Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Κάρμα


Ξέρω πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται για δικό μου κάρμα. Δεν έχω βάλει σε σειρά τις λέξεις ακόμα για να γράψω αυτό που γράφω. Τα δάχτυλα μου ή τρέμουν ή σκουντάνε το γραφείο. Καρμικοί έρωτες, καρμικές γνωριμίες, καρμικά όνειρα, καρμικά παραμύθια,  καρμικές φιλίες, καρμικά συμβάντα. Και μένω στο τελευταίο. Είναι άραγε η ζωή τόσο μικρή ώστε να ζήσουμε μία από αυτές τις περιπτώσεις; Ο φίλος που άκουσα ότι πέθανε πριν λίγες ώρες, όχι δικός μου φίλος, είχε μιλήσει μια - δυο μέρες πριν με κάποια κοπέλα. Τυχαία. Μετά απο καιρό. Και την επόμενη μέρα, την πρόσθεσε στις επαφές του. Ξέρεις ότι αν δεν τον είχε αποδεχτεί κι αν δεν είχαν μιλήσει αυτή τη στιγμή δε θα ήξερε ότι είναι νεκρός;
Η ζωή κυλάει σαν μια μικρή σταγόνα παχύρευστου υγρού που αργοπεθαίνει. Ή αλλιώς που προσπαθεί να φτάσει σε ένα τέλος. Να ακουμπήσει κάπου. Έτσι κι εμείς επιλέγουμε συνειδητά ή τυχαία να ακουμπήσουμε σε ορισμένα άτομα. Στη ζωή σου θα συναντήσεις πολλούς ή πολλές. Προσπάθησε να μη μετανιώσεις για τίποτα, για κανέναν ακόμα κι αν σου φέρθηκε με τον πιο άσεμνο τρόπο. Προσπάθησε να μη χαλάσεις τον εαυτό σου με άσχημες σκέψεις. Κάθε άνθρωπος που περνάει από την ζωή μας αφήνει και κάτι. Ακόμα και ο πιο κενός στο μυαλό σου άνθρωπος έχει να αφήσει κάτι. Ο καφές που μοιράστηκες, η βόλτα σε μια παραλία, η βραδυνή διαδρομή για να φτάσεις ως το σπίτι του και να πιείτε μια μπύρα ή να κάνετε έρωτα είναι στιγμές. Προσπάθησε να είσαι συλλέκτης στιγμών. Συλλέκτης τοπίων. Συλλέκτης ανθρώπων. Κι αν τους χάνεις, ξαφνικά μια μέρα, θα βρεθείς σαν διψασμένος σε έρημο. θΑ ΈΧΕΙς ΧΑΘΕΊ. Μα αν έχεις διαλέξει να συλλέξεις τις στιγμές μαζί του, τότε θα ανοίξεις ό,τι έχεις και θα βρεις τρόπο για να πιεις νερό ή να επιστρέψεις εκεί απ'όπου ήρθες. Καμιά φορά πάλι, δε θες να πιστέψεις τον χαμό ενός ανθρώπου. Ναι, βέβαια, όλοι δυσκολευόμαστε. Προσπαθούμε όμως να σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος που γνωρίσαμε δε θα είναι πλέον ούτε στο κινητό μας ούτε θα απαντήσει στην κληση μας. Μπορεί το κινητό του να έχει διαλυθεί και να βρίσκεται ανάμεσα στα σίδερα μιας μηχανής. Ο λογαριασμός του στο facebook να έχει γεμίσει από αποχαιρετισμούς και ευχές για καλό ταξίδι. Είδες πάλι πως λειτουργεί η μνήμη; Θα χαζεύεις φωτογραφίες και δε θα μπορείς να το πιστέψεις. Όμως εσύ έχεις συλλέξει στιγμές. Στιγμές μαζί του. Ίσως τελικά αυτό να είναι που θα σε βοηθήσει να το ξεπεράσεις. Οι μνήμες δεν υπάρχουν μόνο για να μας θλίβουν ή να μας φέρνουν αντιμετώπους με ένα αρρωστημένο παρελθόν. Είναι εκεί για να μας δίνουν ένα αστεράκι, το βράδυ στον ουρανό και όποτε το κοιτάς να νομίζεις πως κάπου εκεί ταξιδεύει η ψυχή κάποιου. Κανείς δε γνωρίζει τι γίνεται μετά. Κανείς που πήγε δε γύρισε. Κανείς δεν ήρθε να μας πει τι απέγινε. Μη θυμώνεις όμως.
Μην τα βάζεις με το κάρμα σου. Μην ταλαιπωρείσαι με σκέψεις. Όλα κυλούν αβίαστα, όλα σε πάνε εκεί που θέλουν αυτά να σε πάνε. Ακολούθησε την μοίρα σου. Εγώ πιστεύω σ'αυτήν. Ακόμα και το τυχαίο σκούντηγμα κάποιου στο μετρό μπορεί μετά από χρόνια να έχει κάτι να σου δώσει ή να σου πει. Μη μετανιώνεις. Συμβαίνουν όλα για κάποιο λόγο, έχεις ακούσει να το λένε, σωστά; Κι εγώ το έχω ακούσει. Η μοίρα ξέρει. Η ζωή και ο θάνατος ξέρουν. Που θα σε πάνε και πως θα σε πάνε. Ονειρέψου κι άσε τη ζωή να κυλήσει... όπως αυτή ξέρει. Γιατί η ζωή ξέρει.

*δεν τον ήξερα αλλά όταν το άκουσα συγκλονίστηκα.την προηγούμενη μέρα αφού το έμαθα είχα κάνει σκέψεις για την μνήμη χαμένων ανθρώπων στο facebook.

Μία ανάρτηση των 6 λεπτών και 48 δευτερολέπτων.
Εκμεταλλεύτηκα την φωτογραφία του, να με συγχωρεί. Δε σημαίνει κάτι για μένα. Απλά με συγκίνησε.

17 σχόλια:

Chatzelenis George είπε...

Λυπάμαι πολύ. Πριν ένα χρόνο στη Χίο συναντήθηκα με έναν φίλο μου από το στρατό. Με έβρισε που ενώ κατέβαινα στο νησί δε τον έπαιρνα τηλέφωνο για να πάμε για έναν καφέ. Του υποσχέθηκα πως την επόμενη φορά θα βρεθούμε. Μία βδομάδα μετά τη συνάντησή μας σκοτώθηκε σε τροχαίο. Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω...

Amelie είπε...

Δεν πρόκειται για δικό μου άτομο. Σε καταλαβαίνω όμως. Είναι άτομο που έχω γνωρίσει και το περιστατικό μου προκάλεσε όλες αυτές στις σκέψεις. Μακριά από τροχαία...

kovo voltes... είπε...

Ψυχοθεραπεία το κείμενο σου...Έτσι είναι. Μια σταλίτσα όλα...

panos srpk είπε...

Ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι. Όλοι μας αφήνουμε κι από κάτι στις ζωές των άλλων. Και είτε φύγεις είτε όχι, αυτό το κάτι είναι ανεκτίμητο.
Αλλά υπάρχει και η άλλη πιθανότητα. Ο άλλος, οποιοσδήποτε τελοσπάντων, να μην είχε πεθάνει ακόμα γιατί βαθιά μέσα του θέλει να δει κάποιον συγκεκριμένο, για να μπορέσει να φύγει μετά ήσυχος... Χωρίς να το γνωρίζει όμως.
Κύκλοι της ζωής, ε?

kitrini kordella είπε...

Μια παρόμοια ιστορία άκουσα από μια γυναίκα τελευταία, τραγική ιστορία, για ένα παιδί που σκοτώθηκε με το μηχανάκι, και φεύγοντας από το σπίτι για το δρόμο, άφησε μήνυμα στο fb, ''ή θα γυρίσω ή θα με φέρουν''.

Δε γύρισε.

Η γυναίκα ήταν η μητέρα του.

Amelie είπε...

kovo voltes, κι εγώ αυτό προσπαθούσα να κάνω, στον εαυτό μου. Μια σταλίτσα όλα, δυστυχώς.

σάρπερ, το δεύτερο συμβαίνει μάλλον σε μεγάλης ηλικίας ανθρώπους. Δε ξέρω αν και κατά πόσο χτυπούν βαθιά μέσα μου αυτοί οι χαμοί. Πιο πολύ χτυπούν οι χαμοί νέων παιδιών και ειδικά αυτοί που συμβαίνουν από την μια στιγμή στην άλλη. Ο κύκλος της ζωής γι αυτούς τελειώνει τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν προλαβαίνουν να βρουν την ακτίνα τους.

Amelie είπε...

κίτρινη κορδέλλα, δε φατνάζει περίεργο αυτό με το facebook? Εμένα μου φαίνεται τουλάχιστον τρομακτικό. Άδικος χαμός και για το παιδί που λες λοιπόν.

Αλέξανδρος είπε...

