Είναι τόσο δύσκολο τελικά να ανήκουμε μόνο σε έναν άνθρωπο; Είναι τόσο βαρετό να είμαστε συνέχεια με το ίδιο άτομο, να χαιρόμαστε μαζί του, να λυπόμαστε μαζί του, να γελάμε δυνατά στα αστεία που θα κάνουμε, να χαΪδεύουμε ο ένας την πλάτη του άλλου, να κοροιδεύουμε τα ίδια άτομα και τις ίδιες καταστάσεις, να κάνουμε έρωτα μόνο μεταξύ μας, να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε μέρα;
Συνειδητοποίησες ποτέ πόσο μόνος είσαι σ' αυτή την ζωή παρόλο που έχεις γύρω σου τόσους φίλους; Ένιωσες ποτέ ότι δε μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν από αυτούς; Αγκάλιασες ποτέ με τόση δύναμη το μαξιλάρι νιώθοντας ότι θα βάλεις τα κλάματα από μοναξιά; Μήπως αυτό είναι που σου λείπει; Η μοναξιά... Ήθελες να ανήκεις αλλά όταν βρήκες τα σκούρα γινόσουν αν-οικεία, χώριζες το δικό σου και το δικό μου και αυτό ήταν που σου έτρωγε τη ζωή. Τρωγόσουν με τα ίδια σου τα ρούχα. Προλάβαινες να πας στη Γλυφάδα για ποτό με τις φίλες σου αλλά δεν προλάβαινες να τον δεις. Επειδή φοβόσουν. Επειδή ήθελες να ρουφήξεις λίγη μοναξιά. Μετά η συντροφιά θα σου φαινόταν "θείο δώρο".
Η γιαγιά σηκώνεται να κατουρήσει. Σε λιγάκι θα έρθει να δει αν κοιμάμαι. Θα χαμηλώσω την οθόνη του λάπτοπ για να μη δει φως. Εκείνη ωστόσο θα καταλάβει ότι δεν κοιμάμαι και την επόμενη μέρα θα με ρωτάει πόσο κοιμήθηκα και θα μου υπενθυμίζει πως όποιος δεν κοιμάται, γερνάει πρόωρα. Βρήκα ένα κόλπο, βάζω ανάμεσα ένα μαξιλάρι μικρό και το λάπτοπ δε φωτίζει τόσο πολύ. Από πάνω ρίχνω κι άλλο ένα. Μέχρι να φύγει.
Όμως κι εκείνη δε θέλει να φύγει. Ούτε να κατασκοπεύσει θέλει. Θέλει συντροφιά :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου