Μπορείτε;

...να με ξυπνάτε στις 9 το πρωί;

Γιατί τελευταία κοιμάμαι τόσο πολύ για να μη σκέφτομαι...

που νομίζω ότι φτάνω τα όρια της κατάθλιψης.

Και έπεται μια εξεταστική, μην το ξεχνάμε.

* photo from we hear it

Η προδοσία

δεν είναι ούτε το ότι συναναστράφηκες κάποια άλλη

ούτε το ότι θέλησες κάποια άλλη.

Προδοσία είναι να ενώνεις το σώμα σου με κάποιο άλλο σώμα ενώ δηλώνεις πως αγαπάς και έχεις πόθο για κάποιο άλλο.

Τελικά η κουλτούρα θες, η τέχνη θες, η καλλιέργεια και το ψώνιο οδηγούν τον άνθρωπο σε αυτό ακριβώς που τον κυνηγάει. Στον φτηνό έρωτα και εύκολα εξαγοράσιμο. Γιατί όλα τελικά εξαγοράζονται, ακόμη κι αυτό.

Γύρισε πίσω τις κινηματογραφικές σελίδες. Αν διαγράψεις κι αυτές τότε το σύνολο των εμπειριών σου θα μειωθεί σημαντικά γιατί κάλυπταν έντονα το κενό που είχες αφήσει "μήπως και". Δυστυχώς η διαγραφή δεν έχει επιλογές. Διαγράφει ριζικά. Ξεκινώντας ακόμη και από ένα απλό πλαστικό βραχιόλι.

Κι όταν κοιτάς, μάθε, εσύ που έγινες η γυναίκα της βραδιάς, να κοιτάς με πιο αξιοπρεπές ύφος. Τουλάχιστον θα κερδίσεις για μια νύχτα την αξιοπρέπεια σου. Εφόσον ποτέ δε μπόρεσες να την κρύψεις. Άραγε έχεις λοιπόν ταλέντο; Γιατί την πόρνη την έπαιζες τέλεια. Είναι η σύγχυση των ρόλων μάλλον. Και το ταλέντο που έψαχνα να βρω. Και τελικά το βρήκα. Ανακάλυψα σε τι έγκειται.

Δεν είναι όλοι ίδιοι, έτσι θέλουμε να νομίζουμε. Όμως δύσκολα θα αρνηθώ πλέον στερεοτυπικές φάσεις.

Θα είναι η αρχή για να εκτιμάμε αυτούς που δεν μπορούν αλλά κάνουν προσπάθεια για να τα καταφέρουν. Και κανείς δεν θα καταλαβαίνει τι γράφω. Θα ξέρω όμως εγώ... πως η χειρότερη προδοσία είναι να σε φέρνουν αντιμέτωπο με το άτομο με το οποίο σε πρόδωσαν. Δίχως να σε έχουν ρωτήσει αν ήθελες να το φας στη μάπα έστω και για 90 γαμημένα λεπτά.

Ιερή πόρνη

Δεν είμαι καλή στα λόγια. Πολλές φορές δε νιώθω ούτε στα γραπτά καλή. Μακάρι το μελάνι να έτρεχε τόσο γρήγορα όσο η σκέψη μου και, ακόμα περισσότερο, μακάρι να μπορούσα να "σταθώ". Συνήθως όταν δεν έχω αδειάσει από δικές μου σκέψεις δε στέκομαι. Γέμισε το μυαλό μου μα κράτησε μόνο αυτό που άξιζε σήμερα. Μόνο; Η πρωινή διαδρομή με τον ηλεκτρικό προς τη σχολή, έσβησε. Η επίσκεψη στο κινηματογραφικό σπίτι των Εξαρχείων θύμισε κάτι από το περσυνό τυχαίο ψάξιμό μου για να μαζέψω τα βιβλία κινηματογράφου για τη σχολή μα πάνω απ'όλα για μένα. Δεν έσβησε, άφησε τη μυρωδιά του. Μυρωδιά φιλμ και χαρτιού. Δεν ήταν λοιπόν ούτε η ταινία του Haneke στο σημερινό μάθημα με την Εύα. Μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ με αηδίασε (η ταινία), βγήκα τρέχοντας από την αίθουσα, πρώτη φορά τόση άρνηση.

Και επειδή καιρό έχω να βγάλω από μέσα μου κάτι δικό μου, καλύτερα να το κάνω σήμερα που δεν πρόκειται για ζήτημα ερωτικό και δε θα φανεί σα να άνοιξα το ημερολόγιο της Ντανιέλα για ακόμη μια φορά (τελευταία αποφεύγω να το κάνω). Αν και ακόμα δεν έχω σκεφτεί. Ξέρεις, γύρισα πριν από κάποιες ώρες όμως κάτι η ένταση της παράστασης κάτι το πολύ τσάι που ήπια σήμερα λόγω εσπευσμένης δίαιτας δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Γυρίζουν στο μυαλό μου ισπανικές βεντάλιες και πόρνες που ταξίδεψαν για την Ανδαλουσία. Κι όσο παρακολουθούσα την παράσταση βρισκόμουν κάπου ανάμεσα σε πραγματικό και υποκριτικό. Δύο βίοι που διαπλέκονται και καλούν τον θεατή να σκεφτεί ποιον από τους δύο ρόλους υποδύεται ο ηθοποιός. Μήπως κι ο ίδιος ο θεατής στη ζωή του υποδύεται δύο ρόλους; Μήπως οι ρόλοι αυτοί έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους ώστε να μην του προκαλούν καμιά σύγχυση ή είναι τόσο δύσκολο να απαγκιστρωθεί ο ένας από τον άλλο σε σημείο να καταντά ο ήρωας τραγικός;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα. Και ξέρεις πόσα άλλα έχω; Πολλά. Γιατί ήταν αρκετά πρωτοποριακό για την Ελλάδα. Και δε ξέρω αν έχω δει κάτι τέτοιο που να με εντυπωσιάσει τόσο πολύ σκηνοθετικά,  αλλά και ερμηνευτικά στον δεύτερο μονόλογο. Δεν είμαι ωστόσο ούτε κριτικός θεάτρου ούτε καν ξέρω αν πρέπει να κρίνω ή να συγκρίνω. Μένω όμως στην έντονη σκέψη που μου άφησε, στη σύγκρουση, στο σωστό φωτισμό στα πρόσωπα των ηρωίδων, στην επιλογή των τραγουδιών και στον τρόπο που άνοιγε η "ιερή πόρνη" την βεντάλια της. Στον τρόπο που έβγαιναν αβίαστα οι εκφράσεις και στο όμορφο παίξιμό της στην παράσταση. Στις έντονες και εκφραστικές κινήσεις του σώματος και του προσώπου. Είδες τι άσχημες λέξεις; Δεν είμαι καλή ούτε στα λόγια ούτε στα γραπτά όταν κάτι μου αρέσει και αγχώνομαι να το εκθειάσω γιατί θέλω να το μοιραστώ και με άλλους. Γι αυτό λοιπόν το μοιράζομαι κι έτσι ;)

Τα τυπικά αλλά χρήσιμα :

Παίζουν οι ηθοποιοί: Έφη Βενιανάκη, Κατερίνα Τσιρτσώνη, Εμμανουήλ Τσούτης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σολδάτος

Βοηθός σκηνοθέτης: Φαίη Βώκου

Φωτισμοί: Σάκης Μανιάτης

ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ

Σατωβριάνδου 36,δίπλα στο Εθνικό Θέατρο

Αθήνα.

Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ. διάρκεια 90 λεπτά
τηλ. 210.5242211 και 210.3846964
δΙΑΒΆΖΟΥΜΕ ; (αμέ!)

Πάντα όμως είναι κάτι που μας μένει όταν κάτι μας αρέσει πολύ. Κάποια ερμηνεία, κάποια λόγια...

<< Φοβάμαι το πολύ φως, το φωτισμό της κρεβατοκάμαρας, με τηλεόραση, εφημερίδα, γυαλιά για διάβασμα, το ποτήρι με το νερό, το τηλέφωνο δίπλα, τις πιζάμες, ό,τι έχει ο καθένας. Αισθάνομαι εκτός έδρας όταν βλέπω πολλά φώτα >>

Κάθε άνθρωπος φοβάται για τους δικούς του λόγους το φως.

Και κάθε ένας επιλέγει σε ποιον και πότε θα πατήσει τον διακόπτη.

Έρχεται; Πάλι καλοκαίρι...

Ποια πετρούλα να βάλω στο μικρό μου δαχτυλάκι και να σε βρω εκεί;

Ποια αλμύρα να αφήσω να ξεβράσει πάνω μου;

Ποιο κορμί να τολμήσει να με χαϊδέψει;

Ποιο κύμα θα χτυπήσει το κορμί μου και θα με ρίξει στην αγκαλιά σου;

Ποιο καλοκαίρι θες να διαγράψω, πες μου ποιο;

Ποια φιλιά να σβήσω από πάνω μου;

Πως να κάνω τα νύχια μου; Πάλι αμυγδαλιές; Σε κούρασε, το ξέρω. Αλλά θέλω να είμαι μια μικρή κυρία, αυτή που δε μπόρεσα να είμαι σε άλλα πράγματα.

Ποιο χρώμα πετρούλας σου αρέσει περισσότερο;

Ποιο καβουράκι να αφήσω στο νερό; Λες το ένα να ζήσει και το άλλο άμα το κρατήσω στο κουβαδάκι μου να μην μπορεί να ζήσει χωρίς το άλλο;

Πως δέχομαι να μη σ'αγαπώ;

Πως κατάντησαν όλα ένα ψέμα και τύλιξα τόσα καλοκαίρια σε έναν άχρωμο σκληρό;

Πως μπορείτε να αγαπάτε, αγαπητοί;

Πως μπορείτε να συγχωρείτε και να ξεχωρίζετε την αλήθεια από το ψέμα;

Ποιο είναι το επόμενο; Ελπίζω να είναι κοχυλάκι, ένα κοχυλάκι μου είχαν φέρει από την Τήνο. Ψάχνω να το βρω...

Ποιο κύμα θα πάρει τόσο κλάμα να κάνει τη θάλασσα πιο αλμυρή...

Bergamottes de Nancy...

Και κάπως έτσι τυλίχτηκα στα αρώματα που φυλούσσες.

Κάπως έτσι μύρισε άνοιξη. Καλοκαίρι. Χειμώνας.

Κάπως έτσι ένιωσα μοναδική.

Κι άνοιξα την βαλίτσα, και βρήκα αυτό.

Δε χρειάζεται αινίγματα. Αρκεί να έχεις δει την ταινία. Όλα

τελικά είναι σαν ταινία. Και πολύ χαίρομαι που έχω και κάτι ακόμα

από αυτήν.

Κανείς δε θα το προσέξει περισσότερο από μένα :)

Σιντάρτα

δΙΑΒΆΖΟΥΜΕ

Ο έρωτας εδώ είναι περιπέτεια και μαθητεία κι όχι φτηνός συναισθηματισμός...

Η Καμάλα, όμορφη με κόκκινα χείλη, μαθημένη από την ζωή και τις εμπειρίες του έρωτα. Κι εσύ Σιντάρτα, μαγεμένος από την ομορφιά της, θέλοντας να αναζητήσεις το εγώ σου ακόμα πιο βαθιά. Μα ξέρεις τι θα κρατήσω; όχι το τι ήταν ο Άτμαν, ακόμα κι αν ήταν η υπέρτατη ψυχή, το μέσο της ένωσης με τον Θεό αλλά μερικά λόγια.

Την αγάπη μπορεί κανείς να την ζητιανέψει,να την αγοράσει, να την πάρει δώρο, να την βρει στο δρόμο, αλλά να την κλέψει δε μπορεί.

Η Καμάλα, όπως την φαντάζομαι, μέσα από έναν ισπανικό πίνακα στον δρόμο της Las Rablas

Κάθε άνθρωπος πρέπει να ψάχνει να βρίσκει ένα καταφύγιο μέσα του. Εκεί όπου θα ηρεμεί και θα φτάνει στην απόλυτη πνευματική γαλήνη. Κάθε άνθρωπος είναι έξυπνος έτσι.Όμως... οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Άλλοι όμως, λίγοι, είναι σαν τα αστέρια που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει, έχουν μέσα του την πορεία τους και το νόμο τους.

Κανένας από τους δύο δεν είχε την ικανότητα να αγαπήσει. Μόνο οι άνθρωποι παιδιά είχαν αυτή την ικανότητα, αυτό ήταν το μυστικό τους.

αναρωτηθήκατε ποτέ αν έχετε την ικανότητα να αγαπήσετε;

Σήμερα

Θα ήθελα να είχα ξυπνήσει και να ξεκινούσε η ζωή μου από το μηδέν.
Στο κάτω κάτω δε θυμάμαι να έχω κάνει και τίποτα αξιόλογο.
θα ήθελα να είχαν διαγραφεί έρωτες και γνωριμίες.

Να μην είχα κάνει ποτέ σεξ και να μην ήξερα πως είναι.

Να μη με είχαν κερατώσει ποτέ.

Να μην είχα πάει ποτέ ταξίδια.

Ας ξυπνούσα στην Βαρκελώνη, ας άνοιγα το παράθυρο κι ας αντίκρυζα μόνο αυτή την μπάλα που χάζευα κάθε πρωί.

Μόνο αυτό. Και θα ήμουν ευτυχισμένη.

Vamonos? Oviedo!

Vamos!  Και ξαφνικά μύρισε η ατμόσφαιρα σίδρα-1, τα πλακόστρωτα ζωντάνεψαν από μηλίτη και πήραν πάλι χρώμα. Το τοπίο κιτρίνιζε από την βροχή και ο καθεδρικός του Σαν Σαλβαντόρ έστρεφε το βλέμμα μελαγχολικά προς τα πάνω. Οι ερασμίτες και οι ερασμίτισσες ξεχύνονταν στους δρόμους για ακόμη ένα ξενύχτι. Το μουσείο μοντέρνας τέχνης είχε κλείσει από νωρίς τις πόρτες του και άφησε τους πίνακες του Ελ Γκρέκο, τους οποίους προσωρινά φιλοξενούσε, να ξεκουραστούν από τα ελάχιστα βλέμματα που τους είχαν επισκεφθεί. Άκουσες την καμπάνα και ξαφνικά γύρισες το βλέμμα. Προσπέρασες και μπήκες στο caja negra-2. Εκεί σε περίμεναν πλακάκια στους τοίχους, σαν κακοφτιαγμένα από Gaudi, δείχνοντάς σου ότι και στο μακρυνό Oviedo των Asturias ζούσε ο μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας. Ηλεκτρονική μουσική γέμιζε τα αυτιά σου. Ξαφνικά, τόσες γλώσσες μπροστά σου, τόσα πρόσωπα που ήξερες πως βλέπεις και δένεσαι τώρα και δε θα ξαναδείς ποτέ. Μπερδεύεσαι! Γυρνάς το πρόσωπο να χαιρετήσεις και να φιλήσεις από τα αριστερά μα εκεί φιλάνε πάντα από τα δεξιά, η πρώτη διαφορά που εντοπίζεις. Γεμάτα ποτήρια παντού, μπύρες Guiness, Desperados σε τιμή που έτριβες τα μάτια σου. Φεύγεις. Μπαίνεις στο δεύτερο μαγαζί. Άδειο. Πας στο επόμενο. Χαιρετιούνται ερασμίτες - ερασμίτισσες. Κανονίζουν το pyjama party. Τελικά περνάς και από ένα ακόμα να ρίξεις μια στροφή. Εκεί οι Ελληνίδες χορεύουν πολύ, οι Ιταλίδες μας θαυμάζουν και μαθαίνουν να χορεύουν όπως εμείς απλά όταν χορεύουν έχουν αρκετή ώρα τα χέρια ψηλά να κουνιούνται αριστερά ή δεξιά. Κάπου βρίσκεις να φας κεμπάμπ. Μαγεύεσαι από την γεύση. Ξέρεις όμως πως την επόμενη μέρα θα φας παέγια-3, σε ένα από τα πιο παραδοσιακά τους μαγαζάκια. Μετά θα δοκιμάσεις φαμπάδας-4 και πίστεψέ με θα σ'αρέσει πολύ. Εκεί δεν κοιμούνται πολύ. Κάνουν για την ακρίβεια την νύχτα μέρα.

