Μια ταινία τη βδομάδα

ειδικά τα Χριστούγεννα.

Και για να μη δείτε όλοι Star Wars, έτσι επειδή εγώ δεν το έχω δει ακόμα, να δείτε Joy, εναλλακτικά πάντα.

Όχι ότι μου άρεσε, μετριότατη ταινία.

Παρ'όλα αυτά το εορταστικό κλίμα μπορεί να με βρει να βλέπω και για δεύτερη φορά Παπακαλιάτη αρκεί να έχω καραμέλες, ποπ κορν και παγωμένη κόκα κόλα.

υ.γ : αν δεν κλείσετε μέσω ίντερνετ και ώρες πριν, μην κάνετε καν τον κόπο να πάτε σε "αλυσιδωτό" κινηματογράφο.

αυτόν το μήνα ακούμε...

Σιδηρόπουλο

.

@ ένας άλλος κόσμος

του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, αυτού που όλοι κατηγορούμε ότι κλέβει σκηνές, αντιγράφει ταινίες, σάουντρακ, υπερβάλλει και τέλος κάνει σε όλες του τις σειρές/ταινίες σεξ με την ωραιότερη του καστ.

Απόψε, πάλι στο ίδιο σκηνικό, Σύριοι πρόσφυγες γύρω και μέσα στο χώρο του κινηματογράφου, και στην ταινία πάλι εκεί. Γιατί πια είναι στην ίδια μας την ζωή. Και η ζωή μας αλλάζει. Είμαι εγώ μόνο που κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι σε τι κόσμο ζω, που πάνε αυτοί οι άνθρωποι και τι ακόμα πρόκειται να γίνει; Είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι κάθε βράδυ που φτάνω στο σπίτι και μόλις ανέβω σκέφτομαι πάλι την κατάσταση και τους ίδιους ανθρώπους; Είμαι εγώ που πια μπαίνω σε σελίδες, διαβάζω, ενημερώνομαι και έχω μπει με τη θέλησή μου σ αυτό το τρυπάκι. 

Ομολογώ πως στην αρχή γελούσα. Ναι, μόλις ξεκίνησε να μου δείχνει ότι η κοπέλα ερωτεύτηκε Σύριο πρόσφυγα, γελούσα. Και πως έφευγε μαζί του να κάνει έρωτα σε άσχετα σημεία. Δείχνοντας υπερβολές έδειξε και κάτι ακόμα. Μίλησε για τον έρωτα. Για τον έρωτα σε τρεις εκδοχές, σε τρεις ηλικίες, σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Ο έρωτας ο παράνομος. Ο έρωτας με όλες τις καλές συνθήκες που όμως ήταν μονόπλευρος. Ο έρωτας, τέλος, σε μια άλλη ηλικία. Και θυμήθηκα πως είναι ο έρωτας. Και θυμήθηκα γιατί είμαι έτσι. Γιατί υπερασπίζομαι τον έρωτα κι όχι την "αγάπη" ή τη συμβίωση ή αλλιώς το "ταίριασμα" των ανθρώπων. Ξέρεις τι διαφορετικός που είναι ο έρωτας;

Ο έρωτας συγχωρεί, δέχεται, επιστρέφει, φουντώνει και σβήνει και ξαναφουντώνει, θυσιάζεται, δε γνωρίζει ηλικίες, παλεύει, δε βολεύεται, μαθαίνει, διδάσκει, ξεσηκώνει, τρελαίνει, χαμογελάει, κλαίει, μοιράζεται, υπάρχει. Είναι ο έρωτας που σε κάνει να θες να δεις τον άλλο όπως θα θελες να είναι κι όχι όπως είναι και όχι αλλάζοντάς αυτό που είναι - αλλάζοντας τον στα μάτια σου και κάνοντας τα καλά του να μηδενίζουν τα αρνητικά του, εξυψώνοντας τον. Σε τυφλώνει. Ερωτεύεσαι συνήθως τον άνθρωπο που δε ταιριάζεις σε τίποτα αλλά τον θαυμάζεις. Άλλοι φοβούνται τα διαφορετικά μυαλά, φοβούνται μην έχουν φτάσει 28 και γνωρίσουν τον λάθος άνθρωπο, αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά και τι θα κάνουν μετά; Πως θα αποδεσμευτούν; Δειλοί άνθρωποι. Μίζεροι. Που δεν ερωτεύονται ποτέ πραγματικά. Βάζοντας μόνο τη λογική, Φτηνοί. Που δε γνωρίζουν ούτε λίγο τον ψυχικό κόσμο του άλλου αλλά βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα, ζώντας στον δικό τους κόσμο, εκεί που όλα είναι τέλεια και ταιριαστά. Αμ δεν είναι έτσι ο έρωτας. Ο έρωτας θέλει αρχίδια. Θέλει δύναμη να το παλέψεις. Θέλει συγχώρεση. Θέλει προσπάθεια να τον κρατήσεις. Θέλει εμπιστοσύνη. Θέλει να μαθαίνεις και να αγαπάς αυτόν που έχεις δίπλα σου περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εγώ ξέρεις με τι είμαι ερωτευμένη; Κι ας είμαι μόνη μου.

Με τον κινηματογράφο.

Μ' άρεσαν τόσο τα βράδια αγκαλιά με την άσπρη κουβέρτα και την οθόνη μπροστά μου να αλλάζει σκηνές και ζωές. Μπορούσα να είμαι εκεί και να βλέπω ταινίες όλη μέρα. Στη θέση μου. Στον καναπέ, στη δική μου θεσούλα. Αυτό είναι έρωτας. Εγώ δε σε αλλάζω. Εγώ μου έχω εμπιστοσύνη. Παίρνω δύναμη από αυτό και ξέρω πολύ καλά τι είμαι. Να μην έχεις ανάγκη τίποτα άλλο. Να είσαι συναισθηματικός γιατί έχεις συναισθήματα κι αυτό να σε κάνει ακόμα πιο άξιο. Να μην είσαι λογικός γιατί στη λογική ένα κ ένα κάνουν δύο και αυτό δε χωράει στον έρωτα. Να μη φοβάσαι. Εγώ αυτό ερωτεύομαι.

Λες να με απογοητεύσει κι ο κινηματογράφος;

Νάνι, νάνι.. 

Η γέφυρα των κατασκόπων

Μου είχε λέιψει τόσο πολύ να δω μια καλή ταινία, με καλή παρέα μίνινγκ κάποιος-α που δε μιλάει την ώρα της ταινίας και δε μου τρώει τα ποπ κορν επειδή δε πήρε δικά του, με γεμάτη κόκα κόλα και με σχεδόν άδεια αίθουσα τύπου  V-max. 142 ' αφοσιωμένη στην ερμηνεία του Τομ Χανκς. Ακόμα πιο πολύ στο κλίμα, με τους Σύριους πρόσφυγες έξω από το σινεμά του Παλαιού Φαλήρου να δημιουργούν κλίμα πράξης πολέμου. Μέσα στην αίθουσα ο ψυχρός πόλεμος και εκτός αυτής ένας πραγματικός.

Όποιο κι αν είναι το κλίμα, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα.

Φοβερή ταινία, φοβερές ερμηνείες. Αν είχα καλύτερη μνήμη και περισσότερο χρόνο θα ήθελα να κάνω μια σωστή κριτική.

Συμπέρασμα: να τη δείτε! 

Tip: σενάριο από πραγματική ιστορία.

Restart

"Bleed"

It’s all I wanted

It’s all I could see

You can watch me bleed…

Daylight comes and washes over me…

Take what you have wanted

This is not your cross to bear

And the someone beside you

What they want is in what they see…

Feeling it in you heart

Was more than I could see

It’s all I wanted

It’s all I could see

And the something inside you

Daylight comes and washes over me…

Feeling it in you heart 

Was more than I could see

Feeling it in your heart

Was more than I could see

One and two is three.

Στ αληθινά, στα ψέματα.

...στο λέω και στ' ομολογώ σα να μουν άλλη κι όχι εγώ, πορεύτηκα. 

Και λένε για τα μάτια που αγαπήθηκαν πως ποτέ δε λησμονιούνται. Λένε πως η αγάπη αν υπήρξε για έναν άνθρωπο δε παύει ποτέ να υπάρχει, απλά αναγκαστικά μεταφέρεται, μεταδίδεται σαν ασθένεια απ την οποία είτε προσπαθείς να απεγκλωβιστείς είτε πας και την κολλάς σε έναν άλλο άνθρωπο πιστεύοντας ότι θα φύγει από σένα. Πολλά λένε. Λένε και πως φαίνεται η αγάπη και τί είναι αγάπη. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται πως αγάπη για κάθε άνθρωπο είναι κάτι διαφορετικό. Πριν όμως γίνω γραφική, ας γίνω ρεαλίστρια. 

Η αγάπη αρχικά εκφράζεται. Όπως έλεγε και ο Σαρτρ, το συναίσθημα εκφράζεται μέσα από τις πράξεις μας. Είναι πολύ εύκολο να πω, για παράδειγμα, ότι θέλω κάποιον πολύ στη ζωή μου αλλά ταυτόχρονα, ενώ τον θέλω, δε μπορώ την τάδε κίνησή του. Είναι ωστόσο πολύ δύσκολο, αν για αυτόν τον κάποιο έχω συναισθήματα δυνατά, να λέω απλά τι δε μπορώ και να μην κάνω πράξεις για να το αλλάξω.

Σχεδόν ίδιο με το πάνω, η αγάπη αποδεικνύεται και αντέχει στο χρόνο και τη φθορά. Ίσως εδώ βρίσκεται και μια απ τις βασικότερες διαφορές τις με τον έρωτα. Η αγάπη θα σε οδηγήσει στη συμβίωση, στο γάμο ενώ ο έρωτας όταν τελειώσει θα είναι σα μικρός θάνατος χωρίς καλεσμένους στην κηδεία. Συνήθως η λήξη του θα φέρει αρρωστημένες αντιδράσεις ενώ δεν αποκλείεται και η διάρκεια του να ήταν αρρωστημένη κατάσταση από μόνη της. Παραδείγματος χάρη..

- εύκολη είναι η δικαιολογία της κούρασης, του "έχω δουλειά", του δε καταλαβαίνεις τι περνάω, δε καταλαβαίνεις πόσο κουράζομαι. Ακόμα πιο εύκολο, σας λέω κι εγώ, είναι να απαντάτε στον εαυτό σας ως εξής: έχει δουλειά αλλά επειδή ακριβώς το συναίσθημα οικοδομείται από την πράξη, θα ήταν τέλειο η πράξη να είναι να έρθει να με πάρει μια αγκαλιά.  "Είναι κουρασμένος" όμως η αγάπη και η ανάγκη να θες να δεις τον άλλο ξεπερνά κάθε κούραση. 

- εύκολο είναι να μην έχεις εμπιστοσύνη στον άλλο, να τον κατηγορείς για πράγματα που φαντάζεσαι ότι συμβαίνουν απλά και μόνο επειδή ο περίγυρός του τα κάνει σε συχνή βάση, να φεύγεις όταν αισθάνεσαι ότι κλειδώνεις συναισθηματικά και να μην προσπαθείς να το καταπολεμήσεις, εύκολο είναι να ξέρεις πως επαγγελματικά πάνε όλα καλά οπότε λίγο ανησυχείς για το τι πάει καλά στη ζωή του άλλου. 

Δύσκολο είναι να ανησυχείς για το πως νιώθει ο άλλος, είσαι δεν είσαι μαζί του τον αγαπάς άρα ανησυχείς άρα ενδιαφέρεσαι. Και αυτό δε διαιωνίζει κάτι εφόσον κανείς (αφού αγάπησε) δεν έχει πάει παρακάτω στη ζωή του αντιθέτως ολοκληρώνει με αγάπη ό,τι άρχισε και έπρεπε να τελειώσει.

Είναι εύκολο να κατηγορείς τον άλλο για προβολή του εαυτού του για να καλύψεις τυχόν δικές σου τρύπες κι όταν ξαφνικά σου δίνεται η ευκαιρία, να προβάλλεις τη ζωή σου, τη δουλειά σου και ό,τι καταφέρνεις με πομπώδες τρόπο στα media.

Στην τελική, εύκολο είναι να βρεις έναν άνθρωπο να κοιμάστε παρέα και να βγαίνετε για ένα παγωτό. Δεν έμαθες ότι το δύσκολο είναι ο άνθρωπος αυτός για να πηγαίνει παντού μαζί σου, να σκίζεται να είναι μαζί σου. Και υπάρχουν άνθρωποι που σκίζονται.

Τίποτα δε κοιμάται στο υποσυνείδητο, όταν μέσα μας είναι όλα συνειδητά. Ο χωρισμός, η αγάπη, ο έρωτας. Έννοιες δύσκολες αλλά τόσο απλές αν σκεφτείς ότι τα μοναδικά συνοδευτικά που χρειάζονται είναι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός. Και αυτά οικοδομούνται από τις πράξεις του άλλου. 

Ας μάθουμε πια , πως όση ισότητα κι αν κερδίσαμε, οι άντρες είναι το "δυνατό" φύλο. Αυτοί που θα κυνηγήσουν αυτό που θέλουν, αυτοί που θα σου πουν σε δέκα λεπτά να σαι έτοιμη να κατέβεις κάτω, αυτοί που δε θα σ ακούσουν καλά και σε μια ώρα θα είναι δίπλα σου να σε ακούσουν.

Οτιδήποτε άλλο δεν έχει σχέση με άντρα αλλά με ένα είδος άντρα της σημερινής εποχής που ντύνεται προσεγμένα, έχει φίλους ταιριαστούς με την εικόνα του, ανησυχεί μόνο για την πάρτη του και για αυτό που θα προβάλλει.

Δείτε πέρα από αυτό. Κι αν κάτι το χάσατε και δεν το έχετε πια δε χρειάζεται να το κυνηγήσετε. Ό,τι χάνεται μια φορά, δε ξαναβρίσκεται. Απλά δείτε πέρα από αυτό το πρότυπο. Αυτή τη "φόρμα" ανθρώπου που συναντάτε καθημερινά. Βρείτε το διαφορετικό. Αυτό που θα διαφέρει.

Οι φωτογραφίες δε προσφέρουν επαφή, οι σοφίες οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα, η απομάκρυνση κρύβει την αλήθεια. 

Η καρδιά όμως λέει πολλά.

Και ακόμα πιο πολλά λένε οι πράξεις και τα κότσια του  άλλου να τις κάνει. 

Αυτό είναι το είδος ανθρώπου που πρέπει να πέσεις με τα μούτρα.

Πάρτε απλά παραδείγματα και με καθαρά μάτια θα δείτε πολλά.

Καλό βράδυ :)

Α! 20 μέρες για να νιώσετε festive!

Χριστουγεννιάτικες εκπλήξεις

Μπορεί αυτές τις μέρες να γίνεται στον κόσμο της "Συρίας", μπορεί η θλίψη μας να είναι τεράστια όχι μόνο για τους αδικοχαμένους πολίτες του Παρισιού αλλά και για αυτούς που καθημερινά χάνονται και δε μαθαίνουμε πουθενά γι' αυτούς. Μπορεί το κέντρο να μοιάζει μίζερο με την εικόνα τόσων άστεγων να ζητούν τη βοήθεια σου. Πρέπει μέσα από όλα αυτά ωστόσο να βρίσκουμε λίγο θάρρος και αισιοδοξία να μπαίνουμε στο κλίμα κάθε εποχής.

Είμαστε μόλις 21 μέρες μακριά απ τα Χριστούγεννα, ας δούμε λοιπόν τα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας ή και να μας κάνουν. Μιλάω φυσικά για τις κοπέλες που περιμένουν το δώρο των Χριστουγέννων απ τον αγαπημένο τους.

1st

Αν δε το γνωρίζετε ήδη η τσάντα πλέον εμπεριέχει και πορτοφόλι που αποσπάται από την τσάντα στο οποίο μάλιστα μπορείτε να χαράξετε δωρεάν τα αρχικά του ονόματος σας ή ακόμα και τα αρχικά του ζευγαριού, αν σας το κάνει δώρο κάποιος! Value for money λοιπόν τσάντα και πορτοφόλι μαζί.

2nd

Άννα Μαρία Μαζαράκη σε gold ροζ.

3rd

ένα μπουκέτο λουλούδια, ίσως το καλύτερο δώρο από τον πρίγκιπα της ζωής σας που ελπίζω να υπάρχει για όλες εσάς εκεί έξω.

Εγώ προς το παρόν έκανα μερικά δώρα στον εαυτό μου και ένα στο σκύλο μου. Ήταν σα να μου τα έκανε κάποιος.

Μέλι κλίστμας σε όλους :)

Must have -

Until December, until Christmas.

Η ζωή σου χαμογελά μόνο όταν της χαμογελάς κι εσύ.

Όταν το έλεγα αυτό και το λέω κάνω "όνειρα", "όνειρα γλυκά".

Δεν έχεις τι να χάσεις

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.

Winter mode

H φετινή - 2015 - όφις επιλογή.

Θα το βρείτε σίγουρα στα καταστήματα Καλογήρου και φυσικά στη 

Michael Kors στα καταστήματα Attica & Attica Golden Hall.

Κατηγοριοποιώντας

Αν και από πάνω, χρόνια τώρα , διατυμπανίζω πως το να γενικεύεις και να δημιουργείς εικόνα για έναν άνθρωπο αμετακίνητη προς τις όποιες καταστάσεις παρουσιάζονται, σημαίνει ότι είσαι ηλίθιος . Γιατί; Γιατί πάει να πει ότι δεν είσαι ικανός σαν άνθρωπος να ξεχωρίσεις έναν άλλο άνθρωπο, να τον ανακαλύψεις, να τον πλάσεις αν θες, να τον αλλάξεις ελάχιστα ή όσο μπορείς ή όσο σου επιτρέπει. Δεν είσαι ικανός να νιώσεις τη μοναδικότητα του, αυτή που σου προσφέρει όταν είναι μαζί σου, είτε φιλικά είτε ερωτικά.
Υπάρχουν αυτοί που φεύγουν και ξεφτιλίζονται και βγάζουν στην επιφάνεια αυτά που χρόνια ίσως δεν έκαναν στο παρελθόν τους.
Υπάρχουν αυτοί που έχουν μάθει από αυτό και ξέρουν πως να προχωρούν στο μέλλον.
Υπάρχουν κι αυτοί που δε συγκρατούν τα συναισθήματά τους όμως παραμένουν πιστοί στην αγάπη που τρέφουν για ένα πρόσωπο. 
Μέχρι να το απομυθοποιήσουν. Μέχρι να το φτάσουν πολύ πολύ χαμηλά.
Τόσο που να μη μπορεί πια να σηκωθεί απ τη ντροπή.

Πες μου Σ'αγαπώ, τίποτα άλλο

"τίποτα άλλο μη μου πεις, για να ξαναρθείς , μόνο ένα απλό σ'αγαπώ.

Τι θες να ακούσω πια τώρα που καμιά, καμιά συγγνώμη δε φτάνει,
το σ'αγαπώ μπορεί μόνο αυτό μπορεί μες την καρδιά να μπει να τη ζεστάνει"

κάπως έτσι ένωσε με την κιθάρα και τη φωνή της το I love Her των Beatles με το "Για να δικαιολογηθείς". Κάπως έτσι, έχω να πω ότι ο κόσμος ήταν ιδιαίτερος, καλοντυμένος, απαιτητικός, απ'όλες τις ηλικίες, ανεξάρτητος, άνετος μα κυρίως με μουσική παιδεία. Γιατί; Για να εκτιμήσεις τη Δήμητρα Γαλάνη, αυτή την απίστευτη φωνή, τα τραγούδια της, τη σκηνική της παρουσία, τους στίχους, τα χρόνια που τραγουδά, την μπάντα της, το φοβερό εκείνο μπάσο, την πλέξη ροκ σκηνής με ηλεκτρονικές παρεμβάσεις και τα λαϊκά του Τσιτσάνη.

Χρειαζόσουν εισιτήριο, δύσκολο να βρεις. Χρειαζόσουν χώρο, δεν υπήρχε πουθενά, κόσμος χυμένος στο γρασίδι πάνω σε ψάθες. Κόσμος πολύς. 

