I was her she was me
We were one we were free
And if there's somebody calling me on
She's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
We were young we were wrong
We were fine all along
If there's somebody calling me on
She's the one
When you get to where you wanna go
And you know the things you wanna know
You're smiling
When you said what you wanna say
And you know the way you wanna play, yeah
You'll be so high you'll be flying
Though the sea will be strong
I know we'll carry on
'Cos if there's somebody calling me on
She's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
When you get to where you wanna go
And you know the things you wanna know
You're smiling
When you said what you wanna say
And you know the way you wanna say it
You'll be so high you'll be flying
I was her she was me
We were one we were free
If there's somebody calling me on
She's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
Yeah she's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
She's the one
If there's somebody calling me on
She's the one
She's the one
Μόλις πριν κάποιες ώρες γύρισα από ένα ταξίδι - αστραπή στα πιο μεγαλοπρεπή μνημεία της Ιταλίας. Οι εντυπώσεις πολλές και ανάμεικτες, ακόμα δεν έχουν προλάβει να μπουν σε σειρά. Κοιτάζω λοιπόν τις φωτογραφίες, για συνέχεια, αγαπημένης μου φίλης που βρίσκεται αυτόν τον καιρό στο Oviedo- πόσο μου έχει λέιψει η συντροφιά της και οι επιλογές μας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν χωράει εδώ - και σκέφτομαι πόσοι τόποι υπάρχουν και πόσα πράγματα που δε θα προλάβω ποτέ να δω. Νιώθω τον χρόνο να φεύγει και μαζί του να χάνεται κάθε φορά κι ένα ταξίδι, μέχρι το τελευταίο ταξίδι κάθε ανθρώπου, αυτό του θανάτου φυσικά. Όταν ταξιδεύεις δεν έχεις αίσθηση του χρόνου. Όταν αρχίζει το ταξίδι σκέφτεσαι και έχεις αγωνία γι αυτά που πρόκειται να ζήσεις ή να δεις. Όταν πάλι γυρνάς, στο μυαλό σου γυρνάει η σκέψη ότι "τι; Τώρα γύρισα, δεν έχει άλλο;". Νομίζεις πως άνοιξες ένα βιβλίο με όμορφες εικόνες και πως το έκλεισες απότομα πριν προλάβεις να τις βουτήξεις και να το χαρείς. Έτσι είναι τα ταξίδια - αστραπές, ίσως κι όλα τα ταξίδια να είναι έτσι. Κλείνω τον φάκελο της Μ. και ανοίγω τον δικό μου. Η Μ. έχει ξεπεράσει κάθε όριο, έχει γυρίσει όσα δεν προλαβαίνει να γυρίσει κανείς σε διάστημα πολλών χρόνων. Μακάρι αγαπημένη Μ. να κρατάς ημερολόγιο κι όταν επιστρέψεις να με αφήσεις να το διαβάσω. Χαίρομαι με την χαρά σου και τα ταξίδια σου, είναι σαν να τα κάνω κι εγώ μαζί σου. Ας ανοίξω όμως το δικό μου βιβλιαράκι που λέγεται Ιταλία. Οι μαγικές σελίδες περιλαμβάνονται στο κεφάλαιο Βενετία. Είναι σα να ανοίγεις ένα παραμύθι και να ζωντανεύουν μέσα από αυτό εικόνες, πρόσωπα και κτίρια. Θέλω να έχω μια βδομάδα δική μου στην Βενετία. Θέλω μια μέρα να πάρω το αεροπλάνο και να πάω από εκεί που η ζωή μου θα είναι μια ρουτίνα θέλω να γεμίσει από χαρούμενες πολύχρωμες μάσκες και μουσική από τα νερά και τις γόνδολες της Βενετίας. Το αστείο: Εντάξει, όχι και τόσο αστείο. Απλά, να μωρέ, όταν άκουσα ότι η Βενετία εκτιμάται ότι σε 200 χρόνια θα έχει βυθιστεί, είπα από μέσα μου "καλά που πρόλαβα και ήρθα", χωρίς να σκεφτώ ότι έτσι κι αλλιώς σε 200 χρόνια δε θα ζω. Φαντάσου όμως πόση εντύπωση μου είχε κάνει και πόσο θα απογοητευόμουν αν όλα αυτά βυθίζονταν και χάνονται μια για πάντα. Λογικά, θα τα σώσουν έτσι δεν είναι; Δεν γίνεται να χαθεί ο Άγιος Μάρκος ούτε και το παλάτι τον δόγηδων! Αρνούμαι να πιστέψω ότι η ονειρούπολη θα βυθιστεί. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις. Υπήρχαν όμως κι άλλες πιο θετικές. Κι αυτές μου υπενθύμιζαν πως πρέπει να είμαι χαρούμενη που έχω αυτές τις εικόνες. Στο μυαλό μου και με την βοήθεια της τεχνολογίας και στον υπολογιστή μου.
Το ταξίδι μου είχε τελειώσει και ήδη σκεφτόμουν το επόμενό μου, στην Ισπανία. Ανυπομονούσα και ένιωθα τόσο πλήρης που θα πήγαινα δύο ταξίδια στο εξωτερικό μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Σύντομα, αν με έπαιρνε οικονομικά, θα οργάνωνα και το επόμενο. Θέλω να ξεκινήσω από τα βασικά για να φτάσω στα Ταξίδια. Τα ταξίδια με κεφαλαία, είναι αυτά τα οποία θα είναι πέραν του συνηθισμένου. Θέλω να έχω μια βαλίτσα και να ταξιδεύω συνεχώς. Γίνεται; Και το λέω εγώ που είμαι περίεργη και σχολαστική όταν ετοιμάζομαι για ταξίδι. Πόσο άπειρη ήμουν πριν κάνω ταξίδια; Πόσο λίγες εμπειρίες είχα; Αυτός ο οποίος κάνει ταξίδια, ξέρει τελικά να μοιράζεται, διευρύνει τους ορίζοντές του για το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, μαθαίνει να ρίχνει τον εγωισμό του και να κάνει υποχωρήσεις. Αυτός που ταξιδεύει, έχει όταν επιστρέψει κάτι να πει. Ξέρει να εκτιμά το ωραίο και να αρνείται το άσχημο.
Στην Πομπηία. Πήγα κι εκεί. Είχα δει παλιά ένα θεατρικό έργο "Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας" - καμία σχέση με την ιστορία της χαμένης πόλης- είχα πετύχει αφιερώματα, είχα ακούσει ότι υπάρχουν βιβλία. Όμως ποτέ δεν είχα φανταστεί αυτό που είχε συμβεί. Γνώριζα πασαλείμματα, αυτά που γνωρίζουν και τώρα οι περισσότεροι αλλά νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Δεν περίμενα να δω κάτι τόσο αληθινό, δεν περίμενα να δω αυτό που κατάφεραν να κάνουν, να ρίξουν γύψο στις τρύπες ώστε να φτάσει στα σώματα που είχαν καλυφθεί από λάβα και να φανούν ξανά οι μορφές τους, σαν αγάλματα.
Οι Ιταλοί είχαν χιούμορ. Ήταν άνθρωποι φιλόξενοι και ανοιχτοί ειδικά όσο προχωρούσες προς τα Νότια. Δεν είχα χρόνο όπως στο Παρίσι να παρατηρήσω τις λεπτομέρεις που θα ήθελα. Με ενδιαφέρει πολύ το σινεμά σε μια πόλη, τα μαγαζιά της, τα σοκάκια της, οι αφίσες της, η μουσική του δρόμου της, οι φτωχοί της πόλης που επισκέπτομαι, τα μικρά μουσεία που κρύβουν μικρούς θησαυρούς. Με το γκρουπ όμως βλέπεις τα μεγάλα. Πρόλαβα όμως και είδα ελάχιστα εώς καθόλου μικρά. Με αυτά θα κλείσω. Γιατί ανυπομονώ να κοιμηθώ και να ονειρευτώ λιγάκι από Βενετία, λιγάκι κι από Ρώμη για να μην ξεχάσω πόσο όμορφα όνειρα μπορεί να κάνει κανείς... Buonna notte :)
Η πρώτη και τόσο αληθινή εικόνα που αντίκρυσα καθώς έφτανα.
Η γέφυρα των στεναγμών, κάτι σα διαφήμιση Blue Star ή νέας δημοκρατίας.
Σε αυτό το σημείο εκτός του ότι γέλασα σκέφτηκα πόσο μάγκες είναι οι Ιταλοί γιατί ακριβώς από πάνω έλεγε made in Italy αλλά και πόσο υπό- θα αισθάνθηκαν οι Κινέζοι που περνούσαν από εκεί και το είδαν..!
Να και μια αφίσα που μου άρεσε σε αντίθεση με τις δικές μας "πανσπουδαστικές" αφίσες.
Μουσική, μουσική του δρόμου :)
Τα lego της Πομπηίας!
Dude, dude, dude έτσι με λέει ο κολλητός μου κι εγώ αυτόν ε και όταν το είδα είχε πολύ πλάκα :)
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
Α! Και η ταινία που πρέπει να τρέξετε να δείτε. Δε λέω τίποτα άλλο. Αλλά όταν βγείτε από την αίθουσα, θα νιώσετε ότι ένα μεγάλο κομμάτι της, το έχετε ακόμα μαζί σας.
Κρατάς στο δεξί σου χέρι ένα φλυτζάνι ζεστό καφέ καθώς πας να το μυρίσεις οι υδρατμοί θολώνουν τα μάτια σου τα πάντα γύρω σου σκοτεινιάζουν το κεφάλι σου ιδρώνει τα χέρια σου κοκκινίζουν, ιδρώνουν και κρυώνουν βγαίνεις έξω να πάρεις μια ανάσα μυρίζει καμμένο ξύλο ο σκύλος πεινάει θέλει βόλτα τα φύλλα χορεύυουν ρυθμικά στο σφύριγμα του αέρα και ... ΣΤΟΠ! Βγήκες...
Για πόσο κρατάει ένα όνειρο; Για πόσο κρατάει το όνειρο; Εγώ δεν έχω όνειρα. Έχω μικρές επαναφορτιζόμενες μπαταρίες. Όποτε θέλω και μπορώ τις φορτίζω. Δεν έχω σκέψεις, δεν έχω υποχρεώσεις. Κι όμως δεν είναι η ζωή μου ούτε μίζερη ούτε άδεια. Τα όνειρα είναι εγωιστικά. Κι εγώ δεν έχω βρει ακόμα το εγώ μου. Ίσως αυτή εκεί έξω να είμαι εγώ εδώ μέσα. Ναι, έχω περάσει την "εποχή του καθρέφτη" αλλά μόνο αυτό. Το εγώ μου ακόμα περιπλανάται. Ανάμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις. Αρνούμαι να πιστέψω ότι αποτελεί μια κοινωνική σύμβαση κι έτσι το συνδέω με την αγαπημένη μου σκηνή από το αγαπημένο μου παραμύθι. Είναι ένα τριαντάφυλλο, σαν κι αυτό που κρυβόταν στο κάστρο του τέρατος και κάθε τόσο έπεφτε ένα φύλλο, που όσο πιο πολύ φυλλορροεί τόσο πιο πολύ αγγίζει το τίποτα.
Οι μπαταρίες μου φορτίστηκαν. Ταξίδεψα όμορφα μια μέρα κάπου μακριά από το σπίτι μου, με τα κινητά στην τσάντα αλλά να χτυπάνε σημαντικά λιγότερο από άλλες φορές. Έβγαλα βόλτα τον φανταστικό σκύλο μου, ήπια έναν φανταστικό καφέ, είδα μια φανταστική ταινία- και φανταστείτε ταξίδεψα μέχρι και σ' αυτή- άκουσα φανταστική μουσική και έκανα έρωτα ή και σεξ ή κι όπως λέγεται φανταστικά. Όταν ονειρεύεσαι ότι κάνεις έρωτα με κάποιον επειδή τον θες όταν το ζήσεις δε θα ισορροπείς πολύ. Δε θα ξέρεις αν αυτό που σου συμβαίνει, γίνεται επειδή το θέλει κι ο άλλος. Θα κινείσαι σε δύο χωροχρόνους. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να ξεφύγω από τον ένα και να μεταφερθώ στον άλλο όμως συνέχεια κάτι με τραβούσε. Και ήταν αυτό ακριβώς...
Η αβεβαιότητα. Η έλλειψη μοναδικότητας. Είναι δύο λέξεις εγωιστικές μα ταυτόχρονα τόσο βαρυσήμαντες. Και σίγουρα τόσο διαφορετικές. Η μοναδικότητα στηρίζεται στην κατοχή ενός ατόμου. Δεν είναι δύσκολο να την πετύχεις αλλά είναι δύσκολο να την διατηρήσεις. Πολλές φορές όταν θέλεις κάτι πολύ τότε χάνεις το μέτρημα. Κάθε κίνηση από άλλο άτομο σπάει αυτή τη μοναδικότητα. Όμως αν θες να ζήσεις, να ερωτευτείς πρέπει να την κυνηγήσεις. Οι άλλοι μπορούν να περιμένουν.
Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πιο απλά. Ξυπνάς μια όμορφη μέρα, πλένεις με παγωμένο νερό το πρόσωπό σου, τρως πρωινό με αυτόν που κοιμήθηκες το προηγούμενο βράδυ, ακούτε όμορφη μουσική στο αμάξι και ξεκινάει ο καθένας τα μαθήματά του ή τις δουλειές του. Εκεί πιστεύεις πως έχεις βρει τον εαυτό σου; Όχι. Εκεί τον χάνεις περισσότερο από κάθε όνειρο.
Ψέματα σας είπα, ονειρεύομαι. Ακόμα κι όταν βλέπω εικόνες όπως αυτή πιο κάτω, εγώ ονειρεύομαι. Απλά τα όνειρά μου ή είναι τόσο χαζά ή κάποιος κακός (πάντα και παντού υπάρχει ο κακός της υπόθεσης) τα μαθαίνει και πετυχαίνει να μου τα διαλύσει. Αυτή τη φορά θα βάλω πιο μικρά όνειρα και θα τα ονομάσω ονειράκια. Θα είναι μικρές δόσεις χαράς, απολαυστικές προβολές ταινιών, φαγητό θα έβαζα αλλά όπως έχω ξαναπεί φτάνει πια στην μπεκρομεζεδοκοιλιά γιατί μετά θα έχουμε κι άλλα στο κεφάλι μας.
Τέλος, σύμφωνα με στατιστικές μελέτες. οι άντρες μπορούν ακόμα να κάνουν σεξ. Και καλό σεξ. Αρκεί να μην είναι κομπλεξικοί και να έχουν αξιοπρέπεια. Θεωρώ ότι τελικά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Πώς συνδέεται η αξιοπρέπεια με κάτι τόσο σαρκικό; Έλα μου ντε. Κι όμως συνδέεται..!
Δεν είχα καμία μα καμία όρεξη να διαβάσω, δεν είχα δύναμη να πάω μέσα να βράσω γάλα ειδικά τον τελευταίο καιρό που είχα κάνει μια κοιλιά σαν του μπεκρή. Δεν είχα επίσης διάθεση να βγω. Δεν έχει και πολύ νόημα να βγαίνεις όταν αυτά που αγαπάς δεν πρόκειται ποτέ να τα ευχαριστηθείς στην έξοδό σου. Μου έλειπε το να πάω σε ένα ωραίο θέατρο με την D. Συνειδητοποιούσα πως ερχόταν η άνοιξη και σύντομα το καλοκαίρι και με έπιανε μια αγωνία άλλο πράγμα.
Μια φίλη μου εξακολουθούσε εν τω μεταξύ να ψαχουλεύει το προφίλ του πρώην-γκόμενου-που το κάνανε-και τέλος στο φέισμπουκ αλλά άκρη δεν έβγαζε. Είχε φτάσει σε καλό επίπεδο μπορώ να πω. Ήταν κοντά στην πηγή του να μάθει γιατί την παράτησε. Αλλά οι πούστηδες, ξέρουν και τα κρύβουν όλα πολύ καλά... Όχι μόνο αυτοί. Όλοι μας.
Μου λέει το χάλιμπουτ λοιπόν γιατί δε γράφω όλα αυτά τα αστεία που της λέω από κοντά στο blog μου. Θα ρθει κι αυτή η περίοδος πιστεύω. Ίσως δεν το κάνω επειδή εδώ θέλω να βγάλω τα εσώψυχά μου. Γιατί κανείς δεν με ξέρει αλλά καθένας μπορεί να με καταλάβει. Γιατί έχω την ανάγκη να γράφω όταν είμαι ντάουν όπως τώρα. Εγωιστικό. Ναι, δε λέω γιατί να μην γελάνε και οι υπόλοιποι; Δε φταίνε τα εσώψυχά μου, φταίει η αστάθειά μου ακόμη και σ' αυτά. Θέλω να πατήσω και να μην κρέμομαι.
Τις προάλλες μπήκε ένα ζευγαράκι στον ηλεκτρικό. Και οι δυο τους είχαν πρόβλημα ακοής, φορούσαν κάτι σαν ακουστικό. Φαίνονταν τόσο αγαπημένοι και ερωτευμένοι. Μια γριά τους κοιτούσε περίεργα γιατί φιλιούνταν κι όταν τους έκανε παρατήρηση, αν είναι δυνατόν λέω εγώ αλλά ποιος μ' ακούει, δεν άκουγαν καλά και εκείνη δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν. Ήθελα να φωτογραφίσω την στιγμή τους. Ήθελα να κλέψω λίγη από την ευτυχία τους κι αυτοί ας έπαιρναν ό,τι ήθελαν από εμένα. Συχνά στον ηλεκτρικό έχει ζευγαράκια. Και ξέρεις τι μελαγχολικό είναι να είσαι μόνη σου και οι άλλοι να περπατάνε χεράκι-χεράκι; Η επιλογή δεν είναι πάντα δική σου. Δηλαδή, ok, σε κάποιον θα αρέσεις ή θα σ' αρέσει αλλά πια δε ξέρεις τι σημαίνει σχέση. Βγαίνεις σε μια παρέα και η μία κράζει την φίλη της επειδή παίρνει τηλέφωνο το αγόρι της να το ενημερώνει που πηγαίνει ενώ παράλληλα χωρίζουν σε υποκατηγορίες τα "κέρατα". Το κέρατο, δεν χωρίζεται, δεν δικαιολογείται, δεν εξαιρείται. Είναι κι αυτό μια μορφή προδοσίας. Παράλληλα, υπάρχουν σχέσεις και σ-χέσεις. Εξαρτάται σε ποια θέλεις να ανήκεις. Σίγουρα όχι στη δεύτερη κατηγορία. Επιδίωξες ποτέ να ανήκεις στην πρώτη; Ποτέ. Γιατί η απογοήτευση από μια αποτυχημένη ή ισοπεδωτική σχέση δε φεύγει τόσο εύκολα. Έπειτα θυμάσαι κάποιον που απλά το κάνατε και ήθελες και σχέση τρομάρα σου και τι κάνεις; Χαμογελάς. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Είναι τόσο δύσκολο τελικά να ανήκουμε μόνο σε έναν άνθρωπο; Είναι τόσο βαρετό να είμαστε συνέχεια με το ίδιο άτομο, να χαιρόμαστε μαζί του, να λυπόμαστε μαζί του, να γελάμε δυνατά στα αστεία που θα κάνουμε, να χαΪδεύουμε ο ένας την πλάτη του άλλου, να κοροιδεύουμε τα ίδια άτομα και τις ίδιες καταστάσεις, να κάνουμε έρωτα μόνο μεταξύ μας, να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε μέρα;
Συνειδητοποίησες ποτέ πόσο μόνος είσαι σ' αυτή την ζωή παρόλο που έχεις γύρω σου τόσους φίλους; Ένιωσες ποτέ ότι δε μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν από αυτούς; Αγκάλιασες ποτέ με τόση δύναμη το μαξιλάρι νιώθοντας ότι θα βάλεις τα κλάματα από μοναξιά; Μήπως αυτό είναι που σου λείπει; Η μοναξιά... Ήθελες να ανήκεις αλλά όταν βρήκες τα σκούρα γινόσουν αν-οικεία, χώριζες το δικό σου και το δικό μου και αυτό ήταν που σου έτρωγε τη ζωή. Τρωγόσουν με τα ίδια σου τα ρούχα. Προλάβαινες να πας στη Γλυφάδα για ποτό με τις φίλες σου αλλά δεν προλάβαινες να τον δεις. Επειδή φοβόσουν. Επειδή ήθελες να ρουφήξεις λίγη μοναξιά. Μετά η συντροφιά θα σου φαινόταν "θείο δώρο".
Η γιαγιά σηκώνεται να κατουρήσει. Σε λιγάκι θα έρθει να δει αν κοιμάμαι. Θα χαμηλώσω την οθόνη του λάπτοπ για να μη δει φως. Εκείνη ωστόσο θα καταλάβει ότι δεν κοιμάμαι και την επόμενη μέρα θα με ρωτάει πόσο κοιμήθηκα και θα μου υπενθυμίζει πως όποιος δεν κοιμάται, γερνάει πρόωρα. Βρήκα ένα κόλπο, βάζω ανάμεσα ένα μαξιλάρι μικρό και το λάπτοπ δε φωτίζει τόσο πολύ. Από πάνω ρίχνω κι άλλο ένα. Μέχρι να φύγει.
Όμως κι εκείνη δε θέλει να φύγει. Ούτε να κατασκοπεύσει θέλει. Θέλει συντροφιά :)
Γίνονται όλα τόσο αργά.
Μήπως αυτό είναι που κάνει την αρχή μας ωραία;
Και δεν γίνεται επίτηδες.
Απλά γίνεται αργά.
Και όμορφα.
Και μαγικά.
Και;
"Κινηματογραφικά" :)
Το καρναβάλι των Εξαρχείων κινείται και δρα με δικά του μέτρα και σταθμά. Ή μάλλον δεν έχει μέτρα και σταθμά, απλά επειδή το σκέφτηκα έπρεπε και να το γράψω. Πως θα ήταν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αν έγραφαν και έλεγαν αυτά που σκέφτονταν χωρίς να τα σκέφτονται δεύτερη φορά για να τα γράψουν; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ; Εγώ εδώ αυτό κάνω. Σκέφτομαι άρα γράφω, όπως έλεγε κι ο παλιός μου τίτλος.
Το "καρναβάλι" λοιπόν εδώ δεν έχει μήνα Φεβρουάριο ή Μάρτιο. Είναι πάντα μια γιορτή, εδώ. Και λίγο πιο κει ίσως. Αλλά πιο κει πας στα χωράφια της ελίτ, των εκ των άνω διακείμενων και δρώντων ενάντια στη μάζα. Στη μάζα; Όλοι αποτελούμε μάζα. Όλοι κάποια στιγμή θα αποτελέσουμε μάζα. Και αυτή η λέξη, η μάζα, θα είναι το μαζί. Εδώ, λοιπόν, είμαστε όλοι μαζί. Μάγισσες μεθυσμένες, αποκομμένες απο τον κυριλλέ κόσμο και τα αφεντικά. Μάγισσες που δε ξέρουν με ποιον κοιμούνται κάθε βράδυ, μάγισσες που δέχονται εναγκαλισμούς από θαμώνες κάθε είδους, που τους κερνούν το ποτό και εκείνες προσφέρουν απόλαυση. Κι αν ήξερες τι κουβαλάνε όταν εσύ γελάς. Αν ήξερες σε τι μικρά θηλάκια κρύβουν σφραγισμένα τα άγχη τους. Αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις γιατί το καπέλο τους φοριέται μόνο στο καρναβάλι.
Και μετά, χορεύεις, κινείς τα χέρια σου ρυθμικά σα να σε τράβηξε μαγνήτης από την μουσική που είχες καιρό να ακούσεις και να ευχαριστηθείς. Και με καλή παρέα, όχι πολύ ποτό αλλά πολύ τύχη γιατί βρήκες αμέσως να παρκάρεις. Είναι όμορφος ο κόσμος τις μέρες αυτές. Είναι όμορφοι οι δρόμοι που σε βγάζουν σε όμορφα στέκια, αναμνήσεις φέρνοντας στο μυαλό από τους ένα βήμα μπροστά ενδεχομένως και από πρόσωπα που αγάπησες και πια έχουν χαθεί. Κανείς δε ξέρει που άραγε βρίσκονται. Κι ήρθαν άλλα με μυρωδιά cajoline να χαιδέψουν την ανάσα σου, να ψιθυρίσουν τον έρωτά τους, να λατρέψουν το άρωμά σου, να χαθούν στο βλέμμα σου, να μεθύσουν με την ομορφιά σου κι εσύ... στέκεσαι εκεί θαυμάζοντας με νοσταλγία την ομορφιά τη δική τους. Της ψυχής τους την απεραντοσύνη. Να σε εκπλήξουν γιατί κουράστηκες να ζεις συμβατικά. Κι όταν κάτι όμορφο θα γεννηθεί, κάτι άσχημο να πεθάνει. Να ξεριζωθεί από την κακή σου σκέψη. Να σε αφήσει να ζήσεις. Γιατί έτσι ζεις; Ζεις χωρίς την συνήθεια του έρωτα; Έτσι λέγεται ένα βιβλίο; Αναρωτιέμαι.
Κι όσο ακούς "τον χρόνο σου μετράς για το πτυχίο" άλλο τόσο θες να τα βροντήξεις όλα κάτω και να αρνηθείς την νέα ζωή που θα ανοιχτεί μπροστά σου. Γιατί δε θα είναι ίδια, θα είναι σκληρή, αμείλικτη και θα σου κατατρώει καθετί φοιτητικό που αμέλησες να ζήσεις. Και θες να ζήσεις, πίστεψέ με. Θες τόσο πολύ να είσαι νέα. Θες τόσο πολύ να μείνεις για πάντα εσύ η νέα και να αρπάξεις την νεότητα του νεαρού του Ρίτσου, να παίξεις στο πιάνο τη δική σου σονάτα και να την πλέξεις όπως θες. Κι ας υπάρχει πάντα κάτι πιο νέο, θες στην ψυχή να νιώθεις νέα. Θες να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Και ειδικά το τελευταίο, πιστέψτε με, είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να το βρεις σήμερα.
Ετοιμάζουμε βαλίτσες, πάμε σε δύο ταξίδια στο εξωτερικό και μια μέρα στην Πάτρα, από εκεί που δεν το περιμένεις κάνεις τρία ταξίδια μαζεμένα! Και είμαι τόσο χαρούμενη! Θέλω τόσο πολύ να νιώσω λίγο το καρναβάλι, λίγο Πάτρα κι ας νοιάστηκαν άλλα άτομα για το αν θα το νιώσω, δεν έχει σημασία, κάποιος νοιάστηκε τουλάχιστον. Φύγαμε! ;)
ήταν τόσο γλυκός ύπνος, δεν ήθελα να ξυπνήσω. Είχα χουχουλιάσει στο πάπλωμά μου και είχα σφίξει δυνατά το πιο χοντρό αρκούδι μου. Πριν κάνω καφέ, πριν από οτιδήποτε άλλο, ξεκίνησα να γράφω εδώ, στο blog μου. Οι γονείς μου υποδέχονταν εκείνη την ώρα έναν άνθρωπο που είχε έρθει να τους φέρει το ενοίκιο και γελούσαν, έλεγαν αστεία και περνούσε η ώρα. Άκουγα γέλια, εκείνος ήταν Αλβανός και συζητούσαν πως αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις. Έβλεπα πόσο πιο 'Ελληνας ήταν ο Αλβανός με αυτά που έλεγε. Καθόμουν μέχρι να φύγει στο κρεβάτι γιατί αν σηκωνόμουν θα έπρεπε να χαιρετήσω και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση.
Ξύπνησα με μια ταχυκαρδία, άλλο πράγμα. Η οποία μετά έγινε και εντονότερη καθώς με πήρε ο μπαμπάς μου να μου πει οτι θα μου δώσει χρήματα για μια εκδρομή στην Ιταλία. Δε ξέρω αν χάρηκα, αν δεν χάρηκα. Δεν ήξερα που πατούσα και που βρισκόμουν. Αυτές τις μέρες κυκλοφορούσα στη σχολή σα ζόμπι. Αισθανόμουν ότι οι άλλοι με κοιτούν περίεργα, με έναν ανεξήγητο φόβο και μια απορία στο βλέμμα. Δε ντυνόμουν καθόλου εκκεντρικά για να με κοιτούν έτσι. Μπορώ να πω ότι άλλες φορές ντύνομαι χειρότερα.
Τα διαβάσματά μου είχαν προχωρήσει. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω το νόημα της σχολής μου. Να νιώθω ικανοποίηση από αυτά που διάβαζα. Να προβληματίζομαι και να αναρωτιέμαι. Να πηγαίνω όχι για να πιω καφέ αλλά για να μάθω και τίποτα από αυτή την σχολή. Ήξερα πως σε λίγο καιρό θα έπαιρνα πτυχίο και αυτό με τρόμαζε αντί να με χαροποιεί.
Φόβος και πάλι.
Από που προερχόταν; Από τη μοναξιά; Δεν είχα συνηθίσει να είμαι μόνη μου. Ωστόσο τον τελευταίο καιρό από την μία έδιωχνα άτομα από κοντά μου, από την άλλη τραβούσα άλλα που δεν ήθελαν να είναι κοντά μου. Ακόμα και αυτό με έφερνε αντιμέτωπη με έναν φόβο. Τα όριά μου ήταν στενά. Η ψυχολογία μου καταρρακωμένη. Οι μεταπτώσεις τραγικές.
Ένιωθα πρώτη φορά τη σημασία της φιλίας. Είχα φίλες, ναι, ευτυχώς.
Τώρα θα πρεπε να σηκωθώ απο την καρέκλα, έχω κάτσει οκλαδόν. Τα πόδια μου τα νιώθω και δεν τα νιώθω. Είμαι χαρούμενη και δεν είμαι. Νιώθω καλά και δε νιώθω. Κρατιέμαι δε κρατιέμαι. Κρέμομαι. Σαν μαριονέτα σε καρναβάλι. Σε καρναβάλι ανεστραμμένο, στον αναστραμμένο κόσμο του. Εκεί που δεν υπάρχει λογική.
Αρχίζω να σηκώνομαι. Κι όταν σηκωθώ, θα είμαι τόσο δυνατή που θα κάνω πολλά πράγματα. Λίγη αισιοδοξία χρειάζομαι. Και αγάπη. Πάντα είχα αγάπη. Κι όποιος δεν έχει αγάπη είναι σαν κροκόδειλος σε μολυσμένα νερά, σαν ακροβάτης δίχως αύριο, σαν μυρμήγκι που έχει παγιδευτεί στην φωλιά που έφτιαξε το ίδιο, σαν βρύση που έχει σταματήσει να τρέχει, σαν μουσικός που έχει χάσει την φωνή του...
