Σήμερα λέει ή χθες το ξημέρωμα, κάπου ανάμεσα στον ύπνο μου τελοσπάντων, βρισκόμουν σε μία αίθουσα ζωγραφικής στην Καλών τεχνών, γνώριμη αίθουσα που καμιά φορά μας βάζουν να κάνουμε μάθημα εμείς οι θεωρητικοί. Εκεί λοιπόν, μου είχαν δώσει ένα πορτραίτο και έπρεπε να το "γεμίσω" με χρώμα προσεκτικά, να μη μου ξεφύγει καμία άκρη. Άργησα να ξεκινήσω ενώ παράλληλα αγχωνόμουν ότι δε θα προλάβω να το τελειοποιήσω και είπα στη διπλανή μου:
- Δε μπορώ να πιάσω το μολύβι, μου φαίνεται τόσο δύσκολο να τελειοποιήσω κάτι
- Προσπάθησε. Να στο κάνω εγώ; Είναι τόσο εύκολο!
Έπειτα άρπαξα το μολύβι και γέμισα όσο πρόλαβα μόνη μου και κράτησα και το καδράκι να το θυμάμαι. Αποφάσισα να τελειοποιώ από δω και πέρα μόνη μου κάθε έργο.
Στον ύπνο μου, βλέπω τις πιο αληθινές καταστάσεις.
Μετά ήρθε κάποιος με μακρύ παλτό να με πάρει. Με περίμενε αρκετή ώρα να τελειώσω το μάθημα. Μ'έπιασε απ'το χέρι και μου είπε πως έστω κι έτσι το "έργο είναι αρκετά ωραίο". Χαμογέλασα και μετά πρέπει να με πήρε στ'αλήθεια ο ύπνος, έχοντας αυτό τον ήχο στ' αυτιά μου.
2 σχόλια:
τι μοναδικό μπλογκ! είναι απίστευτο,έχεις τρομερό στυλ και γαμάτη μουσική και μπαζίνγκα και ωραία φράση με κόκκινα γράμματα να περνάει πάνω απ τα ποστ.. μπράβο :)
κορίτσι που θες πολλά, σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου (σουπεργαμάουα) λόγια. Να περνάς λοιπόν. Καλώς όρισες.
Δημοσίευση σχολίου