Το ξέρω πως θα πεθάνω αλλά μέχρι τότε είμαι αθάνατος. Αισιοδοξία παιδιά!
Πολλές φορές όλοι μας νιώθουμε ότι ζούμε μακριά από τον θάνατο και ίσως χρειαζόμαστε κάπου κάπου ένα γεγονός να μας βάλει ξανά στον δρόμο της αληθείας. Πάνω απ όλα όμως, μιας και δεν πρόκειται να νικήσουμε τον θάνατο, ας προσπαθούμε καθημερινά να νικάμε τον φόβο που τον συνοδεύει.

Amelie είπε...

Αλέξανδρε, είναι πολύ σωστό αυτό που λες, το να νικάμε τον φόβο που συνοδεύει τον θάνατο. Στην αρχή νιώθουμε ίσως την ανάγκη να τον βιώσουμε για να έρθουμε πιο κοντά για τελευταία φορά στον άνθρωπο που χάσαμε. Όμως μετά πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.

Εκείνη.. είπε...

θα συμφωνήσω με την/τον kovo voltes... ψυχοθεραπεία..

απίστευτη η περιγραφή της ζωής σαν σταγόνα.. είναι απίστευτες οι συμπτώσεις της ζωής.. από που να αρχίσω και που να τελειώσω..

Καλώς σε βρήκα, Αμέλια..

Amelie είπε...

Εκείνη, το τραγούδι του Δεληβοριά "εκείνη" το ξέρεις φαντάζομαι. Κράτα το. Να'σαι καλά... Καλώς σε βρήκα κι εγώ.

GChatzivamvakis είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Vi76bxT7K6U όποτε ακούω για κάρμα όμως

εγώ δεν είμαι καλός συλλέκτης στιγμών,τις συλλέγω και λεπτά αργότερα κάπου τις αφήνω

Amelie είπε...

jenk μου, τις συλλέγεις άρα, αλλά μετά κάπου τις αφήνεις για να τις ξαναθυμηθείς όταν χρειαστεί ή όταν τύχει.

rouli είπε...

πολύ όμορφα γράφεις...και αληθινά!

είναι έτσι όπως τα λες.

είναι τόσο απίστευτο να μην έχουμε ιδέα τι και πότε μπορεί να συμβεί σε μας και τους γύρωμας...ο θάνατος και η ζωή τόσο σφιχτά δεμένα...μα εμείσ μόνο τη ζωή γνωρίζουμε και μόνο αυτή θεωρούμε δεδομένη..

(τα μαλλια..όχι μόνο για τη φωτό αλλά και για αυτές τισ στιγμές...με λιγότερη ή περισσότερη ουσία...ροζ..πράσινα..ανάλογα με τη διάθεση..αλλιώσ βαριέσαι..κρίμα που το μέιλ σου δεν ήρθε ποτέ..όμως εμένα το μέιλ μου αυτό είναι.. gouzouri@gmail.com)

Amelie είπε...

rouli, σ ευχαριστώ ;) είναι πολύ όμορφο και αυτό που λες, "η ζωή και ο θάνατος τόσο σφιχτά δεμένα" αλλά εμείς μόνο τη ζωή γνωρίζουμε γι'αυτό και όταν κάποιος χάνεται έτσι αναπάντεχα, χάνουμε τον κόσμο κάτω από τα πόδια μας και προσωρινά και τη δική μας "ζωή".
Μεγειά τα μαλλιά λοιπόν, είναι πολύ pin up, μου άρεσαν. Τα mail όντως δεν έρχονται! Αντι-κάρμα;! χαχα! Φιλιά, βροχερά!

Hitori Tana είπε...

Συμφωνώ πως όλοι οι άνθρωποι που περνάνε από την ζωή μας, ακόμα και οι πιο αδιάφοροι στην πορεία μας, μας αφήνουν κάτι, μας σημαδεύουν με κάποιον τρόπο.

Αυτό για το οποίο δεν έχω πειστεί, είναι αν τα σημάδια αυτά, όταν είναι τραυματικά, τα είχαμε ανάγκη ή μήπως θα είμασταν πολύ καλύτερα χωρίς αυτά?

Amelie είπε...

Κάποιος μου είπε πως αν παίρνω τις τραυματικές περιπτώσεις ως παράδειγμα προς αποφυγή ίδιων καταστάσεων στο μέλλον, θα είμαι κερδισμένη. Που σημαίνει ότι καλώς ζούμε ό,τι ζούμε. Το να μένουν σημάδια στην ψυχή μας όμως έχω πειστεί πως δεν είναι καλό ούτε για μας ούτε για τους ανθρώπους που επιλέγουμε έπειτα να βάλουμε στη ζωή μας. Πες με καταθλιπτική, πες με ό,τι θες, αλλά για μένα όσα λιγότερα σημάδια τόσο πιο ευχάριστος και αισιόδοξος άνθρωπος είσαι.