Σε δύο πράξεις

Πράξη I

Ένας καινούργιος φίλος σηματοδοτεί καινούργιες εμπειρίες. Είμαι από το άτομα που πιστεύουν ότι η διαφορετικότητα του άλλου είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που κάνει τη σχέση ανάμεσά μας ακόμη πιο ξεχωριστή. Τα άτομα που δεν δέχονται την διαφορετικότητα, είναι τα άτομα που δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους. Πίστεψέ με και μην γυρνάς ποτέ σε άτομα που δε δέχτηκαν κάτι από τον εαυτό σου. Οι φίλοι βρίσκονται στη ζωή μας για να μας δέχονται με τα καλά και τα άσχημά μας, με τα στοιχεία που εμείς επιλέγουμε να έχουμε σε σημείο βέβαια που να μην επιδρούν αρνητικά στις ζωές των άλλων. Όπως το τριαντάφυλλο ήταν μοναδικό για τον μικρό πρίγκιπα, έτσι και κάθε φίλος, είναι μοναδικός για έναν άνθρωπο και ξέρει να τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους από τα διαφορετικά "αγκάθια" που έχει πάνω του.

υ.γ: εγώ σ'ευχαριστώ.

For F.

ΠΡΑΞΗ II

Η άνεση δεν έγκειται σε ψεύτικα νιαουρίσματα αλλά στην κατανόηση.

Credits στον Π. για το βρισίδι που άκουσε χθες.

Promises of cranberries

Έχει το πιο άσχημο συναίσθημα που θα μπορούσε ποτέ να έχει
Ακούει την πιο καταθλιπτική μελωδία που βρήκε στον υπολογιστή της
Ανοίγει το φως του ενυδρείου για να  χαζέψει το ψαράκι. Αυτό κρύβεται και τότε νευριάζει ακόμη περισσότερο γιατί του μοιάζει πολύ.

Δεν περιγράφεται μια κατάσταση αλλά η αλλαγή της.

Κι εσύ σταμάτα

Κι εσύ.

Κι εσύ που χαίρεσαι και κοιτάς.

Σταμάτα

 έχεις δίκιο. λέγε ό,τι θες δεν θέλω να αλλάξω απο μικρά σε κεφαλαία. ξεχνάω καιτ όνους λες να μην το είδα; έχω νεύρα κι άμα σ

'αρέσει εμένα με ρώτησε κανείς τι μου αρέσει τόσο καιρό;

 Απλά ακολουθώ .

Γι'αυτό τώρα ψάχνω να βρω τον δρόμο μου. Είχα μάθει να με πηγαίνουν από το χεράκι μάλλον.

Ορκωμοσία (τίτλος εφημερίδας αλλά this is the hot new)

Πρώτα απ'όλα θέλω να κάνω ένα μεγάλο καλοσώρισμα στους αναγνώστες που έχουν εγγραφεί το τελευταίο διάστημα αλλά λόγω διάφορων αλλαγών στη ζωή μου δεν έχω προλάβει να επισκεφθώ τις σελίδες όλων.

*Η φωτογραφία είναι αληθινή και τα αντικείμενα που τη συνοδεύουν από "αληθινούς" φίλους γι'αυτό και αναρτήθηκαν αυτά επειδή με συγκίνησαν κι όχι λόγω της υλικής τους αξίας.

