@ ένας άλλος κόσμος

του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, αυτού που όλοι κατηγορούμε ότι κλέβει σκηνές, αντιγράφει ταινίες, σάουντρακ, υπερβάλλει και τέλος κάνει σε όλες του τις σειρές/ταινίες σεξ με την ωραιότερη του καστ.

Απόψε, πάλι στο ίδιο σκηνικό, Σύριοι πρόσφυγες γύρω και μέσα στο χώρο του κινηματογράφου, και στην ταινία πάλι εκεί. Γιατί πια είναι στην ίδια μας την ζωή. Και η ζωή μας αλλάζει. Είμαι εγώ μόνο που κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκέφτομαι σε τι κόσμο ζω, που πάνε αυτοί οι άνθρωποι και τι ακόμα πρόκειται να γίνει; Είμαι μόνο εγώ που φοβάμαι κάθε βράδυ που φτάνω στο σπίτι και μόλις ανέβω σκέφτομαι πάλι την κατάσταση και τους ίδιους ανθρώπους; Είμαι εγώ που πια μπαίνω σε σελίδες, διαβάζω, ενημερώνομαι και έχω μπει με τη θέλησή μου σ αυτό το τρυπάκι. 

Ομολογώ πως στην αρχή γελούσα. Ναι, μόλις ξεκίνησε να μου δείχνει ότι η κοπέλα ερωτεύτηκε Σύριο πρόσφυγα, γελούσα. Και πως έφευγε μαζί του να κάνει έρωτα σε άσχετα σημεία. Δείχνοντας υπερβολές έδειξε και κάτι ακόμα. Μίλησε για τον έρωτα. Για τον έρωτα σε τρεις εκδοχές, σε τρεις ηλικίες, σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες. Ο έρωτας ο παράνομος. Ο έρωτας με όλες τις καλές συνθήκες που όμως ήταν μονόπλευρος. Ο έρωτας, τέλος, σε μια άλλη ηλικία. Και θυμήθηκα πως είναι ο έρωτας. Και θυμήθηκα γιατί είμαι έτσι. Γιατί υπερασπίζομαι τον έρωτα κι όχι την "αγάπη" ή τη συμβίωση ή αλλιώς το "ταίριασμα" των ανθρώπων. Ξέρεις τι διαφορετικός που είναι ο έρωτας;

Ο έρωτας συγχωρεί, δέχεται, επιστρέφει, φουντώνει και σβήνει και ξαναφουντώνει, θυσιάζεται, δε γνωρίζει ηλικίες, παλεύει, δε βολεύεται, μαθαίνει, διδάσκει, ξεσηκώνει, τρελαίνει, χαμογελάει, κλαίει, μοιράζεται, υπάρχει. Είναι ο έρωτας που σε κάνει να θες να δεις τον άλλο όπως θα θελες να είναι κι όχι όπως είναι και όχι αλλάζοντάς αυτό που είναι - αλλάζοντας τον στα μάτια σου και κάνοντας τα καλά του να μηδενίζουν τα αρνητικά του, εξυψώνοντας τον. Σε τυφλώνει. Ερωτεύεσαι συνήθως τον άνθρωπο που δε ταιριάζεις σε τίποτα αλλά τον θαυμάζεις. Άλλοι φοβούνται τα διαφορετικά μυαλά, φοβούνται μην έχουν φτάσει 28 και γνωρίσουν τον λάθος άνθρωπο, αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά και τι θα κάνουν μετά; Πως θα αποδεσμευτούν; Δειλοί άνθρωποι. Μίζεροι. Που δεν ερωτεύονται ποτέ πραγματικά. Βάζοντας μόνο τη λογική, Φτηνοί. Που δε γνωρίζουν ούτε λίγο τον ψυχικό κόσμο του άλλου αλλά βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα, ζώντας στον δικό τους κόσμο, εκεί που όλα είναι τέλεια και ταιριαστά. Αμ δεν είναι έτσι ο έρωτας. Ο έρωτας θέλει αρχίδια. Θέλει δύναμη να το παλέψεις. Θέλει συγχώρεση. Θέλει προσπάθεια να τον κρατήσεις. Θέλει εμπιστοσύνη. Θέλει να μαθαίνεις και να αγαπάς αυτόν που έχεις δίπλα σου περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εγώ ξέρεις με τι είμαι ερωτευμένη; Κι ας είμαι μόνη μου.

Με τον κινηματογράφο.

Μ' άρεσαν τόσο τα βράδια αγκαλιά με την άσπρη κουβέρτα και την οθόνη μπροστά μου να αλλάζει σκηνές και ζωές. Μπορούσα να είμαι εκεί και να βλέπω ταινίες όλη μέρα. Στη θέση μου. Στον καναπέ, στη δική μου θεσούλα. Αυτό είναι έρωτας. Εγώ δε σε αλλάζω. Εγώ μου έχω εμπιστοσύνη. Παίρνω δύναμη από αυτό και ξέρω πολύ καλά τι είμαι. Να μην έχεις ανάγκη τίποτα άλλο. Να είσαι συναισθηματικός γιατί έχεις συναισθήματα κι αυτό να σε κάνει ακόμα πιο άξιο. Να μην είσαι λογικός γιατί στη λογική ένα κ ένα κάνουν δύο και αυτό δε χωράει στον έρωτα. Να μη φοβάσαι. Εγώ αυτό ερωτεύομαι.

Λες να με απογοητεύσει κι ο κινηματογράφος;

Νάνι, νάνι..