Στασιμότητα.

Πάντα φοβόμουν τα κεφάλαια που έκλειναν.

Μόνο που τώρα φοβάμαι να ανοίξω άλλα.

Ροζ χαλαζίας

Η πέτρα της ανιδιοτελούς αγάπης και της απέραντης ειρήνης. Παρηγορεί, ενδυναμώνει και θεραπεύει κάθε πληγή που έχει συσσωρευτεί στην καρδιά. Ελκύει την αληθινή και βαθιά αγάπη. 

Είναι ίσως από τα πιο amelie-δώρα που έχω λάβει ποτέ μου. Ναι, είμαι τρελή-μελαγχολική και ό,τι άλλο μπορεί να μου προσάψει κάποιος που έχει διαβάσει το blog μου και έχει μοιραστεί σκέψεις μαζί μου αλλά νομίζω ότι η πίστη σε κάρμα και ενέργειες δεν έχει να κάνει με τρέλα. Έχει να κάνει με ευαισθησίες. Όταν κάποιος πέφτει τόσο μέσα σε αυτό που ξέρει ότι θα σου κάνει καλό, τότε το άτομο αυτό αποκτά μια ξεχωριστή θέση μέσα σου. Εύχομαι η θετική του ενέργεια να δώσει τόνους χαράς στη ζωή μου κι ας συνεχίσω να γράφω μελαγχολικά. 

Την φοράω ήδη και δύσκολα θα την αποχωριστώ.

Οι άνθρωποι...

Οι άνθρωποι είναι τόσο τρομερά μακριά ο ένας από τον άλλον- και πιο απομακρυσμένοι απ'όλους είναι συχνά όσοι αγαπιούνται. Πετούν ο ένας από τον άλλον όλο τους τον εαυτό όμως κανείς τους δεν τον πιάνει κιόλας, κι έτσι απομένει πεσμένος κάπου ανάμεσα και πυργώνεται και στο τέλος τους εμποδίζει κι από πάνω να δουν και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.

Σήμερα...21/10/2012

θα έκλεινα τα 23.

Όχι ότι τη γλίτωσα.

Σήμερα αποκαλύπτεται ακόμα ένα στοιχείο του εαυτού μου.

Δεν είμαι τόσο σκληρή όσο οι θεωρίες μου.

Η μέρα ή μάλλον η νύχτα, δε μοιάζει και τόσο με γενέθλια. Δε ξέρω αν έχω κλάψει άλλη φορά στα γενέθλιά μου, ξέρω όμως ότι τα φετινά πονάνε περισσότερο από τα υπόλοιπα. Όχι μόνο επειδή μεγαλώνω αλλά επειδή ωριμάζω και επειδή νιώθω η ψυχή μου, η καρδιά μου να μην αντέχει άλλο τις αναμνήσεις μου. 



Σας δίνω μια μικρή γεύση, όπως πάντα. 

Ορκίζομαι επίσης να μην αγαπήσω ποτέ ξανά, να μην ερωτευτώ ποτέ ξανά, να μην πονέσω ποτέ ξανά κανέναν και να μην με πονέσει ποτέ κανείς. Η μοναξιά είναι η καλύτερη μελαγχολία και η καλύτερή της παρέα. Συγγνώμη, σ'αυτούς που έχω πληγώσει. Δε θα ξαναγίνει.

Σάββατο

βράδυ.
Σαν κάτι τέτοια βράδια που μισώ.
Σαν κάτι χαζές εξόδους που δεν έκανα.
Σαν αστείο.
Που σε λίγο θα κλείνω κι άλλα χρόνια και θα φυσάω κεράκια.
Σε λίγες μέρες.
Δεν είναι ότι βαριέμαι,
είναι ότι βαριέμαι πολύ.
Δεν είναι πως δε σκέφτομαι, 
είναι επειδή σκέφτομαι πολύ.
Και είναι η κατάλληλη μέρα, 
για να κοιμηθώ, πολύ.

Οι πρώτες σταλίτσες βροχής

  συνοδεύτηκαν γι ακόμα μία φορά από μικρά σπλατς δακρύων και η γλάστρα που περιμένει τα ντοματάκια της για το χειμώνα, ένιωσε να δροσίζεται μετά από καιρό. Τα μάγουλά μου ένιωσαν κι αυτά υγρά, διαδρομή Πειραιάς-Βουλιαγμένη, χωρίς τα λιμανάκια της. Οι φακοί επαφής μου άρχισαν να υγραίνονται ξανά κι έγιναν σα καινιούργιοι. Τα μανίκια, στο πρώτο φούτερ του φθινοπώρου, σκούπισαν διακριτικά τη μύτη μου που έσταζε δάκρυα. Τα παπούτσια μου πάτησαν πάνω σε νερό που είχε ξεμείνει σε λακάκια του δρόμου, από τη βροχή. Το μολύβι των ματιών μου γέμισε το πρόσωπό μου με μαύρα σημάδια.

  Η ντοματιά, όπως την ονομάζει ο μπαμπάς μου, έχει αρχίσει και ξεθαρρεύει επικίνδυνα. Είναι στ' αλήθεια περίεργο να βλέπεις τόση ζωή γύρω σου ενώ την ίδια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπη με το επερχόμενο θάνατο κοντινού σου προσώπου. Και αυτό αφορά στο θείο μου που είναι και νονός μου και που ελάχιστες φορές τον έχω επισκεφθεί αυτές τις μέρες. Ο φόβος ότι θα τον χάσουμε είναι ολοένα και πιο κοντά μας. Η όψη θλιμμένων προσώπων στην οικογένεια κάνει την πεποίθηση αυτή ακόμα πιο δυνατή που ώρες ώρες απορείς αν πρέπει να δεθείς μαζί του ή απλά να αποστασιοποιηθείς για να είναι μετά περισσότερο εύκολο. Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά του όμως τον καταλάβαινα και ακόμα τον καταλαβαίνω. Κατανοώ ακόμα και τη στιγμή που σηκώνεται να καπνίσει ενώ ξέρει πως έχει καρκίνο. Η μάχη όμως αυτή είναι άνιση. Είναι μερικές περιπτώσεις που δεν αντιμετωπίζονται με τη βοήθεια κανενός γιατρού.

  Κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι είμαι μελαγχολική. Η πιο σωστή κουβέντα που μου είπε όταν τον ρώτησα πως είναι πάντα τόσο χαρούμενος, ήταν, "αποφεύγω να μελαγχολώ, αποφεύγω την κατάθλιψη"(ακούει και Παολάρα, όπως λέει, κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ποτέ και ίσως τελικά να λειτουργεί ως αντικαταθλιπτικό). Είναι ένα άτομο που πραγματικά δε ταιριάζουμε καθόλου αλλά με κάνει να χαμογελάω και τελικά αυτό έχει σημασία και αυτό πρέπει να καταφέρνουμε στη ζωή μας. Η μελαγχολία σε μένα έχει γίνει άποψη. Εκτός από τις φορές που μ'αρέσει να βγαίνω και να χορεύω κάθε είδους τραγούδι για να ξεδίνω, όλες τις υπόλοιπες πιάνω τον εαυτό μου μελαγχολικό. Τα πρόσωπα στην οικογένειά μου είναι σε ένα διαρκές άγχος. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι το οποίο θα με τρομάξει, θα με σοκάρει, θα με αιφνιδιάσει.

  Παράλληλα, η ζωή μου αλλάζει. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις μεταβάλλονται για ακόμη μια φορά. Και πάλι δεν πρόσεξα. Και πάλι νοιάζομαι για την παραμικρή σταλίτσα. Κάποιος επίσης ξέρω πως νοιάζεται ακόμη για μένα. Νιώθω τύψεις. Και η μελαγχολία δε σβήνει όταν νιώθεις τύψεις.Προσπαθώ να ισορροπήσω μέρα με τη μέρα και δυστυχώς έχω μπλέξει τόσο πολύ τα πράγματα που περιμένω μια βροχή να με ξεβγάλει. Οι σταλίτσες που ακούγονται στη γλάστρα μου θυμίζουν κλικ από εικόνες που περνούν μία μία από το μυαλό μου.

  Η σύνθεση καταλήγει και πάλι μπερδεμένη...

  

Πάρε....

αυτούς τους διαόλους από πάνω μου που με έχουν κάνει αυτή τη στιγμή να ακούω το black και να τρέμω. Κάνε με σε παρακαλώ να μην αισθάνομαι τίποτα και για κανέναν. Πες μου γιατί ενώ άλλοι δε καταφέρνουν ποτέ να αγαπήσουν, εσύ με έκανες να πονάω τόσο πολύ. Σταμάτα να με βασανίζεις. Δεν αντέχω άλλο, νιώθω πως θα σπάσω. Οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις, τα εισιτήρια, τα κουτάκια, τα δωράκια, οι βόλτες γυρίζουν όλα και ανακατεύουν το μυαλό μου χωρίς να αφήνουν καμία λογική σειρά. Εξήγησέ μου γιατί. Γιατί δε μπορώ να είμαι σαν όλες τις υπόλοιπες κοπέλες; Εξήγησέ μου γιατί πονάει τόσο πολύ γαμώτο; Γιατί;

Τέρμα πια τα ψέματα και οι υποσχέσεις. Πρέπει να προχωρήσω. Πρέπει πάλι να κάνω νέα αρχή.

Γιατί δε με ρώτησες;

ΓΙΑΤΙ;