Αν γυρίσεις μεσάνυχτα και λίγο πιο μετά πέρνα από το δρομάκι να δεις λίγο Breakfast at Tiffany's-5, να βουτήξεις τις γαλότσες σου στις λιμνούλες της βροχής, να σταθείς δίπλα στο φίλο σου τον Woody Allen-6 και να του κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά. Του έχουν σπάσει τα γυαλάκια αλλά κι έτσι είναι πάλι λατρεμένος. Εάν πάλι γυρνάς το πρωί δοκίμασε πατάτες με παραδοσιακό τυρί να τις κάνει ακόμα πιο τέλειες και μπες σε ένα από τα μικρά αυτά μαγαζάκια που φιλοξενούν τις αγαπημένες μου νεράϊδες. Έτσι μου είπαν πως είναι η μυθολογία τους εκεί, γεμάτη νεράϊδες. Μπορώ να ζήσω για λίγο εκεί;

Αυτή την κουβέντα είπα και μεταφέρθηκα αμέσως σε κάτι δρομάκια περιτριγυρισμένα από γοτθικούς ναούς, ισπανικές κιθάρες, street artists και κάνοντας λίγα βήματα βγήκα στη Las Ramplas. Ξένοι πλανόδιοι ρωτούσαν αν θέλουμε νερό ή κόκα..! Ένα από τα δύο, τι νερό τι κόκα. Ο αέρας ξαφνικά μύριζε χίλιες δυο εικόνες. Βεντάλιες, κούπες Gaudi, πίνακες του Goya, αντιγραφές του Las Meninas απο Picasso, τσορίθος λουκάνικα, αγορά - μπουκερία στην Las Ramplas, χάζεμα από το μπαλκονάκι του ξενοδοχείου και ξύπνημα από φρεσκοψημένα κρουασάν με κρέμα.

1.                               2.

3.                                                                                               4.                                                                 

                              

5.

6.

Το ταξίδι συνεχίζεται :)

Κάθε εικόνα εκεί, κάθε γωνιά κρύβει και μια περιγραφή.

5.861.908 βότσαλα κύλησαν και έκαναν σπλάτς

Μια στιγμή είναι αρκετή για να χαλάσει την εμπιστοσύνη χρόνων σε έναν άνθρωπο. Κρεμόμουν από μια κλωστή κι εσύ συνεχώς την έκαιγες μέχρι να πέσω. Η τρισφύρια ζωή μας δεν αντεχόταν με τίποτα. Σου άρεσε να μου χαλάς την διάθεση αφου πρώτα έπαιρνες ό,τι πιο σημαντικό είχα, την αθωότητά μου, τα παιχνίδια μου, τις μωρουδίστικες κινήσεις που δεν είχα ακόμη αποβάλλει και φρόντισα να το κάνω μαζί σου. Άραγε έκανα σωστά; Τώρα είμαι έρμαιο των εμπειριών που έχουν σκοτεινιάσει κάθε είδους συναίσθημα για άλλη ψυχή. Οι ψυχές πηγαινοέρχονται και σπάνια ξεχωρίζω τις καλές απο τις κακές, τις μαύρες από τις κόκκινες ή τις άσπρες. Δυσδιάκριτες οι προθέσεις τους. Έριχνες πάντα λίγη ψευτιά στην αλήθεια. Ήξερες να το κάνεις καλά. Τελικά και τι δεν ήξερες; Μήπως αυτό που σου έλειπε ήταν η αγάπη, να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι; Κι όμως κάθε μέρα που μιλούσαμε μου έλεγες σ'αγαπώ. Ακόμα κι όταν ήσουν σε βραχονησίδες κι εκεί ήταν τα δύσκολα μου έλεγες σ'αγαπώ τόσες φορές όσες δεν σου έχω πει συνολικά εγώ. Ανατρίχιαζα τόσο πολύ στα αγγίγματα, τα μάτια μου δάκρυζαν σε κάθε πιθανή συνάντηση μέχρι που τελικά έπεσε το βάζο και έσπασε. Ήταν στο χείλος μήνες τώρα, μόνο εγώ το έβλεπα; Η σάρκα σου πια δεν έψαχνε τη δική μου. Δε ξέρω αν έβρισκες χαρά στην αυτοικανοποίηση, δε γνωρίζω ούτε αν έμπαινες στα κρεβάτια άλλων. Το μοναδικό πράγμα που ξέρω είναι ότι είχες μέρες να με δεις και δεν ζητούσες. Κι εγώ έμαθα σ'αυτό. Κρατούσα το βάζο με νύχια και με δόντια. Έβαζα το δάχτυλό μου μέσα στην τρύπα και το άφηνα να στριφογυρνά σε ρυθμούς βιαστικούς. Δοκίμαζα τις αντοχές του όσο εσύ έπαιζες με την δική μου. Η δική μου ήταν μία. Δεν είχε μέση, αρχή και τέλος. Σε ζητούσε απεγνωσμένα κι εσύ την έδιωχνες. Όλα πόσο λίγα; Πόσο λίγα όταν έσπασε το ρημάδι το βάζο; Ήθελες να διαγράψεις ημερολόγια, αναμνήσεις, ραγίσματα και ξαφνικά είχες διαγράψει την μισή σου ζωή γιατί η άλλη μισή ήταν παιδικά βιώματα. Ούρλιαζες στο ουλαλούμ της παράδοξης ζωής σου. Έβλεπες κομμάτια σου να σπάνε. Τσιγάρα να κλέβουν πολύτιμο χρόνο από την ζωή σου. Και μετά κάθε ένας ήταν τόσο μαλάκας. Πως πήγα στον μαλάκα; Είναι σαν τα δωράκια που κρύβονται σε εκπλήξεις σοκολατούχων αυγών. Ανοίγεις και λες : να ένας μαλάκας και μετά αναρωτιέσαι: φάε έναν μαλάκα; Εκεί έρχεται η επιλογή. Μπορείς να τον φας ή να σε φάει.

Έκλεισες την μπαλκονόπορτα. Ο γάντζος που είχες κρεμάσει αναποδογύρισε, σ'άρπαξε από τα μαλλιά, έγδαρε όλες τις ταινίες που είχες συγκεντρώσει κάτω από το κρεβάτι και σχημάτισε μια τρύπα στο παρκέ. Η τρύπα που μου άφησες. Θα κλείσει μόνο όταν διώξεις τον εγωισμό σου. Πλέον δεν είναι θέμα έρωτα, αυτό το σκότωσες. Είναι θέμα του άκρατου εγωισμού σου.

Κι όλο λέω πως θα ξυπνήσω σε μια αιώρα πάνω και θα με φυσάει το αεράκι της Λίνδου με τα σφυρήγματα που κάνει όπως περνάει ανάμεσα από τα μικρά της κάστρα...Κι όλο λέω πως θα είναι πρωί, θα καούν τα πόδια μου από τα βότσαλα, θα στεγνώσουν τα χείλη μου από τα πολλά της συνεύρεσής μας, θα διψάει η επιδερμίδα μου κι από ψηλά θα πέσω στο νερό. Αχ και να μη μ'έβγαζες ποτέ...

*photo from we heart it

Φίλα...τον βάτραχό σου!

Είναι βράδυ. Βράδυ στην παραλιακή. Τα μαγαζιά αν και ακόμα δεν έπιασαν οι ζέστες ασφυκτιούν από τα 15ποντα που συρρέουν προς την είσοδο του πιο κυριλλέ μαγαζιού που θα συναντήσει κανείς προς τα λιμανάκια. Μπροστά σου στρουμφάκια-άντρες που περιμένουν να σε "τοποθετήσουν". Έπειτα ο διαχωρισμός των θέσεων στο μαγαζί. Οικονομική κρίση, σου λένε μετά.

* Η πασαρέλα της τουαλέτας

Ξαφνικά απόρησα που δεν έβλεπα κοντή κοπέλα. Όλες άνω του 1.70   με τακούνι ή χωρίς, look τρελής δεκαετίας που μόνο αυτές είχαν ξεθάψει. Γυναίκες με αυτοπεποίθηση, γυναίκες ανασφαλείς, με υπερβολικά προσεγμένο βάψιμο και ντύσιμο που νόμιζες ότι είχες βγει με τις κοπέλες του cosmopolitan. Άλλες με σωρτσάκι, άλλες με σχεδόν κελεμπία, άλλες με φλόραλ επιλογές και πάντως όλες με κάτι μαρκέ πάνω τους. Προφανώς είχαν όλες αποδράσει από το κάστρο του μπαμπά και έψαχναν τον πλούσιο πρίγκιπά τους στην παραλιακή. Έκαναν λάθος;

* Ποιος είπε ότι σε αυτά τα μαγαζιά δεν οργιάζουν τα λιγούρια;

Ρε, σου λέω αυτοί εδώ είναι χειρότεροι. Γουστάρουν φαίνεται το σνομπ ύφος που κουβαλούν αυτές οι γκόμενες. Τις σκανάρουν πρόχειρα από πάνω ως κάτω να δουν τι φοράνε και προφανώς δε θα πρόσεχαν ούτε την τεράστια ελιά που πρόσεξα εγώ σε μία τύπισσα που φορούσε σωρτσάκι ούτε τα στραβά δόντια ούτε τα δάχτυλα του μουλαριού που χαλούσαν τα Doukas-xatzidoukas της.

