Κάρμα

Ξέρω πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται για δικό μου κάρμα. Δεν έχω βάλει σε σειρά τις λέξεις ακόμα για να γράψω αυτό που γράφω. Τα δάχτυλα μου ή τρέμουν ή σκουντάνε το γραφείο. Καρμικοί έρωτες, καρμικές γνωριμίες, καρμικά όνειρα, καρμικά παραμύθια,  καρμικές φιλίες, καρμικά συμβάντα. Και μένω στο τελευταίο. Είναι άραγε η ζωή τόσο μικρή ώστε να ζήσουμε μία από αυτές τις περιπτώσεις; Ο φίλος που άκουσα ότι πέθανε πριν λίγες ώρες, όχι δικός μου φίλος, είχε μιλήσει μια - δυο μέρες πριν με κάποια κοπέλα. Τυχαία. Μετά απο καιρό. Και την επόμενη μέρα, την πρόσθεσε στις επαφές του. Ξέρεις ότι αν δεν τον είχε αποδεχτεί κι αν δεν είχαν μιλήσει αυτή τη στιγμή δε θα ήξερε ότι είναι νεκρός;

Η ζωή κυλάει σαν μια μικρή σταγόνα παχύρευστου υγρού που αργοπεθαίνει. Ή αλλιώς που προσπαθεί να φτάσει σε ένα τέλος. Να ακουμπήσει κάπου. Έτσι κι εμείς επιλέγουμε συνειδητά ή τυχαία να ακουμπήσουμε σε ορισμένα άτομα. Στη ζωή σου θα συναντήσεις πολλούς ή πολλές. Προσπάθησε να μη μετανιώσεις για τίποτα, για κανέναν ακόμα κι αν σου φέρθηκε με τον πιο άσεμνο τρόπο. Προσπάθησε να μη χαλάσεις τον εαυτό σου με άσχημες σκέψεις. Κάθε άνθρωπος που περνάει από την ζωή μας αφήνει και κάτι. Ακόμα και ο πιο κενός στο μυαλό σου άνθρωπος έχει να αφήσει κάτι. Ο καφές που μοιράστηκες, η βόλτα σε μια παραλία, η βραδυνή διαδρομή για να φτάσεις ως το σπίτι του και να πιείτε μια μπύρα ή να κάνετε έρωτα είναι στιγμές. Προσπάθησε να είσαι συλλέκτης στιγμών. Συλλέκτης τοπίων. Συλλέκτης ανθρώπων. Κι αν τους χάνεις, ξαφνικά μια μέρα, θα βρεθείς σαν διψασμένος σε έρημο. θΑ ΈΧΕΙς ΧΑΘΕΊ. Μα αν έχεις διαλέξει να συλλέξεις τις στιγμές μαζί του, τότε θα ανοίξεις ό,τι έχεις και θα βρεις τρόπο για να πιεις νερό ή να επιστρέψεις εκεί απ'όπου ήρθες. Καμιά φορά πάλι, δε θες να πιστέψεις τον χαμό ενός ανθρώπου. Ναι, βέβαια, όλοι δυσκολευόμαστε. Προσπαθούμε όμως να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που γνωρίσαμε δε θα είναι πλέον ούτε στο κινητό μας ούτε θα απαντήσει στην κληση μας. Μπορεί το κινητό του να έχει διαλυθεί και να βρίσκεται ανάμεσα στα σίδερα μιας μηχανής. Ο λογαριασμός του στο facebook να έχει γεμίσει από αποχαιρετισμούς και ευχές για καλό ταξίδι. Είδες πάλι πως λειτουργεί η μνήμη; Θα χαζεύεις φωτογραφίες και δε θα μπορείς να το πιστέψεις. Όμως εσύ έχεις συλλέξει στιγμές. Στιγμές μαζί του. Ίσως τελικά αυτό να είναι που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις. Οι μνήμες δεν υπάρχουν μόνο για να μας θλίβουν ή να μας φέρνουν αντιμετώπους με ένα αρρωστημένο παρελθόν. Είναι εκεί για να μας δίνουν ένα αστεράκι, το βράδυ στον ουρανό και όποτε το κοιτάς να νομίζεις πως κάπου εκεί ταξιδεύει η ψυχή κάποιου. Κανείς δε γνωρίζει τι γίνεται μετά. Κανείς που πήγε δε γύρισε. Κανείς δεν ήρθε να μας πει τι απέγινε. Μη θυμώνεις όμως.

Μην τα βάζεις με το κάρμα σου. Μην ταλαιπωρείσαι με σκέψεις. Όλα κυλούν αβίαστα, όλα σε πάνε εκεί που θέλουν αυτά να σε πάνε. Ακολούθησε την μοίρα σου. Εγώ πιστεύω σ'αυτήν. Ακόμα και το τυχαίο σκούντηγμα κάποιου στο μετρό μπορεί μετά από χρόνια να έχει κάτι να σου δώσει ή να σου πει. Μη μετανιώνεις. Συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, έχεις ακούσει να το λένε, σωστά; Κι εγώ το έχω ακούσει. Η μοίρα ξέρει. Η ζωή και ο θάνατος ξέρουν. Που θα σε πάνε και πως θα σε πάνε. Ονειρέψου κι άσε τη ζωή να κυλήσει... όπως αυτή ξέρει. Γιατί η ζωή ξέρει.

*δεν τον ήξερα αλλά όταν το άκουσα συγκλονίστηκα.την προηγούμενη μέρα αφού το έμαθα είχα κάνει σκέψεις για την μνήμη χαμένων ανθρώπων στο facebook.

Μία ανάρτηση των 6 λεπτών και 48 δευτερολέπτων.

Εκμεταλλεύτηκα την φωτογραφία του, να με συγχωρεί. Δε σημαίνει κάτι για μένα. Απλά με συγκίνησε.