Το δεύτερο ευχαριστώ πηγαίνει στις φίλες μου. Δεν είναι τα υλικά αγαθά, δεν είναι η ιδιαίτερη συμπάθεια που έχω προς τα πρόσωπα τους αλλά είναι η παρουσία τους στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου που με κάνει να χαίρομαι ακόμη περισσότερο. Αν θέλετε να μιλήσουμε και για υλικά αγαθά, ναι, ξέρουν ακριβώς το γούστο μου κι αυτό είναι κάτι το οποίο δείχνει πως ο άλλος τόσα χρόνια έχει μάθει μερικά πράγματα για σένα. Δεν είναι λοιπόν μόνο τα δώρα, τα οποία ήταν υπέροχα (εντάξει δεν αντέχω να μην το πω), ήταν τα συγκινητικά αυτά πραγματάκια που κάνουν ένα δώρο ξεχωριστό. Ήταν λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό, τρεις πανέμορφες πριγκιπισσούλες οι οποίες βρίσκονταν στον δικό τους νεραϊδοχώρο και εγώ στον δικό μου. Σύντομα, μεταφέρθηκα στον δικό τους κι αυτές στον δικό μου και μοιραστήκαμε προβληματισμούς, χαρές, λύπες. Σαν απότομο άτομο ως χαρακτήρας, αν και ντροπαλή μερικές φορές, είναι γνωστό μπλογκικώς και γενίκότερα στα άτομα που με γνωρίζουν ότι δύσκολα δένομαι με κάποιο άτομο αν όμως δεθώ είμαι πάντα εκεί. "Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε για τον εαυτό μας" , έλεγε το μαγνητάκι που μου χάρισαν η Ναταλία, η Χριστίνα και η Ειρήνη και θέλω να τους πω έστω και από εδώ πως για μένα είναι η οικόγενεια που θέλω να έχω σε όλη μου τη ζωή.
Ένα άλλο ευχαριστώ πηγαίνει στα άτομα που με πήραν τόσες φορές τηλέφωνο επειδή δεν ήρθαν που ήταν σα να ήταν εκεί, Λίλα, Γιώργο , Πανούτσο και Βέρα. Ανυπομονώ να έρθει η ώρα του πτυχίου γι'αυτούς σύντομα. Όπως ανυπομονώ και για το κορτσούδι που πιστεύω πως πολύ σύντομα θα τα καταφέρει και άφησε και ένα αξιογάπητο κουτάβι πίσω για να έρθει.
Το άλλο αφιερώνεται στην Γκαρίν, την Μάγδα, την Τόνια και την Εύη. Ήθελα πολύ να δω και τις τέσσερις. Ο γκαρινάκος και η Μάγδα γνωρίζοντας πάντα την αγάπη μου για το ροζ (ξέρετε εσείς) :) Η καρτούλα της Γκ. έχει ήδη μπει στην πιο ωραία θέση της βιβλιοθήκης μου.
Ακόμη ένα στην αδερφούλα μου που την αγαπώ πολύ και σήμερα εκτελούσε χρέη φωτογράφου.
Μαργαρίτα, εσένα θα σου κάνω ένα ποστ σύντομα γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω ισπανίδα φίλη μου..!
Και το τελευταίο και ίσως πιο ερωτικό, σε ένα πρόσωπο που μπήκε στη ζωή μου τόσο ξαφνικά που ούτε καν είχα φανταστεί την μέρα αυτή μαζί του. Σε ένα πρόσωπο που αντέχω να βλέπω μόνο χαρούμενο. Στην πιο όμορφη ανθοδέσμη που μου έχουν χαρίσει ποτέ, στα πιο ρομαντικά μπουμπουκάκια από τριαντάφυλλα που μου χάρισε μετά την ορκωμοσία.

Για όλες αυτές τις στιγμές και για τις στιγμές που θα έρθουν στη ζωή μου, νιώθω σήμερα τόσο γεμάτη από χαρά. Ακόμη κι αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως θα τα ήθελα, ακόμα κι αν η ζωή έχει δυσκολίες. Η αγάπη από και προς μερικά άτομα θα ομορφαίνει τις πιο μοναδικές μας στιγμές. Τις πιο σπάνιες. Γιατί όπως έγραψα και αλλού οι αληθινοί φίλοι χαίρονται διπλά με την χαρά μας και το δηλώνουν με την παρουσία τους.

Can I ?

Μπορώ να σε κάνω και πάλι...

να Χαμογελάς;

εύχομαι όλη η αρνητική ενέργεια να φύγει.
Με το μαγικό μου ραβδάκι, να γίνουν και πάλι όλα πηγές χαράς κι όχι λύπης.

TIme is the enemy

Σκεφτόμουν, πως μερικοί άνθρωποι θα ήθελαν πολύ να παγώσουν τον χρόνο ώστε να ζουν τις στιγμές ευτυχίας που ζουν και τώρα. Θα ήθελαν απλά τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν στη ζωή τους και τα πρόσωπα, με τα οποία τα μοιράζονται, δίπλα τους.

Μετά σκέφτηκα κι αυτούς για τους οποίους υπήρξαν δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες και μέρες οι οποίες θα προτιμούσαν να έχουν κυλήσει πιο γρήγορα. Να σταματήσουν να τους πονάνε πρόσωπα και καταστάσεις. Να περάσει ο καιρός...

                                              Ο            χρόνος             δε          μπορούσε            να          κάνει          τίποτα

Έχει να κάνει την χάρη σε δύο κατηγορίες, σε αυτήν τον παγώνει και σε αυτήν που μισεί που περνά τόσο βασανιστικά.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Με αυθεντικό τίτλο και γεμάτη ενθουσιασμό λες και πράγματι αυτό που πάω να γράψω είναι η δουλειά μου που κάνω μετά χαράς, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να έχω δει επιτέλους τα Μεσάνυχτα στο Παρίσι.

Ας ξεκινήσω από το γεγονός ότι είναι ήδη επιτυχία αυτό που συμβαίνει. Τι εννοώ; Ότι μέχρι και η νοικοκυρά της διπλανής πόρτας ή της δικής μου (μαμά), γνωρίζει ότι Ο Woody Allen έβγαλε ταινία. Για μένα αυτό είναι επιτυχία. Είναι επιτυχία επίσης το να σπεύδουν όλοι να τη δουν και καλά εγώ και η ξαδέρφη μου που μας αρέσει, αλλά να τρέχει η καθεμία να δει Woody Allen, αυτό πραγματικά με εξέπληξε. Μάλλον βέβαια έχουμε και ανάγκη να δούμε κάτι το οποίο βγαίνοντας από την αίθουσα δε θα μας κάνει να λυπηθούμε τον χαμένο μας χρόνο.

Την ταινία την περίμενα από τον Μάϊο και την φανταζόμουν τους τελευταίους τρεις μήνες τουλάχιστον. Ακόμα κι όταν είχα την δυνατότητα να την κατεβάσω, την κατέβασα αλλά αρνήθηκα να την δω στη μικρή μου οθόνη. Κάπου διάβασα ότι ήρθε να ανταγωνιστεί τον Ζενέ και να ξεπεράσει την γοητεία που σου αφήνει το Παρίσι της Amelie. Όσο κι αν αγαπώ τον Woody Allen, όσο ατμοσφαιρική κι αν ήταν η ταινία του όση προσπάθεια κι αν έκανε να την ντύσει μουσικά, όσες φορές κι αν είδα στον πύργο του Άϊφελ να τρεμοπαίζουν τα φωτάκια, ποτέ δε θα έμενα με την ίδια γεύση από το Παρίσι με την οποία έμεινα στην προβολή της Amelie. Από το 1965 λοιπόν και με το What's New Pussycat με το θρυλικό ομότιτλο soundtrack του Tom Jones,  ο W. επιθυμούσε να γυρίσει μια ταινία αποκλειστικά στο Παρίσι. Ίσως το γεγονός αυτό ήταν που τον οδήγησε σε αυτή την επιτυχία. Ο ίδιος σε πολλές συνεντεύξεις του αναφέρει ότι μπορεί να μην γνωρίζει σκηνοθετικά πως θα κινηθεί και να μην είναι προετοιμασμένος όπως άλλοι σκηνοθέτες, όμως ξέρει πολύ καλά το ύφος που θα ακολουθήσει και την σφραγίδα που θέλει να δώσει. Εκτός από την άποψη του ότι το Παρίσι είναι μία εκ των δύο ομορφότερων πόλεων του κόσμου, η ταινία αποτελεί και φόρο τιμής στην Τέχνη και τους ανθρώπους που έζησαν την εποχή του μεσοπολέμου, την δεκαετία του '20, την επονομαζόμενη Χρυσή Εποχή και στην ίδια την Πόλη του Παρισιού που εμπνέει. Ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και γεμάτη νοσταλγία για το παρελθόν. Το μαγαζάκι νοσταλγίας μας φέρνει ήδη στο μυαλό αντίκες και μικρά αντικείμενα που όλοι λίγο πολύ κρύβουμε στο δωμάτιο μας ενώ η μεταφορά από την μία εποχή στην άλλη κάθε φορά που το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα, δημιουργούν αμέσως το ιδανικό χαλί πάνω στο οποίο ο σκηνοθέτης είναι έτοιμος να απλώσει τις ιδέες του και ο θεατής να απολαύσει ευχάριστα την ταινία του. Ήταν όμως αυτό το οποίο ήθελε πάντα ο W. ; Προφανώς και όχι. Ποτέ του δε μάντευε τι θα μπορούσε να αρέσει στο κοινό έτσι ώστε να γίνει σκλάβος του. Γι'αυτό και τώρα μάλλον ερμηνεύω αυτή του την ταινία ως ανάγκη του κόσμου που θα την παρακολουθούσε να μεταφερθεί στο φανταστικό αφού η σημερινή πραγματικότητα αγγίζει την απογοήτευση και την έλλειψη εκτίμησης κάθε μορφής τέχνης με την ταμπέλα του "ψευτοκουλτουριάρικου" σε ό, τι δε γνωρίζουμε επαρκώς ώστε να μπορέσουμε να το κρίνουμε κιόλας. Δε γίνεται όμως σκλάβος αυτής της προτροπής. Χωρίς ιδιαίτερο story, αφήνει όπως κάνει σχεδόν πάντα ο W. Allen, τους ηθοποιούς να μαγειρέψουν μόνοι τους. Η Μαριόν Κοτιγιάρ καταφέρνει να αγγίξει την τελειότητα μέσα από τον ρόλο που της δίνεται ενώ βέβαια μας μπερδεύει το αν ο ρόλος της βρίσκεται στο La vie en rose ή στο Midnight in Paris. Της ταιριάζει να βρίσκεται στο Παρίσι, της ταιριάζει να μιλάει γαλλικά και ίσως είναι από τις λίγες φορές που έχουμε από τον W. λίγα μονοπλάνα στις σκηνές που παίζει η ίδια. Η απογοήτευση ήρθε λίγο με τον ρόλο και μάλιστα πρωταγωνιστικό του Όουεν Γουίλσον. Αν προσπάθησε να βρει κάποιον που θα τον αντικαταστήσει στις ταινίες του, έκανε λάθος. Πρώτον είναι αναντικατάστατος και δεύτερον οι φωνές τους μοιάζουν σε βαθμό που σε εξοργίζει που δεν έχουν τουλάχιστον παρόμοιο ταλέντο στην ερμηνεία.  Όποιος έχει δει το υπέροχο La rafle ή το Priceless, θα αναγνώρισε σίγουρα τον ρόλο του ντετέκτιβ που δόθηκε στον Gad Elmaleh. Η απορία βρίσκεται εκεί που φαντάζεστε - γιατί δεν επελέγη ως πρωταγωνιστής; Όσο για την Rachel Mc Adams παραμένει για μένα η γλυκιά εκδοχή της Σκάρλετ Γιόχανσον σε κακέκτυπο και η κοπέλα που γνώρισα, εγώ τουλάχιστον, μέσα από το The notebook. Την φαντάζομαι στα νέα Φιλαράκια κάθε Σάββατο, να κάνει τρομερό σουξέ. Ας ελπίσουμε ότι ο W.  δε θα μείνει πιστός όπως μένει συνήθως με τις ηθοποιούς του (βλ. Diane Keaton).

