Κλάξον

Το καρναβάλι των Εξαρχείων κινείται και δρα με δικά του μέτρα και σταθμά. Ή μάλλον δεν έχει μέτρα και σταθμά, απλά επειδή το σκέφτηκα έπρεπε και να το γράψω. Πως θα ήταν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αν έγραφαν και έλεγαν αυτά που σκέφτονταν χωρίς να τα σκέφτονται δεύτερη φορά για να τα γράψουν; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ; Εγώ εδώ αυτό κάνω. Σκέφτομαι άρα γράφω, όπως έλεγε κι ο παλιός μου τίτλος.
Το "καρναβάλι" λοιπόν εδώ δεν έχει μήνα Φεβρουάριο ή Μάρτιο. Είναι πάντα μια γιορτή, εδώ. Και λίγο πιο κει ίσως. Αλλά πιο κει πας στα χωράφια της ελίτ, των εκ των άνω διακείμενων και δρώντων ενάντια στη μάζα. Στη μάζα; Όλοι αποτελούμε μάζα. Όλοι κάποια στιγμή θα αποτελέσουμε μάζα. Και αυτή η λέξη, η μάζα, θα είναι το μαζί. Εδώ, λοιπόν, είμαστε όλοι μαζί. Μάγισσες μεθυσμένες, αποκομμένες απο τον κυριλλέ κόσμο και τα αφεντικά. Μάγισσες που δε ξέρουν με ποιον κοιμούνται κάθε βράδυ, μάγισσες που δέχονται εναγκαλισμούς από θαμώνες κάθε είδους, που τους κερνούν το ποτό και εκείνες προσφέρουν απόλαυση. Κι αν ήξερες τι κουβαλάνε όταν εσύ γελάς. Αν ήξερες σε τι μικρά θηλάκια κρύβουν σφραγισμένα τα άγχη τους. Αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις γιατί το καπέλο τους φοριέται μόνο στο καρναβάλι.
Και μετά, χορεύεις, κινείς τα χέρια σου ρυθμικά σα να σε τράβηξε μαγνήτης από την μουσική που είχες καιρό να ακούσεις και να ευχαριστηθείς. Και με καλή παρέα, όχι πολύ ποτό αλλά πολύ τύχη γιατί βρήκες αμέσως να παρκάρεις. Είναι όμορφος ο κόσμος τις μέρες αυτές. Είναι όμορφοι οι δρόμοι που σε βγάζουν σε όμορφα στέκια, αναμνήσεις φέρνοντας στο μυαλό από τους ένα βήμα μπροστά ενδεχομένως και από πρόσωπα που αγάπησες και πια έχουν χαθεί. Κανείς δε ξέρει που άραγε βρίσκονται. Κι ήρθαν άλλα με μυρωδιά cajoline να χαιδέψουν την ανάσα σου, να ψιθυρίσουν τον έρωτά τους, να λατρέψουν το άρωμά σου, να χαθούν στο βλέμμα σου, να μεθύσουν με την ομορφιά σου κι εσύ... στέκεσαι εκεί θαυμάζοντας με νοσταλγία την ομορφιά τη δική τους. Της ψυχής τους την απεραντοσύνη. Να σε εκπλήξουν γιατί κουράστηκες να ζεις συμβατικά. Κι όταν κάτι όμορφο θα γεννηθεί, κάτι άσχημο να πεθάνει. Να ξεριζωθεί από την κακή σου σκέψη. Να σε αφήσει να ζήσεις. Γιατί έτσι ζεις; Ζεις χωρίς την συνήθεια του έρωτα; Έτσι λέγεται ένα βιβλίο; Αναρωτιέμαι.
Κι όσο ακούς "τον χρόνο σου μετράς για το πτυχίο" άλλο τόσο θες να τα βροντήξεις όλα κάτω και να αρνηθείς την νέα ζωή που θα ανοιχτεί μπροστά σου. Γιατί δε θα είναι ίδια, θα είναι σκληρή, αμείλικτη και θα σου κατατρώει καθετί φοιτητικό που αμέλησες να ζήσεις. Και θες να ζήσεις, πίστεψέ με. Θες τόσο πολύ να είσαι νέα. Θες τόσο πολύ να μείνεις για πάντα εσύ η νέα και να αρπάξεις την νεότητα του νεαρού του Ρίτσου, να παίξεις στο πιάνο τη δική σου σονάτα και να την πλέξεις όπως θες. Κι ας υπάρχει πάντα κάτι πιο νέο, θες στην ψυχή να νιώθεις νέα. Θες να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Και ειδικά το τελευταίο, πιστέψτε με, είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να το βρεις σήμερα.