Είναι η στιγμή που μάλλον θα μπορούσες να δημιουργήσεις το αριστούργημα του άντρα μαλάκα. Είναι η στιγμή που στα 21 σου έχεις βιώσει τόσα κι άλλα τόσα που αν ζούσες μια δεύτερη εφηβεία, θα ήξερες ακριβώς τι να κάνεις. Η καταστροφή ξεκινά από τις φιλίες. Κι ας το πάρουμε με αριθμό πληθυντικό. Δεν είναι δα κι ο έρωτας της Κικής Δημουλά να χρησιμοποιήσω ενικό αριθμό. Αυτό κάτι θα πρεπε να λέει.
Αν ανατρέξω στα εφηβικά μου χρόνια όσο και να το ψάξω δε θα βρω ίχνος μνήμης από φιλία. Χμ, ίσως μία μπλούζα που μου είχαν καβατζώσει κάποτε αλλά δε ξέρω κατά πόσο αυτό θα βοηθήσει. Πιο πολλά θυμάμαι από τα παιδικά παρά από τα εφηβικά μου χρόνια. Δε ξέρω αν αυτό το οποίο έφταιγε ήταν ο κλειστός χαρακτήρας μου ή αν στην τελική δεν βρέθηκε καμιά αξιόλογη προσωπικότητα να μου τον "ανοίξει". Θες να πω ξεδιπλώσει; Θα το κάνω γιατί πως αλλιώς να ωραιοποιήσω αυτά που στο μυαλό μου είναι τόσο θαμπά; Όχι από απώλεια μνήμης αλλά από αδιαφορία στο να θυμηθώ. Δε θα περάσω απότομα στα φοιτητικά. Θα συγκρατηθώ και θα θυμηθώ την πρώτη μου φίλη την Μ. η οποία έμενε αρκετά πιο μακριά απο μένα και βλέπεις τότε οι αποστάσεις ήταν και λίγο θέμα για εμάς τα παιδιά που πηγαίναμε σχολείο. Τότε και το μετρό ήταν μέσο που σπάνια χρησιμοποιούσαμε. Μπλαμπλαμπλου, τσακωμοί, ιστορίες και τελικά οριστικός αποχωρισμός διότι ο γκόμενος που είχε βρει και την έπεισα να κάνει και σχέση μαζί του δεν με πήγαινε και δεν πήγαινε και το γεγονός ότι είχα παρατήσει έτσι ξεδιάντροπα τον καλό της φίλο τον οποίο και χώρισα. Τραγικό το ότι είναι σαν να γράφω ημερολόγιο έκτης δημοτικού. Γιατί τότε άλλωστε ξεκίνησα να γράφω. Ας το κόψω λοιπόν.
Η φιλία. Για μένα; Συναίσθημα χωρίς πάθος. Ως εκ τούτου και χωρίς ζήλεια. Δεν έχω διαβάσει καμιά Βαμβουνάκη για να την περιγράψω οπότε όλα θα είναι απλά και προφανώς πολλοί δεν θα συμφωνούν αλλά λίγο με νοιάζει. Καθένας έχει άλλωστε τις δικές του εμπειρίες και αυτές τον κάνουν κάθε φορά να δίνει διαφορετικούς ορισμούς σε τόσο βαρυσήμαντες έννοιες. Ας αρχίσουμε από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κολλητηλίκια. Κι εγώ χαίρομαι να αποκαλέσω την φίλη μου που ξέρω δέκα ολόκληρα χρόνια κολλητή μου ή την φίλη που είναι πάντα δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές μου και την ξυπνάω τόσα βράδια αλλά ξέρω πως δεν πρέπει να το κάνω. Δυσκολεύομαι να γράψω τόσο πολύ αυτή την φορά σα να με έχουν βάλει να πληκτρολογώ με βαμμένα νύχια και να φοβάμαι μην κολλήσει το μανό στο keyboard. Εδώ, βρίσκεται μάλλον το πρόβλημα. Την λύση την βρήκα όταν είδα πως κάποια άτομα αρχίζουν να με εκτιμούν. Ή και πέρα από αυτό, άρχιζαν να περνούν καλά, να γελάνε. Αυτό ωστόσο δεν αρκούσε. Γιατί και με την ξαδέρφη μου γελάω πολύ και λέω πάντα ό,τι μου κατέβει όμως στις εξόδους μας έχουμε αποτύχει. Ήταν μάλλον η παρέα. Οπότε άρχισα να συνδέω την φιλία με την συντροφικότητα. Τα τηλέφωνα σε