CAN YOU?

ESCAPE
Biutiful...?

____________00:00_______________

Είναι η στιγμή που μάλλον θα μπορούσες να δημιουργήσεις το αριστούργημα του άντρα μαλάκα. Είναι η στιγμή που στα 21 σου έχεις βιώσει τόσα κι άλλα τόσα που αν ζούσες μια δεύτερη εφηβεία, θα ήξερες ακριβώς τι να κάνεις. Η καταστροφή ξεκινά από τις φιλίες. Κι ας το πάρουμε με αριθμό πληθυντικό. Δεν είναι δα κι ο έρωτας της Κικής Δημουλά να χρησιμοποιήσω ενικό αριθμό. Αυτό κάτι θα πρεπε να λέει.
Αν ανατρέξω στα εφηβικά μου χρόνια όσο και να το ψάξω δε θα βρω ίχνος μνήμης από φιλία. Χμ, ίσως μία μπλούζα που μου είχαν καβατζώσει κάποτε αλλά δε ξέρω κατά πόσο αυτό θα βοηθήσει. Πιο πολλά θυμάμαι από τα παιδικά παρά από τα εφηβικά μου χρόνια. Δε ξέρω αν αυτό το οποίο έφταιγε ήταν ο κλειστός χαρακτήρας μου ή αν στην τελική δεν βρέθηκε καμιά αξιόλογη προσωπικότητα να μου τον "ανοίξει". Θες να πω ξεδιπλώσει; Θα το κάνω γιατί πως αλλιώς να ωραιοποιήσω αυτά που στο μυαλό μου είναι τόσο θαμπά;  Όχι από απώλεια μνήμης αλλά από αδιαφορία στο να θυμηθώ. Δε θα περάσω απότομα στα φοιτητικά. Θα συγκρατηθώ και θα θυμηθώ την πρώτη μου φίλη την Μ. η οποία έμενε αρκετά πιο μακριά απο μένα και βλέπεις τότε οι αποστάσεις ήταν και λίγο θέμα για εμάς τα παιδιά που πηγαίναμε  σχολείο. Τότε και το μετρό ήταν μέσο που σπάνια χρησιμοποιούσαμε. Μπλαμπλαμπλου, τσακωμοί, ιστορίες και τελικά οριστικός αποχωρισμός διότι ο γκόμενος που είχε βρει και την έπεισα να κάνει και σχέση μαζί του δεν με πήγαινε και δεν πήγαινε και το γεγονός ότι είχα παρατήσει έτσι ξεδιάντροπα τον καλό της φίλο τον οποίο και χώρισα. Τραγικό το ότι είναι σαν να γράφω ημερολόγιο έκτης δημοτικού. Γιατί τότε άλλωστε ξεκίνησα να γράφω. Ας το κόψω λοιπόν.
Η φιλία. Για μένα; Συναίσθημα χωρίς πάθος. Ως εκ τούτου και χωρίς ζήλεια. Δεν έχω διαβάσει καμιά Βαμβουνάκη για να την περιγράψω οπότε όλα θα είναι απλά και προφανώς πολλοί δεν θα συμφωνούν αλλά λίγο με νοιάζει. Καθένας έχει άλλωστε τις δικές του εμπειρίες και αυτές τον κάνουν κάθε φορά να δίνει διαφορετικούς ορισμούς σε τόσο βαρυσήμαντες έννοιες. Ας αρχίσουμε από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κολλητηλίκια. Κι εγώ χαίρομαι να αποκαλέσω την φίλη μου που ξέρω δέκα ολόκληρα χρόνια κολλητή μου ή την φίλη που είναι πάντα δίπλα μου στις δύσκολες στιγμές μου και την ξυπνάω τόσα βράδια αλλά ξέρω πως δεν πρέπει να το κάνω. Δυσκολεύομαι να γράψω τόσο πολύ αυτή την φορά σα να με έχουν βάλει να πληκτρολογώ με βαμμένα νύχια και να φοβάμαι μην κολλήσει το μανό στο keyboard. Εδώ, βρίσκεται μάλλον το πρόβλημα. Την λύση την βρήκα όταν είδα πως κάποια άτομα αρχίζουν να με εκτιμούν. Ή και πέρα από αυτό, άρχιζαν να περνούν καλά, να γελάνε. Αυτό ωστόσο δεν αρκούσε. Γιατί και με την ξαδέρφη μου γελάω πολύ και λέω πάντα ό,τι μου κατέβει όμως στις εξόδους μας έχουμε αποτύχει. Ήταν μάλλον η παρέα. Οπότε άρχισα να συνδέω την φιλία με την συντροφικότητα. Τα τηλέφωνα σε στιγμές που ήμουν χάλια ήρθαν στην πορεία όπως και το ενδιαφέρον για το αν τα πήγα καλά σε ένα μάθημα ή αν ο χ με στενοχώρησε ή αν θα ήθελα κι εγώ κάτι που ψώνισαν ή αν θα είμαι καλά μετά από μια ασθένεια. Κι έτσι δέσαμε. Είμαστε 2, γίναμε 3, γίναμε 4. Χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν και φίλες που ήταν δίπλα μου, απλά δεν ανήκαν σε αυτή την τετράδα. Είχα καταλάβει γιατί ποτέ δεν ζήλεψα, δεν ένιωσα άσχημα, δεν έκλαψα από απογοήτευση. Η καθεμιά είχε την προσωπικότητά της και δεν ανεχόταν σε καμιά περίπτωση να μιμηθεί ή να κάνει κάτι ακριβώς ίδιο με την άλλη. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κοινά ρούχα, οι κοινοί γκόμενοι, οι κοινοί γνωστοί ανάμεσα στις φιλίες. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελούσε μόνο δικό μου πρόβλημα γιατί κατά τ'άλλα είναι όμορφο να μοιράζεσαι αντικείμενα ή στιγμές. Αν όμως απομονώσω καθεμιά τους θα δω ότι καθεμιά έχει τη ζωή της την οποία και σέβομαι κι εκείνες σέβονται την δική μου. Έχω τον χώρο μου κι εκείνες τον δικό τους. Ξέρουν να ρωτήσουν όταν κάτι είναι δικό μου αν μπορούν να το "ανοίξουν". Και δεν εννοώ ένα κουτάκι τσίχλες. Εννοώ να ξεκλειδώσουν συναισθήματα ή το blog μου ή το dress code μου. Περνώντας στο επόμενο πράγμα που έχω στο κεφάλι μου, ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ηρέμησε. Εσύ μπορεί και να την έχεις. Και μπράβο σου. Εγώ δε θα τα καταφέρω. Θα έχω πάντα γνωστούς αγόρια, θα πάω για καφέ, θα διασκεδάσω. Ποτέ όμως δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος. Να αποκτήσω υποτιθέμενο κολλητό. Ειδικά αν υπάρχουν αποθέματα γυναικείας συμπεριφοράς μέσα του. Κάθε άντρας κρύβει μέσα του μια γυναίκα δεδομένων των στερεοτύπων που έχουμε δημιουργήσει γι'αυτές και κάθε γυναίκα κρύβει πάντα μέσα της έναν άντρα. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύεις ότι όταν έρχονται δύο άνθρωποι τόσο κοντά δεν θα προκύψει κάτι ερωτικό μεταξύ τους. Μεταξύ μας; Εμένα δεν μου έχει προκύψει. Δεν μιλάω εδώ βάσει προσωπικής εμπειρίας. Στο μυαλό μου πλέον έχω σχηματίσει το τέλειο έγκλημα. Το τέλειο συναίσθημα αηδίας και υποκρισίας το οποίο δεν μπορώ να εκφράσω γιατί είμαι από τα άτομα που αν αγαπήσουν δύσκολα ξε-αγαπάνε. Μπορείς να παρεξηγηθείς, μπορείς να σνομπάρεις αλλά ποτέ δεν θα πάψεις να ενδιαφέρεσαι. Έχω μάθει όμως να απομακρύνομαι. Κι όσο φεύγω από αυτό το βουνό που λεγόταν διάβασμα τόσο περισσότερο αυτοπροσδιορίζομαι. Τόσο πιο πολύ αναγνωρίζω ή μη την αξία των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα μου. Και πίστεψέ με, ένας πρώην σου ή μια πρώην κατάστασή σου μπορεί τελικά να ήταν τόσο δυνατή από την μεριά του άλλου που ακόμα κι αν δεν τον επιθυμείς πια να σου σταθεί σπαθί σε σύγκριση με κάποιον άλλο που νόμιζες για φίλο ή αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε κολλητό.
Θα σχημάτιζα λοιπόν το τέλειο έγκλημα. Θα διάλεγα μεταξύ γνωστών και αγνώστων και θα πήγαινα πάλι από την αρχή. Πλέον δε φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο ή να κάνω "φιλίες". Είμαι σίγουρη όμως πως όσο εμπιστεύομαι καινούργιες, διώχνω τις παλιές. Αυτούς που εκμεταλλεύτηκαν στιγμές για να πάρουν επιβεβαίωση ενώ δεν είχα καμιά διάθεση να τους την παρέχω, αυτούς που αποκάλυψαν μυστικά που ήταν χωμένα στο μυαλό μου και πίστευα πως θα μείνουν μόνο εκεί, αυτούς που δεν ένιωσαν ποτέ την αξία του δώρου ως κάτι που προσφέρεις στον άλλο όχι επειδή πέτυχες την ιδανική τιμή αλλά επειδή όντως είχε κάτι να πει σε αυτόν που το πρόσφερες, ας ήταν κι ένα λουλούδι αρκεί να ήταν το αγαπημένο του, αυτούς που δεν σκέφτηκαν ποτέ ωφελιμιστικά εις βάρος μου, αυτούς που δεν με είδαν ποτέ μόνο ως αντικείμενο σύνδεσης για τις γνωριμίες τους, αυτούς που μοιράζονταν στιγμές μαζί μου για να σκοτώσουν το βράδυ τους αλλά πάνω απ'όλα αυτούς που αν τους άνοιγα σαν τριαντάφυλλα θα έβρισκα μέσα τους αγκάθια. Και είναι εκείνοι που κρύβουν πιο πολλά επειδή φοβήθηκαν να μιλήσουν. Είναι οι λεγόμενοι δειλοί που στήριξαν τον ανδρισμό τους σε μια ανόητη βραδιά. Αλλιώς είναι κι αυτές που δείλιασαν να δείξουν την κακία που είχαν μέσα τους και προέβαλαν τις αδυναμίες τους σε μένα. Αν διάβαζε κάθε "φίλος-η" μου ξεχωριστά αυτό το κείμενο και ένιωθε ότι κάτι αναφέρεται σε εκείνον ή σ' εκείνη τότε μάλλον έχω πέσει σε πολλά μέσα.
Το έπος όμως δεν τελειώνει εδώ. Τελειώνει στο συμπέρασμά μου. Που μπορεί τελικά να λειτουργεί και ξεχωριστά από τα παραπάνω. Αν μπορούσες να πάρεις έναν άνθρωπο, να τον καλωδιώσεις και να μετρήσεις τα πάντα πάνω του σα να ήταν ρομπότ τότε θα έβλεπες ότι υπάρχει και η κακία και ο φθόνος και η λύπη και η χαρά και το μίσος και η αγάπη και βάζω αυτά τα "και" γιατί κάθε ένα από αυτά θα σήμαινε κάτι πολύ πιο βαθύ. Ξέρεις ποιο είναι το κλειδί; Αν θες να λέγεσαι φίλος, να ξεκλειδώνεις κάθε φορά με διαφορετική φορά. Γιατί δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες ούτε όλες οι εποχές κατάλληλες. Προς το παρόν μαθαίνω να διαλέγω. Προσπαθώ δηλαδή δεν είναι και τόσο εύκολο. Θα περάσουν πολλοί. Δύσκολα αυτοί που θα φύγουν θα ξανάρθουν. Και το κακό ποιο είναι; Πως ό,τι δημιουργείται κατά την διάρκεια μιας φιλίας δεν διαγράφεται. Δεν είναι όπως στον έρωτα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Εκτός κι αν με κάποια άλλη έννοια είμαστε ερωτευμένοι με τους φίλους μας.
Ασυναρτησίες ενός μη καθαρού μυαλού που έχει κουραστεί, ίσως, τώρα. Που έχει στο μυαλό του τόσα θέματα και που θεωρεί πως αυτή δεν είναι ανάρτηση για να την διαβάσει κανείς. Απλά λόγια ασυνάρτητα, γιατί ξεφύλλισα κάτι και κάπου πέτυχα την λέξη "φιλία". Όμως δεν γύρισα σελίδες. Το χάζευα χωρίς να το διαβάζω. Δεν άντεχα να διαβάσω πάλι ούτε τι προσφέρει ούτε τι είναι. Μια λέξη σε εμπνέει. Ειδικά αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις και δε νυστάζεις γιατί έχεις πιει ρεντ μπουλ. :p

