Για το 2014 που πλησιάζει...

ας γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Κα(υ)λύτεροι άνθρωποι.

Πως;

Αδιαφορώντας.

Μούβις.

Σας πρόλαβα;

Μπορεί και ναι μπορεί και όχι. Αυτές τις άχαρες χριστουγεννιάτικες μέρες, που κάποτε ήταν οι αγαπημένες μου, είδα ταινιούλες.

1. Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη

εύχομαι να είχα τη διάθεση να αναλύσω κάθε πτυχή της.

Αν και μελαγχολική, η ωραιότερη ταινία που έχω δει φέτος το χειμώνα.

2. Ο Λύκος της Wall Street του Scorcese. Και λέω ποιου - αφενός  πάντα προσέχω σκηνοθέτη αφετέρου πήγα εξαιτίας του σκηνοθέτη μόνο που απογοητεύτηκα. 180' λεπτά απίστευτου βομβαρδισμού . 180' κούρασης και ψυχικής και σωματικής.

Φωτογραφία στο Google.

Τυχαία αναγνώσματα.

Ξεκινώντας να γράψω για κιθάρες στα Εξάρχεια, κιθαρίστες και όμορφες γωνιές, χαριτωμένα εναλλακτικά ζευγάρια με εναλλακτική αγάπη και περισσό θαυμασμό εκ μέρους μου, μελαγχολικούς συγγραφείς και για ένα μαγαζί, το ποδήλατο, στην όμορφα άσχημη πλατεία Εξαρχείων, στα φοιτητικά περάσματα και σε σακούλες από το monster κάτι με συνθήματα, έπεσα πάνω στη σελίδα 43.
Τελευταία ασχολία να διαβάζω το βράδυ, δύσκολα με παίρνει ο ύπνος-εδώ γελάμε καθώς δεν υπάρχει άτομο που αν αφήσεις μόνο του πάνω από ένα λεπτό σε απαλή μεριά, θα κοιμηθεί γρηγορότερα.
Είμαι κι απ τα άτομα που πιστεύουν στο τυχαίο. Το αγαπούν, το θέλουν στη ζωή τους γιατί πιστεύουν ότι η ζωή είναι μικρή και περικλείεται από γεγονότα που σε σημαδεύουν. Τα άτομα μετρούν λίγο, είναι οι εμπειρίες. Ακόμα και το σουβλάκι που θα φας είναι εμπειρία. Και λοιπόν διάβαζα και δε βαριέμαι, νομίζω- θα δείξει, καθόλου να γράψω αυτό που διάβαζα.
Πως όμως να καθορίσει κανείς την αξία ενός συναισθήματος; Τι έδινε αξία στο συναίσθημά του; Το γεγονός ακριβώς ότι έμενε για χάρη της. Μπορώ να πω: αγαπάω αρκετά  τον τάδε φίλο μου για να του θυσιάσω το δείνα ποσό χρημάτων - δεν μπορώ να το πω στ' αλήθεια παρά μόνο αν το χω κιόλας κάνει.
Μπορώ να πω: αγαπάω αρκετά τη μητέρα μου ώστε να μείνω αν έχω ήδη μείνει κοντά της. Δεν μπορώ να καθορίσω την αξία αυτής της αφοσίωσης, παρά μόνο αν έχω κάνει μια πράξη που να την επικυρώνει και να την προσδιορίζει. Καθώς, όμως, εγώ ζητάω απ'αυτή την αφοσίωση να δικαιολογήσει την πράξη μου παρασύρομαι σ'ένα φαύλο κύκλο
Το συναίσθημα οικοδομείται από τις πράξεις μας.
Άλλωστε ο Αντρέ Ζιντ είπε, πολύ σωστά, πως ένα συναίσθημα που υποκρινόμαστε ή ένα συναίσθημα που ζούμε σαν βίωμα είναι δύο πράγματα σχεδόν αδιαχώριστα: το ν'αποφασίσω πως αγαπάω τη μητέρα μου μένοντας κοντά της ή να παίξω θέατρο μ αποτέλεσμα να φαίνεται πως μένω για τη μητέρα μου, είναι λιγάκι το ίδιο πράγμα. Μ' άλλα λόγια: το συναίσθημα οικοδομείται με τις πράξεις που κάνουμε άρα δε μπορώ να το συμβουλευθώ και να το χρησιμοποιήσω σαν οδηγό. Αυτό σημαίνει πως δε μπορώ ούτε να αναζητήσω μέσα μου την αυθεντική διάθεση που θα με σπρώξει να δράσω, ούτε και να ζητήσω από μιαν έτοιμη ηθική έννοιες που θα μου επιτρέψουν να δράσω.

Μέρι Κρίστμας σε κάδρα.

