Με το φεγγάρι αγκαλιά, ναι, είναι μια απαισιόδοξη σκέψη. Μπορεί και να ισχύει μπορεί και όχι. Πιστεύω σε πολλά, σε άλλες ζωές και χίλια δυο. Αλλά πιστεύω καμιά φορά και σ'αυτό για να ελαφρύνω λίγο το κεφάλι μου από τις σκέψεις. Ευχαριστώ για το πέρασμα, τα φιλιά μου.
Δεν είμαι σίγουρη για το αν είναι αισιόδοξη σκέψη το να επιστρέφεις σα να μην έζησες ποτέ. Κανείς, όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι. Εγώ, σε αυτό.
αυτό το σκέφτομαι από πολύ μικρή, πριν διαβάσω σοπενάουερ. φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει μετά το θάνατο. και δεν είναι το μετά που με τρομάζει, είναι η ανυπαρξία. για αυτό θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που τον ευχαριστεί περισσότερο γιατί από την ανυπαρξία προέρχεται και στην ανυπαρξία καταλήγει.
Hitori Tana, μεγάλες κουβέντες και συζητήσεις. Είναι από τις αγαπημένες μου, παλιά βράδια λόκληρα όταν έχανα ένα κοντινό μου πρόσωπο αναρωτιόμουν πως και γιατί. Ποτέ δεν κατάφερα να πω κάτι με σιγουριά. Μήπως είμαστε σε έναν αέναο κύκλο και το μόνο που μεταφέρεται είναι η ψυχή μας;
Αγανακτισμένη έφηβη, έχεις πολύ δίκιο. Καθένας να ζει και να χαίρεται την ζωή του! Είναι σκέψεις πάντως που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε κάνει το που καταλήγει ένας άνθρωπος. Αρνούμαι κι εγώ να πιστέψω στην ανυπαρξία. Καλό βράδυ :)
Δεν συμφωνώ με τον κύριο. Γιατί η γέννηση είναι ένα τυχαίο γεγονός και πριν γεννηθείς είσαι το τίποτα όμως ο θάνατος δεν είναι τυχαίος είναι φυσικός και αναμενόμενος, αφού όλα στη φύση κάνουν τον κύκλο τους. Και μετά απο αυτόν μένει κάτι, είτε είναι κόκαλα, είτε είναι στάχτες. Kαι αυτο το κάτι αποδεικνύει πως ήσουν εδώ πως έζησες, είχες ένα όνομα ένα επίθετο, ένα τηλέφωνο. Μπορεί να μην κατάφερες να αλλάξεις τον κόσμο αλλά ποιός τον άλλαξε τελικά και τι όφελος είχε από αυτό; Αφού κι αυτός πέθανε.
και πράσινα άλογα, και μετά τι γίνεται; Όταν την στάχτη την πάρει ο αέρας ή όταν τα κόκαλα γίνουν ένα με την γη; Κι εφόσον δεν υπάρχει το δικό σου το μυαλό να θυμάται ότι υπήρξες, τότε δεν υπήρξες πουθενά. Αφού εσύ δεν σκέφτεσαι, είσαι ένα τίποτα. Εκτός κι αν ισχύει αυτό που είδα τις προάλλες στη Φιλοσοφική στο μπλουζάκι ενός μακρυμάλλη: somnio ergo sum :p. Μου άρεσε και ήθελα κάπου να το γράψω. φχαριστώ :p
Το σκεφτόμουν πολύ. Και μου ήρθε ότι αν όσο ζήσεις αφήσεις απογόνους ουσιαστικά αφήνεις ένα κομμάτι σου και έτσι συνέχιζεις να υπάρχεις μέσα από αυτό (από βιολογικής πλευράς τουλάχιστον). Κι εμείς γι' αυτο υπάρχουμε άλλωστε. Κάποιος είπε: «Κάτι, κάποτε πρέπει να δημιουργήθηκε από το τίποτα.»
16 σχόλια:
αυτο το εχω σκεφτει απειρες φορες, χωρις να εχω διαβασει τον Σοπενχαουερ
εχω αρχισει να σκεφτομαι ομως οτι δεν πρεπει να ειναι ετσι..
καμμια σχεση ομως!
metofeggariagalia
Με το φεγγάρι αγκαλιά, ναι, είναι μια απαισιόδοξη σκέψη. Μπορεί και να ισχύει μπορεί και όχι. Πιστεύω σε πολλά, σε άλλες ζωές και χίλια δυο. Αλλά πιστεύω καμιά φορά και σ'αυτό για να ελαφρύνω λίγο το κεφάλι μου από τις σκέψεις. Ευχαριστώ για το πέρασμα, τα φιλιά μου.
αισιοδοξη σκεψη ειναι amelie..