Αν δεν...

...μάθεις ν'αγαπάς, η ζωή σου θα περάσει σαν αστραπή.

Γι' αυτό δώσε μου ένα φιλάκι εδώ,

 κι ένα ακόμα εδώ,

κι ένα στο μέτωπο,

 είδες τώρα αγάπη; Τώρα αγαπιόμαστε πιο πολύ!

αγαπάς, μισείς

πιστεύεις, πονηρεύεσαι

ρεύεσαι, ειρωνεύεσαι

ενδιαφέρεσαι, αγνοείς
Ό,τι κι αν κάνεις σ'αυτή την αγάπη ή σε αυτό που ονομάζεις αγάπη, πάψε να μέμφεσαι.

Ό,τι κι αν κάνεις ας σκέφτεσαι πάντα και τον άλλο.

Μην τον χτυπάς τις ήδη πονεμένες μέρες.

Μην κάνεις ποτέ επίδειξη της δύναμής σου στον άλλο που ξέρεις πως είναι πιο αδύναμος. Ξαφνικά η επέκταση του χεριού σου στα μάτια μου γίνεται ο χειρότερός μου εχθρός, το χειρότερο σου λάθος, η αγάπη μου μετατρέπεται σε μίσος. Κι επειδή την ζω δυνατά το μίσος ολοένα και μεγαλώνει.

Κορνάρισμα στο δρόμο και σ'αγαπάω ακόμα.

Οδήγηση με τον έναν φακό στο μάτι και τον άλλο να τρεμοπαίζει κάπου ανάμεσα σε οργή και δάκρυα.

Από τον συγγραφέα του "The remains of the day"

Θέλω Να Νιώσω Και Πάλι  Παιδί.

Βραδυνή αυπνία

Ροή σκέψεων...

Παραλία, Νέα Μάκρη, Λούτσα

Μπρατσάκια

Ξέρεις την λέξη αλισάχνη;

Μου έχει λείψει η αίσθηση του αλατιού στο σώμα

Θέλω να πάρω το ποδήλατο μου να αφεθώ. Να χαθώ; Γιατί όχι! Να ακούω στα αυτιά μου τη φωνή του Ρένου Χαραλαμπίδη κι ο αέρας να ναι με το μέρος μου. Θέλω, θέλω...

Ο δρομέας στο πλάι δείχνει 8 ψυχές. Οι μοναξιές ξαφνικά ενώνονται.

Φθηνά τσιγάρα...

Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα...

Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.

So, γουάτ ιζ του μπλογκ ; Φρικ μι άουτ.

Η αλήθεια είναι ότι είμαι μπλόγκερ από παλιά, ίσως κι από τότε που γεννήθηκαν τα μπλογκ στην Ελλάδα. Μην υπερβάλλω, άντε ένα χρόνο μετά έφτιαξα κι εγώ.Αλλά σίγουρα το πρώτο ποστ στο 2011 δεν με αντιπροσωπεύει, απλά είναι συνέχεια του παλιού. Μετά έκανε η flons και ξαφνικά είδα ότι θέλει πολύ χρόνο οπότε προτιμούσα να διαβάζω το δικό της. Τότε που έμπαινες σε blog που δεν έγραφαν πολλά ούτε είχαν πολλά widgets. Τότε που ήταν συρτάρια που είχαν μείνει ανοιχτά. Εκεί διάβαζες μικρά στιχάκια, ποιήματα και σκέψεις σκόρπιες. Είχαν ελάχιστους αναγνώστες και εκλεκτούς. Οι ασυναρτησίες τους ήταν όμορφες. Όχι όπως τώρα που γεμίζουν την σελίδα με καρδούλες, ερωτικά χαζοστιχάκια και αγάπες και λουλούδια ζωή παραμυθένια.
Αφορμή με κόμεντ της "εν ώρα βαρεμάρας" , που πολύ μ'αρέσει το blog της, έχω να πω πως πολλά έχουν αλλάξει. Μέχρι και γκόμενα που την διαφημίζει ο γκόμενός της στο facefood είδαμε γιατί έχει να κάνει εργασία, ό,τι να ναι; Μπλογκ για μένα είναι ένα συρτάρι με σκέψεις, ένας φορέας μνήμης που μπορεί να κλείσουμε όταν τρομάξουμε από μια αναπάντεχη αλλαγή στη ζωή μας, μπορεί όμως να το ξανανοίξουμε όταν θα έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε. Γιατί; Γιατί είναι μνήμη.  Δεν είναι βιασύνη. Δεν είναι β(εβ)ιασμένη σκέψη. Είναι τρόπος να πεις αυτό που θες να βγάλεις από μέσα σου. Μπορεί να τα λες συνοπτικά και να βγάζεις και κάτι δικό σου κάθε φορά και τα πράγματα να είναι σταθερά και ευχάριστα στο διάβασμα όπως εδώ . Μπόρεί να συνδυάζεις τόσο όμορφα εικόνες, λέξεις και τραγούδια τόσο όμορφα σα να ανοίγει κανείς ένα μουσικό κουτί, όπως στο αγαπημένο . Να θες να γελάσεις με απλές καθημερινές ιστορίες από ένα άτομο που ξέρεις τόσο καλά αλλά εδώ το γνωρίζεις καλύτερα. Να ζήσεις τις στιγμές που ζούσες στο παλιό σου μπλογκ με την διαφορά ότι το είχες πάντα κλειστό και δε το διάβαζε κανείς, εδώ έχει πολλά πνεύματα αλλά είναι και πολύ ωραίος χώρος. 
Άλλοι πάλι να φεύγουν ενώ σου άρεσε τόσο πολύ να τριγυρνάς και στον δικό τους χώρο! Να συλλέγεις, να δίνεις όπως κι εδώ.
Υπάρχουν κι άλλα πολλά. Για μένα αυτό είναι. Ελευθερία σκέψης χωρίς ωραιοποίηση. Η μοναδική ωραιοποίηση που επιτρέπεται είναι το υπερβολικό χιούμορ. Αυτό, ας υπάρχει άφθονο!
Το να μπλογκάρεις

Ωρολόγιο του Κυρρήστου ή αλλιώς ρολόι των Αέρηδων...

Όμορφα ταξιδέματα...

Εδώ έλεγαν άραγε το "χαιρέτα μου τον πλάτανο";

Η μνήμη...

Η μνήμη…

Κι ότι τα διαβάσματά μου τον τελευταίο καιρό περιστρέφονταν γύρω από την μνήμη. Μνήμη στους λαούς, μνήμη στην οικογένεια, μνήμη στα έθιμα, μνήμη στις κηδείες, μνήμη στις σχέσεις, μνήμη εμπειριών, μνήμη στις συνήθειες, μνήμη στους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει αυτό το «με»! Η μνήμη ΤΩΝ Εβραίων, η μνήμη των Εβραίων που σβήστηκε, η μνήμη που άφησε η σφαγή του Κατύν ή αλλιώς η λαθεμένη μνήμη που καθιστούσε υπεύθυνους για την σφαγή τους Γερμανούς λόγω της φύσης τους. Η μνήμη των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής, η μνήμη των καέντων επί βουλγαρικής κατοχής στην Μακεδονία (να και το θέμα της εργασίας μου).Ταινίες για την μνήμη ή που το θέμα τους περιστρέφεται γύρω από μια αέναη ανανέωση και επαναφορά της μνήμης. Ποιες; Το Incendies ( μέσα από τις φλόγες) πρώτο και καλύτερο. Δεύτερο και ερωτικό,  Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού. Μα γιατί δεν είχα δει τόσα χρόνια αυτή την ταινία; Είναι άραγε ωφέλιμο να διαγράφουμε κάθε είδους μνήμη όταν χωρίζουμε από έναν άνθρωπο; Μας κάνει τόσο κακό να θυμόμαστε τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές μαζί του;

Δε θέλω ποτέ να διαγράψω την μνήμη μου. Την μνήμη στο οτιδήποτε. Μπορεί ο φίλος μου να με κορόιδευε ότι έχω μνήμη ψαριού και δε θυμάμαι τίποτε ουσιώδες ή πως ό,τι σημαντικό το ξεχνάω (μια φορά με κατηγόρησε ότι ξέχασα και τα γενέθλια του αλλά δε θυμόμουν καν ότι δεν τα είχα θυμηθεί). Βέβαια εδώ πρόκειται για άλλου είδους μνήμη.

Μνήμη, μνημονεύω, μνημονικός, μνημείο, αναμνηστικά. Μμμ, αναμνηστικά. Πόσο λατρεύω να έχω αναμνηστικά από καθετί. Θα ήθελα να έχω ένα δωμάτιο δικό μου και να αρχειοθετώ όπως θέλω εγώ τα αναμνηστικά μου.

Καθόλου δεν θα θελα να μου διαγράψουν την μνήμη. Την μνήμη μαζί Σου, την μνήμη με ό,τι κι αν έχω ζήσει. Μπορεί να υπήρξαν στιγμές που σε μίσησα, στιγμές που μισούσα τον ίδιο μου τον εαυτό που σε ανέχτηκα και που ταπεινώθηκα ζητώντας συγγνώμη. Αλλά πόσο άσχημο είναι να έρθει μια μέρα που δε θα έχεις καμιά ανάμνηση από τον άλλο; Ακόμα και μια εικόνα ανέμελη σε μια παραλία, ξαπλωμένοι οι δυο σας στην άμμο…

Κι όταν κάνεις μια νέα σχέση, όταν ξεκινάς κάτι καινούργιο πόσο εύχεσαι ο άλλος να είχε διαγράψει τα πάντα από την προηγούμενη του σχέση;

Μην καταστρέφετε ποτέ, τίποτα και για κανέναν. Ακόμη κι αν σας πλήγωσαν με τον χειρότερο τρόπο. Αφήνετε στην άκρη, ναι, αλλά ποτέ μην πετάξετε ούτε μια κασέτα αναμνήσεων, ούτε ένα γράμμα ερωτικό, ούτε ένα λουλούδι που σας χάρισαν και ξεράθηκε.

...και το παιχνιδάκι που συνόδευε την λαμπάδα

΄

: )

Πάσχα, 2011

Σε ένα ερημικό εκκλησάκι…

Της αγίας Κυριακής.

Κάπου ψηλά, περιοχή: Αρτέμιδα

Παραδόξως, κόσμος πολύς

Η λαμπάδα μου λιωμένη

Η θέα υπέροχη

Τζάκι, γονείς, τσούγκρισμα αυγών και ζεστή μαγειρίτσα.

Το μόνο που με τρομάζει είναι το αυριανό σούβλισμα. Δε θέλω πάλι να πατσοκοιλιάσω. Κι εκεί που είχα αρχίσει να τρέφομαι σωστά. Είχα κόψει και την αγάπη μου την μεγάλη. Ξέρετε εσείς.⃰⃰

⃰ Μακ νάγκετς με γλυκόξινη σάλτσα.

Όλα θυμίζουν πως έρχεται καλοκαίρι. Και θέλω τόσο πολύ να χυθώ σε μια ξαπλώστρα στην παραλία...

... όμορφη παραλία, έρημη αλλά γεμάτη προσδοκίες.

Έκπτωση...

Συναιθημάτων;

Ορίων;

Ανθρώπων;

Ελεύθερου χρόνου;

Αγάπης;

Κάποτε αυτό το όμορφο λουλούδι ήταν έτσι ακριβώς.

Πήγε κόντρα στην φύση, κόντρα στον έρωτα, και αντί να ανοίξει κι άλλο ή έστω να μαραθεί έγινε έτσι…

Το δίλημμα του πασχαλιάτικου αυγού μου.

Να το ανοίξω;ή να μην το ανοίξω;

Ή αλλιώς η σκέψη της χοντρής Αμελί.
Κάθε χρόνο, το ίδιο δίλημμα.
Παρασκευή του επιταφίου και το αυγό στολισμένο μαζί με την λαμπάδα.
 Όσο πλησιάζει 12 η ώρα τόσο πιο πολύ θέλω να το ανοίξω και να το φάω. Ενώ μπορεί να μην μ' αρέσει καθόλου η σοκολάτα του. Είναι απλά αυτό, το απαγορευμένο.
Πάλι νίκησε. Τελικά το άνοιξα, είδα και το δωράκι.
Και για το 2011 το πασχαλιάτικο αυγό νίκησε την κοιλιά μου. Soooo bad!
Το πούστικο πάλι τα κατάφερε. Κι όχι τίποτα άλλο φέτος η σοκολάτα δεν ήταν καν bitter !

Αυτό που θέλουν οι γυναίκες!

Ναι, το ξέρω. Θα γίνω πολύ γραφική αν μπλογκοαναλύσω αυτό το θέμα. Αφήστε που μπορεί να μην είμαι και η κατάλληλη αλλά πραγματικά η απόρία μου δημιουργήθηκε σήμερις μετά από 21 ολόκληρα χρόνια ζωής. Και τι ζωής! Συγκλονιστικής και γεμάτης εμπειρίες. Εδώ είναι και η αρχή του τέλους. Στις εμπειρίες γιατί η γυναίκα όπως και ο άντρας χρειάζονται καταρχάς εμπειρίες και καταρχήν έναν σύντροφο. Δύσκολο να τα συνδυάσεις ε; Ε, ναι εκτός κι αν έχεις δίπλα σου τον Μ. Άνετο (καλέ χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, θες να μου κάτσεις κι ύστερα να κάτσεις και μαζί μου; Να σαι καλά, κάτσε εδώ και δούλ-ευε).

Αρχικά, υπάρχουν πολλά είδη γυναικών οπότε γιατί να σας ζαλίζω λες και γράφω έκθεση στο Λύκειο (ελεύθερου πάντα θέματος, για να μη λέτε ότι δεν έβγαλα εγώ λύκειο και δε ξέρω τι εκθέσεις γράφαμε); Ξεκινώ, όπως πάντα, από την γιαγιά μου παραδοσιακών αρχών σε τέτοια θέματα αν και γενικά προχώ..! Οι γυναίκες λέει θέλουν και την αντρίλα τους. Οι γυναίκες θέλουν ακόμα και σήμερα να αντιμετωπίζονται σαν γυναίκες, και πραγματικά απολαμβάνουν κάποια μικρά δείγματα ιπποτισμού, που και που. Έτσι δεν είναι κιουρία μου όταν δεν βγάζεις καν πορτοφόλι για να πληρώσεις έναν ρημαδοκαφέ, όταν νομίζεις ότι ο άλλος είναι τσιγκούνης αν δε σε κεράσει το σινεμά σου μια φορά ενώ είναι φοιτητής το παιδί; Αααάσε, σου λέω εγώ. Εντάξει, αν μένει στο Ψυχικό ή στην Κηφισιά, αν έχει πλούσιους γονείς, μαζί σου κι εγώ, να του τα φας. Αλλά, βολιδοσκόπησε πρώτα την κατάσταση.

Σήμερα, είμαστε δυνατές, ανεξάρτητες και μάντεψε τι... ευαίσθητες. Όχι, δεν είμαστε. Μπορώ να πω, ναι, γενικευτικά, ότι δεν είμαστε καθόλου ευαίσθητες. Αν ζούσε η Gloria Steinem θα ήταν σίγουρα περήφανη για την πάρτη μας αλλά μόνο γι'αυτό. Έχουμε γίνει οι "κυνηγίνες".

