Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Mr Chapter 2



Είπες πως είναι αγάπη.

Και έμεινα.

Κι ας έφυγα.

Έμεινα.

Ίσως ήταν υπερβολή

ίσως και κάτι πολύ λίγο

δε θα ξεχάσω όμως ποτέ

το πως με έκανες να αισθανθώ

σα να ήμουν τα πάντα

και ποτέ δε θα ξεχάσω

το πως με έκανες να αισθανθώ

σα να ήμουν ένα τίποτα.

3 σχόλια:

mahler76 είπε...

Σε τέτοιες περιπτώσεις κάνεις πολύ καιρό να φύγεις πραγματικά. Καλό σου βράδυ!

fish eye είπε...

ισως και να μη φευγεις και ποτε - ευχομαι το αντιθετο

Amelie είπε...

mahler 76, τι κάνεις;(καιρό έχω να σε "ακούσω")
Αν κάτι αξίζει, δε χρειάζεται ποτέ να βιώσεις τέτοια συναισθήματα. Οι άνθρωποι που σε κάνουν να νιώθεις τα πάντα και μετά το τίποτα, σε έκαναν να αισθανθείς τα πάντα επειδή κάποια περίοδο της ζωής τους θέλησαν να δώσουν και τυχαία βρέθηκες εσύ στο δρόμο τους. Αν πραγματικά ήθελαν να δώσουν σε σένα σαν άνθρωπο, δε θα προσπαθούσαν ούτε να σε αλλάξουν ούτε να σε κάνουν ένα "τίποτα"

καρδούλα, γεια σου. Το ποτέ είναι μεγάλη κουβέντα. Το θέμα είναι να φεύγεις γνωρίζοντας ότι έχεις εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες ότι αυτό άξιζε (δεν).