τσίκνιους!

Ωωωωω τι ωραία μέρα. Εγώ δίνω μάθημα, μερικοί ακόμα κοιμούνται, καλά κι εγώ ακόμη κοιμάμαι. Ξύπνησα με την μαμά μου να φωνάζει κλασικά (αν ήμουν άντρας της δεν θα άντεχα, κι όχι δεν σκοπεύω να γίνω έτσι, οι θεωρίες κατά μάνα κατά κύρη είναι μαλακίες), την γιαγιά μου να με ρωτάει για εκατοστή φορά αν θα έχω παρέα στην Ισπανία και να προσέχω μη με βιάσουν σε κανένα στενάκι.Καλά αυτή η γιαγιά δεν παίζεται μιλάμε. Όλοι θέλουν να με βιάσουν ή να με εκβιάσουν.  Ξύπνησα επίσης και δεν είχα καμία διάθεση να δώσω μάθημα. Ήθελα να βγω όχι επειδή ήταν τσικνοπέμπτη. Θέλω να πάω κάπου να πιω, να χορέψω, να γελάσω, να ζαλιστώ. Θέλω να ζήσω τους τελευταίους φοιτητικούς μου μήνες κι ύστερα θα δούμε για μετά που λέει κι ο Φοίβος.
Ωστόσο ξύπνησα και άκουγα ένα, γαμάουα που λέει κι ένας φίλος μου, τραγουδάκι, την έκπτωση του Κωνσταντίνου Βήτα. Το έχω ακούσει τουλάχιστον 5 φορές από το πρωί. Καλά αυτό το 5 εν τω μεταξύ δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί μέχρι να ολοκληρωθεί το ποστ θα το έχω ακούσει άλλες 10.
Χάρηκα που σε είδα λοιπόν. Νόμιζα ότι έβλεπα ηθοποιό (τον Μάξιμο Μουμούρη) εκείνη την ώρα και είπα κάτσε μη γίνω ρεζίλι και χαιρετήσω κανέναν άκυρο.
Χάρηκα και για το μέρος. Το είχα κάψει με την Γλυφάδα φέτος. Πήρα αμάξι και πήγαινα στα σίγουρα.΄
Όσοι τσικνίσουν λοιπόν, καλά να πάθουν γιατί θα ζηλεύω τρελά. Θέλω κι εγώ!