στιγμές που ήμουν χάλια ήρθαν στην πορεία όπως και το ενδιαφέρον για το αν τα πήγα καλά σε ένα μάθημα ή αν ο χ με στενοχώρησε ή αν θα ήθελα κι εγώ κάτι που ψώνισαν ή αν θα είμαι καλά μετά από μια ασθένεια. Κι έτσι δέσαμε. Είμαστε 2, γίναμε 3, γίναμε 4. Χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν και φίλες που ήταν δίπλα μου, απλά δεν ανήκαν σε αυτή την τετράδα. Είχα καταλάβει γιατί ποτέ δεν ζήλεψα, δεν ένιωσα άσχημα, δεν έκλαψα από απογοήτευση. Η καθεμιά είχε την προσωπικότητά της και δεν ανεχόταν σε καμιά περίπτωση να μιμηθεί ή να κάνει κάτι ακριβώς ίδιο με την άλλη. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κοινά ρούχα, οι κοινοί γκόμενοι, οι κοινοί γνωστοί ανάμεσα στις φιλίες. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελούσε μόνο δικό μου πρόβλημα γιατί κατά τ'άλλα είναι όμορφο να μοιράζεσαι αντικείμενα ή στιγμές. Αν όμως απομονώσω καθεμιά τους θα δω ότι καθεμιά έχει τη ζωή της την οποία και σέβομαι κι εκείνες σέβονται την δική μου. Έχω τον χώρο μου κι εκείνες τον δικό τους. Ξέρουν να ρωτήσουν όταν κάτι είναι δικό μου αν μπορούν να το "ανοίξουν". Και δεν εννοώ ένα κουτάκι τσίχλες. Εννοώ να ξεκλειδώσουν συναισθήματα ή το blog μου ή το dress code μου. Περνώντας στο επόμενο πράγμα που έχω στο κεφάλι μου, ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ηρέμησε. Εσύ μπορεί και να την έχεις. Και μπράβο σου. Εγώ δε θα τα καταφέρω. Θα έχω πάντα γνωστούς αγόρια, θα πάω για καφέ, θα διασκεδάσω. Ποτέ όμως δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Να αποκτήσω υποτιθέμενο κολλητό. Ειδικά αν υπάρχουν αποθέματα γυναικείας συμπεριφοράς μέσα του. Κάθε άντρας κρύβει μέσα του μια γυναίκα δεδομένων των στερεοτύπων που έχουμε δημιουργήσει γι'αυτές και κάθε γυναίκα κρύβει πάντα μέσα της έναν άντρα. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύεις ότι όταν έρχονται δύο άνθρωποι τόσο κοντά δεν θα προκύψει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Μεταξύ μας; Εμένα δεν μου έχει προκύψει. Δεν μιλάω εδώ βάσει προσωπικής εμπειρίας. Στο μυαλό μου πλέον έχω σχηματίσει το τέλειο έγκλημα. Το τέλειο συναίσθημα αηδίας και υποκρισίας το οποίο δεν μπορώ να εκφράσω γιατί είμαι από τα άτομα που αν αγαπήσουν δύσκολα ξε-αγαπάνε. Μπορείς να παρεξηγηθείς, μπορείς να σνομπάρεις αλλά ποτέ δεν θα πάψεις να ενδιαφέρεσαι. Έχω μάθει όμως να απομακρύνομαι. Κι όσο φεύγω από αυτό το βουνό που λεγόταν διάβασμα τόσο περισσότερο αυτοπροσδιορίζομαι. Τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω ή μη την αξία των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μου. Και πίστεψέ με, ένας πρώην σου ή μια πρώην κατάστασή σου μπορεί τελικά να ήταν τόσο δυνατή από την μεριά του άλλου που ακόμα κι αν δεν τον επιθυμείς πια να σου σταθεί σπαθί σε σύγκριση με κάποιον άλλο που νόμιζες για φίλο ή αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε κολλητό.
