Παραγνωριστήκαμε.

Οκέι, του μπι όνεστ, δεν είμαι το καταθλιπτικό άτομο που ζει στον κόσμο μιας ταινίας (Amelie), κοιμάται αγκαλιά κάθε βράδυ με τα αρκούδια της, διαβάζει ρομαντικούς ποιητές, σέρνει αναμνήσεις σαν να είναι η μηχανή του χρόνου της ΕΤ1, ερωτοχτυπιέται με τον κάθε τυχάρπαστο που παριστάνει ότι είναι ποιητής υψηλού βελινεκούς, βλέπει στον ύπνο και στον ξύπνιο της καρδούλες και λιώνει στη σαπουνόπερα. Όταν έχω τα κέφια μου, γελάω σα βλαμένο, ζούσα στον κόσμο της Αμελί μέχρι να συνειδητοποιήσω πως υπάρχουν πολλοί κλέφτες-αλήτες-λωποδύτες, τον τελευταίο καιρό τα αρκούδια κοιμούνται στο πάτωμα γιατί έχω γίνει τρελή γαϊδούρα αναίσθητη χοντρώς κι όχι ελαφρώς και πιάνω όλο το διπλό κοιμώμενη σαν το βόδι. Σέρνω τις αναμνήσεις που χρειάζεται, ερωτοχτυπιέμαι δύσκολα (σαν;)- δε ξέρω σαν τι- αλλά δύσκολα, στον ύπνο μου βλέπω ότι τρώω σουβλάκια από τον Σάββα, από την ώρα που άνοιξε και στον Πειραιά και ακόμα δεν εχω πάει, ή ότι παραγγέλνω στα Friday's sesame chicken strips και potato twisters, ξέρετε πως είναι αυτά. Ο χειρότερος μου εφιάλτης είναι να έχω ξεχάσει την κάρτα πόντων στο σπίτι. Δε λιώνω στη σαπουνόπερα όπως στα σχολικά χρόνια, γιατί ποιος δεν έβλεπε La usurpadora ή Maria la del Barrio. Όλοι βλέπατε, βούλω λοιπόν. Τον τελευταίο καιρό τον περνάω διαβάζοντας (νοτ) καθότι 3 μαθήματα έμειναν και θα είμαι μαλάκας αν δεν τα περάσω και αντί αυτού κάθομαι και βλέπω στο μέγκα ντόλτσε βίτα στη χιλιοστή της επανάληψη. Κι όμως είμαι. Κάτι το μνημόνιο, κάτι η κρίση που φεύγω από την ηλικία του πιπινιού και χάνω τον τίτλο της φοιτήτριας, κάτι οι τρομερές ατάκες της γιαγιάς μου που τελευταία πέφτουν σαν κεραυνοί και φοβάμαι μην τις ξεχάσω. Οι γονείς σήμερα π.χ πήγαν "για τρίπλες" και όχι "για τρίπλεξ". Μετά τις 12 όποια κοπέλα κυκλοφορεί ασυνόδευτη και την δουν πρέπει να καλέσουν την αστυνομία, γιατί είναι επικίνδυνο. Αν δεν τρώω φρούτα θα μου πέσουν τα μαλλιά. Και να συχτυρίζω εγώ που τελευταία έχω μια κάποια ελαφριά τριχόπτωση ότι φταίει η γκαντέμω η γιαγιά. Στις 2 το βράδυ δε, έρχεται να μου πει ότι τα ομόλογα στις τράπεζες είναι ασφαλισμένα και να θυμηθώ εγώ να το πω αύριο στη μαμά μου μην ανησυχεί. Λες και 2 η ώρα το βράδυ, με 3 ποτήρια κρασί κι αν όχι κρασί, Guiness σίγουρα, θα θυμάμαι να πω πρωί πρωί ή μάλλον μεσημέρι που ξυπνάω για τα ομόλογα.

 Και φτάνω στο άλλο κουλό της ημέρας, θέλουν η ξαδέρφη και η αδερφή μου να πάμε διακοπές (λένε). Αμ δε! Γιατί κύριος; Για να ξυπνάω το μεσημέρι, να τρώω σαν οικογενειάρχης σε ταβέρνα και το βράδυ να πονούν τα ποδάρια τους και να μην κάνουμε ούτε καν κλάμπινγκ; Δε σφάξανε. Στις τελευταίες διακοπές μαζί τους, ήμουν όλη μέρα σε ένα δωμάτιο 2χ2 και ρωτούσα συνεχόμενα τι θα φάμε, πότε θα πάμε για ψώνια, τουλάχιστον πάμε για μια βουτιά; Η μουργέλα να μην χρεώνεται τουλάχιστον. Διαθέτουμε και εξοχικό, μια χαρά θα τη βγάλουμε κι εκεί, δε θα κλαίω τα λεφτά του ξενοδοχείου. Νοτ. Πλάκα κάνω. Φαντάζομαι τώρα που μεγάλωσα, να σταματήσω να είμαι ο χλαπάτσας από το "της ελλάδος τα παιδιά",  να με λαμβάνουν υπ'όψιν τους και να περάσουμε ωραία. Και τώρα που είπα για λεφτά. Θα δώσω πανελλήνιες πάλι του χρόνου, πήρα μεγάλη απόφαση και το λέω εδώ γιατί κάπου θέλω να το πω να έχω μια συμπαράσταση. Έχω θεωρήσει δεδομένο ότι παίρνω πτυχίο και πάω για δεύτερο. Αλλά δε βαριέσαι, θα βρω και μια δουλειά και όλα τζετ. Τζετ; Τραγικά καγκούρικη έκφραση ξεμαλλιασμένου τελευταίου κάγκουρα. Αυτά είν' τα σχέδια και η φωτογραφία είναι από την Γαλλία, συγκεκριμένα από το μετρό της που μυρίζει κατρουλίλα. Το δικό μας μυρίζει μασχαλίλα,χμ κάπως καλύτερα; Και των Ισπανών μυρίζει σάπιο ψάρι ή τίποτα. Χειρότερο το τίποτα πάντως από το κάτι.
Τελευταία  μένει η ρημάδα η συνήθεια. Σαν διάολος δεν με αφήνει σε ησυχία. Κι όλο λέω θα στρώσω, θα αλλάξω συνήθειες, συνήθειες είπα; Συνήθεια. Και έχω αλλάξει ήδη μία και μοναδική. Σταμάτησα να ασχολούμαι με τους άλλους. Σταμάτησα να ζηλεύω, να σκέφτομαι τι ναι και τι όχι. Και από τότε που σταμάτησα, σταμάτησα να σκέφτομαι και για μένα, σα να ήταν δυο συγκοινωνούντα δοχεία αυτά τα δυο. Περπατάω και ζαλίζομαι πραγματικά τον τελευταίο καιρό. Και θέλω και αχαλίνωτη διασκέδαση, τύπου καλοκαιρινή, τρομάρα μου. Το τελευταίο το ανέφερα γιατί με έχει κολλήσει μάλλον η γιαγιά και πετάω άσχετα ή τον πόνο μου σε άκυρη στιγμή.