Οι γυναίκες θέλουν τους άντρες να είναι ΑΝΤΡΕΣ, να αισθάνονται ασφάλεια όταν βρίσκονται πλάι τους και να νιώθουν ότι μπορούν να τις προστατεύσουν. Γι' αυτό και το «καλό παιδί» είναι σχετικό. Στην πραγματικότητα, μία γυναίκα δεν ξέρει τι θέλει πραγματικά. Από τη μία θέλει τον άντρα ήρεμο αλλά και άγριο, καλό αλλά και κακό, άντρα καρδιοκατακτητή αλλά και πιστό σκυλί.

Βάσει της εξελικτικής θεωρίας, οι γυναίκες  ψάχνουν ένα ισχυρό αρσενικό (σήμερα, τράπεζα που να μην πτωχεύει) προκειμένου να τεκνοποιήσουν και να εξασφαλιστεί η επιβίωση του μωρού (πως να ζήσει το μωρό χωρίς τις ρίγες του;). Όλα τα άλλα είναι τεχνητά και αποτέλεσμα της φιοριτούρας του πολιτισμού μας. Η βάση όμως είναι αυτή.
Όπως είπε κι ο Φρόυντ (έχω ξεχάσει πως βάζουμε διαλυτικά):  «Το μεγάλο ερώτημα που δεν έχει ποτέ απαντηθεί και δεν μπορώ να λύσω, παρά την 30χρονη έρευνά μου στη γυναικεία ψυχή, είναι: Τι επιθυμεί μια γυναίκα;».
Εγώ, δεν είμαι τόσο πελίπλοκη.
Αυτό που θέλω είναι το Πάσχα να μου φέρει μια λαμπάδα απλή, χωρίς πολλά πολλά πραγματάκια πάνω. Είτε έχω παχύνει είτε όχι, να μου φέρει σοκολατένιο αυγό που να έχει μέσα δωράκι έκπληξη. Να με πάρει μια μέρα να ανοίξουμε τα παράθυρα και να βάλουμε δυνατά την μουσική, ναι σαν κάγκουρες μόνο που εμείς θα ακούμε http://www.youtube.com/watch?v=yrWR7CNBNR8 . Να κάνουμε μια βόλτα στα μαγαζιά κι ας μην έχουμε πολλά λεφτά να αογράσουμε τίποτα. Να πάρω το περιοδικό μου, να κάτσουμε να πιούμε έναν καφέ με ωραία θέα, να με χαιδεύει καθώς διαβάζω το περιοδικό ή πίνω τον καφέ μου. Να με κοιτάει ή αλλιώς να με χαζεύει παρόλο που το μόνο που θα φοράω είναι μια λεοπάρ μεγάλη κορδέλα και γυαλιά ηλίου. Ας συγκλονιστεί και με την συνέντευξη της Megan Fox στο Elle, δεν με πειράζει. Ξέρω ότι εγώ θα είμαι για κείνον κι αυτός θα είναι για μένα. Και ξέρω κάτι τόσο σημαντικό.

* Αστεία που άκουσα σήμερα, άσχετα και σχετικά:
-  Η πιο δύσκολη εγχείριση, είναι να βγάλεις το πέος από το μυαλό της γυναίκας... Σωστός.

-  Μία από τις κολλητές μου, η Χ. πήγε να αγοράσει τζιν Replay. Είχε σκοπό να χαλάσει μέχρι 150 ευρώ (τι μαλάκω, εγώ ούτε 80 δε θα χαλούσα για τζιν) και αυτό που διάλεξε είχε 260. Και ξέρετε γιατί; Επειδή ήταν συλλεκτικό - καλοκαιρινό. Πω πω μια συλλογή που θα κανα... αν είχα 260 ευρώ, σίγουρα πολύ καλύτερη! ( Δεν το αγόρασε φυσικά).