Το ταξίδι στην ιστορία της τέχνης και σε προσωπικότητες τόσο σημαντικές που έδειχναν να μοιάζουν στις πραγματικές ετών πριν καθώς και η ατμοσφαιρική βόλτα στο Παρίσι, με ταξίδεψαν όμορφα. Μας προειδοποίησε άλλωστε και το πόστερ της ταινίας, πίνακας επιφανούς καλλιτέχνη. Ως κουτσομπόλα στις ταινίες, θα ήθελα να ξέρω τι έκανε η Ρέιτσελ όταν έβγαινε με τον άλλο αλλά μάλλον δε χωρούσε να το μάθουμε στα 94 λεπτά. Κακά τα ψέματα, ήταν διαφορετικός W. Allen, κινήθηκε στο φανταστικό και υπηρέτησε διακειμενικά στοιχεία (οκέι, το δεύτερο είναι πολύ Γούντι Άλεν άρα κρέντιτς μόνο στο πρώτο). Εμένα όμως αυτό μου άρεσε όπως μου άρεσε και το μήνυμα που πέρασε αυτή τη φορά, απλό και κατανοητό όπως κάθε φορά στις ταινίες του. Μερικοί άνθρωποι ψάχνοντας στο παρελθόν χάνουν το τώρα. Γυρίζουν σε άλλες εποχές και δε βλέπουν αυτό που έχουν μπροστά τους. Μερικές φορές η αλήθεια είναι μπροστά μας αρκεί να ξυπνήσουμε και να την αρπάξουμε. Ονειροπολώντας και φτάνοντας σε άλλες εποχές, χάνουμε την αξία που έχει η δική μας. Τα πρόσωπα που θα συναντήσουμε τα εξυψώνουμε εμείς και τα ανάγουμε σε σημαντικά, αρκεί εξάλλου και ένα απλό κοινό: τα τραγούδια μιας εποχής όπως αυτά που άκουγε η καστανόξανθη κοπέλα που στο τέλος συνάντησε ο πρωταγωνιστής. Αν ο υστερικός χαρακτήρας της Ρέιτσελ επίσης ήταν παράδειγμα προς αποφυγή τέτοιων περιστατικών, τότε νομίζω πως όλοι το κατάλαβαν. Δεν μένουμε ποτέ με άτομα που δεν έχουν ψάξει βαθιά μας να βρουν την αλήθεια.Που δε μας έχουν καταλάβει και δεν έχουν νιώσει τις επιθυμίες μας ακόμα κι αν αγγίζουν "μαγαζάκια νοσταλγικών αντικειμένων"...

