Μόλις πριν κάποιες ώρες γύρισα από ένα ταξίδι - αστραπή στα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία της Ιταλίας. Οι εντυπώσεις πολλές και ανάμεικτες, ακόμα δεν έχουν προλάβει να μπουν σε σειρά. Κοιτάζω λοιπόν τις φωτογραφίες, για συνέχεια, αγαπημένης μου φίλης που βρίσκεται αυτόν τον καιρό στο Oviedo- πόσο μου έχει λέιψει η συντροφιά της και οι επιλογές μας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν χωράει εδώ - και σκέφτομαι πόσοι τόποι υπάρχουν και πόσα πράγματα που δε θα προλάβω ποτέ να δω. Νιώθω τον χρόνο να φεύγει και μαζί του να χάνεται κάθε φορά κι ένα ταξίδι, μέχρι το τελευταίο ταξίδι κάθε ανθρώπου, αυτό του θανάτου φυσικά.
Όταν ταξιδεύεις δεν έχεις αίσθηση του χρόνου. Όταν αρχίζει το ταξίδι σκέφτεσαι και έχεις αγωνία γι αυτά που πρόκειται να ζήσεις ή να δεις. Όταν πάλι γυρνάς, στο μυαλό σου γυρνάει η σκέψη ότι "τι; Τώρα γύρισα, δεν έχει άλλο;". Νομίζεις πως άνοιξες ένα βιβλίο με όμορφες εικόνες και πως το έκλεισες απότομα πριν προλάβεις να τις βουτήξεις και να το χαρείς. Έτσι είναι τα ταξίδια - αστραπές, ίσως κι όλα τα ταξίδια να είναι έτσι. Κλείνω τον φάκελο της Μ. και ανοίγω τον δικό μου. Η Μ. έχει ξεπεράσει κάθε όριο, έχει γυρίσει όσα δεν προλαβαίνει να γυρίσει κανείς σε διάστημα πολλών χρόνων. Μακάρι αγαπημένη Μ. να κρατάς ημερολόγιο κι όταν επιστρέψεις να με αφήσεις να το διαβάσω. Χαίρομαι με την χαρά σου και τα ταξίδια σου, είναι σαν να τα κάνω κι εγώ μαζί σου. Ας ανοίξω όμως το δικό μου βιβλιαράκι που λέγεται Ιταλία. Οι μαγικές σελίδες περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Βενετία. Είναι σα να ανοίγεις ένα παραμύθι και να ζωντανεύουν μέσα από αυτό εικόνες, πρόσωπα και κτίρια. Θέλω να έχω μια βδομάδα δική μου στην Βενετία. Θέλω μια μέρα να πάρω το αεροπλάνο και να πάω από εκεί που η ζωή μου θα είναι μια ρουτίνα θέλω να γεμίσει από χαρούμενες πολύχρωμες μάσκες και μουσική από τα νερά και τις γόνδολες της Βενετίας.
Το αστείο: Εντάξει, όχι και τόσο αστείο. Απλά, να μωρέ, όταν άκουσα ότι η Βενετία εκτιμάται ότι σε 200 χρόνια θα έχει βυθιστεί, είπα από μέσα μου "καλά που πρόλαβα και ήρθα", χωρίς να σκεφτώ ότι έτσι κι αλλιώς σε 200 χρόνια δε θα ζω. Φαντάσου όμως πόση εντύπωση μου είχε κάνει και πόσο θα απογοητευόμουν αν όλα αυτά βυθίζονταν και χάνονται μια για πάντα. Λογικά, θα τα σώσουν έτσι δεν είναι; Δεν γίνεται να χαθεί ο Άγιος Μάρκος ούτε και το παλάτι τον δόγηδων! Αρνούμαι να πιστέψω ότι η ονειρούπολη θα βυθιστεί. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις. Υπήρχαν όμως κι άλλες πιο θετικές. Κι αυτές μου υπενθύμιζαν πως πρέπει να είμαι χαρούμενη που έχω αυτές τις εικόνες. Στο μυαλό μου και με την βοήθεια της τεχνολογίας και στον υπολογιστή μου.
