Στην "Κ"

Σε άκουγα να μιλάς συνέχεια για πληγωμένες καρδιές και εγωισμούς κι ύστερα να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου σκέψεις φτηνές για βραδιές φτηνές που δεν άξιζαν ούτε να φτιαχτείς ούτε να τελειώσεις.

 Ήταν μια κούπα δίπλα σου που συνεχώς έβλεπες άδεια. Ήταν ένα ρολόι που δε χτυπούσε ποτέ το ξυπνητήρι του. Σε άφηνε να ζεις στον δικό σου κόσμο.

Κι όταν ήρθε από το παράθυρο αυτό το αεράκι να σε γαργαλήσει άνοιξες δειλά δειλά τα βλέφαρα, χάϊδεψες με τη δαντέλα της μαξιλαροθήκης τα μάτια σου και φίλησες τον καρπό σου. Νόμιζες ότι έχεις αλλάξει μα πάλι κοιμήθηκες κι είδες το ίδιο όνειρο.

Τρεμόπαιζαν σκιές στην κίνηση από τα δάχτυλα των ποδιών σου και καθώς το φως έσχιζε την κουρτίνα αποφάσισες να τυλιχτείς σε δέκα ασπρόμαυρα κύματα. Το χέρι άγαρμπα προσπάθησε να σε στηρίξει μα δεν τα κατάφερε. Ύστερα κούνησες το κεφάλι για να μην αντικρύσεις πάλι το φως μα κάτι σ'έδιωξε πιο πέρα. Παραλίγο να έπεφτες μα τόση δύναμη είχες μέσα σου. Αυτή που σε κρατούσε βιδωμένη στο ξύλινο πάτωμα και οι σκιές έβγαιναν ακόμα πιο δυνατές καθώς ορμούσαν προς τον αιχμαλωτή της στιγμής, την κάμερα.

*amelie

Κι όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις κι εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει την φωνή σου...θα ναι αργά, μεσάνυχτα και θα χεις κουραστεί.

Όταν θ'αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις, στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου, τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής.

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου και το βρεις τσακισμένο απ'τις πληγές και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν' ακούσουν την φωνή σου κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές...