Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ολοκλήρωση σπουδών, φιλίες, εμπειρίες

 Αποφάσισα πλέον να μην είμαι ή να μην το παίζω τόσο κουλτουριάρα. Δε μου έχει ρίξει ακόμη κανείς μαρούλια αλλά ποτέ δε ξέρεις. Γι'αυτό και ο τίτλος δεν έχει τίποτα το "ψαγμένο".
 Η μέρα σήμερα ξεκίνησε κάπως ομαλά σε σχέση με τις προηγούμενες. Πήγα για πρώτη φορά ως απόφοιτη σε ορκωμοσία φίλης μου και ένιωσα ένα καμάρι και μια ανεξήγητη χαρά. Χαιρόμουν πιο πολύ κι απ'όταν ορκιζόμουν εγώ. Όταν ορκιζόμουν εγώ, έλεγα από μέσα μου "ωχ πάει κι αυτό" από αύριο θα λέγομαι Άνεργη και αντί φοιτητικής θα κουβαλώ μαζί μου κάρτα ανεργίας. Η φίλη μου που ορκιζόταν δεν ήταν βέβαια καν τυχαία. Με την Μ. είμαστε δεμένες από όταν γνωριστήκαμε, έχοντας μια χημεία από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μοιραστήκαμε πολλά προσωπικά θέματα, δακρύσαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε και εμπειρίες, εξόυδους και το κυριότερο ταξιδέψαμε κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της επαφής σου με έναν άνθρωπο. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα συναντήσεις και θα μοιραστούν μαζί σου κοινές εμπειρίες. Συνήθως όλοι κοιτούν την βόλεψή τους και αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δε σε αγαπούν ή δε σε εκτιμούν αλλά καμιά φορά δεν έχουν τόσο αντοχή μέσα τους και τόση καρδιά να μοιραστούν. Η έννοια αυτή λοιπόν είχε μεγάλη σημασία για μένα και μ'έκανε να εκτιμήσω την Μ. απεριόριστα. Και να ξέρετε (ψψψ φιλόσοφος εγώ) ότι παρεξηγήσεις υπάρχουν παντού αλλιώς η σχέσεις δεν είναι υγιείς, έτσι και σε μας υπήρξαν ίσως. Το ταξίδι στο Οβιέδο και στη Βαρκελώνη ωστόσο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου και θα με συντροφεύει πάντα και παντού, ακόμη και στις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.
 Κάθε δρομάκι με κίτρινο-μπεζ φόντο και παλιά κτίρια με γραφικά μπαλκόνια θα οδηγεί τη σκέψη μου στο Οβιέδο. Και κάθε κάρτα φτιαγμένη από σταγόνες τσάι ή καφέ θα φέρνει στο μυαλό μου την κάρτα της Μ. την ημέρα της αποφοίτησής μου.
 Ωστόσο, όσες χαρές κι αν μοιραζόμαστε δεν παύουμε να νιώθουμε μια απογοήτευση, την εικόνα μιας Ελλάδας που δακρύζει. Δε θέλω να πω πολλά γιατί μου πήρε καιρό να σταματήσω να σκέφτομαι τι θα συμβεί και να δω εγώ ως Αμελί τι μπορώ να κάνω. Η μικρή μου η ξαδέρφη λοιπόν έβαλε ένα στάτους: τι απογοήτευση! στο facebook και την ρώτησα γιατί. Σκεπτόμενη το γλυκό της προσωπάκι και ενώ ξέρω ότι μένει σε ένα μικρό χωριό,εκεί από όπου είμαι κι εγώ δηλαδή χωρίς να έχω μεγαλώσει εκεί, μου απάντησε: Αμελί ειδαμε μια εκπομπη π εδειχνε πως ειναι τ σχολεια στη Φιλανδια κ πως τα παιδια εκει εχουν διαβασμα στν τριτη λυκειου αλλα δεν ειναι σαν εμας εδω που πρεπει να πηγαινουμε στ σχολειο μετα στ φροντιστηριο κ μτ παλι για διαβασμα....οσο πιο πλ τ σκεφτομαι απελπιζομαι.Συγκεκριμενα εδειγνε εναν μαθη τη δευτερας λυκειου,που μας εδειξε πως περασε μια μερα του στ σχολειο κ εκανε μαθημα χορου,μαθημα μαρκετινγκ δλδ για τις διαφημισεις κ τετοια,κ μτ πηγε σ μια αιθουσα με καμερες οπου μαθαινουν διαφορα για σκηνοθεσια κ τετοια.Και ειχανε και μαθημα μουσικης το οποιο ειχε κ μεγαλη βαρυτητα..Δηλαδη πες τρ συγκρινονται αυτα με τα δικα μας????:-(


 Όταν λοιπόν διαβάζεις κάτι τέτοιο, πώς νιώθεις ή πως θες να νιώσεις για το μέλλον σου;



κοχυλάκια από την Almeria και βεντάλια από την Ανδαλουσία, μία μέρα πριν φύγουμε από το Oviedo, από την Μ.

9 σχόλια:

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο είπε...

πόσο δίκιο έχει η μικρή:| το μέλλον μας είναι καταδικασμένο και προφανώς εμείς είμαστε άξιοι της μοίρας μας,όπως λέει και η μητέρα μου.γιατί πάλι,θα δώσουν την ψήφο τους στους ίδιους εκμεταλλευτές.γιατί πάλι θα "ξεχάσουν" σε τι σημείο έχουμε φτάσει,πως έχουν καταπατηθεί όλα τα ανθρώπινα δικαιώματά μας,η αξιοπρέπεια,η τιμή μας..πραγματικά εύχομαι για ένα καλύτερο αύριο,δίχως φόβο,με ελπίδες!

panos srpk είπε...

Είμαστε τα παιδιά μιας χώρας που τα τρώει. Ας προσπαθήσουμε να μην φαγωθούμε!

Vivika είπε...

Πόσες φορές σκέφτομαι εκείνες τις χαμένες ώρες κλεισμένοι στα χαζοφροντιστήρια να παπαγαλίζουμε πράγματα που μετά από 6 χρόνια δε θυμόμαστε τπτ. Για να μπούμε σε μια σχολή που κατεκλύζαν τα κόμματα και τα κομματόσκυλα. Το σιχάθηκα. Χρόνια πεταμένα, και όχι όποια και όποια χρόνια, τα πιο δημιουργικά μας χρόνια.

Katerinanina είπε...

me sygkinhses poulaki mou! eisai tyxerh pou kanate taxidia!
skepsou oti ta lytera erxontai...
kalh synexeia apo edw kai pera!

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον έχει δίκιο το κορίτσι.
Μαθαίνεις τα καλύτερα και βλέπεις και τα δικά μας τα χάλια και πραγματικά απελπίζεσαι:|
Ελπίζω πραγματικά κάτι-κάποια στιγμή να μπορέσουμε να αλλάξουμε.
τα φιλιά μου(:

Amelie είπε...

χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο, πραγματικά αν τα προβλήματα ξεκινούν από τόσο μικρές ηλικίες φαντάσου τι αναδιάρθρωση πρέπει να συντελεστεί για να "βρούμε την υγειά μας" ως χώρα.

Amelie είπε...

sarper, μακάρι να υπάρξει επιτέλους ένας τρόπος να υποστηρίξουμε τις ιδέες μας. Γιατί αν δεν υποστηρίζουμε τις ιδέες μας ή εμείς δεν αξίζουμε ή οι ιδέες μας. Και το δεύτερο δεν το πιστεύω.

Amelie είπε...

Vivika, τα πιο δημιουργικά σου χρόνια στ'αλήθεια. Κι όχι τίποτα άλλο, τώρα έχει μπει η λογική φροντιστηρίου και στις σχολές. Αφένος καλό γιατί θα χω και γω δουλειά αλλά από την άλλη έλεος. Εύχομαι μια μέρα να κατέβουν από όλα τα πανεπιστήμια όλες οι αφίσες των κομμάτων από τον κάθε γλίτσα εκεί μέσα.

katerinanina, εύχομαι να έχεις τις ίδιες σκέψεις αντίστοιχα για κάποιο δικό σου άτομο. Φιλιά :)

Κάποια...η αλλαγή είναι συνώνυμη της επανάστασης. Ίσως αν επαναστατήσουμε χωρίς να προκαλούμε φθορές σε μνημεία και περιουσίες φτωχών ανθρώπων αλλά σε ανθρώπους που μας έχουν βλάψει...τους γνωστούς.

Ανώνυμος είπε...

.