Η πρώτη και τόσο αληθινή εικόνα που αντίκρυσα καθώς έφτανα.
Η γέφυρα των στεναγμών, κάτι σα διαφήμιση Blue Star ή νέας δημοκρατίας.
Σε αυτό το σημείο εκτός του ότι γέλασα σκέφτηκα πόσο μάγκες είναι οι Ιταλοί γιατί ακριβώς από πάνω έλεγε made in Italy αλλά και πόσο υπό- θα αισθάνθηκαν οι Κινέζοι που περνούσαν από εκεί και το είδαν..!
Να και μια αφίσα που μου άρεσε σε αντίθεση με τις δικές μας "πανσπουδαστικές" αφίσες.
Μουσική, μουσική του δρόμου :)
Τα lego της Πομπηίας!
Dude, dude, dude έτσι με λέει ο κολλητός μου κι εγώ αυτόν ε και όταν το είδα είχε πολύ πλάκα :)
Όταν ταξιδεύεις δεν έχεις αίσθηση του χρόνου. Όταν αρχίζει το ταξίδι σκέφτεσαι και έχεις αγωνία γι αυτά που πρόκειται να ζήσεις ή να δεις. Όταν πάλι γυρνάς, στο μυαλό σου γυρνάει η σκέψη ότι "τι; Τώρα γύρισα, δεν έχει άλλο;". Νομίζεις πως άνοιξες ένα βιβλίο με όμορφες εικόνες και πως το έκλεισες απότομα πριν προλάβεις να τις βουτήξεις και να το χαρείς. Έτσι είναι τα ταξίδια - αστραπές, ίσως κι όλα τα ταξίδια να είναι έτσι. Κλείνω τον φάκελο της Μ. και ανοίγω τον δικό μου. Η Μ. έχει ξεπεράσει κάθε όριο, έχει γυρίσει όσα δεν προλαβαίνει να γυρίσει κανείς σε διάστημα πολλών χρόνων. Μακάρι αγαπημένη Μ. να κρατάς ημερολόγιο κι όταν επιστρέψεις να με αφήσεις να το διαβάσω. Χαίρομαι με την χαρά σου και τα ταξίδια σου, είναι σαν να τα κάνω κι εγώ μαζί σου. Ας ανοίξω όμως το δικό μου βιβλιαράκι που λέγεται Ιταλία. Οι μαγικές σελίδες περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Βενετία. Είναι σα να ανοίγεις ένα παραμύθι και να ζωντανεύουν μέσα από αυτό εικόνες, πρόσωπα και κτίρια. Θέλω να έχω μια βδομάδα δική μου στην Βενετία. Θέλω μια μέρα να πάρω το αεροπλάνο και να πάω από εκεί που η ζωή μου θα είναι μια ρουτίνα θέλω να γεμίσει από χαρούμενες πολύχρωμες μάσκες και μουσική από τα νερά και τις γόνδολες της Βενετίας.
Το αστείο: Εντάξει, όχι και τόσο αστείο. Απλά, να μωρέ, όταν άκουσα ότι η Βενετία εκτιμάται ότι σε 200 χρόνια θα έχει βυθιστεί, είπα από μέσα μου "καλά που πρόλαβα και ήρθα", χωρίς να σκεφτώ ότι έτσι κι αλλιώς σε 200 χρόνια δε θα ζω. Φαντάσου όμως πόση εντύπωση μου είχε κάνει και πόσο θα απογοητευόμουν αν όλα αυτά βυθίζονταν και χάνονται μια για πάντα. Λογικά, θα τα σώσουν έτσι δεν είναι; Δεν γίνεται να χαθεί ο Άγιος Μάρκος ούτε και το παλάτι τον δόγηδων! Αρνούμαι να πιστέψω ότι η ονειρούπολη θα βυθιστεί. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις. Υπήρχαν όμως κι άλλες πιο θετικές. Κι αυτές μου υπενθύμιζαν πως πρέπει να είμαι χαρούμενη που έχω αυτές τις εικόνες. Στο μυαλό μου και με την βοήθεια της τεχνολογίας και στον υπολογιστή μου.
Το ταξίδι μου είχε τελειώσει και ήδη σκεφτόμουν το επόμενό μου, στην Ισπανία. Ανυπομονούσα και ένιωθα τόσο πλήρης που θα πήγαινα δύο ταξίδια στο εξωτερικό μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Σύντομα, αν με έπαιρνε οικονομικά, θα οργάνωνα και το επόμενο. Θέλω να ξεκινήσω από τα βασικά για να φτάσω στα Ταξίδια. Τα ταξίδια με κεφαλαία, είναι αυτά τα οποία θα είναι πέραν του συνηθισμένου. Θέλω να έχω μια βαλίτσα και να ταξιδεύω συνεχώς. Γίνεται; Και το λέω εγώ που είμαι περίεργη και σχολαστική όταν ετοιμάζομαι για ταξίδι. Πόσο άπειρη ήμουν πριν κάνω ταξίδια; Πόσο λίγες εμπειρίες είχα; Αυτός ο οποίος κάνει ταξίδια, ξέρει τελικά να μοιράζεται, διευρύνει τους ορίζοντές του για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, μαθαίνει να ρίχνει τον εγωισμό του και να κάνει υποχωρήσεις. Αυτός που ταξιδεύει, έχει όταν επιστρέψει κάτι να πει. Ξέρει να εκτιμά το ωραίο και να αρνείται το άσχημο.
Στην Πομπηία. Πήγα κι εκεί. Είχα δει παλιά ένα θεατρικό έργο "Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας" - καμία σχέση με την ιστορία της χαμένης πόλης- είχα πετύχει αφιερώματα, είχα ακούσει ότι υπάρχουν βιβλία. Όμως ποτέ δεν είχα φανταστεί αυτό που είχε συμβεί. Γνώριζα πασαλείμματα, αυτά που γνωρίζουν και τώρα οι περισσότεροι αλλά νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Δεν περίμενα να δω κάτι τόσο αληθινό, δεν περίμενα να δω αυτό που κατάφεραν να κάνουν, να ρίξουν γύψο στις τρύπες ώστε να φτάσει στα σώματα που είχαν καλυφθεί από λάβα και να φανούν ξανά οι μορφές τους, σαν αγάλματα.
Οι Ιταλοί είχαν χιούμορ. Ήταν άνθρωποι φιλόξενοι και ανοιχτοί ειδικά όσο προχωρούσες προς τα Νότια. Δεν είχα χρόνο όπως στο Παρίσι να παρατηρήσω τις λεπτομέρεις που θα ήθελα. Με ενδιαφέρει πολύ το σινεμά σε μια πόλη, τα μαγαζιά της, τα σοκάκια της, οι αφίσες της, η μουσική του δρόμου της, οι φτωχοί της πόλης που επισκέπτομαι, τα μικρά μουσεία που κρύβουν μικρούς θησαυρούς. Με το γκρουπ όμως βλέπεις τα μεγάλα. Πρόλαβα όμως και είδα ελάχιστα εώς καθόλου μικρά. Με αυτά θα κλείσω. Γιατί ανυπομονώ να κοιμηθώ και να ονειρευτώ λιγάκι από Βενετία, λιγάκι κι από Ρώμη για να μην ξεχάσω πόσο όμορφα όνειρα μπορεί να κάνει κανείς... Buonna notte :)
1 σχόλιο:
Ωραίο ταξίδι, παίρνεις τζούρες ομορφιάς και διαφορετικότητας!
Δημοσίευση σχολίου