_____________________4-0

Η ιδέα του ότι είχα κάνει το 7 λεπτο τσιγάρο σε 2.38 με τρόμαζε. Με τρόμαζε ακόμα και το γεγονός ότι μέτρησα τα δευτερόλεπτα. Ακόμη περισσότερο όμως με τρόμαζε το ότι σε λίγο ίσως έμπαινε στο σπίτι η μητέρα μου και έπρεπε να σταματήσω την απίστευτη ροή σκέψεων που είχα εκείνη την στιγμή. Προσπαθώ να ρουφήξω τις λέξεις στο δευτερόλεπτο και να μετρήσω τον χρόνο αλλά το μυαλό μου δεν έχει φτάσει ακόμη σε τόσο προχωρημένο επίπεδο ή σε τόσο προχώ επίπεδο όπως θα έλεγε και η D. Εδώ σταματά αυτή η απίστευτη ροή ή συρροή ή μήπως δεν ξέρω να γράφω και να μιλάω ελληνικά. Μην ακούγεται το ασανσέρ. Μην ακούγεται τίποτα. Βασικά διατάζω. Μήπως πάντα στη ζωή μου διατάζω. Το μήνυμα έχει μείνει ακίνητο. Σα να έχει παγώσει ο χρόνος. Το skype αν και κενό αυτή την στιγμή, δεν έμεινε παραπονεμένο. Είναι άλλωστε η δίψα του καινούργιου ή και κάτι παραπάνω. Αυτή την απορία δεν την έχω λύσει ακόμα.
Τα παιχνίδια είναι γνωστά.
Έχετε παίξει ποτέ το παιχνίδι κρύο - ζέστη; Ναι. Απαντώ εγώ για σας. Το παιχνίδι της πρόβλεψης του καιρού; Ίσως κι αυτό αλλά μιλάμε για τρελή ταύτιση αν το έχετε κάνει. Το χέρι γλιστρούσε αργά στο σώμα. Αντιγραφή από έναν ποιητή (πλέον). Όμως τα συναισθήματα είχαν παγώσει. Ο αγώνας δεν έλεγε να λήξει κι όταν έληξε, έληξε με πανωλεθρία ( 4 - 0 ).
Μην πεις τίποτα. Αν είσαι τόσο μάγκας κράτα το για σένα. Ποτέ δεν είναι νωρίς για αποκαλύψεις. Σκέψου και τον άλλο.
Σκέφτεσαι ποτέ τον άλλο; Ναι. Θα μπορούσες. Άσε αυτή την απίστευτη ροή σκέψεων. Το γλυκόξινο κοτόπουλο έχει ξαφνικά υπέροχη γεύση. Πέφτει πάνω του κόκκινο χαμηλωμένο φως. Και τόσο καιρό δεν μπορούσες να το μοιραστείς για να μην σε καταλάβουν.
Δεν είσαι έτοιμη για παιχνίδια... με το φως! Εσύ τι νόμιζες ότι λέω; Τα παιχνίδια έπαψαν πια να έχουν το ίδιο χρώμα. σκέφτεσαι την ατάκα: Μην βάζεις από κει το χέρι μου, δεν έχω καλή ροπή και θα χαλάσει η αγκαλιά. Έχεις σχηματίσει ήδη το 2 - 0.
Εδώ έπρεπε να σταματήσεις. Πρέπει πάντα να θέτεις όρια. Ακούς; Ό,τι κι αν είσαι. Μην το παίρνεις πάνω σου. Τα όρια σταματούν εκεί που αρχίζει η αξιοπρέπεια του άλλου. Εκεί όλα παγώνουν. Και χαίρομαι τόσο πολύ γι αυτήν την αξιοπρέπεια. Είμαι περήφανη.
Μην σου ακούγεται περίεργο. Μπορείς να δεις έναν αγώνα. Το ίδιο θα το ευχαριστηθείς. Μπορείς να δεις μια τσόντα και να τελειώσεις το ίδιο καλά. Είναι μερικές που μ'αρέσουν πολύ. Ποιος βλάκας ντρέπεται να πει ότι του αρέσει να βλέπει τσόντες; Όποιος κι αν είναι, είναι nerd. Να πάει να γαμηθεί. Έχουν κι αυτές το ενδιαφέρον τους.
Ε τελικά το όλο ποστ ήταν για μία τσόντα. Για μια γαμημένη τσόντα. Δεν είχε το τέλειο φινάλε αλλά, διάολε, ήταν τόσο καλή!

Αν θες να λέγεσαι μπλόγκερ της προκοπής κι όχι της ώρας της κακιάς σαν μερικές μερικές που πήρε το μάτι μου τελευταία και το είδαν τόσο σοβαρά ώστε να τους διαφημίζουν οι γκόμενοι τους στο φέισμπουκ , ιστορία που θα θίξω άλλη στιγμή, σίγουρα θα γνωρίζεις ότι όλα παίζουν ρόλο σ αυτόν τον κυβερνομπλογκοχώρο. Η σειρά των φωτογραφιών -  στην αρχή ή στο τέλος; - δεν έχει άλλο. Αυτό. Τέλος.

Όχι, εγώ θα σου τα πω, δε στα παν καλά.

Τα καλά νέα είναι ότι αυτή τη στιγμή ταξιδεύω. Βρίσκομαι σε ένα πλοίο, στο κατάστρωμα, φυσάει πολύ, δεν έχει νόημα να καπνίσω γιατί θα μου ρουφάει τον καπνό ο αέρας και τα μαλλιά μου μπερδεύονται  και καίγονται από τον ήλιο. Θα έφτανα Κάλυμνο, αν φυσικά δεν ήμουν σπίτι, σε ένα καμμένο facebook, σε κάποια καμμένη ιστοσελίδα (προφανώς όχι για να ξαναδώ την τσόντα της Τζούλιας, τι ρεζιλίκι κι αυτό). Τελικά, όπως καταλάβατε είμαι σπίτι και δεν είμαι. Ταξιδεύω και δεν ταξιδεύω. Για την ακρίβεια τώρα έχω φτάσει Βαρκελώνη και βρίσκομαι σε μια μπίλια σαν αυτές με την αστερόσκονη που είχαμε όταν είμαστε μικρά

Είναι πασιφανές ότι θα πάω Βαρκελώνη. Ναι είναι. Δεν εντυπωσιάζομαι ακόμα, πειράζει; Αν το δει τώρα η Μ. που δεν θα το δει γιατί δεν έχει χρόνο, θα στενοχωρηθεί. Για κάποιο λόγο, ταξιδεύω τόσο πολύ τελευταία στα όνειρά μου που δε ξέρω αν θα καταφέρω να ταξιδέψω κι άλλο. Πέρα από την πλάκα γουστάρω πολύ που θα πάω και πάλι εξωτερικό. Για το μόνο πράγμα που νιώθω τύψεις είναι για την γιαγιά που αφήνω πίσω μου. Ρε γαμώτο, πάλι θα σκέφτεται ότι θα με βιάσουν ακόμα και στην Ισπανία!
Μετά την γαμάουα συζήτηση που είχα 8 η ώρα το πρωί, ό,τι να ναι σου λέω δεν θέλω πολλά πολλά. Θα ξεκινήσω την έρευνά μου για το μνημείο που έχω αναλάβει. Βουλγαρική κατοχή κι έτσι... Πόσο χαλαρή έχω γίνει στο γράψιμο; What the fuck...
Χαλαρή γίνομαι με όλους. Εκτός από σένα. Ιδέα δεν έχω τι κάνεις, πως λειτουργείς. Άντε και γαμήσου στην τελική. Δε ξέρεις τι θες. Τουλάχιστον εγώ όταν δε ξέρω τι θέλω, έχω τουλάχιστον τα αρχίδια να το λέω. Δεν κρύβομαι πίσω από μια κουρτίνα εντυπωσιασμού. Και ξέρεις πόσα κότσια θέλει αυτό; Γιατί όμως δεν τα είχα πάντα; Γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κι εσύ που το παίζεις χαλαρός, εγώ ξέρω που μιλάω, εσείς δε ξέρετε γι αυτό και με περνάτε για τρελή, εγώ που ξέρω λοιπόν, έχω να σου πω πως χαλαρός δεν είσαι όταν δεν αφήνεις χώρο στην άλλη. Κι αυτό που χρειαζόμουν ήταν χώρος, κατάλαβες;
Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι δίκαιο. Ούτε αν είμαστε όλοι μαζί δίκαιοι θα καταφέρουμε να κάνουμε ποτέ τον κόσμο αυτό δίκαιο. Κι όπως λέει κι ο Russell "Το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου είναι ότι οι ανόητοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι έξυπνοι είναι γεμάτοι αμφιβολίες ". Βγάλε επομένως συμπέρασμα...

Το είδα, το αγόρασα, το διάβασα. Η μοναξιά είναι από χώμα...

 

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.

Όμως μέσα σ' αυτό το λίγο σου, σ' αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε.
Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.
Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!
Για μια τέτοια κίνηση!
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.
Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.
Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο "τώρα" που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα. Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.
Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...
Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα. Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες.
Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές.
Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο.
Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών.
* Ευχαριστώ το blog "εν ώρα βαρεμάρας". Μόλις διάβασα λίγους στίχους, ρούφηξα κατευθείαν το βιβλίο.

Run, Amelie, ruuuun!

Δεν υπήρχε περίπτωση μετά από τέτοιο φιάσκο να βγάλω τις σημειώσεις και να διαβάσω θεωρίες της παιδαγωγικής διδασκαλίας. Κι ας είχα παρουσίαση λίγη ώρα μετά και δεν είχα καταλάβει τι έκανε ο Pavlov με το σκυλάκι του και τα σάλια του. Εν τω μεταξύ, είχα και την διπλανή μου να τρώει μανιακά το κουλουράκι της και να πετάγονται σουσάμια και επιπλέον να κοιτάει τι γράφω στο τετράδιο μου. Την πάτησες δε θα σου δείξω! Και ελπίζω τώρα να διάβαζε και αυτό για να σταματούσε να κοιτάζει ύπουλα τι γράφω. Οι άνθρωποι του ηλεκτρικού είναι περίεργοι. Αλλά αν πηγαίνεις στο κέντρο της Αθήνας πρέπει να το υποστείς και αυτό. Στην καλύτερη να είναι ένα ζευγάρι που γλωσσοφιλιέται απέναντί σας, ένας πακιστανούλης κάπου κοντά και κλασικά παππούς που μαθαίνει να στέλνει τα πρώτα του μηνύματα σε nokia με πορτάκι ή γριά  που νομίζει συνέχεια ότι χτυπάει το κινητό της και ψάχνει στις άπειρες σακούλες της. Σήμερα, είναι αλλιώς το φόντο : ξένος αλλά όχι πακιστανούλης με μοχθηρό ύφος και καπέλο d&g της κακιάς ώρας, κοκκινομάλλα μπας κλας εντελώς βου λέμε (πάντα και παντού υπάρχει μια βου άλλωστε!), ζευγάρι που γλωσσοφιλιέται ευτυχώς από πίσω μου, η φοβερή μεσήλιξ δίπλα μου πουεξακολουθεί να κρυφοκοιτάει, ωπ ο ξένος σηκώθηκε, γέρος σοβαρός και περιποιημένος, 15 χρονο που μιλάει μάλλονμε whats up στο κινητό της και λέει όλα τα γκομενικά της.
Το φιάσκο (ολκής) ξεκίνησε με τον κόσμο που περίμενε να μπει στο λεωφορείο από το οποίο και κατέβηκα στον ηλεκτρικό. What the fuck??? Που πάνε τόσοι παππούδες και τόσες γιαγιάδες στις 12 το πρωί; Γι' αυτό θα αρχίσω να εκτιμώ την ACDC γιαγιά μου, ενοχλεί μόνο εμένα όχι όλο τον κόσμο. Άντε και την καθαρίστρια που μας προέκυψε τελευταία στο σπίτι και την έχει καταβρεί (την ζαλίζει την κοπέλα αλλά της λέει κι αυτή τα οικογενειακά της οπότε τα θελε ο κώλος της!)
Ε κι η αλήθεια είναι ότι δεν είχα όρεξη να γράψω. Ξέρεις, πέρασα μια φάση αδιαφορίας γενικής και ειδικής προς τον εαυτό μου (λες γι αυτό να πήρα 3 κιλά;) Το βράδυ είχα περίεργα ξυπνήματα-τηλεφωνήματα και όταν ξυπνούσα δε θυμόμουν τι είχα πει. Νιώθεις ποτέ να βρίσκεσαι ταυτόχρονα σε πολλές καταστάσεις και πολλές από αυτές ή και καμία να μην είναι αληθινή; Και όλες αυτές οι καταστάσεις να σε επηρεάζουν ταυτόχρονα σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Τα μόνα πράγματα που έμειναν σταθερά ήταν ο ήχος της καφετιέρας καθώς στάζει το νερό την κανάτα για να μυρίσεις το άρωμα των κόκκων, να πλυθείς με αρώματα ροδιού και να μπεις σε ένα φλόραλ φόρεμα. Εκεί χωράω πλέον...αε απλά καθημερινά πράγματα...

Αγαπημένη εικόνα της εβδομάδας.

Το ζεύγος.