Η συνειδητοποίηση της αξίας σου

*από την "Μεγάλη πολιτεία των μικρών", ζωγραφιά ενός παιδιού στο νηπιαγωγείο προς τον νηπιαγωγό του.

  

  Ίσως αυτό που γράφω να είναι ό, τι πιο ειλικρινές έχω και ό, τι έχει προκύψει από τόσους μήνες επαφής με τον κόσμο με την φοίτηση και την αποφοίτησή μου στη σχολή. Η ιστορία ξεκινά με πολύ μεγαλύτερο ύφος απογοήτευσης όμως καταλήγει σε μια αισιόδοξη ίσως συνειδητοποίηση ορισμένων αξιών. Μία από αυτές τις αξίες είναι η αναγνώριση των κόπων μας και η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης μας οντότητας ως ανώτερης, όχι σε σχέση με άλλους λαούς όπως οι Ναζί, αλλά ως προς τα ζώα που τους έχει αποδοθεί εκ φύσεως μια λειτουργία. Μεταξύ μας άλλα ήταν τυχερά κι άλλα όχι. Σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι μυρμήγκι και να με πατάνε. Εδώ προκύπτει το εξής ζήτημα: είμαστε μυρμήγκια; Πρέπει πάντα οι άλλοι να μας πατάνε; ΟΧΙ.

  Αυτό  το όχι είναι ίσως ίδιας έντασης σαν αυτό που βγήκε από τον Ιωάννη Μεταξά και εμείς ως Έλληνες γεμάτοι χαρά το γιορτάζουμε χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει. Στη ζωή μας όμως πρέπει να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό το όχι. Όχι λοιπόν στην απαισιοδοξία που μας προκαλούν δυσάρεστες καταστάσεις και όχι στην αντιμετώπιση από άλλους που θεωρούνται ανώτεροι , ως μυρμήγκια που είναι έτοιμοι να πατήσουν.

  Λίγο με ένοιαξε σήμερα το γεγονός ότι ο πατέρας της μαμάς του κοριτσιού που κάνω μάθημα έμενε στην οδό Κριεζώτου 5 ενώ η Πινακοθήκη του Χατζηκυριάκου-Γκίκα είναι στην Κριεζώτου 3. Λίγο με ένοιαξε επίσης και η συναναστροφή της με άτομα κύρους καθώς φαίνεται η ίδια να μην έχει λάβει ίχνος θετικών χαρακτηριστικών από αυτούς μέσω της επαφής που είχε. Δώρον άδωρον που λένε. 

  Καθώς λοιπόν ήμουν κουρασμένη, από νωρίς το πρωί στην εθελοντική μου πρακτική στην Πινακοθήκη και έπειτα στις συγκοινωνίας και ακόμη πιο έπειτα στο Gazi college για μια γρήγορη σαλάτα (ok, αυτό ήταν ευχάριστο) και ύστερα στην πολυαγαπημένη μου σχολή που όμως το μάθημα της Αρχιτεκτονικής ήθελε γερό κεφάλι εκείνη τη στιγμή για να κατανοήσεις το όσα σου πρόσφερε ο καθηγητής. Διαβάσατε καλά τη λέξη; Πρόσφερε. Κρατώντας την λοιπόν, πήγα να προσφέρω τις γνώσεις μου στο ιδιαίτερο μάθημα που είχα αμέσως μετά την σχολή. Αφού ολοκλήρωσα τα μαθήματα, 20 λεπτά πριν το τέλος, μου αποκαλύπτει το κοριτσάκι ότι πρέπει να κόψει σε μικρά χρωμοσώματα κάτι χαρτάκια στο μάθημα της Βιολογίας. Ζητάει εμμέσως να το κάνω. Για πρώτη φορά αρνούμαι, καθώς ήμουν εξαντλημένη και μια τέτοια λεπτοδουλειά θα με κούραζε απίστευτα (φοράω και γυαλάκια μυωπίας). Αρνούμαι ωστόσο ευγενικά. Το κοριτσάκι όχι μόνο επιμένει αλλά ακόμα κι όταν την εξέταζα στη Βιολογία αργούσε να απαντήσει κόβοντας χαρτάκια. Αυστηρά, πάλι για πρώτη φορά, απαιτώ να απαντάει σε κανονικό ρυθμό κι αφού της κάνω κι όλες τις ασκήσεις, έχοντας καθυστερήσει από το κανονικό μου ωράριο ελάχιστα, απαντά στον μπαμπά της, όταν ρωτάει αν τα τελειώσαμε όλα, "όχι". Σαν το όχι του Μεταξά που σας έλεγα πριν. Εγώ λοιπόν με θάρρος απαντώ πως έκανα όλα τα μαθήματα και πως η χειροτεχνία δεν είναι στις αρμοδιότητές μου και πως δεν έχει κάτι να σκεφτεί εδώ για να χρειάζομαι εγώ. Να μην παραλείψω ότι το κοριτσάκι που έλαβε σήμερα τον έλεγχο πήρε 20 σε όλα, αλλά ευχαριστώ δεν άκουσα.

  Σίγουρα αυτό είναι ένα απλό περιστατικό όμως εμένα μου δείχνει πολλά. Αρχικά για την παιδεία μερικών ανθρώπων που τυγχάνει να είναι και πανεπιστημιακοί (γονείς παιδιού) καθώς και για την παιδεία των ίδιων των παιδιών τους που έχουν γίνει κακομαθημένα. Δεύτερον, για την αξία μου. Ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητούμε την αξία μας. Πάντοτε σε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να απαντάμε και να τους δίνουμε ένα καλό παράδειγμα. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να αλλάξω την διαπαιδαγώγησή της δεν τα έχω καταφέρει. Αυτό που θα κάνω όμως όταν τελειώσει το έργο μου, θα είναι να τη βάλω να γράψει δήθεν μια έκθεση στην οποία θα υπάρχουν οι αρετές του καλού παιδιού και τα δείγματα ενός παιδιού διεστραμμένου. Γιατί σίγουρα, το παιδί που δεν αγαπά τον άνθρωπο που του προσφέρει με τόση χαρά τις γνώσεις του, το ενθαρρύνει και το διαπαιδαγωγεί παράλληλα με χαμηλή αμοιβή που το παιδί έχει γνώση αυτής και ακόμη που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο σε σχέση με άλλα παιδιά απλά και μόνο επειδή έχει την τύχη να του προσφέρουν τα πάντα, είναι διεστραμμένο. Η έννοια του διεστραμμένου άλλωστε δεν παραμένει μόνο στον κόσμο της ψυχολογίας όπως την ξέρουμε και την χρησιμοποιούμε ευρέως.

  Ό, τι κι αν κάνουμε τελικά στη ζωή μας, όποιον δρόμο κι αν χαράξουμε να μην παύουμε ποτέ να εκτιμάμε τις προσπάθειες, τις δικές μας και των γονιών μας. Επίσης, είτε με καλή έκβαση της γνωριμίας είτε χωρίς, έχω μάθει να θυμάμαι τα καλά που μου πρόσφεραν τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή μου. Πάνω απ'όλα τον τελευταίο χρόνο όμως έμαθα τι είναι αισιοδοξία : να ελπίζω πως όλα έχουν ένα καλό τέλος και να πιστεύω σε μια συνεχή πρόοδο, πως η πραγματικότητα είναι καθορισμένη λογικά από έναν λόγο και τακτοποιημένη. Λέτε να έγινα κι εγώ μικρός Πλάτωνας ή κανένας Στωικός;