Τρελή.

  Δεν είμαι ούτε αναρχική ούτε πάω κανένα από τα δύο κόμματα. Δεν είμαι ούτε όμορφη ούτε άσχημη κι ας λένε ότι είμαι (δε λέω τι). Δεν είμαι ούτε χαζή ούτε έξυπνη γιατί όταν πρέπει να είμαι χαζή το παίζω έξυπνη κι όταν πρέπει να είμαι έξυπνη, το παίζω χαζή. Δεν είμαι ούτε ευαίσθητη ούτε σκληρή. Δεν ντύνομαι ούτε καλά ούτε πρόχειρα, ντύνομαι όπως μου ρθει. 
  Καμιά φορά δε ξέρω γιατί κλαίω. Δε ξέρω τι και ποιον φωτογραφίζουν τα δάκρυά μου. Τελευταία δε ξέρω αν είμαι σίγουρη και για το τι είναι αγάπη. 
Δε γίνεται τόσοι σοφοί να το έψαχναν και εγώ να το βρήκα. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει με τα συναισθήματά μου αλλά με τους βαθύτερους προβληματισμούς μου. Δε ξέρω πόσο διαρκεί, δε ξέρω αν διαρκεί, δε ξέρω αν ανήκει μόνο σε ένα πρόσωπο η ερωτική αγάπη και απλώς η υπόλοιπη μοιράζεται σε φίλους και συγγενείς. Δε ξέρω αν οι άλλοι με αγαπούν ή και ποιοι με αγαπούν. Δε ξέρω αν μπορώ να αδειάσω επίσης αυτό το ρημάδι το κεφάλι από αναμνήσεις και πληροφορίες και να το γεμίσω με άλλες. Δε ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σταματήσω να είμαι φοιτήτρια ή αν θέλω αυτόν τον βούρδουλα πάνω από το κεφάλι μου που μου υποδεικνύει τι πρέπει να κάνω. Δε ξέρω αν θέλω να ακούω μπράβο από κανέναν γιατί ακόμα νιώθω πως έχω κάνει πολύ λίγα. 
  Καμιά φορά, ξυπνάω αφήνοντας πίσω μου ένα όνειρο στο οποίο λέει ότι ήμουν μαμά με μωρά και άντρα αλλά δε φαίνεται καμιά άλλη ιδιότητά μου. Μετά το σκέφτομαι και αναρωτιέμαι πως, με ποιον, αφού ήμουν έτσι στην προηγούμενη ζωή και μετά μπερδεύομαι, μπερδεύω πρόσωπα και καταστάσεις, ανακατεύω μεταξύ τους φάτσες και γκριμάτσες, λόγια και ρολόγια, μηνύματα κι αισθήματα κι όλο γυρίζουν στο κεφάλι μου μηνύματα, αμίλητα κι ανύποπτα κι όλο σταματάω να γράφω αλλά θέλω να βγάλω κάτι από μέσα μου. Το έβγαλα. Ήταν το ξέσπασμα που είχα πριν από μια ώρα. Μην κοιτάτε την ώρα του μπλογκ, πάει λάθος. Δε ξέρω πως διάολο φτιάχνεται, ώρα Ειρηνικού και κουραφέξαλα. Εδώ η ώρα είναι επτά και δέκα. Σπάω, σβήνω, ανασύρω. Και τελικά ράκος. Αυτό ήθελες; Μάλλον ναι, για να ταιριάζουμε. Τώρα είμαστε και οι δύο δυστυχισμένοι.
  Την ταινία; Πάλι έχω μνήμη ψαριού. Δε θυμάμαι τι γίνεται. Μόνο εικόνες θυμάμαι και ότι μου αρέσει. Είναι η κατάρα μου αυτή . Αμνησία στις ταινίες, στον κινηματογράφο που τόσο αγαπώ. 
                                                           Α.