Καλό ταξίδι

Σήμερα ήταν Σάββατο.
Κανονικά θα κατέβαινα κάτω και θα άκουγα την τηλεόραση να παίζει, θα άνοιγα την πόρτα και θα σου έκανα λίγη παρέα να κάνεις το άθλιο σου τσιγάρο.
Σήμερα έξω απ την πόρτα σου δεν ακούγεται τίποτα. Τίποτα δε κάνει αισθητή την παρουσία σου. Η ψυχούλα σου η όμορφη ταξιδεύει για αλλού. Κουράστηκες. Δεν ήμουν πολύ κοντά, αλλά όταν ήμουν σε έβλεπα να παλεύεις να κρατηθείς στη ζωή κι ας κάπνιζες ακόμα.
Δε ξέρω, στενοχωριέμαι για σένα, για το θείο μου;
Απλά κάτι αδειάζει νονέ. Αδειάζει ένα σπιτάκι. Φεύγει ένα άτομο από κοντά μας. Ποτέ ξανά δε θα τον δω και είναι τόσο κρίμα.
Τόσο κρίμα να μην είσαι εδώ να ζήσεις χαρές.
Και τόσο κρίμα που πολλές χαρές στερήθηκες.
Άτιμο πράγμα ο καρκίνος. Άσχημο να φεύγεις απ τη ζωή τόσο γρήγορα.
Καλό ταξίδι νονέ...
Το φωτάκι στην αυλή του εξοχικού αν χαλάσει κανείς δε θα το φτιάξει. Ούτε το παράθυρο στο δωμάτιό μου. Κανείς δε θα μου κάνει μαθηματικά. Κανείς δε θα μου φέρει το δωρο μου τα Χριστούγεννα. Κανείς δε θα μου φτιάξει τσουρέκια το Πάσχα. Αλλά όλοι θα είμαστε εδώ να σε θυμόμαστε μέχρι να σε συναντήσουμε σε λίγα χρόνια.
Να προσέχεις...και να μας προσέχεις.

Οι άνθρωποι

είναι σαν τις κλωστές.

Είναι διαφορετικοί γιατί έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες.

Είναι ξεχωριστοί γιατί έχουν ξεχωριστά χρώματα.

Είναι ίδιοι όταν έχουν όλοι τα ίδια συναισθήματα.

Παλεύουν να περάσουν σα τις κλωστές μέσα από μικρές χαραμάδες

που τους ανοίγει είτε η διαφορετικότητα είτε η ομοιότητα με άλλες κλωστές.

Η πάλη ατέρμονη.

Η πλοκή ανήκει σε δύο. Δύο διαφορετικά χρώματα.

Και απλά άλλα ταιριάζουν και άλλα όχι.

Εξαρτάται από ποια βελόνα θα περάσουν.

Κλαπ

Γιατί υπάρχουν και μέρες που φοβάσαι να ξυπνήσεις.
Υπάρχουν βράδια που δε κοιμήθηκες ποτέ για να ξυπνήσεις αλλά νομίζεις ότι ξυπνάς επειδή το παράθυρο που ξέχασες ανοιχτό για να σε φυσάει ο παγωμένος αέρας, έγινε τροφή για το καθιερωμένο άνοιγμα της τηλεόρασης του γερούλη που μένει στην απέναντι πολυκατοικία.
Γιατί έφαγες ένα γλυκό που γρήγορα βιάστηκαν να σου πάρουν πίσω.
Γιατί έβαλες το κλειδί για να ανοίξεις και σε κλείδωσαν πάλι στην ίδια φυλακή.
Γιατί προσπάθησες να φτιάξεις τον κατεστραμμένο σου εαυτό και πάτησες πάνω σε σαθρές βάσεις.
Γιατί άκουσες όμορφα λόγια στη δουλειά και νόμιζες ότι είναι κι αυτά είναι ψέμα.
Γιατί απλά δε ξέρεις αν ισχύουν οι νόμοι κι οι θεωρίες σου.
Γιατί ακόμα ψάχνεις το γιατί;
Μα υπάρχουν αίτιο και αιτιατό όταν κάτι πάει στραβά;
Μα τι σε "μέλλει"΄...
εσύ δεν είσαι εν δυνάμει καρμική γκόμενα;
Και γιατί πάλι να ταιριάζει η σελίδα 70 της μοναξιάς της Μλαρως Βαμβουνάκη;

"Πάλευε το σώμα μου να έρθει σε σένα και πάλευε η ψυχή μου να σου ξεφύγει. Το κύμα που σηκωνόταν ανέβαινε πάνω μου όλο και γρηγορότερα. Η ανυπομονησία με τρέλαινε."

"Είναι κι η απομόνωση μια ηδονή δυνατή κάποτε, δυνατότερη κι απ τη συντροφικότητα είναι" και με αυτό έπαψα να αναρωτιέμαι Γιατί.

Τα κάστρα μας.

στέκει πάντα εκεί. Με αντικείμενα, με όμορφες λέξεις, με ταξίδια, με όμορφες στιγμές, με δάκρυα, με φαγητά, με μυρωδιές, με τραγούδια. Καμιά φορά παίρνει τη μορφή ανθρώπου, άλλες φορές οργασμού στον ύπνο μας κι άλλες φορές καθρεπτίζεται στα μάτια μας καθώς τα δάκρυα που κυλούν σχηματίζουν ξανά παλιές εικόνες.

Το κάστρο μας είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας που είναι μέσα στο κάστρο μας επιλέγει που θα ανοιχτεί κάθε φορά χωρίς να μας ρωτήσει. Η τύχη στη ζωή μας κρίνεται και από αυτό. Δεν ανοιγόμαστε πάντα στους κατάλληλους ανθρώπους.

Στη ζωή μου μέχρι στιγμής έχω μάθει λίγα, νόμιζα πολλά όταν έγραφα. Έχουμε όλοι ένα παρελθόν που αγαπάμε ή μισούμε κι όχι απαραίτητα μόνο αυτά τα δύο. Μπορεί να το ζηελύουμε, να το επιθυμούμε, να το επιδιώκουμε ακόμη και ακριβώς το αντίθετο- να επιλέγουμε πάντα αυτό που δε θα μας το θυμίζει.

Τις προάλλες που έσβησα και κεράκια συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα.

Καμιά ηλικία δεν είναι λίγη. Σε καμιά ηλικία δεν είσαι μικρός.

Αυτά που ζεις θα τα φέρνεις πάντοτε στη μνήμη σου και θα έχουν πάντοτε μοναδική αξία. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι θα βρεθεί το καλύτερο, το καλύτερο καμιά φορά μπορεί να το είχες όταν εσύ δεν ήσουν η καλύτερη, ακόμα κι όταν ήσουν τόσο μικρή για την κοινωνία.

Και τι κάνουμε με τους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο παρελθόν τους;

Τους βοηθάμε; Πιστεύουμε σ'αυτούς;

Μάλλον όχι...

το να ξεκολλάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν του είναι σα να βγάζεις ένα μωρό από το θηλασμό.

Αξίζει;

επιμένω σε ένα κομμάτι ωστόσο...