Θα σχημάτιζα λοιπόν το τέλειο έγκλημα. Θα διάλεγα μεταξύ γνωστών και αγνώστων και θα πήγαινα πάλι από την αρχή. Πλέον δε φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο ή να κάνω "φιλίες". Είμαι σίγουρη όμως πως όσο εμπιστεύομαι καινούργιες, διώχνω τις παλιές. Αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν στιγμές για να πάρουν επιβεβαίωση ενώ δεν είχα καμιά διάθεση να τους την παρέχω, αυτούς που αποκάλυψαν μυστικά που ήταν χωμένα στο μυαλό μου και πίστευα πως θα μείνουν μόνο εκεί, αυτούς που δεν ένιωσαν ποτέ την αξία του δώρου ως κάτι που προσφέρεις στον άλλο όχι επειδή πέτυχες την ιδανική τιμή αλλά επειδή όντως είχε κάτι να πει σε αυτόν που το πρόσφερες, ας ήταν κι ένα λουλούδι αρκεί να ήταν το αγαπημένο του, αυτούς που δεν σκέφτηκαν ποτέ ωφελιμιστικά εις βάρος μου, αυτούς που δεν με είδαν ποτέ μόνο ως αντικείμενο σύνδεσης για τις γνωριμίες τους, αυτούς που μοιράζονταν στιγμές μαζί μου για να σκοτώσουν το βράδυ τους αλλά πάνω απ'όλα αυτούς που αν τους άνοιγα σαν τριαντάφυλλα θα έβρισκα μέσα τους αγκάθια. Και είναι εκείνοι που κρύβουν πιο πολλά επειδή φοβήθηκαν να μιλήσουν. Είναι οι λεγόμενοι δειλοί που στήριξαν τον ανδρισμό τους σε μια ανόητη βραδιά. Αλλιώς είναι κι αυτές που δείλιασαν να δείξουν την κακία που είχαν μέσα τους και προέβαλαν τις αδυναμίες τους σε μένα. Αν διάβαζε κάθε "φίλος-η" μου ξεχωριστά αυτό το κείμενο και ένιωθε ότι κάτι αναφέρεται σε εκείνον ή σ' εκείνη τότε μάλλον έχω πέσει σε πολλά μέσα.
Το έπος όμως δεν τελειώνει εδώ. Τελειώνει στο συμπέρασμά μου. Που μπορεί τελικά να λειτουργεί και ξεχωριστά από τα παραπάνω. Αν μπορούσες να πάρεις έναν άνθρωπο, να τον καλωδιώσεις και να μετρήσεις τα πάντα πάνω του σα να ήταν ρομπότ τότε θα έβλεπες ότι υπάρχει και η κακία και ο φθόνος και η λύπη και η χαρά και το μίσος και η αγάπη και βάζω αυτά τα "και" γιατί κάθε ένα από αυτά θα σήμαινε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ξέρεις ποιο είναι το κλειδί; Αν θες να λέγεσαι φίλος, να ξεκλειδώνεις κάθε φορά με διαφορετική φορά. Γιατί δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες ούτε όλες οι εποχές κατάλληλες. Προς το παρόν μαθαίνω να διαλέγω. Προσπαθώ δηλαδή δεν είναι και τόσο εύκολο. Θα περάσουν πολλοί. Δύσκολα αυτοί που θα φύγουν θα ξανάρθουν. Και το κακό ποιο είναι; Πως ό,τι δημιουργείται κατά την διάρκεια μιας φιλίας δεν διαγράφεται. Δεν είναι όπως στον έρωτα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Εκτός κι αν με κάποια άλλη έννοια είμαστε ερωτευμένοι με τους φίλους μας.