Και πιο πολύ μ άρεσε εκείνο το ζευγάρι στα αριστερά μου με το ξανθό κοριτσάκι. Αυτός με τζιν και γένια, η μαμά με τζιν, κολλητή μπλούζα και δέκα δαχτυλίδια στα χέρια και το κοριτσάκι να κοιμάται ανάμεσα τους. Και να ακούγεται αυτό:

όταν ένας φίλος μου , ο Η. , με ρώτησε πως περνάω, του είπα:

είμαι τόσο χαρούμενη που βρήκα εισιτήριο, είμαι τόσο χαρούμενη που είμαι εδώ σα να έκλεινα ταξίδι στο Παρίσι και να φευγα την επόμενη μέρα.

Έτσι ήταν. Γέμισα για ένα μήνα διασκέδαση. Ερωτεύτηκα και αυτή και τα τραγούδια της. Και αυτό που υποσχέθηκε ότι θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο.

Μαζί της η Γιώτα Νέγκα.

Αν δε κατάφερνα και αυτή τη φορά να την ακούσω όντως το σύμπαν θα συνωμοτούσε.

White n' chic

Η μόδα & αυτό που σου πάει.

Συνήθως η μόδα δεν είναι αυτό που απαραίτητα σου πάει.

Αυτό που όμως σου πάει αν καταφέρεις και το κάνεις να φαίνεται μόδα πάνω σου, έχεις το ιδανικό αποτέλεσμα.

Το πρώτο πράγμα απ'το οποίο πρέπει να ξεκινήσεις είναι τα κιλά σου.

Χάνεις ή παίρνεις τόσα όσα σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου.

Το δεύτερο, είναι τα μαλλιά. Ίσως είναι το πιο σημαντικό κομμάτι του πάνω μέρους του σώματος σου που σου αλλάζει το σύνολο (του προσώπου). Από ξανθό σε καστανό λοιπόν:

• μπορείς να τονίσεις περισσότερο τα χείλη σου.

Χρησιμοποίησε έντονα κραγιόν ματ και όχι ενυδατικά.

Για να μην ξεραθούν, μπορείς να χρησιμοποιήσεις λίγη ώρα πριν το βάψιμο, ένα απαλό lip balm χωρίς χρώμα.

Επίσης, μπορείς να προσθέσεις από πάνω λίγη πούδρα ή make up  για καλύτερο στρώσιμο του μολυβιού ή του κραγιόν στο τελικό αποτέλεσμα.

• χρησιμοποιώντας ένα καλό (το τονίζω καλό) πινέλο απλώνεις πούδρα αντί για make up στο πρόσωπό σου. Το κάνει να φαίνεται πιο νεανικό και πιο δροσερό. Η αντίθεση με το έντονο κραγιόν θα σου δώσει ένα αποτέλεσμα "Χιονάτης" το οποίο σε συνδυασμό με office style  δίνει ένα πολύ chic αποτέλεσμα. Προτείνω το πινέλο της Mac όπως της φωτογραφίας.

• επίλεξε για φέτος το χειμώνα τσάντες μεσαίου μεγέθους.

Προσάρμοσε την αλυσίδα αναλόγως - μακριά για πρωινές εμφανίσεις, κοντή για βραδυνές.

• φόρεσε την αγαπημένη σου μπλούζα όσο πρόχειρη κι αν είναι (την αγαπάς το ξέρω) με ένα ψηλόμεσο παντελόνι που αφήνει τονα στράγαλο εκτεθειμένο και ταίριαξε το με τις αγαπημένες σου Toms. Παίξε με ασημένια κοσμήματα, ακόμα κι αν λατρεύεις το χρυσό. Το καστανό σκούρο χρώμα σου επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στην επιλογή ρούχων ενώ πολλά που δε σου φαίνονταν πριν chic μπορούν τώρα να γίνουν.

Τέλος, φτιάξε τη μέρα σου με το από κάτω:

και με αυτό:

Happy, at last.

The most beautiful day of my life.

Smiling & smiling.

:)

Το χάρισμα του Αφόνσο Πουάρτ

Αυτό που γυρνάω από ταινία και βιάζομαι να ανοίξω το λαπτόπι μου να γράψω γι αυτήν, ομολογουμένως είχα καιρό να το πάθω. Ειδικά μετά την απογοήτευση της καινούργιας ταινίας του (αχ) Γούντυ (σ'αγαπώ κι ας είσαι ανώμαλος) , είπα πως τελείωσαν τα θερινά χωρίς να αφήσουν ένα τσακ στο κεφάλι μου. Μία έκρηξη τέχνης, ένα κάτι. Ένα να μη φάω νάτσος με τσένταρ και μπύρα για να πω ότι ωραία πέρασα μωρέ. 

Και είδα απόψε το Χάρισμα με τον Σον Κόνερι Άντονυ Χοπκινς. Δηλαδή όχι με τον Άντονυ, με τον κολλητό μου την είδα, αλλά έπαιζε αυτός ο φοβερός και τρομερός ηθοποιός και έφτιαχνε εικόνες ένα τρομερός σκηνοθέτης. Και δε με τρωγαν και τα κουνούπια γιατί είχα βάλει μακρύ τζιν (χα!).

Κοφτό περιπετειώδες μοντάζ, γρήγορος ρυθμός, φωτογραφική σύνθεση και άψογο ταίριασμα μουσικής και πλοκής. Συγκεκριμένα, η μουσική που παίζει όταν ανακαλύπτουν το πτώμα της πρώτης γυναίκας που είχε σκοτώσει ο καταζητούμενος σε συνδυασμό με την αναδρομή του μυαλού του Σον Κόνερι.

Το αγαπήσαμε και έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την Κυριακή μας. 

Και χωρίς νάτσος.

Να τα λέμε αυτά.

Επόμενη ταινία : Οικογένεια Μπελιέ, oh yes. Γαλλική.

Ευχαριστούμε τον άγνωστο για τη διόρθωση σε Χοπκινς 

Η φωνούλα μου, ολίγον τι παράφωνη.

Μου λένε να μην τραγουδάω γιατί είμαι παράφωνη.

Δηλαδή αν σας πουν να μη δείτε μια ταινία επειδή είναι χάλια θα τους πιστέψετε;

Αφού μ'αρέσει να τραγουδάω, αφού.

Mademoiselle?

Τα αρώματα δε μυρίζουν το ίδιο σε όλους τους ανθρώπους , αυτό όμως νιώθω ότι έχει μια ξεχωριστή νότα και το ανακηρύσσω στο επίσημο πλέον άρωμά μου. Θα το βρείτε στα 94.30 τα 50 ml και στα 144 (i think) τα 100 ml.

Cabathon , Κεραμεικού 110

ή αλλιώς "κεφάλας".

Δοκιμάστε κοτόπουλο με σάλτσα από ούζο και μανιτάρια

Και το πολυπόθητο που αγοράστηκε επιτέλους κανονικά το Σάββατο που αλλάξαμε μαλλάκια στον αγαπημένο Giorgo Sazeidi και γίναμε καστανές(καιρός ήταν).

Mr Chapter 2

Είπες πως είναι αγάπη.

Και έμεινα.

Κι ας έφυγα.

Έμεινα.

Ίσως ήταν υπερβολή

ίσως και κάτι πολύ λίγο

δε θα ξεχάσω όμως ποτέ

το πως με έκανες να αισθανθώ

σα να ήμουν τα πάντα

και ποτέ δε θα ξεχάσω

το πως με έκανες να αισθανθώ

σα να ήμουν ένα τίποτα.

Η 3η φάση

όπως την ονομάζει ο Η.
Της αποστασιοποίησης την λέω εγώ και της επανένταξης.

• Παράλογος άνθρωπος, Woody Allen

Είχε πει πως από κάποιο σημείο και έπειτα, θα βγάζει ταινίες καθαρά για εμπορικούς λόγους. Μάλλον, στην τελευταία του ταινία, το καταλάβαμε πολύ καλά.

• Σωκράτης Μάλαμας, Τεχνόπολις, 3 Σεπτέμβρη

Η 4η συναυλιακή εμπειρία για φέτος. 

Η χθεσινή βραδιά που χάθηκα στα τραγούδια του

που μετά από καιρό δε παρατήρησα καν τι φορούσα (χύμα για χύμα). 
Η επόμενη μέρα με κλειστή φωνή αλλά άξιζε.
Μέσα στο πλήθος, με σηκωμένα χέρια, μπουκάλια στον αέρα, ούζα στον αέρα. Αυτό που τραγουδάς και χάνεσαι, αυτό είναι ο Μάλαμας.

• Απέναντι απ την μπομπονιέρα που είδα τον Woody Allen, βρισκόταν άδειο αυτό το τραπέζι. 

Ξέρεις, οι μνήμες, οι αναμνήσεις, δεν είναι για να τις θάβεις.

Είναι για να υπάρχουν και να βλέπεις πια πόσο αποστασιοποιημένη είσαι από αυτές.

Από χθες...

πολύ σ'αγάπησα μα φτάνει ως εδώ

πάντα με κέρδιζες μα τώρα πια θα χάσεις.

Θα σου αφήσω ένα παράθυρο ανοιχτό

και θα αρχίσω να σε σπρώχνω να πετάξεις.

Πίσω σου ο πόνος και μπροστά σου το κενό

μη με διαλέξεις φύγε δίχως να κοιτάξεις.

Απ τα φιλιά στο τέλος μέναμε μισοί...

κι εγώ να ψάχνω στο μαρτύριο μια λύση.

Την κάθε μέρα να σε θέλω πιο πολύ.

Έπρεπε κάποιος πρώτος να μας σταματήσει.

Για το λίγο των ανθρώπων

αυτών που δε τσαλακώνονται.

αυτών που φοβούνται.

αυτών που δεν αγαπούν τίμια.

αυτών που αγαπούν με μια λίστα στο χέρι.

αυτών που στο λεξιλόγιό τους χωρά η λέξη "ξενερώνω".

αυτών που από άποψη δε θέλουν να βλέπουν τον άλλο να γκρεμίζεται.

αυτών που διατυπώνουν θεωρίες και είναι μονάχα θεωρίες.

αυτών που δε θυσιάζονται.

αυτών που κρέμονται από κλαδιά.

αυτών που δεν ψάχνουν την ουσία.

Είχα δυο εικόνες στο desktop.

αυτών που ενστερνίζονται τέτοιες απόψεις.

που στην ανάγκη το me και το other person

μπορεί να εμπεριέχει απλά ένα ναι και ένα όχι.

Αυτό.

Ειδικά όταν αξίζεις πολλά(ο εαυτός σου ο ίδιος).

Πίστεψέ με, το να αγαπάς και το να δίνεις αξίζει πολύ περισσότερα από το να ξέρεις να συμπεριφερθείς. 

Το πρώτο άλλωστε συνεπάγεται το άλλο ενώ το άλλο δε συνεπάγεται απαραίτητα το πρώτο.

Η συναυλία του Σεπτέμβρη

http://www.megaron.gr/default.asp?pid=5&la=1&evID=2737

11 Σεπτεμβρίου.

Πειράζει που δε θέλω να χάσω για ακόμα μια φορά τη Γιώτα Νέγκα;

Πειράζει επίσης αν πάω μόνη μου;

:)

Καμία μελαγχολία , απλά κανείς δε θα καταλάβει πως θα νιώθω όταν θα ακούω τα τραγούδια τους.

Καλή αρχή

Καλώς τα καινούργια απογεύματα.

Γεμάτα χορό, αργεντίνικο.

Αναγνώσεις.

Απ τις λίγες φορές που πιάνω αγκαλιά το λάπτοπ, που καίει τόση ώρα πάνω στο σώμα μου, και είναι όπως όταν ξεκινούσαμε να γράψουμε την έκθεση που μας είχαν βάλει οι δάσκαλοι για το σπίτι. Δε ξέραμε πως να ξεκινήσουμε. Όλες οι ιδέες βρίσκονταν στο κεφάλι μας κι όμως για λίγη ώρα παλεύαμε να βρούμε τον "πιασάρικο" πρόλογο. Κι ύστερα από το άγχος της αρχής, φτάναμε κάπου στο τέλος, σα να είχαμε συγγραφικό οίστρο. Κάπως έτσι γέμισα με σκέψεις τόσες που ούτε κι εγώ πίστευα πως θα κάνω, νιώθοντας την ανάγκη να τις βγάλω από μέσα μου, χωρίς να ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας ξεκινήσω λοιπόν μ αυτό (ανακούφιση προλόγου!), αυτό το να βγάζουμε από μέσα μας. 
Το βιβλίο που επέλεξα να ξαναδιαβάσω αυτό το σαββατοκύριακο ήταν "Η αγάπη" του Λέο Μουσκάλια. Φιγουράριζε πολύ στα καταστήματα Public , καθώς είδα την Πέμπτη που είχα πάει να διαλέξω την επόμενη τροφή μου. Σκέφτηκα ότι το έχω ξαναδιαβάσει όμως η ανάγνωσή του αυτή τη φορά ήταν εντελώς διαφορετική από την ανάγνωση της πρώτης. Έτσι κατάλαβα και συνδύασα πως είναι η ανάγνωση ενός ανθρώπου, την πρώτη φορά και πως ενδεχομένως θα ήταν μια δεύτερη, χωρίς ωστόσο να μπορώ να εξηγήσω αν είναι στο χέρι μας ή αν δύναται με κάθε τρόπο ένας άνθρωπος να αποτελέσει αντικείμενο ανάγνωσης από το άλλο άτομο πάνω από μία φορά. Γυρνώντας τις σελίδες του βιβλίου, έβγαζα κάθε τόσο το μολυβάκι και υπογράμμιζα, χρυσόψαρο θα με φώναζε η μνήμη αν είχε φωνή, μη τυχόν και χάσω γραμμή από όσα με εξέφραζαν. Ήταν αδιανόητο το πως σε κάθε 5-6 σελίδες μια φράση του αποτελούσε για μένα κίνητρο για σκέψη και σχηματισμό εικόνων και ταύτισης με πραγματικές καταστάσεις. Ο καθένας σαφώς μπορεί να το διαβάσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως ακριβώς και την αγάπη. Οι αναγνώσεις της είναι πολλές και παίρνουν αρκετές φορές τίτλους ευγενείας. Άλλες πάλι φορές, δημιουργούνται αναγνώσεις αοριστολογίας ή θολότητας. Για να μάθει λοιπόν κάποιος την αγάπη πρέπει να ζήσει σ αυτή.
Σ αυτό το σημείο να σας ενημερώσω, με μεγάλη μου χαρά, ότι κάποιες σκέψεις είναι δικές μου (μετά την ανάγνωση) κι ότι το βιβλίο βρίσκεται στον πάτο μιας βαλίτσας που βαριέμαι να τακτοποιήσω, οπότε αν τα λέω σαν τον φίλο Μπουσκάλια θα τα λέω επειδή με έπεισε τόσο που κατάφερε να με κάνει να τα θυμάμαι.
Έλεγα λοιπόν ότι πρέπει να ζήσει μέσα σ αυτή. Δεν αγαπάμε κεραυνοβόλα, ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη(συγχωρήστε με αυτό έτσι ακριβώς το έλεγε). Αγάπη λοιπόν θα είναι όλες αυτές οι πράξεις που θα μας οδηγήσουν στο να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο. Στην πορεία της δημιουργίας αυτού του συναισθήματος θα γεμίζουμε απορίες, αμφιβολίες που όμως θα βρίσκονται πάντα υπό το πέπλο της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο που θέλουμε να αγαπήσουμε. Αυτός που έχει λιγοστή πίστη, θα έχει και λιγοστή αγάπη γιατί η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. Η απαίτηση του να περιμένεις συγκεκριμένες συμπεριφορές από το άλλο άτομο σου δημιουργεί μάλλον την εικόνα που θα θελες εσύ να έχει ο άλλος παρά την πραγματική εικόνα του άλλου. Έτσι κινδυνεύεις να δημιουργήσεις συναισθήματα που εσύ θα ονομάζεις αγάπη ή έλξη απέναντι στον άλλο. Όταν η έλξη φύγει, η λέξη αγάπη για σένα θα έχει πάρει λάθος τροπή. Θα έχεις μπει πάλι στο τρυπάκι να χρησιμοποιήσεις τη λέξη αγάπη με λάθος τρόπο. Όσο κι αν αυτά ακούγονται όμορφα ή βασικά, ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν τέτοιες σχέσεις χωρίς ανταλλάγματα. Βλέπουμε την αγάπη σα τη δουλειά μας που αν δεν εισπράξουμε ό,τι μας αναλογεί για τον κόπο μας, παραιτούμαστε. Είναι αστείο όμως να περιμένεις αντάλλαγμα κι ακόμα πιο αστείο να περιμένεις να σου επιστραφεί ό,τι έχεις να δώσεις. Ο άνθρωπος που ίσως ζητήσεις τα ανταλλάγματα, ενδεχομένως κάποια στιγμή να στα δώσει, όμως αυτό θα είναι πιο αστείο γιατί θα έχεις πιέσει έναν άνθρωπο να σου ανταποδώσει αυτό που γι αυτόν χτιζόταν και ωρίμαζε σταδιακά. Ακόμα και μέσα από λάθη. Ακόμα και μέσω μη θεμιτών συμπεριφορών. Η σχέση που θα ωριμάζει μέσα από λάθη μοιάζει να είναι πιο δυνατή από μια σχέση που δε δοκιμάστηκε ποτέ. Είναι πραγματικά θαυμάσιο να παρακολουθείς την υπομονή των ανθρώπων και τη θέληση τους να αγαπηθούν, να βοηθά ο ένας τον άλλο να βγάλει στην επιφάνεια όμορφες και άσχημες πτυχές του χαρακτήρα του, καλλιεργώντας τις όμορφες και διώχνοντας τις άσχημες. Είναι κι αυτό μια μορφή επιβεβαίωσης. Όταν βλέπεις τον άλλο να παλεύει, επιβεβαιώνεις ότι δεν έχασες τον χρόνο σου, είναι μεγαλύτερη αυτή η επιβεβαίωση από κάθε υλικό δώρο σα μορφή επιβεβαίωσης ή όμορφων λέξεων. Έχοντας αποδεσμευτεί από το παρελθόν του άλλου, κι εσύ που αγαπάς και ο άλλος που δέχεται και επιστρέφει την αγάπη, ασταμάτητα ανακαλύπτεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Μόνο έτσι μπορείς να δώσεις στη λέξη αγάπη τη ζωντάνια που τη διακατέχει σα συναίσθημα. Από τη στιγμή που η σχέση δε θα οδηγεί προς εσένα, από τη στιγμή που θα έχεις μια σχέση που δε θα οδηγεί το άλλο πρόσωπο στον εαυτό του, τότε η αγάπη αυτή ακόμα κι αν φαίνεται ο πιο σίγουρος δεσμός σου δεν είναι αληθινή αγάπη. Γιατί δεν αφοσιώνεται σε ένα αδιάκοπο γίγνεσθαι σα την αληθινή αγάπη. Όταν για οποιοδήποτε λόγο η αγάπη αυτή παύει να υπάρχει, τότε η αγάπη γίνεται κουραστική, αγωνιακή και είναι καταδικασμένη να σβήσει. Φθείρεται κι αυτό που μοιάζει σαν αρχή είναι το τέλος.
Τι γίνεται όταν ένας από τους πρωταγωνιστές αρνηθεί να αλλάξει.
Σ αυτή την περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο ένας από τους δύο να αρνηθεί να αλλάξει ή να προσαρμοσθεί στη συμπεριφορά του άλλου. Έτσι είναι ανώφελο να μιλάμε για αγάπη. Κι εδώ αναρωτιόμαστε, είναι η φυγή αγάπη; Ο Μπουσκάλια λέει ναι, γιατί αν αυτός που αγαπά στέκεται στο δρόμο του άλλου, τότε πια δεν τον αγαπά. Κι εκεί σταμάτησα να διαβάζω και κολύμπησα περίπου 15 λεπτά ασταμάτητα.  Και σκεφτόμουν χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ήθελε να πει αυτή η φράση. Τι σημαίνει να μη σε αγαπούν πια. Τι σήμαινε στέκεται στο δρόμο του άλλου. Και μετά από αρκετές ώρες, είδα τι σημαίνει στέκομαι. Δε προχωράω. Η πλήρης άρνηση να δεχθώ να φθαρώ ψυχολογικά για τον άλλο , να δω τον άλλο μου εαυτό που προέκυψε από τον άνθρωπο που πήγα να αγαπήσω και να τον κάνω πέρα. Να προσαρμοστώ, να αγωνιστώ για την αγάπη. Η παραδοχή ότι κανείς δεν αντέχει να είναι ο εαυτός του αλλά μόνο κάποιος άλλος, ένας άλλος, ένα ξένο σώμα που εμάς που αγαπάμε δε μας ταιριάζει. Κι έτσι ναι... το άτομο που αγαπά φεύγει.
Κι αυτό ήταν αγάπη;
Σ'αυτό δε μπορώ να σας απαντήσω ακόμα. Δεν έχω μάθει γιατί είμαι μόλις 25, πολλοί λένε και 26 αλλά εμένα με φοβίζει ο ένας αριθμός μετά του 5. Νομίζω όμως ότι θα είμαι σε θέση να απαντήσω καποια στιγμή, μπορεί η αγάπη να μην είναι μοναχικό συναίσθημα σαν τον έρωτα και να χρειάζεται αλληλεπίδραση, όμως το πρόσωπο που κατακλύζεται από αγάπη ακόμα κι αν ο δέκτης δεν ανοίγει τις πόρτες του, μαθαίνει από το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας : αρχικά αν άξιζε ή όχι (κι εδώ μπαίνουν οι έννοιες φυγή- επιστροφή) κι αν αυτό τελικά ήταν αγάπη. 
Φυσικά το πρόσωπο που αγαπά δε μένει πάντα ακλόνητο. Η απουσία του προσώπου που θέλει του δημιουργεί λάθος εικόνες αρκετές φορές και τον οδηγεί στην πίεση, το άγχος και την παρορμητική έκφραση λέξεων υβριστικών ή μη - ανάλογα με το επίπεδο κάθε φορά του ατόμου- . Το πρόσωπο που δε θέλει να αγαπήσει (πια ή στη συγκεκριμένη φάση) ενισχύει ακόμη περισσότερο τον εγωισμό του και χαίρεται που αποχώρησε από την αγάπη γιατί θεωρεί αυτή την έκφραση καθημερινή πρακτική που απέφυγε, νιώθοντας ότι έτσι πήρε τη σωστή απόφαση. Η αυτοσυγκράτηση τον κάνει να αισθάνεται σπουδαίος ενδεχομένως και άμοιρος ευθυνών. Όμως επειδή ένας από τους δύο είχε την ευθύνη, αυτό δε θα απενοχοποιήσει τον άλλο. Ο δήθεν "άμοιρος ευθυνών" έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Να προστατεύσει όσα μέχρι τότε είχε πρεσβεύσει και δια της απουσίας μόνο η αγάπη δε πρεσβεύεται, αντιθέτως βασιλεύει ο εγωισμός και τα τείχη προστασίας που υψώνει μόνο κάποιος που δε θέλησε ποτέ τον άλλο, γι αυτό έχει και τη δύναμη να το κάνει, ή κάποιος που αγάπησε στο παρελθόν(παλεύοντας για εκείνη την αγάπη) και απογοητεύτηκε ή καλύτερα έχασε.
Πήγε όμως 2.30.
Κι αύριο δουλεύουμε.
Καλό ξημέρωμα.

Moments

Η καλύτερη στιγμή είναι αυτή που κάνεις έκπληξη στους γονείς σου.

Η δεύτερη καλύτερη στιγμή αυτή που θα αγκαλιάσεις τον πατέρα σου

και θα κάνεις έστω και λίγες μέρες διακοπές μαζί του.

Και η τρίτη, φυσικά ο Ερρίκος.

Η ζωή μου, ο Ερρίκος μου.

Off we go.

Η πρώτη μου μοναχική απόδραση.

Τα απαραίτητα:

εβιάν σε σπρέι, καπέλο ψάθινο, μαγιώ με λουλούδια, παρεό, σωρτσάκια,

mp3  με house-Σωκράτη Μάλαμα-Λαβύρινθους(Βουλγαράκη)-Γιώτα Νέγκα -Scorpions - Whitesnake, βιβλία μικρά, μακριά φορέματα, δεύτερη μπαταρία, θάρρος.

Τα προϊόντα must για την επόμενή σας απόδραση.

- L'occitane αφρόλουτρο με λάδι. 

Υπέροχη μυρωδιά, ξεχωριστή βασικά και μοναδικά ενυδατικό.

- Burberry body lotion.

η μυρωδιά της γαρδένιας και της καθαριότητας ξαναχτυπά.

Για εσάς που έχετε σχέση, συνδυάστε τη μυρωδιά του πρώτου με το αλάτι της θάλασσας και τη μυρωδιά του αγαπημένου σας, όταν γυρνάτε μαζί από την παραλία κάποιου νησιού. Θυμίστε του τη μυρωδιά αυτή, στις επόμενες διακοπές που θα κάνετε διακοπές μαζί και γράψτε του μια αφιέρωση ώστε να τη βρει μόλις ξυπνήσει.

Μέρος 2ο

--------

Οι floral επιλογές είναι πάντα στο πρόγραμμα, ειδικά όταν το μαύρισμα έχει πάει καλά.

Μουσικούλες.

Κάποια κομμάτια γίνονται σταθμός, τα ακούς και τα ξανακούς και δακρύζεις. Έχουν ένα δυο λόγια και αυτά είναι αρκετά. Ένα από αυτά:

Σαββατόβραδο

με ένα κερί μεγάλο - άρωμα βανίλιας- κινητό στο άλλο δωμάτιο που κοιμάται ο Ερρίκος. 

Με ένα υπέροχο τσάι μήλο από την Κωνσταντινούπολη και ηλιοκαμμένο δέρμα. 

Σήμερα πήγα να κολυμπήσω χιλιόμετρα, έτσι λέγεται; Σήμερα ζυγίστηκα και είχα φτάσει στα 53 κιλά μετά από 2,5 μέρες πλήρους αφαγίας. 

Απόψε ωστόσο νιώθω καλύτερα από ποτέ.

Ξαπλωμένη στην αιώρα της βεράντας μου, ακούγοντας δίεση και χαζεύοντας άρθρα και blogs. Περιμένοντας έναν Αύγουστο γεμάτο Αθήνα αφού καμιά άδεια δεν έχω ζητήσει και δε πρόκειται να ζητήσω. Θέλω όμως πολύ να μοιραστώ μαζί σας που ήθελα να πάω. Κι αυτή τη στιγμή όλοι μου οι φίλοι είναι έξω ή σε νησιά οπότε δε μπορώ να το μοιραστώ. 

Το δικό μου νησί για φέτος θα ήταν η Φολέγανδρος. Τα πράγματα μου ήταν ήδη στη βαλίτσα, τα περισσότερα με τα ταμπελάκια για νέο κάρμα (δεν αρχίζω τις τρέλες μου-σκάω). Το είχα φανταστεί με 5 λέξεις:

αλάτι, αγκαλιά, MoU, βιβλία, μυρωδιές

Μακριά πια από τέτοιες σκέψεις, πολύ μακριά.

Ο άνθρωπος, μάτια μου, όσο είναι καθαρός ουρανός κι όσο δεν έχει προδώσει τα συναισθήματά του μόνο καθαρούς ουρανούς αξίζει να βρίσκει.

Κι όλη η αρρώστια των ανθρώπων βρίσκεται εκεί. Γιατί για μένα η προδοσία στη φιλία ή τον έρωτα είναι αυτή που σε κάνει να μην είσαι με κάποιον. Είναι αυτή που δίνει τέλος σε κάτι. Όλα τα άλλα μοιάζουν πολύ μικρά. Γι αυτό όσο είσαι ειλικρινής με τον άλλο αλλά κυρίως με τον εαυτό σου, μπορείς να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά.

Καλό καλοκαίρι σε όσους ξεκινούν τις διακοπές του από δω και πέρα.

Θα παραμείνουμε κλειστά για τον Αύγουστο ίσως και παραπάνω.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ηρεμίας

Ξεκινώντας το επόμενο.

"Ίμερος και κλινοπάλη" , του Κωστή Παπαγιώργη.

Ο ερωτευμένος άνθρωπος, μπορεί, να βιώνει την ύπαρξή του ως πολύ μεγάλη και περιστασιακά ολόκληρη. Ο έρωτας δίνει άλλη μορφή στο χρόνο, μετράει με το δικό του ρολόι κι αυτό είναι ένα ρολόι πολύ πιο γενναιόδωρο. Καταργείται ο βασανιστικός φόβος της φθαρτότητάς του, και η αποδοχή του άλλου, τον εφοδιάζει μ’ ένα περίσσευμα που είναι διατεθειμένος να το μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο εγωιστής κι αν είναι κανείς, ευρισκόμενος στην κατάσταση του έρωτα, δεν μπορεί παρά να μυριστεί τη θεϊκή διάκριση που έχει γίνει υπέρ του. Αυτό τον κατακλύζει με (ή έστω του προσδίδει) το αίσθημα της ευγνωμοσύνης. Το κορμί, που μέσα στον έρωτα βρίσκει άλλο τρόπο χρήσης, μεγαλώνει και αλλάζει, αναγκαστικά, θερμοκρασία. Το δέρμα που απολάμβανε τα χάδια του εραστή την προηγούμενη νύχτα, δεν μπορεί παρά να είναι πιο ακτινοβόλο. Το κορμί που αγαπιέται δεν αρρωσταίνει.
Η λαγνεία είναι φωτεινή, όχι σκοτεινή. Ακριβώς επειδή είναι πνευματική περιπέτεια. Η λαγνεία επινοεί. Δίνει αξία στο σώμα, που σ’ όλη μας τη ζωή το κουβαλάμε χωρίς συνείδηση. Εξυψώνει το ατελές και το ανεπαρκές, σε τελειο κι ολοκληρωμένο. Η λαγνεία, (για όσους διαθέτουν δύναμη και πίστη) είναι μια θρησκευτική τελετουργία που αποθεώνει τη μοναχική μας ύπαρξη και μας κάνει κοινωνούς του μεγάλου ωκεανού που είναι η συλλογική ύπαρξη. Είναι μια σημαντική- η πιο σημαντική συνάντηση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο κι αν δεν το ξέρουμε, όσο κι αν μπερδευόμαστε από τις όποιες τυχαίες συνθήκες του χωρο- χρόνου.Η λαγνεία, ο ερωτας ή η κλινοπάλη, προσφέρουν απαντήσεις, καταδικασμένες, όμως, αμέσως μετά να ξεχαστούν. Όπως όταν βλέπεις στ’ όνειρό σου το νόημα της ζωής κι όταν ξυπνήσεις αισθάνεσαι την απόγνωση εκείνου που άγγιξε την αλήθεια κι αμέσως μετά την έχασε. Η λαγνεία είναι η κοινή μας πατρίδα, ο μοναδικός τόπος που μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του και να παραδίνεται στη φύση του. Γι’αυτό, όταν απομακρυνόμαστε από το πλευρό του εραστή κάνει τόσο κρύο. Γι’ αυτό φαίνονται όλα τόσο μαύρα και ζοφερά. Τον πόνο τον γεννάει η γνώση ότι υπάρχει μια πατρίδα στην οποία δεν μπορούμε να κατοικήσουμε μόνιμα, μια αλήθεια, που μόλις την αντικρίσουμε, πρέπει αμέσως να την ξεχάσουμε.

Έκλεψα, κυριολεκτικά επίσης αυτό-  την άλλη ,την κακή πλευρά του έρωτα:

Η αναπόφευκτη αποτυχία απόλυτου συντονισμού με τον άλλον, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός από εμάς, γεννά την αγωνία, την αβεβαιότητα, την αδημονία. Το βάθος και η υπερβολή του δικού μας συναισθήματος, σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση ότι ο άλλος είναι ελεύθερος να μείνει ή να φύγει όποτε θέλει, ξυπνούν το θυμό, τη ζήλια, μας κάνουν αβέβαιους και ασταθείς, με διαρκείς μεταπτώσεις στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά. Ακόμα και όταν ο άλλος είναι ολοκληρωτικά παρών και δηλώνει εξίσου ερωτευμένος, η αίσθηση του ανικανοποίητου, της στέρησης, της έλλειψης, δε λένε να μας εγκαταλείψουν. Η κατάσταση που βιώνουμε είναι η αποθέωση της αμφιθυμίας. Μας ελκύει και μας απωθεί την ίδια στιγμή. Μας γεμίζει ενέργεια και συγχρόνως μας εξαντλεί. Μας απομακρύνει και μετά μας φέρνει πάλι κοντά και μάλιστα με ενισχυμένη την επιθυμία. Πρόκειται για βίωμα πρώτου μεγέθους που ψυχολογικά καταλαμβάνει όλο το χώρο, κυριεύοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Με αυτή την έννοια, ο έρωτας εντάσσεται στη σφαίρα της «ψυχοπαθολογίας», της ψυχής που πάσχει. Οι ερωτευμένοι τον μισό καιρό χαίρονται και τον υπόλοιπο υποφέρουν. Υποφέρουν για τον άλλον, αλλά κυρίως για τον εαυτό τους προσπαθώντας να βγάλουν νόημα από αυτό που τους συμβαίνει. Είναι τραγικά πρόσωπα όσο και αν ακούγεται υπερβολικό. Όσοι έχουν ερωτευτεί έστω μία φορά στη ζωή τους το γνωρίζουν αυτό.

Καλό βράδυ Παρασκευής και για όσους δραπετεύσουν απ την Αθήνα καλές διακοπές.