράδυ) διαβάζω Κισναμούρτι και Μπουσκάλια.

Παραθέτοντας,

"Πάντα θα υπάρχει ένα "αν" σε κάθε μας επιλογή. Δε θέλω να σου πω παραπάνω. Αλλά στη συγκεκριμένη επιλογή αν μου δώσεις το χέρι σου, εγώ θα το κρατήσω σφιχτά. Τόσο σφιχτά μέχρι να σε κάνω "να φοβάσαι να ξαναφύγεις μακριά μου".
****

Για το 1001 grams, δε θα γυρίσω γιατί στα 60 από τα 93' με πήρε ο ύπνος. Σα να μην υπήρξε ποτέ αυτή η ταινία.Ίσως όταν άνοιξα λίγο τα μάτια μου να είδα μια ωραία ατάκα  του Γάλλου κομμουνιστή λογοτέχνη Λουί Αραγκόν "μέχρι να μάθουμε να ζούμε είμαστε κιόλας νεκροί".

Αλλά ok και τις προάλλες διβάσαμε το "δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη"
και συγκινηθήκαμε περισσότερο.

Επιστρέφοντας στην ταινία,

Μη τη δείτε. Βγαίνουν σύντομα καλύτερες.

-3

3 μέρες

κι είναι εκεί που λες ότι η υγεία είναι ό,τι σημαντικότερο έχεις.

3 μέρες για την επέμβαση και μετά θα λες πάει πέρασε κι αυτό.

Μουσικό διάλειμμα,

1001 γραμμάρια

Σήμερα, μετά από καιρό, είπα ναι.

Είχα ξεχάσει πόσο ωραίες είναι οι βραδυνές προβολές στα σινεμά του κέντρου, λίγο πριν ανοίξει και το αγαπημένο Cine Paris.

Σήμερα βλέπουμε το παραπάνω.

Κριτική από αύριο όπως παλιά.

--     --    --

Συμβουλή της ημέρας.

*****

Πάντα όταν χάνεις κάτι κερδίζεις κάτι άλλο και η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι η μεγαλύτερη σου δύναμη.

Ποτέ μην αφήνεις  κανέναν να σε θεωρεί και να σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι κάτι λιγότερο από αυτό που είσαι και αξίζεις.

Κανείς δε πρόλαβε να μας μάθει σε ένα μήνα ούτε καν σε ένα χρόνο.