Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Μάζεμα.

    Δεν είχα καμία μα καμία όρεξη να διαβάσω, δεν είχα δύναμη να πάω μέσα να βράσω γάλα ειδικά τον τελευταίο καιρό που είχα κάνει μια κοιλιά σαν του μπεκρή. Δεν είχα επίσης διάθεση να βγω. Δεν έχει και πολύ νόημα να βγαίνεις όταν αυτά που αγαπάς δεν πρόκειται ποτέ να τα ευχαριστηθείς στην έξοδό σου. Μου έλειπε το να πάω σε ένα ωραίο θέατρο με την D. Συνειδητοποιούσα πως ερχόταν η άνοιξη και σύντομα το καλοκαίρι και με έπιανε μια αγωνία άλλο πράγμα.
    Μια φίλη μου εξακολουθούσε εν τω μεταξύ να ψαχουλεύει το προφίλ του πρώην-γκόμενου-που το κάνανε-και τέλος στο φέισμπουκ αλλά άκρη δεν έβγαζε. Είχε φτάσει σε καλό επίπεδο μπορώ να πω. Ήταν κοντά στην πηγή του να μάθει γιατί την παράτησε. Αλλά οι πούστηδες, ξέρουν και τα κρύβουν όλα πολύ καλά... Όχι μόνο αυτοί. Όλοι μας.
    Μου λέει το χάλιμπουτ λοιπόν γιατί δε γράφω όλα αυτά τα αστεία που της λέω από κοντά στο blog μου. Θα ρθει κι αυτή η περίοδος πιστεύω. Ίσως δεν το κάνω επειδή εδώ θέλω να βγάλω τα εσώψυχά μου. Γιατί κανείς δεν με ξέρει αλλά καθένας μπορεί να με καταλάβει. Γιατί έχω την ανάγκη να γράφω όταν είμαι ντάουν όπως τώρα. Εγωιστικό. Ναι, δε λέω γιατί να μην γελάνε και οι υπόλοιποι; Δε φταίνε τα εσώψυχά μου, φταίει η αστάθειά μου ακόμη και σ' αυτά.  Θέλω να πατήσω και να μην κρέμομαι.
   Τις προάλλες μπήκε ένα ζευγαράκι στον ηλεκτρικό. Και οι δυο τους είχαν πρόβλημα ακοής, φορούσαν κάτι σαν ακουστικό. Φαίνονταν τόσο αγαπημένοι και ερωτευμένοι. Μια γριά τους κοιτούσε περίεργα γιατί φιλιούνταν κι όταν τους έκανε παρατήρηση, αν είναι δυνατόν λέω εγώ αλλά ποιος μ' ακούει, δεν άκουγαν καλά και εκείνη δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Ήθελα να φωτογραφίσω την στιγμή τους. Ήθελα να κλέψω λίγη από την ευτυχία τους κι αυτοί ας έπαιρναν ό,τι ήθελαν από εμένα. Συχνά στον ηλεκτρικό έχει ζευγαράκια. Και ξέρεις τι μελαγχολικό είναι να είσαι μόνη σου και οι άλλοι να περπατάνε χεράκι-χεράκι; Η επιλογή δεν είναι πάντα δική σου. Δηλαδή, ok, σε κάποιον θα αρέσεις ή θα σ' αρέσει αλλά πια δε ξέρεις τι σημαίνει σχέση. Βγαίνεις σε μια παρέα και η μία κράζει την φίλη της επειδή παίρνει τηλέφωνο το αγόρι της να το ενημερώνει που πηγαίνει ενώ παράλληλα χωρίζουν σε υποκατηγορίες τα "κέρατα". Το κέρατο, δεν χωρίζεται, δεν δικαιολογείται, δεν εξαιρείται. Είναι κι αυτό μια μορφή προδοσίας. Παράλληλα, υπάρχουν σχέσεις και σ-χέσεις. Εξαρτάται σε ποια θέλεις να ανήκεις. Σίγουρα όχι στη δεύτερη κατηγορία. Επιδίωξες ποτέ να ανήκεις στην πρώτη; Ποτέ. Γιατί η απογοήτευση από μια αποτυχημένη ή ισοπεδωτική σχέση δε φεύγει τόσο εύκολα. Έπειτα θυμάσαι κάποιον που απλά το κάνατε και ήθελες και σχέση τρομάρα σου και τι κάνεις; Χαμογελάς. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

4 σχόλια:

La Romantique είπε...

Τα γράφεις πολύ ωραία... :)

Amelie είπε...

Σ ευχαριστώ πολύ και που τα διαβάζεις και που σ'αρέσουν la romantique :)

Liodaraki είπε...

Πολύ γνώριμο το συναίσθημα που περιγράφεις. Ή μάλλον καλύτερα...η φάση που περιγράφεις! :)

Amelie είπε...

Μικρές σκέψεις δημιουργούν έντονα συναισθήματα που τελικά όλοι μας έχουμε νιώσει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.