Ολοκλήρωση σπουδών, φιλίες, εμπειρίες

 Αποφάσισα πλέον να μην είμαι ή να μην το παίζω τόσο κουλτουριάρα. Δε μου έχει ρίξει ακόμη κανείς μαρούλια αλλά ποτέ δε ξέρεις. Γι'αυτό και ο τίτλος δεν έχει τίποτα το "ψαγμένο".

 Η μέρα σήμερα ξεκίνησε κάπως ομαλά σε σχέση με τις προηγούμενες. Πήγα για πρώτη φορά ως απόφοιτη σε ορκωμοσία φίλης μου και ένιωσα ένα καμάρι και μια ανεξήγητη χαρά. Χαιρόμουν πιο πολύ κι απ'όταν ορκιζόμουν εγώ. Όταν ορκιζόμουν εγώ, έλεγα από μέσα μου "ωχ πάει κι αυτό" από αύριο θα λέγομαι Άνεργη και αντί φοιτητικής θα κουβαλώ μαζί μου κάρτα ανεργίας. Η φίλη μου που ορκιζόταν δεν ήταν βέβαια καν τυχαία. Με την Μ. είμαστε δεμένες από όταν γνωριστήκαμε, έχοντας μια χημεία από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μοιραστήκαμε πολλά προσωπικά θέματα, δακρύσαμε, γελάσαμε, μοιραστήκαμε και εμπειρίες, εξόυδους και το κυριότερο ταξιδέψαμε κάτι το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της επαφής σου με έναν άνθρωπο. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που θα συναντήσεις και θα μοιραστούν μαζί σου κοινές εμπειρίες. Συνήθως όλοι κοιτούν την βόλεψή τους και αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως δε σε αγαπούν ή δε σε εκτιμούν αλλά καμιά φορά δεν έχουν τόσο αντοχή μέσα τους και τόση καρδιά να μοιραστούν. Η έννοια αυτή λοιπόν είχε μεγάλη σημασία για μένα και μ'έκανε να εκτιμήσω την Μ. απεριόριστα. Και να ξέρετε (ψψψ φιλόσοφος εγώ) ότι παρεξηγήσεις υπάρχουν παντού αλλιώς η σχέσεις δεν είναι υγιείς, έτσι και σε μας υπήρξαν ίσως. Το ταξίδι στο Οβιέδο και στη Βαρκελώνη ωστόσο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου και θα με συντροφεύει πάντα και παντού, ακόμη και στις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις.
 Κάθε δρομάκι με κίτρινο-μπεζ φόντο και παλιά κτίρια με γραφικά μπαλκόνια θα οδηγεί τη σκέψη μου στο Οβιέδο. Και κάθε κάρτα φτιαγμένη από σταγόνες τσάι ή καφέ θα φέρνει στο μυαλό μου την κάρτα της Μ. την ημέρα της αποφοίτησής μου.
 Ωστόσο, όσες χαρές κι αν μοιραζόμαστε δεν παύουμε να νιώθουμε μια απογοήτευση, την εικόνα μιας Ελλάδας που δακρύζει. Δε θέλω να πω πολλά γιατί μου πήρε καιρό να σταματήσω να σκέφτομαι τι θα συμβεί και να δω εγώ ως Αμελί τι μπορώ να κάνω. Η μικρή μου η ξαδέρφη λοιπόν έβαλε ένα στάτους: τι απογοήτευση! στο facebook και την ρώτησα γιατί. Σκεπτόμενη το γλυκό της προσωπάκι και ενώ ξέρω ότι μένει σε ένα μικρό χωριό,εκεί από όπου είμαι κι εγώ δηλαδή χωρίς να έχω μεγαλώσει εκεί, μου απάντησε: Αμελί ειδαμε μια εκπομπη π εδειχνε πως ειναι τ σχολεια στη Φιλανδια κ πως τα παιδια εκει εχουν διαβασμα στν τριτη λυκειου αλλα δεν ειναι σαν εμας εδω που πρεπει να πηγαινουμε στ σχολειο μετα στ φροντιστηριο κ μτ παλι για διαβασμα....οσο πιο πλ τ σκεφτομαι απελπιζομαι.Συγκεκριμενα εδειγνε εναν μαθη τη δευτερας λυκειου,που μας εδειξε πως περασε μια μερα του στ σχολειο κ εκανε μαθημα χορου,μαθημα μαρκετινγκ δλδ για τις διαφημισεις κ τετοια,κ μτ πηγε σ μια αιθουσα με καμερες οπου μαθαινουν διαφορα για σκηνοθεσια κ τετοια.Και ειχανε και μαθημα μουσικης το οποιο ειχε κ μεγαλη βαρυτητα..Δηλαδη πες τρ συγκρινονται αυτα με τα δικα μας????:-(


 Όταν λοιπόν διαβάζεις κάτι τέτοιο, πώς νιώθεις ή πως θες να νιώσεις για το μέλλον σου;

κοχυλάκια από την Almeria και βεντάλια από την Ανδαλουσία, μία μέρα πριν φύγουμε από το Oviedo, από την Μ.