* Αν ήμουν άντρας

Ε και έπρεπε κάπου να την πέσω κι εγώ για να πω ότι είχε νόημα το βράδυ μου και τα ενδεχομένως 30-40 ευρώ που χάλασα για να πάω, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα το διασκέδαζα μέχρι τελικής πτώσεως. Αφού όλες γι'αυτό πάνε, για να γνωρίσουν γκόμενο. Αν δεν πας με μεικτή παρέα και πας με άλλες δυο φίλες σου, δεν υπάρχει άλλος λόγος. Αλλιώς πήγαινε να γλεντήσεις και σε ένα ρεμπετάδικο να σου βγει πιο φτηνά.

* Τι γίνεται όταν έχεις σχέση και βγαίνεις σε τέτοια μαγαζιά;

Μπορεί να είμαι πολύ συντηρητική, δεν έχω διαχωρίσει ακόμα την ανώμαλη φύση μου από την φυσιολογική και ενδεχομένως συγανοπαπαδίστικη αλλά ποιος ο λόγος να πηγαίνεις τακτικά σε τέτοια μέρη αν έχεις αγόρι; Το πιο ιδανικό είναι να πάτε μαζί, κάπου να χαζεύετε την θάλασσα ή τον κόσμο και όταν πια θα γεμίζει το μαγαζί να αποδράσετε και να πιείτε ένα ποτό, να, σε κείνο το μπαράκι, κάτω στα βράχια στα λιμανάκια που έχει και Guinness.

* Τι παίζει με τους εκεί άντρες;

Είναι λιγότερο ψωνισμένοι από τις γυναίκες. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις δε γνωρίζω πολλούς άντρες που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν τι μάρκα είναι αυτό και τι μάρκα ακόμα και το κραγιόν της άλλης. Τις περισσότερες φορές κοιτούν την φυσική ομορφιά της γυναίκας ή τον φυσικό τρόπο με τον οποίο έχει πετάξει τα κάλλη της έξω. Τι άντρας από τα ακριβά τι από τα προάστια τα μακρυνά, είναι άντρας. Λίγο θα τον νοιάξει τι φοράς. Εκτός κι αν είσαι κατηγορίας (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε), όπως και να έχει Βού. Τότε με συγχωρείς, ούτε εγώ θα το θελα ούτε ο ίδιος ο θεός. Είναι δε πιο κουλ διότι εκτός του ότι έχουν το χαλαρό στυλάκι, φοράω βερμούδα στο island αλλά δεν παίζει πόρτα γιατί με ξέρουν και είμαι φραγκάτος, λίγο τους νοιάζει τι θα δουν οι άλλες. Και πολύ μ'αρέσει έχω να σου πω αυτό το στυλ. Χαλαρά. Το καλοκαίρι είναι για λίγα και καλά (ρούχα), havayanas και κοκτέιλ.

Διάλεξε και φίλα όποιον βάτραχο θες, αν είσαι ελεύθερη, να δούμε σε τι θα μεταμορφωθεί την επόμενη μέρα και μην ξεχάσεις να μας πεις και εμάς.

Σήμερα,

θέλω να κάνω τα νύχια μου έτσι ακριβώς.

πειράζει;

People

Μερικά άτομα είναι τόσο καθαρά σαν το γαλάζιο που αντικρύζεις τις ηλιόλουστες μέρες του Μαϊου στον ουρανό και ακριβώς από κάτω στη θάλασσα. Η αντανάκλαση είναι μοναδική. Η εικόνα ειλικρινής όπως μερικά άτομα που δε θες να χάσεις ποτέ από δίπλα σου. Υπάρχουν ως αυτόνομες προσωπικότητες. Έχουν κι αυτά προβλήματα, κατάθλιψη ίσως κι ανησυχίες. Όμως ο φίλος μου  ο Π. έχει και κάτι παραπάνω. Ξέρει να ακούει και να απαντάει ως φίλος αληθινός. Ξέρει να είναι πάντα τόσο καθαρός, αν ήταν τόσο καθαρά και τα πνευμόνια του, θα ζούσε χίλια χρόνια.

Η φωτογραφία από την σημερινή μας βόλτα.

                                                                                                                                                       

Για την Κ.         Τα ξαφνικά μας είναι πάντα τα πιο όμορφα γεγονότα που μπορώ να θυμηθώ. Ο καφές που σπάει τη μύτη μας στη σχολή και χωρίς αυτόν δεν μπάινουμε για μάθημα, τα τραβήγματά μου για να μην αργήσουμε στο μάθημα και το πρήξιμο που σου κάνω για να μη χάσουμε ούτε ένα λεπτό ενώ μετά μπορεί να σου ζητήσω να βγούμε εντελώς από το αμφιθέατρο επειδή μου την βαράει, τα ξαφνικά επισκεπτήρια σπίτι σου με κλάματα στο πρόσωπο, τα ξαφνικά σινεμά και οι μπύρες στην Μαρίνα Ζ., οι όμορφες παρεξηγήσεις που πάντα λύνονται και πολλά άλλα - μεταξύ μας απορώ πως με ανέχεσαι-!                       

Η Φιλοσοφική μας

Κι άλλα τόσα άτομα, όχι πολλά που θα θελα να γράψω. Αλλά αυτές οι εικόνες μου ήρθαν στο μυαλό, γι'αυτό τα επέλεξα. Μακάρι στη ζωή μου να έχω πάντα άτομα που να μπορώ να συναντώ τέτοιες σκέψεις.

Αφαίρεση των τεσσάρων - 4

Καμιά φορά, όπως τώρα, μας χτυπάει κάτι σαν ρεύμα


Κάτι μας θυμίζει τον παλιό μας εαυτό


Και κάτι άλλο μας λέει να μην δείχνουμε στον άλλο αυτό που κάποιοι άλλοι μας έκαναν αλλά αυτό που είμαστε κατά βάθος.


Τί γίνεται όμως αν πρέπει να πιάσουμε πολύ βάθος;


Τί γίνεται αν έχουμε ξεχάσει να "φερόμαστε";

Try to catch it, before you lose it...
Κι όμως βαρέθηκα να είμαι σωστή, βαρέθηκα να "πρέπει", και ποιος σου είπε πως ξέρω να ξεχωρίζω τον μαλάκα από τον μη-μαλάκα; Τίποτα δε ξέρω.
Αυτό που ξέρω, είναι πως...αν βρεθείς μια μέρα στον ηλεκτρικό, ακούμπησε το κεφάλι σου στην άκρη του τζαμιού του παραθύρου. Άσε το βλέμμα σου για 30 δευτερόλεπτα στις ράγες. Μετά κοίταξε προς τα πάνω. Τότε θα καταλάβεις πόσο στάσιμα μένουν κάποια πράγματα στη ζωή και πόσο γρήγορα πέρασαν κάποια άλλα... Τότε θα δεις πως ό,τι πέρασε δε γυρίζει πίσω. Θα κάνεις αφαίρεση και μετά θα συνειδητοποιήσεις πως ζεις το τώρα. Αν δε το ζήσεις όμως και προσπαθείς με κάθε τρόπο να το καταστρέφεις, πως να το μάθεις; Πώς να το γνωρίσεις;

Καλοί μου άνθρωποι, στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί.

                                                   Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει.
 Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δε ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες κι αγάλματα. Και πεθαίνουμε. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, ας πεθάνει γρήγορα.
Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...   

Follow me...

Follow me down to the valley below You know
Moonlight is bleeding from out of your soul...

Come to us, Lazarus
It's time for you to go

Όσο για τα παιχνιδάκια μου...

... τα "ουάου" ή τα "κλάνεις" και τα λοιπα υπάρχουν για να τα πατάτε, αν φυσικά θέλετε, δε σας πιέζω αλλά εφόσον το διαβάζετε που το διαβάζετε, θα χαλάσετε έναν κλικ παραπάνω γιατί μπορεί να γράφω και μαλακίες.

Μια αφιέρωση για το όμορφο δώρο που έλαβα χθες. Είχα καιρό να λάβω δώρο (της αρεσκείας μου) και επειδή είμαι των δώρων (όχι απαραίτητα ως υλικών αγαθών) αλλά για να σου πω και την αλήθεια μου μετράνε κι αυτά όσο ακόμα είμαι μωρό (εεε χαλάρωσε, όχι μωρό, ψιτ μωρό τρελό τι λέει καλά; αλλά μωρό σε σκέψη) Ένα δώρο γι αυτήν κι ένα δώρο για μένα και τον καφέ που φτιάχνω κάθε μέρα στην καφετιέρα που τοοοόσο καιρό λιβάνιζα την μάνα μου να κατεβάσει αλλά φοβόταν μην καταντήσω ακόμη πιο νευρική. Τελικά την πάτησε. Την κατέβασε και ηρέμησα.

1. Γι' αυτήν ακριβώς την κοπέλα και την όμορφη μουσική του μπαμπά της

2. Το όμορφο νεραϊδοδώρο μου!

γιατί καλό είναι να ομορφαίνουμε τον χώρο μας και με φωτογραφίες απλές μεν με νόημα για εμάς τους ίδιους δε.

Χτύπημα

Πόσο θα ήθελα να υπάρχει ένα τέτοιο κουμπί; Να το πατάω όταν κάθε μου σκέψη,  περιστρεφόμενη γύρω από οποιαδήποτε από αυτές τις λέξεις, χτυπάει κόκκινο. Να πηγαίνω κόντρα στα συναισθήματα που έρχονται σαν βροχή να με κάνουν μούσκεμα. Να φοράω αδιάβροχο. Αδιάβροχη μάσκαρα όταν κλαίω, αδιάβροχο όταν περνάω την διασταύρωση και βρέχει και τα αμάξια με κάνουν μούσκεμα κι εγώ τους λέω "άντε γαμηθείτε, πηγαίνετε πιο σιγά''.
Μόλις μου χτύπησαν άλλου κουμπί, αυτό της μνήμης. Βέβαια όχι τυχαία. Είχα εκπέμψει κάποια sos προηγουμένως. Τα sos  τα δικά μου δεν τα ακούει κανείς. Μόνο αυτοί που ξέρουν να διαβάζουν τις σιωπές των ανθρώπων και είναι ελάχιστοι. Εσείς ακούτε ποτέ τις σιωπές των άλλων;
Η σιωπή. Η έλλειψη αξιοπρέπειας χρόνια τώρα και η ένδειξη ανωτερότητας σε άτομα που δεν το άξιζαν, νομίζεις είναι κάτι για το οποίο χαίρομαι; Είμαι πόρνη του ελέους. Για έναν-δυο ή και για παραπάνω. Γιατί πάντα για κάθε άνθρωπο θα είμαστε κάτι διαφορετικό. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε που να παραμένουμε. Εκεί που είμαστε σκουπίδια; Εκεί που είμαστε νεράϊδες; Σώπα και βρήκα και πάλι πως βάζουμε διαλυτικά.
Δε χρειάζεται συμβουλές. Θα σου πω εγώ τι χρειάζεται. Να σε έχουν μεγαλώσει οι καλοί σου οι γονείς με λίγη αξιοπρέπεια και να έχεις λάβει τον σεβασμό από ανθρώπους που σεβόσουν κι εσύ ο ίδιος. Όταν δεν έχει ίχνος από αυτή, τότε τι ψάχνεις;
Δίνεις, δίνεις, δίνεις, δίνεις και ξαναδίνεις γιατί έκανες το αναθεματισμένο λάθος να επιστρέψεις. Έχεις καταλάβει πως όποτε ερωτεύεσαι τα κάνεις σκατά; Έχεις παρατηρήσει ότι ερωτευόμαστε πάντοτε τους ίδιους ανθρώπους. Κι ότι ακόμα κι όταν μας περνάει είμαστε ερωτευμένοι με το μίσος τους. Λατρεύουμε να τους μισούμε. Κι εγώ θέλω να εξαφανίσω ακόμα κι αυτό. Το να λατρεύω να σε μισώ. Το να λατρεύω να βρίσκω τόσα λάθη πάνω σου. Γιατί από μόνος σου είσαι ένα λάθος.
Ερωτευόμαστε πάντα αυτούς που δε μας θέλουν; Όχι, αγαπητή Βαμβουνάκη, εσύ ωραία τα λες στον παλιάτσο με την ψυχούλα του, την άνιμά του, αλλά δεν την πάτησα σ'αυτό. Είναι το κομματάκι της εμπειρίας που λείπει από την εξωφρενική μου βιβλιοθήκη. Ερωτευόμαστε καμιά φορά  κι αυτούς που μας θέλουν ή τελοσπάντων αλληλογουσταρόμαστε. Στο χάλασα πάλι. Ξέρω δεν μπορώ να είμαι πάντα κυρία στο γράψιμο. Άμα θες καλή έκθεση μπορώ.
Δε θέλω αυτό τώρα. Θέλω να μην ξέρω, να μην θυμάμαι την έλλειψη της αξιοπρέπειάς μου που με τρυπά σαν ένεση κάθε φορά που γνωρίζω έναν άνθρωπο. Είμαι σαν κούκλα σπασμένη σε κουκλοθέατρο που πολύ φοβάται πως ο θεατής ξέρει ότι θα σπάσει. Και αν ξέρει από την αρχή το τέλος πως θα ζει για να ζήσει το μετά και πως θα επέλθει κάθαρση... Απολαύστε με.
Και Αύριο όλα θα είναι πάλι μια χαρά. Γιατί; Έχεις πατήσει το μαγικό κουμπί. Εκεί ήθελα να καταλήξω, στο ότι το βρήκα.

Need for love

Με κράτησες ποτέ έτσι;
                    -
Φόρεσες το αγαπημένο σου πουκάμισο για να πάμε βόλτα στην εξοχή;
                    -
Και ξέρεις πόσο μου αρέσουν τα πουκάμισα...
                    -
Μπήκε ο Μάης κι ακόμα βρίσκομαι στον Οκτώβρη

                    -

Θα ήθελες να αλλάξουμε για λίγο το χρώμα των ημερών μας;

                    -

Κι αν δεν το αλλάξουμε, θα ήθελες να μοιραστούμε μια βόλτα στην εξοχή;

Κι ας μην έχω τον πολυπόθητο σκύλο, δεν θα είμαι και τόσο μόνη!