Όλα αυτά που δεν φτάνουμε

... είναι εκείνα τα οποία δεν μπορούμε να δούμε.
Είτε γιατί η σκέψη μας είναι αλλού είτε γιατί το παρελθόν μας τραβάει σαν καλοφτιαγμένος παλιός μαγνήτης προς τον πόλο που θέλει.
 Όλα εκείνα που θέλουμε είναι τα πρόσωπα που θέλουμε να αγαπήσουμε, οι καταστάσεις που θέλουμε να ζήσουμε, τα φιλιά που θέλουμε να μοιραστούμε.
 Και μετά, εκείνα τα οποία δεν θέλουμε. Αλλά ανοίγουμε επιδεικτικά τα μάτια και τα κοιτάμε.
Γιατί τα κοιτάμε; Δεν μας έφτασε τόσος χαμένος χρόνος; Τόσος πόνος και τόσο κλάμα για το τίποτα.
Όταν θες να ανοίξεις τα μάτια σου και την καρδιά σου, ποτέ δε ξέρεις αν, το παράθυρο από όπου θα βγουν τα βλέμματα και τα καρδιοχτύπια, είναι ανοιχτό.
Αν το ελέγξεις χάνεις την μαγεία της στιγμής. Αν πάλι είναι κλειστό δεν έχεις χάσει.
Γιατί άνοιξες τα μάτια σου. Άνοιξες την καρδιά σου.
Κι αυτό ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχες κάνει εδώ και καιρό. Ξέφυγες από τα όριά σου. Από εκείνα τα στενά παράθυρα που χρόνια σε έπνιγαν.
Δεν πειράζει αν δεν πιάσεις ουρανό.
Μια χαραμάδα ξέρεις πως άνοιξε.
 Έχεις κάνει την αρχή.
Είδες όλα εκείνα που δεν μπορούσες να φτάσεις.

*Νιώθουν άραγε όλοι έτσι μετά από έναν χωρισμό; Αν αγάπησαν πραγματικά κι αν δέθηκαν, ναι. Αλλά ξέχασα... δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά. Ο καθένας όπως μπορεί. Ο καθένας όπως δέχεται την αγάπη. Κι όπως φιλτράρει την αγάπη που δέχεται.