Δεν υπήρχε περίπτωση μετά από τέτοιο φιάσκο να βγάλω τις σημειώσεις και να διαβάσω θεωρίες της παιδαγωγικής διδασκαλίας. Κι ας είχα παρουσίαση λίγη ώρα μετά και δεν είχα καταλάβει τι έκανε ο Pavlov με το σκυλάκι του και τα σάλια του. Εν τω μεταξύ, είχα και την διπλανή μου να τρώει μανιακά το κουλουράκι της και να πετάγονται σουσάμια και επιπλέον να κοιτάει τι γράφω στο τετράδιο μου. Την πάτησες δε θα σου δείξω! Και ελπίζω τώρα να διάβαζε και αυτό για να σταματούσε να κοιτάζει ύπουλα τι γράφω. Οι άνθρωποι του ηλεκτρικού είναι περίεργοι. Αλλά αν πηγαίνεις στο κέντρο της Αθήνας πρέπει να το υποστείς και αυτό. Στην καλύτερη να είναι ένα ζευγάρι που γλωσσοφιλιέται απέναντί σας, ένας πακιστανούλης κάπου κοντά και κλασικά παππούς που μαθαίνει να στέλνει τα πρώτα του μηνύματα σε nokia με πορτάκι ή γριά που νομίζει συνέχεια ότι χτυπάει το κινητό της και ψάχνει στις άπειρες σακούλες της. Σήμερα, είναι αλλιώς το φόντο : ξένος αλλά όχι πακιστανούλης με μοχθηρό ύφος και καπέλο d&g της κακιάς ώρας, κοκκινομάλλα μπας κλας εντελώς βου λέμε (πάντα και παντού υπάρχει μια βου άλλωστε!), ζευγάρι που γλωσσοφιλιέται ευτυχώς από πίσω μου, η φοβερή μεσήλιξ δίπλα μου πουεξακολουθεί να κρυφοκοιτάει, ωπ ο ξένος σηκώθηκε, γέρος σοβαρός και περιποιημένος, 15 χρονο που μιλάει μάλλονμε whats up στο κινητό της και λέει όλα τα γκομενικά της.
Το φιάσκο (ολκής) ξεκίνησε με τον κόσμο που περίμενε να μπει στο λεωφορείο από το οποίο και κατέβηκα στον ηλεκτρικό. What the fuck??? Που πάνε τόσοι παππούδες και τόσες γιαγιάδες στις 12 το πρωί; Γι' αυτό θα αρχίσω να εκτιμώ την ACDC γιαγιά μου, ενοχλεί μόνο εμένα όχι όλο τον κόσμο. Άντε και την καθαρίστρια που μας προέκυψε τελευταία στο σπίτι και την έχει καταβρεί (την ζαλίζει την κοπέλα αλλά της λέει κι αυτή τα οικογενειακά της οπότε τα θελε ο κώλος της!)
Ε κι η αλήθεια είναι ότι δεν είχα όρεξη να γράψω. Ξέρεις, πέρασα μια φάση αδιαφορίας γενικής και ειδικής προς τον εαυτό μου (λες γι αυτό να πήρα 3 κιλά;) Το βράδυ είχα περίεργα ξυπνήματα-τηλεφωνήματα και όταν ξυπνούσα δε θυμόμουν τι είχα πει. Νιώθεις ποτέ να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε πολλές καταστάσεις και πολλές από αυτές ή και καμία να μην είναι αληθινή; Και όλες αυτές οι καταστάσεις να σε επηρεάζουν ταυτόχρονα σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Τα μόνα πράγματα που έμειναν σταθερά ήταν ο ήχος της καφετιέρας καθώς στάζει το νερό την κανάτα για να μυρίσεις το άρωμα των κόκκων, να πλυθείς με αρώματα ροδιού και να μπεις σε ένα φλόραλ φόρεμα. Εκεί χωράω πλέον...αε απλά καθημερινά πράγματα...
Το φιάσκο (ολκής) ξεκίνησε με τον κόσμο που περίμενε να μπει στο λεωφορείο από το οποίο και κατέβηκα στον ηλεκτρικό. What the fuck??? Που πάνε τόσοι παππούδες και τόσες γιαγιάδες στις 12 το πρωί; Γι' αυτό θα αρχίσω να εκτιμώ την ACDC γιαγιά μου, ενοχλεί μόνο εμένα όχι όλο τον κόσμο. Άντε και την καθαρίστρια που μας προέκυψε τελευταία στο σπίτι και την έχει καταβρεί (την ζαλίζει την κοπέλα αλλά της λέει κι αυτή τα οικογενειακά της οπότε τα θελε ο κώλος της!)
Ε κι η αλήθεια είναι ότι δεν είχα όρεξη να γράψω. Ξέρεις, πέρασα μια φάση αδιαφορίας γενικής και ειδικής προς τον εαυτό μου (λες γι αυτό να πήρα 3 κιλά;) Το βράδυ είχα περίεργα ξυπνήματα-τηλεφωνήματα και όταν ξυπνούσα δε θυμόμουν τι είχα πει. Νιώθεις ποτέ να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε πολλές καταστάσεις και πολλές από αυτές ή και καμία να μην είναι αληθινή; Και όλες αυτές οι καταστάσεις να σε επηρεάζουν ταυτόχρονα σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Τα μόνα πράγματα που έμειναν σταθερά ήταν ο ήχος της καφετιέρας καθώς στάζει το νερό την κανάτα για να μυρίσεις το άρωμα των κόκκων, να πλυθείς με αρώματα ροδιού και να μπεις σε ένα φλόραλ φόρεμα. Εκεί χωράω πλέον...αε απλά καθημερινά πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου