Η ζωή στα χρόνια του κορονοϊού

Η κορονοπερίοδος.

Νόμιζα ότι μετά θάνατον γιαγιάς, δύσκολα θα βρω το θάρρος να ξαναγράψω. Σα να άδειασα τα πάντα μου και να μηδένισα τη ζωή μου. Ήταν ομολογουμένως μεγάλο το σοκ για να επιστρέψω στην καθημερανοητότητά μου. Ναι, έτσι όπως τη γράφω. Ξέρετε καμιά φορά, χρειάζεται στη ζωή μας να συμβεί ένα σημαντικό γεγονός, δεν είναι απαραίτητο να σχετίζεται με απώλεια αγαπημένου προσώπου, αρκεί να είναι κάτι το οποίο έχει μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μας και στη ψυχική μας κατάσταση. Είναι τότε που συνειδητοποιείς πόσο ασήμαντα είναι όλα και πόσο άδικα μπορεί να σκάμε για μικρής σημασίας πράγματα, πόσο χρόνο και ουσία δίνουμε σε αυτά ενώ δε θα πρεπε.

Δεν είμαι από τα άτομα που υποστηρίζουν τη μη σκέψη, σίγουρα όχι (είναι η δεύτερη δικλείδα του μυαλού μου αυτή). Νομίζω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, είναι ό,τι καλύτερο να ξεκουράσουμε το μυαλό μας και να μείνουμε σπίτι δημιουργικά. Τι εννοώ δημιουργικά. Δημιουργικό έχω να δω τον εαυτό μου από τότε που ήμουν φοιτήτρια. Τότε που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο είχα τρομερή έμπνευση να σκέφτομαι διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο, να κάνω διαφορετικά πράγματα και να βρίσκω τον εαυτό μου εξαιρετικά γοητευτικό, ω ναι. Όπως έχει πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ οι άνθρωποι χωρίζονται όχι σε καλούς και κακούς αλλά σε βαρετούς και γοητευτικούς. Είναι η καταλληλότερη περίοδος να γίνετε και να γίνουμε γοητευτικοί, γιατί μη νομίζετε όσο και να έχετε διαβάσει στη ζωή σας, όση μουσική κ αν έχετε ακούσει, όσο κι αν έχετε ταξιδέψει, όσο διαφορετικούς ανθρώπους κι αν έχετε συναναστραφεί, υπήρξε μια περίοδος που απλά αφιερωθήκατε στην καθημερινότητα της δουλειάς και της οικογένειας, στη ρουτίνα σας. 

Ας ξανανοίξουμε βιβλία ξεχασμένα, ας ξαναδούμε ταινίες με αστεράκια στο Danao, ας ψάξουμε να βρούμε σκηνοθέτες, ας ψάξουμε να βρούμε ό,τι δε προλαβαίναμε πριν. Ας χαζέψουμε παλιές φωτογραφίες κι ας θυμηθούμε στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όχι για να στενοχωρηθούμε που δεν είναι μαζί μας πια αλλά για να νιώσουμε ότι είναι σα να είναι εδώ.

Καραντίνα, σπίτι έρωτας, α ναι είχα συνηθίσει να γράφω εδώ όταν κάτι διατάρασσε την ψυχική μου ηρεμία ή τελοσπάντων όταν αισθανόμουν αυτό το παραπάνω του φυσιολογικού. Καθημερινά λοιπόν δουλεύω σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, απλά δε πηγαίνω στο γραφείο, δουλεύω όμως ποιοτικά με απόλυτη προσήλωση, ναι είμαι εκεί που με αφήσατε - δε με έχουν φωνάξει από κανένα μουσείο ή από καμία πινακοθήκη - σαφώς σε λίγο καιρό δε θα θυμάμαι καν πως είναι ένας τέτοιος χώρος, είναι κ αυτή η θεωρία που έχω αν αγαπάς κάτι πολύ ή κάνε το ως το τέλος ή καθόλου. 

Θα επιστρέψω. Θέλω λίγο ζέσταμα στο γράψιμο ακόμα, είχα καιρό. Προς το παρόν αφήνω εδώ ένα τραγούδι του Στάη Δρογώση "Ήρθες αργά" και το αφιερώνω στην πολυαγαπημένη μου γιαγιά που καμιά φορά έρχεται στον ύπνο μου και μου θυμίζει πως ήταν μαζί της, παρέα στο καθιστικό και μου ψιθυρίζει "καλώς τα μάτια μου", "σου έχω κάνει ένα φαί" και άλλα τέτοια όμορφα.

Επίσης, για όσους δε το γνωρίζετε, αρκετοί καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει βίντεο ζωντανά μέσω facebook στα οποία παίζουν κιθάρα και τραγουδούν, ό,τι πιο όμορφο.

Απολαύστε :)

Στα χαμένα

Υπήρχε ένας άνθρωπος που καθώς άνοιγα την πόρτα και έμπαινα στο σπίτι απορροφούσε με μία μοναδική δύναμη όλα μου τα προβλήματα και όλες μου τις πικρίες. Ήταν ένας άνθρωπος που όταν ήμουν στενοχωρημένη,έλεγα από μέσα μου, πριν κοιμηθώ, το ξέρω ότι είσαι κοντά στα 90 αλλά λίγο ακόμη υπομονή, μη πεθάνεις ακόμα. Μην σε χάσω τώρα που χώρισα, μην σε χάσω τώρα που τσακώθηκα και δε μιλάω πια με τις παλιές μου φίλες, μη σε χάσω τώρα που έπιασα δουλειά και φοβάμαι πως θα τα πάω και χρειάζομαι ένα στήριγμα. Μη γίνει τώρα έλεγα.Έλεγα πως αν σε χάσω, θα είμαι στα χαμένα. Και κάθε φορά προσπαθούσα να μη σ'αγαπάω τόσο πολύ και να σου φωνάζω ή να σου λέω "μη με ρωτάς τι θα φάω ξανά, μεγάλωσα" -  "μη με παίρνεις τα βράδια που βγαίνω γιατί με τρομάζεις και μου τελειώνεις και τη μπαταρία". Κάθε φορά που το έκανα όμως αυτό, έκλεινα τα μάτια μου και από μέσα μου έλεγα τι θα κάνω αν τη χάσω, ας μην έμενα μαζί της κι ας μην την αγαπούσα τόσο πολύ. 
Και ήρθε μια μέρα, μέρες και μήνες τώρα που έφυγες απ τη ζωή και που κάθε μέρα σε έβλεπα να φεύγεις λίγο λίγο κουρασμένη από αυτή τη ζωή που δε σκέφτηκα ίσως ποτέ να σου κάνω καλύτερη κι ας λες σε ένα σου γράμμα ότι είμαι ο λόγος για να ζεις και σου δίνω χρόνια. Έφυγες εσύ και άλλαξε η ζωή μου. Δεν υπάρχει πια κανείς να με καταλαβαίνει. Κανείς να με βλέπει να κλαίω και να με ρωτά επίμονα τι έχω. Τα πράγματα άλλαξαν γιαγιά. Το δωμάτιο σου γέμισε με παλιοπράγματα. Η μαμά έρχεται και κοιμάται ακόμα στο κρεβάτι δίπλα απ το δικό σου αλλά το πρωί δε με ρωτάει τι φαγητό να μου βάλει για τη δουλειά ούτε μου λέει αν είμαι καλά κι αν κοιμήθηκα καλά. Το πρωί συνήθως δε λέμε καν καλημέρα και αν τη ρωτήσεις για φαγητό θα σου πει δεν το ξερα πως θες να φας. Το βράδυ κοιμάται πάντα ό,τι ώρα κι αν γυρίσω σπίτι και όσες μέρες κι αν λείψω κανείς δε ξέρει αν ζω ή αν πέθανα. Παράλληλα με αυτό δεν είναι πια το σπίτι μας αλλά ένα σπίτι ξένων. Με νέες προσθήκες που κανείς δε με ρώτησε αν μπορώ να αντέξω. Ξέρεις πάντα πόσο λογική ήμουν και πως στο τέλος ό,τι απόφαση έπαιρνα ήταν αποτέλεσμα ώριμης σκέψης. Και κάπου εκεί, άρχισα να πληρώνω τις αποφάσεις άλλων. Να είμαι κρυμμένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και το μόνο που ακούω να είναι φωνές, φασαρίες, ένα μωρό που βέβαια το αγαπάω γιατί είναι της αδερφής μου αλλά κανείς δε με ρώτησε αν εγώ είμαι ακόμα μωρό και αν αντέχω να βλέπω ένα μωρό να μεγαλώνει μόνο με τη μαμά του. Κανείς δε με αγαπάει όσο εσύ κι αν πίστευες ότι θα είμαι κάποια στιγμή με κάποιον που θα με αγαπάει και θα με προσέχει, σε έχω απογοητεύσει και σε αυτό. Απογοητεύτηκα καιρό τώρα με τον άνθρωπο αυτό και με τους ανθρώπους. Κατάλαβα πως η αληθινή αγάπη για έναν άνθρωπο είναι σπάνιο να τη βρεις κι αν τη βρεις σπάνια δε θα την αφήσεις να φύγει.
Άρχισα να εκτιμώ τα μικρά πράγματα που με κάνουν χαρούμενη. 
Θέλω να φύγω. Να φύγω μακριά από την τοξικότητα που μου δίνουν καθημερινά. Κι αν δε φύγω, τουλάχιστον ξέρω πως με όποιον κι αν μένω, κανέναν αν τον χάσω δε θα στενοχωρηθώ που τον έχασα. Θέλω την ελευθερία μου ή αν μπορούσα θέλω την ελευθερία που είχα μαζί σου. 
Όλα τα λεφτά του κόσμου για σένα δεν είχαν καμία αξία γιατί όσα κι αν είχες, είχες να δώσεις κάτι πιο βαθύ - την αγάπη και τη μεγαλοψυχία σου γι αυτό και καθώς έφυγες δεν αδίκησες κανέναν, μοίρασες σε όλους. Ακόμα και σε αυτούς που τους έκανες ένεση εγωισμού, έδωσες κι εκεί. 
Όταν βαφτίστηκε το μωρό, είδα την ξαδέρφη σου αυτή που μένει στην Αγία Παρασκευή και σου μοιάζει. Απο μακριά ήταν σα να έβλεπα εσένα. Έτρεξα την αγκάλιασα και τη φίλησα και της είπα μοιάζεις στη γιαγιά μου που μου λείπει πολύ. Και μου έλεγε μην κλαις κοπέλα μου, μην κλαις. Κι όσο μου το έλεγε τόσο μου θύμιζε εσένα και τόσο πιο πολύ έβαζα τα κλάματα.
Εύχομαι την αγάπη που έχω για σένα να μπορέσω να τη μεταφέρω αλλού. Τόσο πολύ σ'αγαπώ που δε μπορώ να την έχω άλλο μέσα μου.
Πολυαγαπημένη μου γιαγιά μου λείπεις σα να έχασα δύο μαμάδες και όχι μία.
όνειρα γλυκά.

Όταν στα σκάνε οι εκπτώσεις

1.Πότε στην πραγματικότητα φτάνει η ώρα των εκπτώσεων;

όταν μία βδομάδα πριν μπορείς να ψωνίσεις και  να σου κάνουν την ίδια έκπτωση που θα σου έκαναν  μία βδομάδα μετά, με λιγότερο κόσμο στην ουρά και περισσότερες επιλογές για τη γκαρνταρόμπα σου.

2.Τι πρέπει να ψωνίζεις;
Κλασικά κομμάτια.
   Τι πραγματικά ψωνίζεις;
Αυτά που ολοκληρώνουν το δικό σου, μοναδικό στυλ.

3.Πως να μην είσαι δεύτερη ούτε στις εκπτώσεις;
Ακολουθώντας το δικό σου τρόπο ντυσίματος, χωρίς να έχεις στο μυαλό σου τις επιταγές κανενός.

4.Ποιο θα πρέπει να είναι το budget;
Δυστυχώς υψηλό για να είσαι σίγουρη ότι διαλέγεις βάσει αυτού που θες κι όχι λόγω καλής τιμής, όπως ακριβώς λειτουργεί και με τους άντρες ;)

5.Είναι καλό να πηγαίνεις με παρέα;
Προσωπικά, δε με έχει βοηθήσει ποτέ. Εφόσον θα διαλέξω αυτό που τελικά θέλω μόνο εγώ, θα το φορέσω εγώ και θα το πληρώσω εγώ.

- Η μποέμ.

Regalinas, πάνω και κάτω.Κόσμημα: χειροποίητο "Chat Noir" με υγρό γυαλί και αλουμίνιο από @Phaenia Halibut.

- H "έχω μανία με τα καλτσάκια"

Ousho, με χριστουγεννιάτικη διάθεση και χουχουλιάρικη διάθεση με τα αγόρια μας (να μας χαίρονται τέτοιες που είμαστε).

- Η ωραία κοιμωμένη

Ousho, τίποτα δε κάνει πιο εύκολο τον ύπνο σου από μια χνουδωτή μάσκα και ένα αφράτο πουλόβερ ύπνου!

- Η ρετρό

Accessorize, θα τη βρεις είτε στο χαλί του δωματίου της τυλιγμένη με το πόντσο της είτε στο τζάκι του αγοριού της σα μικρό μάλλινο κουραμπιεδάκι.

- Η Ντίβα με τ'αθλητικά

Dash η γούνα, Rocobaroco-Notos Galleries η τσάντα, Adidas τα superstar αθλητικά.

Είναι η εναλλακτική/κυριλλέ κοπέλα που θα βγει με τα αθλητικά και backpack αλλά θα θέλει ένα στοιχείο λάμψης πάνω της.

- Η πριγκιπώ Lover

Πριγκιπώ, σκουλαρίκια Accessorize κοκαλάκι.

Εκείνη που αν δε πάει μία φορά το χρόνο ή και 3 στο κατάστημα Πριγκιπώ, είναι σα να μην έχει πάρει κοσμήματα για φέτος.

-Η καθαρή

Prada , άρωμα και κρέμα σώματος

Oxette, γούρι 2017

- Η κλασική

Li la lo, το χρυσό είναι σταθερή αξία.

-Η παιχνιδιάρα

Αccessorize κολιέ και μπρελόκ.

-Η ψαγμένη

Burberry, πούδρα που γυαλίζει (με στρας).

Pink Sugar, άρωμα ζάχαρης για τα μαλλιά.

Falconeri (Golden Hall), έντονο άρωμα με τελείωμα πούδρας.

Yves Rocher, για σκασμένα χείλη.

-Η πουριτανή.

Αν και σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, τα ψηλόμεσα εσώρουχα εκτός από βολικά είναι και σέξυ καθώς αναδεικνύουν το σώμα, κατά προτίμηση το πολύ αδύνατο.

Jimmy Choo, body lotion.

Μέχρι στιγμής δεν έχω μετανιώσει για καμία από τις παραπάνω αγορές.

Δοκιμάστε πολλά στυλ μαζί και απολαύστε!

Η γιαγιά μου , ξανά.

Το πρόσωπο της ζωής μου και η πυξίδα μου, χθες υποστηριζόταν από μάσκα τύπου "βίκτορι" ,  οξυγόνο, το ένα της δάχτυλο είχε ένα πραγματάκι που μετρούσε τους σφυγμούς, τα χέρια της ήταν δεμένα, είχε δύο ορούς με αντιβίωση και νερό ενώ τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και με κοιτούσε καρφώνοντάς με με το βλέμμα της. Δεν είχε φάει τίποτα και όταν της έδωσαν τσάι , μέσω του λέβι(ς) ή οπως λέγεται αυτό το σωληνάκι που διοχετεύεται το φαγητό στον ασθενή, άρχισε να κοκκινίζει και να πνίγεται. Η εικόνα στο δωμάτιο μοιάζει με τοπίο βομβαρδισμένο. Καπνοί, ανάσες, πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, παλεύει με δεμένα χέρια και με κοιτάει έντονα σα να μου λέει "φεύγω". Εκείνη τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου το κρεβάτι της, τα φουντούνια της, τα νυχτικά της, το πιστολάκι της το μικρούλι που στέγνωνε τα μαλλιά της μετά το μπάνιο, το ποτήρι της που σκέπαζε με ένα καπάκι,  τα πονηριά γέλια ότι κάτι έχει φάει παράνομα. Πιο πολύ απ' όλα μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή που μιλούσε στον Ερρίκο, που να ξερε ότι δε θα τον ξαναδεί; 
Όταν μπαίνω στο κέντρο αποκατάστασης, θέλω κατευθείαν να την αρπάξω και να την πάρω απο εκεί. Όταν μπαίνω μέσα στο δωμάτιο που την έχουν, μου κόβονται τα πόδια. Το στομάχι μου γίνεται αμέσως ένας κόμπος, και τα πόδια μαζεύονται σε ένα σημείο και γίνονται ένα με το υπόλοιπο σώμα. Είναι από τις πιο φρικιαστικές στιγμές της ζωής μου. Η γιαγιά μου να υποστηρίζεται από μηχανές και όλοι να μου απαντούν πως δεν υπάρχουν ανταλλακτικά για ανθρώπους 90 χρονών.
Θα είχε γενέθλια σε λιγότερο από 20 μέρες.
Θα την φιλούσα και θα της ευχόμουν "Χρόνια πολλά".

Ήταν πολλά τα χρόνια της και αυτό είναι το μόνο που με παρηγορεί.

Η γιαγιά μου

"Ψυχούλα μου, μάτια μου, καλώς το μωρό μου, τα δυο μου μάτια, το αγγελούδι μου".

Έτσι με υποδεχόταν κάθε μεσημέρι όταν ήμουν φοιτήτρια και κάθε βράδυ απ'τη μέρα που έπιασα δουλειά. Μόλις άκουγε την πόρτα, έσερνε τις παντόφλες της αργά αργά, κάνοντας αυτόν τον ήχο που πάντα με εκνεύριζε, και ερχόταν να δει δήθεν ποιος είναι. Μετά απαριθμούσε τα φαγητά που είχε φτιάξει, έπειτα μου έλεγε κοπλιμέντα, αν φορούσα κάτι καινούργιο με μάλωνε που χαλάω τα λεφτά μου και την ίδια μέρα με ρωτούσε αν μου φτάνουν τα λεφτά ή αν θέλω κι άλλα. Μου φτάνουν της έλεγα. Ε πως σου φτάνουν αφού όλο ψωνίζεις, έλεγε. Έπειτα, έπιανε την κουβέντα για τα κοντινά μας πρόσωπα γιατί έτσι ο ένας γιατί έτσι ο άλλος και σαν όλοι να άξιζαν μια καλύτερη μοίρα. Μετά, με παρακαλούσε να μην ξενυχτάω και ότι θα "χαλάσει η μούρη μου". Μετά ζητούσε να της δείξω με ποιον βγαίνω για να μου πει τάχα αν είναι καλό παιδί ή όχι, λες και θα άλλαζε κάτι. Θυμόταν στο μεταξύ ονόματα είτε γνωστών είτε φίλων και τα ανέφερε που και που ρίχνοντας άδεια να πιάσει γεμάτα. Τέλος, την έπιανε ένα παράπονο για τον γιο της, πως δε τον προσέξαμε και πως άδικα έφυγε απ'τη ζωή- άδικα σα να μην έκανε 6 πακέτα τσιγάρα τη μέρα ο νονός μου. Κάπου κάπου της έφευγε και κανένα δάκρυ αλλά το μάζευε γρήγορα μη τη βλέπω και στενοχωριέμαι. Σηκωνόταν ανά δέκα λεπτά είτε επειδή δε της απαντούσα και νόμιζε ότι με επιβάρυνε, είτε επειδή ήθελε να φάει κρυφά κανένα φουντούνι από αυτά που είχε κρυμμένα στο δωμάτιό της. Καμιά φορά,  έβρισκε ανόητα πράγματα για να περάσουμε χρόνο μαζί. Ποτέ δε πίστευα ότι δε μπορούσε να τα κάνει μόνη της αφού εκείνη μαγείρευε και έπλενε τα πιάτα κι αν καμιά φορά έπλενα κανένα εγώ, θύμωνε και μου έλεγε θα χαλάσουν τα χέρια σου και θα θες γιατρό. Περίμενε τη μία φορά που θα της έκοβα τα νύχια πως και πως όπως περιμένουμε τη φορά που θα πάμε για περιποίηση σε ινστιτούτο. Τα τελευταία χρόνια περνούσε τα απογεύματα με τον Ερρίκο, το σκύλο μου-μας και μου έλεγε συνεχώς πόσο καλό της έκανα που τον έφερα σπίτι. (σημείωση πως πριν τον φέρω με απειλούσε ότι θα φύγω απ το σπίτι αν φέρω σκύλο). Όταν έμπαινα αθόρυβα και καθώς τα τελευταία χρόνια δεν άκουγε και καλά, τον χάϊδευε με τις παντόφλες της απ' την πολυθρόνα της, του μιλούσε και του χαμογελούσε. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι του έδινε κρυφά μπισκότα γι'αυτό ο Ερρίκος περιμένει έξω από το δωμάτιό της ακόμα και τώρα.

Πριν από δύο περίπου μήνες η γιαγιά μου έπεσε κάτω και έσπασε το ισχίο της. Απο εκείνη τη μέρα, σταδιακά άρχισε να χάνει την ομιλία της και την αντίληψη όχι μόνο του χώρου αλλά και των ανθρώπων γύρω της. Τα πρώτα Σαββατοκύριακα καθόμουν δίπλα της και που και που άκουγα και καμιά κουβέντα. Όταν τη μεταφέραμε σε κέντρο αποκατάστασης και ενώ μπορούσε με τον φυσικοθεραπευτή να περπατήσει, εκείνη αρνιόταν κατηγορηματικά. Μέσα σε μια εβδομάδα είχε χάσει όποια όρεξη για ζωή είχε. Σταμάτησε να με αναγνωρίζει που και που μόνο μου έριχνε κανένα χαμόγελο. Τις τελευταίες μέρες σταμάτησα κι εγώ να πηγαίνω. Έχω θυμώσει μαζί της πολύ. Είμαι τόσο θυμωμένη που της έλεγα να μη σηκώνεται όλη την ώρα γιατί θα πέσει και δε με άκουγε. Ακόμα πιο θυμωμένη που της μιλάω και κοιτάει αλλού. Μόνο όταν δε τρώει δε με εκνευρίζει γιατί ξέρω πόσο γλυκατζού ήταν.

Θα θελα, να ξαναγίνει καλά, κι αν δε περπατούσε να είχε τα λογικά της έστω να μου έλεγε όσα μου έλεγε. Να μιλούσε δυνατά στο τηλέφωνο κι ας μη με άφηνε να διαβάσω και να μου έδινε λεφτά να της παίρνω κρυφά ξηρούς καρπούς.

Θα θελα μια βδομάδα μαζί της να της δείξω πόσο την αγαπάω γιατι τον τελευταίο καιρό γυρνούσα από τη δουλειά και δεν ήθελα να μιλάω σε κανένα. Της έλεγα μόνο "μη μου μιλάς, μίλα αλλού". Μια μέρα πριν κοιμηθώ, σκέφτηκα πως θα ήταν αν την έχανα, αν μια μέρα γύριζα σπίτι και δεν ήταν εκεί. Έκλαψα σπαρακτικά. Ήταν μια βδομάδα πριν πέσει κάτω. Είχα αρχίσει να της ξαναμιλάω αλλά δε με άκουγε, γυρνούσα κλείνοντας επίτηδες την πόρτα δυνατά αλλά δεν ερχόταν από πίσω να πει τα ωραία της λογάκια. Το μυαλό της ήταν αλλού, είχε ήδη ταξιδέψει.

Η γιαγιά μου είχε μάθει στην πολυτέλεια της. Ήταν πάντα όλα της καθαρά κι όλα περιποιημένα. Το σαμπουάν και το αφρόλουτρο της πάντα συγκεκριμένης εταιρείας και η πετσέτα μοσχομύριζε. Είμαι σίγουρη πως εκεί σιχαίνεται και μόνο που την ακουμπάνε. Θέλει να φύγει αλλά δε μπορεί. Γι' αυτό τώρα κρατιέμαι να μην κλάψω. Την κάνω εικόνα στο μυαλό μου, ανήμπορη να κάνει το οτιδήποτε και θέλω να κλάψω μέχρι να μη βγαίνει τίποτα άλλο απ' τα μάτια μου. Νιώθω ότι με πρόδωσε γιατί μου είχε υποσχεθεί ότι μόνο στο δικό μου γάμο θα ρθει αλλά ή εκείνη με πρόδωσε ή εγώ έχω αργήσει.

Παλιά της μάθαινα αγγλικά και της έβαζα ασκήσεις. Της το έκανα σαν ανταπόδοση αλλα ταυτόχρονα και τιμωρία που με εξέταζε στην ιστορία και την ορθογραφία. Ήμουν όμως πονηρή και δε διάβαζα, έκανα σκονάκια ακόμα και για τη γιαγιά μου. Όταν ήρθε η ώρα να δώσω πανελλήνιες είχα διαβάσει τόσο πολύ που δε με διόρθωνε για ένα κόμμα, νευρίαζα και τη μάλωνα.

Μου έλεγε  η γιαγιά φεύγει, η γιαγιά το βράδυ ζαλίζεται και δεν κοιμάται.

Δεν την πίστευα.

Τα καλοκαίρια με έστελνε να της πάρω παγωτό , κρυφά πάλι απ ' τη μαμά.

Το χειμώνα έβραζε μόνη της κάστανα.

Έλεγε πολλά χαζά ψέματα, μάταια προσπαθούσα να της το αλλάξω. Μια φορα της έλεγα είπα ψέματα και από τότε ο μπαμπάς με έμαθε να μη λέω, εσύ γιατί λες ακόμα;

Μου λείπει η μυρωδιά του φουντουνιού, η μυρωδιά του Camay που πλενόταν, οι γλυκές τις κουβέντες (ποιος θα μου λέει τέτοια λόγια όταν γυρνάω χίλια κομμάτια απ'τη δουλειά), τα μακαρόνια με κιμά που έφτιαχνε, οι μικρές της ατασθαλίες, η αγάπη της, οι φωνές της, η ζωντάνια της, το ότι ήξερε τα πάντα σαν κινητή εγκυκλοπαίδεια.

Για μένα δεν ήταν η γιαγιά μου. Ήταν η μαμά μου αφού έμενα μαζί της από την Πέμπτη δημοτικού και όλα τα σαββατοκύριακα από μικρή. Ήταν όλα μαζί. Ήταν το μοναδικό άτομο που μέτραγε η γνώμη του.

Νιώθω τύψεις που την τελευταία χρονία ήθελα να μείνω μόνη μου, λες και δεν ήμουν αρκετά ανεξάρτητη μαζί της. Σα να φεύγει γι'αυτό το λόγο, να με αφήσει ήσυχη σιγά σιγά.

Τη θέλω πίσω. 

Την αγαπώ όσο κανέναν.

 

Η σημασία του να είσαι ο εαυτός σου

Αν καταλάβαινες πόση σημασία έχουν για μένα τα παραπάνω.

Η σημασία του να είσαι ο εαυτός σου, λέει κάποιος. Και τι έγινε να γίνεις λίγο καλύτερη λέει κάποιος άλλος. Κι όμως αυτός που το λέει δεν έχει καταλάβει ότι για να καταλήξω να είμαι αυτή που είμαι, έχω περάσει από κάποιες καταστάσεις. Έχω κάνει τα χιλιόμετρά μου. Τα άσχημα που μου έμειναν θα μπορούσαν να είναι πιο άσχημα ως εκεί που εγώ θα τα άφηνα να είναι.

Δεν είναι μόνο ο αληθινός έρωτας ωστόσο που σου επιτρέπει να έχεις το δικό σου χώρο, να είσαι αυτός που είσαι. Είναι και η αληθινή φιλία και οποιαδήποτε "ώριμη" σχέση αναπτύσσεται μεταξύ δύο ανθρώπων.

Η μετάβαση ή η αλλαγή σε κάτι καλύτερο από αυτό που ήδη είμαστε έρχεται έπειτα από συναναστροφή με το άλλο άτομο που θα ήθελε να είμαστε καλύτεροι. Έρχεται ομαλά, με υπομονή και θαυμασμό στην προσπάθεια. Έρχεται μια όμορφη ανταλλαγή ανάμεσά σας κι όχι με παρατηρήσεις ή με επιταγές.

Αν κάνεις έκπτωση στον εαυτό σου, τότε να είσαι έτοιμος/η να κάνεις εκπτώσεις μόνιμα στη ζωή σου.

Τότε στη δουλειά σου ετοιμάσου να είσαι ο τελευταίος τροχός, το άτομο που μπορείς να αλλάξεις τα πάντα πάνω του για να κάνει κάποιος άλλος τη δουλειά του.

Στις φιλίες σου, το άτομο που θα αλλάζει όπως βολεύει τους άλλους.

Ακόμα κι αν ο εαυτός σου μπορεί να παρομοιαστεί με πόρνη ή με νταβατζή στο αντίθετο φύλο, είναι ο εαυτός σου. 

Μη (ν)...

Μη δίνεις σε ανθρώπους που δε το έχουν ανάγκη.

Μη δίνεις σε φιλίες που από σένα κοιτούσαν πάντοτε να πάρουν και ποτέ να δώσουν.

Μη δίνεις σε άτομα που όταν είναι καλά, δε κοιτούν τι κάνουν οι γύρω τους κι όταν είναι χάλια κρέμονται από εσένα.

Μη δίνεις σε άτομα που σε αφήνουν εκτεθειμένα σε κινδύνους ενώ εσύ θα έδινες και την ψυχή σου σε αυτά.

Μη δίνεις σε άτομα που έχουν πάρει στη ζωή τους τα πάντα δεδομένα και έχουν σταματήσει να προσπαθούν για οτιδήποτε. Θα σε πάνε πίσω , θα σε κάνουν σαν τα μούτρα τους και ποτέ δε θα εκτιμήσουν το πόσο εσύ προσπαθείς. Βλέπεις είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς αυτό που κάνεις αν δεν έχει καν πλησιάσει στο να κάνει κάτι στη ζωή του.

Μη δέχεσαι αυτούς και αυτές που στα "κρατάνε μαζεμένα". Δέξου αυτούς που είναι σαν εσένα που θα θυμώσουν και θα σε βρίσουν και θα σου φωνάξουν, που θα τα βγάλουν από μέσα τους.

Δώσε χώρο σε ανθρώπους που σπαταλούν χρόνο αποκλειστικά σε σένα.

Καλωσόρισε τους ανθρώπους που σέβονται το χρόνο σου και δε σου λένε "πότε μπορούν" αλλά πότε "μπορείτε".

Θαύμασε αυτούς που έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ, αυτούς που δε ξεχνούν το καλό που τους έχεις κάνει την όποια στιγμή της ζωής τους.

Η φιλία θέλει πότισμα. 

όμως δεν είμαστε σαν τα φυτά. Αν μας ποτίσει κάποιος, κάποιος άλλος θα βρεθεί να το κάνει. Γι αυτό πρέπει να αφήνουμε χώρο και χρόνο σε καινούργιους ανθρώπους.

Και γι αυτό όταν ακούω ανθρώπους με πολλές φίλες και πολλούς φίλους, αναρωτιέμαι αν ξέρουν το νόημα της πραγματικής φιλίας.

Δε φοβάμαι πια να βγάζω τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου.

Δε φοβάμαι να μη δέχομαι αυτά που δε μου αρέσουν και αυτά που με επηρεάζουν αρνητικά.

Δε φοβάμαι να αντικρύσω τον κομπλεξισμό ανθρώπων που ενώ με "αγαπούν" περιμένουν στη γωνία να πω κάτι για να ανταπαντήσουν. Καλέ μου-καλή μου, εγώ ό,τι κάνω ή έχω κάνει και ό,τι θα κάνω το κάνω μόνη μου, κανείς δε μου το χάρισε απλόχερα και ποτέ δεν έμεινα με σταυρωμένα χέρια καταριόντας απλά το σύστημα.

Ακόμα κι αν κάποτε περνούσες καλά με κάποιον ή κάποια, δυστυχώς αυτό δε σημαίνει ότι το πως έχει γίνει τώρα σου ταιριάζει.

Στη ζωή πρέπει να προχωράμε, να  πηγαίνουμε σε επόμενες πίστες. 

Να κάνουμε αλλαγές, αυτές που μας κάνουν καλύτερους, καλύτερους ανθρώπους.

Δε παραξενεύομαι ούτε απορώ με κανέναν πια.

Όλα μπορεί να συμβούν.