H Barbie και η κουζίνα της

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να...

Ναι, το ξέρω δε μπορώ να αρνηθώ ότι υπήρξα μία Barbie, κακέκτυπο μεν χαζή δε. Ο αρχικός μου σκοπός δεν ήταν να βράσω σε μία κατσαρόλα το κεφάλι του Κεν. Ο αρχικός μου στόχος ήταν μάλλον να αρχίσω να συμπεριφέρομαι λίγο πιο γυναικεία από το μεταλροκ απόμακρό στυλ που είχα στο λύκειο. Το παραδέχομαι. Απλά το παράκανα λίγο και κόντεψα να γίνω χαζογκόμενα. Τότε δεν ήξερα και τόσο πολλά για κανέναν Κεν. Για του λόγου το αληθές, είχα φάει μια χυλόπιτα από ένα τυπάκι που ούτε να μου το δει τώρα. Η άποψή μου λοιπόν για τους άντρες διαμορφώθηκε σταδιακά και με αργά βήματα. Δε βιάστηκα να πω ότι είναι όλοι γουρούνια, αναίσθητοι και μας δουλεύουν ούτε ότι ένα κλάσιμο διαρκείας τους αρκεί για να γυρίσουν πίσω ούτε ότι αν τους κερατώσεις θα ξυπνήσουν ξαφνικά. Μάλλον βιάστηκα. Βιάστηκα να δω και να πω πως η αγάπη ήταν κάτι εντελώς εξιδανικευμένο στο μυαλό μου. Νόμιζα πως όταν ο άλλος μοιράζεται τις μέρες και τις ώρες του μαζί σου, σε αγαπάει αληθινά, αλλιώς ποιος ανόητος σπαταλά τόσο χρόνο για κάποια που δεν αγαπά; Βασανίστηκα πολύ για να καταφέρω να είμαι αναίσθητη με  άτομα που μ ’ενδιέφεραν αλλά τελικά τα κατάφερα και μετά είδα να βασανίζονται οι άλλοι για μένα. Μόνο που δεν ήταν του στυλ μου. Αυτό το «ντίβα» δεν μου κάνει. Και όπως όταν διαβάζουμε ιστορία και  φτάνουμε σε ένα σημαντικό γεγονός που αλλάζει τα δεδομένα, έτσι, έχω αρχίσει να μπαίνω στη διαδικασία της αναθεώρησης. Βλέπω ότι η ευαισθησία και η ομορφιά κάποιου ανθρώπου είναι πιο βαθιά από την ψυχή του. Αισθάνομαι τόσο έντονα συναισθήματα που γνωρίζω αυτή την κατηγορία άντρα. Θα την είχα εκτιμήσει τόσο πολύ; Δε ξέρω. Δε ξέρω από πού πηγάζει όλη αυτή η εκτίμηση. Είναι μοναδική κατηγορία. Όπως έλεγε και η Ράνια στις θεωρίες της, ξέρεις πως παιδεύτηκα εγώ για να βρω μέσα σ’ αυτή την ζούγκλα έναν άνθρωπο που να με καταλαβαίνει; Που να είναι άντρας κι όχι gay, να μην είναι γουρούνι σαν όλους τους άλλους, να μην είναι τσιγκούνης, να μην την έχει 5 εκατοστά όπως όλοι, να είναι ωραίος και να με θέλει; 

Δεν πρέπει να κατηγορούμε το παρελθόν μας. Δεν πρέπει να μετανιώνουμε. Ό, τι ζήσαμε  ανήκει στο παρελθόν γιατί όλοι υπάρχουμε. Όταν εκεί έξω βρίσκεις το άλλο σου μισό, ξέρεις πως δεν το είχε παγώσει ο χρόνος πριν από σένα κι ούτε θα το παγώσει φυσικά μετά από σένα (αυτό το μετά δε μου άρεσε αλλά μάλλον πρέπει να αγγίξω και λίγο ρεαλισμό σ' αυτή τη ζωή). Αν καταφέρεις να ξεφύγεις από το παρελθόν και να περάσεις στο παρόν, θα ζήσεις πιο έντονα, αλλιώς θα ζεις κάτι μέτριο που χάνει το νόημά του γιατί αναλώνεσαι σε εμπειρίες του παρελθόντος αντί να κάνεις χαρές και όνειρα για το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον, είναι σαν προβολές ταινιών σε διπλανές αίθουσες. Δεν μπορείς να παρακολουθήσεις και τις 2 ταυτόχρονα, πρέπει κάποια στιγμή να διαλέξεις έργο. Δεν υπάρχουν οδηγίες για το πώς βρίσκουμε το άλλο μας μισό. Μερικοί λένε ότι δεν υπάρχουν και βασικά γνωρίσματα που πρέπει να έχει κι ότι απλά το βρίσκεις μπροστά σου κάποια στιγμή της ζωής σου. Εγώ πάντως πιστεύω πως υπάρχουν και τα γνωρίσματα κι αυτά είναι που μένουν όταν περνάτε την πρώτη σας κρίση: αν η εμπιστοσύνη σου κλονιστεί κι αν αισθανθείς  ότι επέρχεται κορεσμός στη σχέση, έχετε τόσα κοινά ώστε να το αποτρέψετε ή αρκεί να κοιτάξεις τον άλλο και να αναγνωρίσεις την ομορφιά του και να μην βαρεθείς. Αν έχεις βαρεθεί ή αν κάτι σούπερ ανησυχητικό πάει να συμβεί και κοιτάξεις τον Κουασιμόδο, δε ξέρω κατά πόσο σώζεται η κατάσταση.  Ναι, μην φρικάρεις η ομορφιά μπάι δε γουέι είναι υποκειμενική κι ας τυχαίνει εσύ που το διαβάζεις, λέμε τώρα, να είσαι γκομενάρα ολκής. Άρα για να είσαι με τον άλλο, πρέπει να είναι και όμορφος (για σένα πρώτα απ'όλα).

Με έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, δε ξέρει η Μπάρμπι τι να κάνει. Έχουν αρχίσει να ανατρέπονται οι θεωρίες της. Σπεύδει λοιπόν να σώσει το «κεφάλι» του, να το διατηρήσει μαζί με τα υπόλοιπα μέρη γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ο συλλεκτικός Κεν που κερδίζεις σε διαγωνισμό της DeAgostini  κάθε τρία χρόνια γιατί δεν υπάρχει πάντα νικητής καθώς δεν υπάρχει Συλλεκτικός άντρας τη σήμερον ημέρα. Μαζεύει η Μπάρμπι και τις βρωμιές της, προσπαθεί να διατηρήσει καθαρό το περιβάλλον. Προλαβαίνει λέτε;

Λα, λα, λα που λέει και το μικρό.