υποτιθεται πως επιστρεφω σε κατι, αρα ημουν εκει.. αρα το γνωριζω ηδη, ειναι ανωδυνο κλπ
για δευτερες ζωες κλπ θα ελεγα πως δε πιστευω, ποιος μπορει να πει ομως με απολυτη σιγουρια;
metofeggariagalia
Δεν είμαι σίγουρη για το αν είναι αισιόδοξη σκέψη το να επιστρέφεις σα να μην έζησες ποτέ.
Κανείς, όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι. Εγώ, σε αυτό.
deep..
Εγώ θέλω να πιστεύω ότι πάμε σε κάτι καλύτερο. Κι αν δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, ελπίζω να μην υπάρχει τίποτα, το κενό.
Το ερώτημα ίσως είναι άλλο, υπάρχει ζωή πριν το θάνατο? Ε?
αυτό το σκέφτομαι από πολύ μικρή, πριν διαβάσω σοπενάουερ. φοβάμαι ότι αυτό συμβαίνει μετά το θάνατο. και δεν είναι το μετά που με τρομάζει, είναι η ανυπαρξία. για αυτό θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ζει τη ζωή του με τον τρόπο που τον ευχαριστεί περισσότερο γιατί από την ανυπαρξία προέρχεται και στην ανυπαρξία καταλήγει.
καλή σου μέρα! :)
vs, :)
Hitori Tana, μεγάλες κουβέντες και συζητήσεις. Είναι από τις αγαπημένες μου, παλιά βράδια λόκληρα όταν έχανα ένα κοντινό μου πρόσωπο αναρωτιόμουν πως και γιατί. Ποτέ δεν κατάφερα να πω κάτι με σιγουριά. Μήπως είμαστε σε έναν αέναο κύκλο και το μόνο που μεταφέρεται είναι η ψυχή μας;
Αγανακτισμένη έφηβη, έχεις πολύ δίκιο. Καθένας να ζει και να χαίρεται την ζωή του! Είναι σκέψεις πάντως που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε κάνει το που καταλήγει ένας άνθρωπος. Αρνούμαι κι εγώ να πιστέψω στην ανυπαρξία. Καλό βράδυ :)
μένει να ανακαλύψει ο καθένας.. τι ήταν αυτό που ήταν πριν, λοιπόν...
Καληνύχτα γλυκιά.. :)
Εκείνη, αν ψάχνουν και οι άλλοι σε άλλες ζωές όπως εγώ, ναι :p :)
Καλό μεσημέρι :)
Και γιατί όχι?
Και γιατί ναι?
:)
free spirit, :)
Δεν συμφωνώ με τον κύριο. Γιατί η γέννηση είναι ένα τυχαίο γεγονός και πριν γεννηθείς είσαι το τίποτα όμως ο θάνατος δεν είναι τυχαίος είναι φυσικός και αναμενόμενος, αφού όλα στη φύση κάνουν τον κύκλο τους. Και μετά απο αυτόν μένει κάτι, είτε είναι κόκαλα, είτε είναι στάχτες. Kαι αυτο το κάτι αποδεικνύει πως ήσουν εδώ πως έζησες, είχες ένα όνομα ένα επίθετο, ένα τηλέφωνο. Μπορεί να μην κατάφερες να αλλάξεις τον κόσμο αλλά ποιός τον άλλαξε τελικά και τι όφελος είχε από αυτό; Αφού κι αυτός πέθανε.
Μπόρει έτσι να έπρεπε να γίνει.
και πράσινα άλογα, και μετά τι γίνεται; Όταν την στάχτη την πάρει ο αέρας ή όταν τα κόκαλα γίνουν ένα με την γη; Κι εφόσον δεν υπάρχει το δικό σου το μυαλό να θυμάται ότι υπήρξες, τότε δεν υπήρξες πουθενά. Αφού εσύ δεν σκέφτεσαι, είσαι ένα τίποτα. Εκτός κι αν ισχύει αυτό που είδα τις προάλλες στη Φιλοσοφική στο μπλουζάκι ενός μακρυμάλλη: somnio ergo sum :p. Μου άρεσε και ήθελα κάπου να το γράψω. φχαριστώ :p
Το σκεφτόμουν πολύ. Και μου ήρθε ότι αν όσο ζήσεις αφήσεις απογόνους ουσιαστικά αφήνεις ένα κομμάτι σου και έτσι συνέχιζεις να υπάρχεις μέσα από αυτό (από βιολογικής πλευράς τουλάχιστον). Κι εμείς γι' αυτο υπάρχουμε άλλωστε. Κάποιος είπε: «Κάτι, κάποτε πρέπει να δημιουργήθηκε από το τίποτα.»
Δημοσίευση σχολίου