Θα ήθελα να είχα ξυπνήσει και να ξεκινούσε η ζωή μου από το μηδέν.
Στο κάτω κάτω δε θυμάμαι να έχω κάνει και τίποτα αξιόλογο.
θα ήθελα να είχαν διαγραφεί έρωτες και γνωριμίες.
Να μην είχα κάνει ποτέ σεξ και να μην ήξερα πως είναι.
Να μη με είχαν κερατώσει ποτέ.
Να μην είχα πάει ποτέ ταξίδια.
Ας ξυπνούσα στην Βαρκελώνη, ας άνοιγα το παράθυρο κι ας αντίκρυζα μόνο αυτή την μπάλα που χάζευα κάθε πρωί.
Μόνο αυτό. Και θα ήμουν ευτυχισμένη.
18 σχόλια:
Είσαι σίγουρη? Όλο έτσι σκεφτόμαστε, αλλά γιατί κάτι μου λέει ότι πάντα ανάμεσα στην "ευτυχία" βάζουμε σφήνα κάτι που μας ενοχλεί?? Σημασία έχει όσα έζησες και δεν μπορείς να πάρεις πίσω, να τα αγκαλιάσεις, γιατί εσύ τα έζησες. Όχι άλλος. Και πολλά τα επέλεξες. Καλά και άσχημα. ;))
Ωραία φαίνονται αλλά.... back to Greece. Σκατά. Το ξέρω.
Καλησπέρα και από μένα, μέσα από αυτά που ζούμε μαθαίνουμε, μη τα υποτιμάς θέλοντας να τα διαγράψεις!Σε φιλώ γλυκά :)
Eίναι δυνατόν αυτό που λες. Αλλά αδύνατον να ξεχάσεις όλα όσα ένιωσες. Τέτοια πράγματα μένουν για πάντα μέσα μας, αλλά μπορούν να υποστούν ένα... λίφτινγκ! Και όταν το υποστούν, η ζωή μας θα γίνει πολύ πιο όμορφη. Έτσι απλά.
Είσαι ακόμα Βαρκελώνη? Ζηλέυω ρε
κόβω βόλτες, είναι μερικά πράγματα που θα προτιμούσα να διαγράφονταν πιο εύκολα από την μνήμη μου. Προσπαθώ πάντα να κρατάω τα όμορφα αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο υπερνικούνται από τα άσχημα.
ελφάκι, όχι και τόσο σκατά. Απλά χειρότερα, λιγάκι!
πριγκίπισσα, αυτό μου το είπαν πρόσφατα. Από τις εμπειρίες μαθαίνουμε και κρατάμε αυτά που πρέπει ώστε να αποφεύγουμε τα άσχημα. Ακόμα δεν έχει περάσει καιρός για να με δοκιμάσω σε αυτό. Ίσως να έχετε και δίκιο όσοι το λέτε. Σε φιλώ κι εγώ :)
σάρπερ, έχουν βγει νιστέρια καιρό τώρα:p Όχι, γύρισα προχθές. Μου θύμισε λίγο Αθήνα η Βαρκελώνη- μη με βρίσεις- αλλά εκεί που περπάτησα ήταν λίγο Ομόνοια στο χειρότερό της. Αλλά στα πιο πολλά που είδα ή σε ό,τι περπάτησα ήταν σα να διάβαζα την δική σου ανάρτηση για Βαρκελώνη..!
Κι εγώ νόμιζα ότι το χειρότερο πράγμα είναι να ξυπνήσει ο άνθρωπος μια μέρα χωρίς καμια ανάμνηση...
:)
Πάρ'τα όλα από την αρχη, στο χέρι σου είναι.
Καλό βράδυ!
πνευματάκι, άραγε θα βρεθεί ποτέ τρόπος να διαγράφουμε αυτά που θέλουμε; Ποτέ δε θα καταφέρουμε να ζήσουμε επιλεκτικά επομένως μην ανησυχείς, δε θα ζήσεις το χειρότερο πράγμα που αναφέρεις εκτός αν πάθεις αμνησία. Σ' ευχαριστώ, δεν πρόκειται απαραίτητα για προσωπικό βίωμα :) όνειρα γλυκά!
Mα και φυσικά η Βαρκελώνη έχει αρκετές ομοιότητες με την Αθήνα. Γι αυτό την λατρεύω!
Κατά τ άλλα που περπάτησες? Εγώ δε βρήκα τίποτα χειρότερο. Βασικά πάνω κάτω τα ίδια ήταν με Ομόνοια.