Ασυναρτησίες ενός μη καθαρού μυαλού που έχει κουραστεί, ίσως, τώρα. Που έχει στο μυαλό του τόσα θέματα και που θεωρεί πως αυτή δεν είναι ανάρτηση για να την διαβάσει κανείς. Απλά λόγια ασυνάρτητα, γιατί ξεφύλλισα κάτι και κάπου πέτυχα την λέξη "φιλία". Όμως δεν γύρισα σελίδες. Το χάζευα χωρίς να το διαβάζω. Δεν άντεχα να διαβάσω πάλι ούτε τι προσφέρει ούτε τι είναι. Μια λέξη σε εμπνέει. Ειδικά αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και δε νυστάζεις γιατί έχεις πιει ρεντ μπουλ. :p
Αν ανατρέξω στα εφηβικά μου χρόνια όσο και να το ψάξω δε θα βρω ίχνος μνήμης από φιλία. Χμ, ίσως μία μπλούζα που μου είχαν καβατζώσει κάποτε αλλά δε ξέρω κατά πόσο αυτό θα βοηθήσει. Πιο πολλά θυμάμαι από τα παιδικά παρά από τα εφηβικά μου χρόνια. Δε ξέρω αν αυτό το οποίο έφταιγε ήταν ο κλειστός χαρακτήρας μου ή αν στην τελική δεν βρέθηκε καμιά αξιόλογη προσωπικότητα να μου τον "ανοίξει". Θες να πω ξεδιπλώσει; Θα το κάνω γιατί πως αλλιώς να ωραιοποιήσω αυτά που στο μυαλό μου είναι τόσο θαμπά; Όχι από απώλεια μνήμης αλλά από αδιαφορία στο να θυμηθώ. Δε θα περάσω απότομα στα φοιτητικά. Θα συγκρατηθώ και θα θυμηθώ την πρώτη μου φίλη την Μ. η οποία έμενε αρκετά πιο μακριά απο μένα και βλέπεις τότε οι αποστάσεις ήταν και λίγο θέμα για εμάς τα παιδιά που πηγαίναμε σχολείο. Τότε και το μετρό ήταν μέσο που σπάνια χρησιμοποιούσαμε. Μπλαμπλαμπλου, τσακωμοί, ιστορίες και τελικά οριστικός αποχωρισμός διότι ο γκόμενος που είχε βρει και την έπεισα να κάνει και σχέση μαζί του δεν με πήγαινε και δεν πήγαινε και το γεγονός ότι είχα παρατήσει έτσι ξεδιάντροπα τον καλό της φίλο τον οποίο και χώρισα. Τραγικό το ότι είναι σαν να γράφω ημερολόγιο έκτης δημοτικού. Γιατί τότε άλλωστε ξεκίνησα να γράφω. Ας το κόψω λοιπόν.
Η φιλία. Για μένα; Συναίσθημα χωρίς πάθος. Ως εκ τούτου και χωρίς ζήλεια. Δεν έχω διαβάσει καμιά Βαμβουνάκη για να την περιγράψω οπότε όλα θα είναι απλά και προφανώς πολλοί δεν θα συμφωνούν αλλά λίγο με νοιάζει. Καθένας έχει άλλωστε τις δικές του εμπειρίες και αυτές τον κάνουν κάθε φορά να δίνει διαφορετικούς ορισμούς σε τόσο βαρυσήμαντες έννοιες. Ας αρχίσουμε από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κολλητηλίκια. Κι εγώ χαίρομαι να αποκαλέσω την φίλη μου που ξέρω δέκα ολόκληρα χρόνια κολλητή μου ή την φίλη που είναι πάντα δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές μου και την ξυπνάω τόσα βράδια αλλά ξέρω πως δεν πρέπει να το κάνω. Δυσκολεύομαι να γράψω τόσο πολύ αυτή την φορά σα να με έχουν βάλει να πληκτρολογώ με βαμμένα νύχια και να φοβάμαι μην κολλήσει το μανό στο keyboard. Εδώ, βρίσκεται μάλλον το πρόβλημα. Την λύση την βρήκα όταν είδα πως κάποια άτομα αρχίζουν να με εκτιμούν. Ή και πέρα από αυτό, άρχιζαν να περνούν καλά, να γελάνε. Αυτό ωστόσο δεν αρκούσε. Γιατί και με την ξαδέρφη μου γελάω πολύ και λέω πάντα ό,τι μου κατέβει όμως στις εξόδους μας έχουμε αποτύχει. Ήταν μάλλον η παρέα. Οπότε άρχισα να συνδέω την φιλία με την συντροφικότητα. Τα τηλέφωνα σε στιγμές που ήμουν χάλια ήρθαν στην πορεία όπως και το ενδιαφέρον για το αν τα πήγα καλά σε ένα μάθημα ή αν ο χ με στενοχώρησε ή αν θα ήθελα κι εγώ κάτι που ψώνισαν ή αν θα είμαι καλά μετά από μια ασθένεια. Κι έτσι δέσαμε. Είμαστε 2, γίναμε 3, γίναμε 4. Χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν και φίλες που ήταν δίπλα μου, απλά δεν ανήκαν σε αυτή την τετράδα. Είχα καταλάβει γιατί ποτέ δεν ζήλεψα, δεν ένιωσα άσχημα, δεν έκλαψα από απογοήτευση. Η καθεμιά είχε την προσωπικότητά της και δεν ανεχόταν σε καμιά περίπτωση να μιμηθεί ή να κάνει κάτι ακριβώς ίδιο με την άλλη. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κοινά ρούχα, οι κοινοί γκόμενοι, οι κοινοί γνωστοί ανάμεσα στις φιλίες. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελούσε μόνο δικό μου πρόβλημα γιατί κατά τ'άλλα είναι όμορφο να μοιράζεσαι αντικείμενα ή στιγμές. Αν όμως απομονώσω καθεμιά τους θα δω ότι καθεμιά έχει τη ζωή της την οποία και σέβομαι κι εκείνες σέβονται την δική μου. Έχω τον χώρο μου κι εκείνες τον δικό τους. Ξέρουν να ρωτήσουν όταν κάτι είναι δικό μου αν μπορούν να το "ανοίξουν". Και δεν εννοώ ένα κουτάκι τσίχλες. Εννοώ να ξεκλειδώσουν συναισθήματα ή το blog μου ή το dress code μου. Περνώντας στο επόμενο πράγμα που έχω στο κεφάλι μου, ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ηρέμησε. Εσύ μπορεί και να την έχεις. Και μπράβο σου. Εγώ δε θα τα καταφέρω. Θα έχω πάντα γνωστούς αγόρια, θα πάω για καφέ, θα διασκεδάσω. Ποτέ όμως δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Να αποκτήσω υποτιθέμενο κολλητό. Ειδικά αν υπάρχουν αποθέματα γυναικείας συμπεριφοράς μέσα του. Κάθε άντρας κρύβει μέσα του μια γυναίκα δεδομένων των στερεοτύπων που έχουμε δημιουργήσει γι'αυτές και κάθε γυναίκα κρύβει πάντα μέσα της έναν άντρα. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύεις ότι όταν έρχονται δύο άνθρωποι τόσο κοντά δεν θα προκύψει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Μεταξύ μας; Εμένα δεν μου έχει προκύψει. Δεν μιλάω εδώ βάσει προσωπικής εμπειρίας. Στο μυαλό μου πλέον έχω σχηματίσει το τέλειο έγκλημα. Το τέλειο συναίσθημα αηδίας και υποκρισίας το οποίο δεν μπορώ να εκφράσω γιατί είμαι από τα άτομα που αν αγαπήσουν δύσκολα ξε-αγαπάνε. Μπορείς να παρεξηγηθείς, μπορείς να σνομπάρεις αλλά ποτέ δεν θα πάψεις να ενδιαφέρεσαι. Έχω μάθει όμως να απομακρύνομαι. Κι όσο φεύγω από αυτό το βουνό που λεγόταν διάβασμα τόσο περισσότερο αυτοπροσδιορίζομαι. Τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω ή μη την αξία των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μου. Και πίστεψέ με, ένας πρώην σου ή μια πρώην κατάστασή σου μπορεί τελικά να ήταν τόσο δυνατή από την μεριά του άλλου που ακόμα κι αν δεν τον επιθυμείς πια να σου σταθεί σπαθί σε σύγκριση με κάποιον άλλο που νόμιζες για φίλο ή αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε κολλητό.
Θα σχημάτιζα λοιπόν το τέλειο έγκλημα. Θα διάλεγα μεταξύ γνωστών και αγνώστων και θα πήγαινα πάλι από την αρχή. Πλέον δε φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο ή να κάνω "φιλίες". Είμαι σίγουρη όμως πως όσο εμπιστεύομαι καινούργιες, διώχνω τις παλιές. Αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν στιγμές για να πάρουν επιβεβαίωση ενώ δεν είχα καμιά διάθεση να τους την παρέχω, αυτούς που αποκάλυψαν μυστικά που ήταν χωμένα στο μυαλό μου και πίστευα πως θα μείνουν μόνο εκεί, αυτούς που δεν ένιωσαν ποτέ την αξία του δώρου ως κάτι που προσφέρεις στον άλλο όχι επειδή πέτυχες την ιδανική τιμή αλλά επειδή όντως είχε κάτι να πει σε αυτόν που το πρόσφερες, ας ήταν κι ένα λουλούδι αρκεί να ήταν το αγαπημένο του, αυτούς που δεν σκέφτηκαν ποτέ ωφελιμιστικά εις βάρος μου, αυτούς που δεν με είδαν ποτέ μόνο ως αντικείμενο σύνδεσης για τις γνωριμίες τους, αυτούς που μοιράζονταν στιγμές μαζί μου για να σκοτώσουν το βράδυ τους αλλά πάνω απ'όλα αυτούς που αν τους άνοιγα σαν τριαντάφυλλα θα έβρισκα μέσα τους αγκάθια. Και είναι εκείνοι που κρύβουν πιο πολλά επειδή φοβήθηκαν να μιλήσουν. Είναι οι λεγόμενοι δειλοί που στήριξαν τον ανδρισμό τους σε μια ανόητη βραδιά. Αλλιώς είναι κι αυτές που δείλιασαν να δείξουν την κακία που είχαν μέσα τους και προέβαλαν τις αδυναμίες τους σε μένα. Αν διάβαζε κάθε "φίλος-η" μου ξεχωριστά αυτό το κείμενο και ένιωθε ότι κάτι αναφέρεται σε εκείνον ή σ' εκείνη τότε μάλλον έχω πέσει σε πολλά μέσα.
Το έπος όμως δεν τελειώνει εδώ. Τελειώνει στο συμπέρασμά μου. Που μπορεί τελικά να λειτουργεί και ξεχωριστά από τα παραπάνω. Αν μπορούσες να πάρεις έναν άνθρωπο, να τον καλωδιώσεις και να μετρήσεις τα πάντα πάνω του σα να ήταν ρομπότ τότε θα έβλεπες ότι υπάρχει και η κακία και ο φθόνος και η λύπη και η χαρά και το μίσος και η αγάπη και βάζω αυτά τα "και" γιατί κάθε ένα από αυτά θα σήμαινε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ξέρεις ποιο είναι το κλειδί; Αν θες να λέγεσαι φίλος, να ξεκλειδώνεις κάθε φορά με διαφορετική φορά. Γιατί δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες ούτε όλες οι εποχές κατάλληλες. Προς το παρόν μαθαίνω να διαλέγω. Προσπαθώ δηλαδή δεν είναι και τόσο εύκολο. Θα περάσουν πολλοί. Δύσκολα αυτοί που θα φύγουν θα ξανάρθουν. Και το κακό ποιο είναι; Πως ό,τι δημιουργείται κατά την διάρκεια μιας φιλίας δεν διαγράφεται. Δεν είναι όπως στον έρωτα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Εκτός κι αν με κάποια άλλη έννοια είμαστε ερωτευμένοι με τους φίλους μας.
Ασυναρτησίες ενός μη καθαρού μυαλού που έχει κουραστεί, ίσως, τώρα. Που έχει στο μυαλό του τόσα θέματα και που θεωρεί πως αυτή δεν είναι ανάρτηση για να την διαβάσει κανείς. Απλά λόγια ασυνάρτητα, γιατί ξεφύλλισα κάτι και κάπου πέτυχα την λέξη "φιλία". Όμως δεν γύρισα σελίδες. Το χάζευα χωρίς να το διαβάζω. Δεν άντεχα να διαβάσω πάλι ούτε τι προσφέρει ούτε τι είναι. Μια λέξη σε εμπνέει. Ειδικά αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και δε νυστάζεις γιατί έχεις πιει ρεντ μπουλ. :p
4 σχόλια:
"Αν θες να λέγεσαι φίλος, να ξεκλειδώνεις κάθε φορά με διαφορετική φορά."
Tα σέβη μου, ma cherie! :-)
@ Nana, Καλώς ήρθες ή καλώς πέρασες :) Όπως και να χει σ'ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που ξε-τρύπωσες αυτή την φράση από οοοόλο αυτό το κείμενο.
(Καλώσ)ήρθα και θα μείνω!
Ναι, πιστεύω ότι η ζωή μας έχει να κάνει με κατευθύνσεις πολλαπλές, πορείες διασταυρούμενες και αμφίδρομες... Κι αυτή η εικόνα του κλειδιού να γυρνάει ανάποδα μου συμπύκνωσε όλες αυτές τις σκέψεις.
:-)
@ Nana, χαίρομαι που θα (παρα)μείνεις. Μου αρέσουν κι εμένα τα παιχνίδια λέξεων-σκέψεων και εικόνων. :) Η ζωή τελικά μας δίνει πολλά κλειδιά, είναι σα να είμαστε σε ένα λαβύρινθο και να ψάχνουμε να βρούμε αυτό που ξεκλειδώνει...
Δημοσίευση σχολίου