δεν έχω πολύ όρεξη για κουβεντούλα όπως καταλαβαίνετε.

Άντε, καλά Χριστούγεννα.

Σας είπα...

θα γράφω πολλά.
χθες όμως ονειρεύτηκα, ζήτησα κι ας μείνει μόνο στο όνειρο, έδιωξα όλες μου τις ανασφάλειες και ονειρεύτηκα πως είμαι ψηλά
πως κανείς δεν εκμεταλλεύεται τα συναισθήματά μου και σήμερα δεν ήταν τόσο βαρύ το ξύπνημα.

Σήμερα, θα ζητήσουμε χάρη από τον Αϊ Βασίλη!

Και ξανά.

γυρίζεις σ'αυτή τη γαμημένη φάση που ξυπνάς και δε θες να σηκωθείς απ'το κρεβάτι. Νιώθεις μια ανίκητη δύναμη να τραβάει το κεφάλι σου κάτω από το ζεστό, απ'τους εφιάλτες, μαξιλάρι. Για ακόμη μια φορά ψάχνεις να κλείσεις λίγη ώρα το κινητό αλλά σκέφτεσαι ότι είναι το μοναδικό που θα σε ξυπνήσει το πρωί γιατί είσαι και αναίσθητη και δεν ακούς καλά. Φοβάσαι μην πάθεις τα ίδια, φοβάσαι πάλι ενώ τις προάλλες διάβαζες ότι αν είσαι καλός με τους άλλους, θα είναι και οι άλλοι καλοί με σένα. Φοβάσαι να ξυπνήσεις, φοβάσαι να διαβάσεις κάτι παλιό, φοβάσαι να θυμηθείς και καταπίνεις πάλι αυτό το μαγικό χαπάκι αμνησίας που σε κάνει να μη ζεις το χθες. Να μη θυμάσαι αγγίγματα, να μη θυμάσαι πρόσωπα ή καταστάσεις αν δε τα ζεις, μόνο μουσικά ακούσματα. 
Για ακόμη μια φορά λες θα είμαι σκληρή. Έρχονται στη δουλειά και σου παίρνουν τη θέση, με μέσο όλα. Σου λένε να περιμένεις να έρθει η σειρά σου ενώ βλέπεις,διαβάζεις, καταλαβαίνεις, δουλεύεις. Δικαιοσύνη μηδέν.
Δίνεσαι ολόκληρη, νιώθεις ενώ δεν ένιωθες, αφήνεσαι ενώ δεν αφηνόσουν, ονειρεύεσαι κάνοντας ό,τι ομορφότερο και παίρνεις τ'αρχίδια σου.
Δεν υπάρχει λοιπόν. Δεν υπάρχει όνειρο, δεν υπάρχουν πρίγκιπες παρά γαμημένοι φλώροι που αν μείνεις μαζί τους περνάς όμορφα και μπορεί και να τους ερωτευτείς στο τέλος. Υπάρχει επίσης μια σχέση που έγινε μια φορά στη ζωή σου και ήταν τόσο τέλεια για να ξαναγίνει. Και από κει και πέρα υπάρχουν οι ανόητοι τροβαδούροι της αγάπης που θέλουν να σου προκαλούν, τώρα τι μη με ρωτήσεις, έκαστος στο είδος του και άσε που πρέπει να το ζήσω κιόλας για να σου πω.
Μέσα σ'αυτή τη σαπίλα είναι και ο χρόνος που τρέχει αμείλικτα κι εσύ τον φοβάσαι πολύ. Ίσως τελικά αυτό που φοβάσαι περισσότερο, Αμελί, είναι ο χρόνος.
 Η σιγουριά δεν είναι για μένα. Ο Χρόνος όμως είναι ο χειρότερος εκδικητής όλων.
Οι μέρες δεν είναι πια για μένα. Ανυπομονώ να περνούν μέχρι πάλι να κλείσουν όλα.
Δεν είναι σαν τις πληγές. Αν κλείσουν μετά, μετά το άνοιγμα θα είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Κατάλαβες εαυτέ; Αυτά θα χεις να διαβάζεις...μόνο λίγες σκέψεις αρκούν για παρελθόν. Ακόμα και το χθες, ακόμα και ένα λεπτό του είναι μακρινό. Μακρινό σημάδι στο παρελθόν.
Μάθε να ζεις το τώρα. Και είναι τόσο ωραίο.
Όταν δυο άνθρωποι ζουν το τώρα, σκέψου δυο τώρα σε μια μέρα, σε μια ώρα. Θα είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι.

αυτά.
θα επανέλθω.
έχω κλεισίματα άλλωστε.θα παίξει μπλόγκινγκ το σ-κ. :)

.

Αντίο.

Αυτός ο κόσμος δε θ'αλλάξει ποτέ.