Τον τελευταίο καιρό έχουν συμβεί πολλά καλά (?) σ’ αυτή την έρημη ζωή μου. Πρώτα απ’ όλα κι όπως θα  έχετε καταλάβει όλοι – γιατί όλοι με διαβάζετε φορ σουρ- δεν έχω ίντερνετ και τα διαολεμένα φοιτητούδια του Οτε δε μπορούσαν να μου πουν από την αρχή ότι «ναι κιουρία μου, πρέπει να πάτε να αγοράσετε καινούργιο ρούτερ». Τελοσπάντων, αφού μίλησα ένα βράδυ με έναν χοντρό που με έβαζε στην αναμονή προκειμένου να φάει το μπιφτέκι του και την άλλη με έναν ψυχανώμαλο που έκανε τα ψυχαναγκαστικά του την ώρα που μιλούσαμε, με βοήθησε στο τέλος μια κοπελίτσα και δήλωσε την ρημαδοβλάβη. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως χωρίς ίντερνετ, είμαι ένα τίποτα, μία κουκίδα μέσα στο γκουγκλ.  Στο μεταξύ, βγήκε και η ημερομηνία της ορκωμοσίας μου (αυτή την λέξη την γράφετε όλοι λάθος, ντροπή) επισήμως πλέον στην επισημότατη σελίδα. Και χαρά σου λέω που κάνωωω! Τόση χαρά που βλέπω τους άλλους να φωνάζουν στις συνελεύσεις και στενοχωριέμαι που δεν είμαι εκεί να χρωστάω 2 μαθήματα να φωνάζω κι εγώ. Λένε βέβαια ότι είμαι αχάριστη που δε χαίρομαι. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι όταν τελειώνεις σου λείπει τόσο πολύ η καθημερινότητα που είχες που για να χαρείς όντως πρέπει να κάνεις κάτι άλλο το οποίο να σε γεμίζει ακόμη περισσότερο. Τα μαθήματα κινηματογράφου, ο ζεστός γαλλικός πρωί πρωί στη γκρίζα και παγωμένη Φιλοσοφική, οι ιστορικές συζητήσεις  στο σεμινάριο-συζήτηση ενός μεγάλου ιστορικού, του κ. Λιάκου , το φαγητό στο εστιατόριο με φίλους μου και τα γέλια σα να είμαστε σε ταβέρνα, οι απρόοπτες συναυλίες όταν τελείωνε το μάθημα αργά το απόγευμα και η σχολή σκοτείνιαζε, όταν πήρα το αμάξι και τραγουδούσα μέχρι να φτάσω στη σχολή όλο χαρά που πάω στη σχολή με το αμάξι μου ακόμη και οι πιο ανόητοι κάγκουρες του Μαθηματικού που έψαχναν γκόμενες, όλα αυτά θα μου λείψουν. Εντάξει, το τελευταίο όχι και τόσο. Δεν είναι λοιπόν ότι τελείωσα και κατευθείαν απορροφήθηκα σε κάτι που μου αρέσει ούτε γεννήθηκα για να δουλεύουν οι άλλοι για μένα. Πάντα μου άρεσε να δουλεύω ή να καταπιάνομαι με κάτι. Ακόμη κι αν το πρωινό της ελένης ήταν δελεαστικό, προτιμούσα να πηγαίνω με τα μέσα 1.45 λεπτά παρακαλώ στη σχολή για να κάνω μάθημα ή να δουλεύω ως πωλήτρια κάτι που ποτέ δε περίμενα να πάω να κάνω. Τώρα λοιπόν που έχουμε κι ένα πτυχίο να κορνιζάρουμε, τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά γιατί και πάλι θέλω τα δικά μου χρήματα, καταλαβαίνεις ότι όταν εγώ θέλω την τάδε τσάντα δε λέω μπαμπά φέρε τόσα γιατί θέλω αυτό, γι’ αυτό λοιπόν και για άλλα πολλά που θέλω να ζήσω με άτομα που αγαπώ, θέλω να κάνω κάτι κι όχι επειδή είμαι αχάριστη. Γιατί ό, τι έκανα στη ζωή μου το αγαπούσα. Και θέλω να βρω κάτι να αγαπάω. Με βρήκε κάτι ή μάλλον κάποια. Δεν είναι κάτι που με εξελίσσει αλλά είναι μια διατήρηση των γνώσεών μου και μια ιδέα πως τελικά κάτι κάνω. Όλα αυτά μέχρι να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Το οποίο επιτέλους βρήκα ποιο θα είναι. Θα είμαι λίγο περισσότερο άνεργη μετά αλλά τουλάχιστον θα κάνω κάτι το οποίο θα μου αρέσει, για ενάμιση χρόνο χαρούμενη λοιπόν. Deal! Και μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε, μπορεί να έχουν έρθει οι εξωγήινοι με τα όπλα τους και να σκοτώσουν όλους εκείνους τους ηλίθιους που μας κυβερνούν. Α! ξέχασα ένα σενάριο. Η Καγιά λέει άνοιξε σχολή μόδας. Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Αφού οι γονείς μου ήταν συντηρητικοί κι ο μπαμπάς έλεγε ότι δεν είμαι δα κι ωραία για να διαφημίζομαι, τουλάχιστον έχω το τάλαντο να γράφω. , μπορεί να πάω να μάθω πως «γράφουν» για την μόδα. Γιατί, ναι, πλέον θα το μαθαίνουμε κι αυτό!
υ.γ: credits στον Φάνη που μου θύμισε ότι έχω μπλογκ..!