Έμενα στην στάση μετρό Jaume I και περατούσαμε το βράδυ στα δρομάκια που βρισκόταν και η πινακοθήκη του Goya και ένας γοτθικός ναός αρκετά επιβλητικός. Όταν βγήκαμε ένα βράδυ κατηφορίζοντας την Las Rablas, έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα πάμε δεξιά ή αριστερά. Την επόμενη μέρα ενημερωθήκαμε ότι αν είχαμε πάει δεξιά, την είχαμε βάψει. όχι ότι εκεί που πήγαμε ήταν καλύτερα :/ Είχε πολλούς ξένους που ήταν έτοιμοι να σου πουλήσουν ό,τι ναρκωτικό ήθελες. Γενικά, είχε μεθυσμένους και τα περισσότερα μαγαζια ήταν κωλόμπαρα. Τα πρωινά πήγαμε πάλι στον ίδιο δρόμο και την μπουκερία, δηλαδή στην αγορά τους. Πήγαμε στο πάρκο Γκοέλ και την πιάτσα ντ' Espagna που ήταν μια μικρογραφία ολόκληρης της Ισπανίας. Εκεί συναντήσαμε και μαγαζί που το είχε ελληνίδα.
Θα εννοείς τη γειτονιά του La Raval. Όντως εκεί τα πράγματα είναι στο χειρότερο αλλά νομίζω ότι αν συμπεριφέρεσαι σαν ντόπιος, περνάς πιο απαρατήρητος. Κι εμείς έτσι κάναμε.
Γενικώς από μπαρ προτιμήσαμε το Barri Gotic, που είναι και πιο κόσμιο.
εεεεεε... όλοι το έχουμε σκεφτεί κάποιες φορές και βλακείες... μια ζωή έχουμε, μια πορεία, χωρις παρεκκλίσεις, χωρίς δεύτερες παραστάσεις, είναι μία και καλή τελικά...κι από όλα μάθαμε, κι από όλα μαθαίνουμε... φιλάκι σαββατιάτικο!!!
σάρπερ, μακάρι να ήξερα ένα καλό μπαράκι εκεί. Πραγματικά ένιωθα να βρίσκομαι στο πουθενά. Αυτό που μου άρεσε πολύ πολύ ήταν μια καφετέρια-μπαρ στο μουσείο των κέρινων ομοιωμάτων στο τέλος της Rablas, το el bose de les fades. Επειδή μου αρέσει η μυθολογία με νεράϊδες και ό,τι συνεπάγεται αυτό, μου άρεσε πολύ ο χώρος. Κάθε τόσο έσβηναν τα φώτα και έπεφτε κάτι σαν βροχή, ακούγονταν μπουμπουνητά και κουκουβάγιες, όμορφα τρομακτικό.
κυκλοθυμική μου, holly εσύ είσαι αυτή, μία ζωή είναι κι αν την κόψεις σε κομμάτια είναι τα φοιτητικά, τα ωραία των 25 και τα τελευταία ωραία πριν τα 30, εννοώντας που χαίρεσαι τα νιάτα και την ομορφιά σου. Αν είναι να την χαραμίζεις σε ένα πράγμα και αυτό να σε κατατρώει για τα επόμενα άλλα τόσα, χαθήκαμε. Μόνο η μαθητεία θα μείνει, κι αυτή από λάθος άνθρωπο. Φιλάκι γλυκό κυριακάτικο από μένα :)
:)
san tous hrwes apo th aiwnia liakada enos katharou mualou...
k an ola ta ksexasoume...k einai san na mhnyphrksan pote..arage tha maste akoma emeis??..
fili kalokairino:) (leme twra!)
Οχιιι ποτε μην το κανεις αυτο και ουτε να το ευχεσαι.
Οι αναμνησεις ειναι οτι σημαντικοτερο εχει ενας ανθρωπος. Χωρις αναμνησεις, δεν εχεις ταυτοτητα.
Εισαι ενας απο τους πολλους.
Ακομα και αυτα που σε πονανε η σε ενοχλουνε ειναι γιατι εσυ δεν τα εχεις αφησει να ηρεμησουν.
Στο κατω κατω δεν λενε απο τα λαθη μας μαθαινουμε;;
Και συ εμαθες!:)
rouli, είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ για αυτή την ταινία. Όντως, ταιριάζει πολύ που το ανέφερες. Πάντως μιλάω για προσωρινή ή έστω διαγραφή μόνο άσχημων στιγμών. Φιλί καλοκαιρινότατο εννοείται!
Ανδρομάχη. είμαι κι εγώ λάτρης της μνήμης. Το αναφέρω παντού και πάντα αλλά δε βοηθάει. Έμαθα; Θα δείξει!
σε νοιώθω... υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που δεν παλεύονται και θες να ξεφύγεις απ' όλα και όλους... και εγώ αυτό θέλω τώρα, σε αυτή τη φάση της ζωής μου.. αλλά είναι σωστό? και στη τελική ποιος ορίζει το σωστό? εσύ ή οι καταστάσεις? θα έφευγες για σένα ή για την κατάσταση στην οποία είσαι μπλεγμένη?
Δημοσίευση σχολίου