Το λίγο των ανθρώπων

Χωρίς δεύτερη σκέψη, όταν ένιωσα αυτό το τσίμπημα πριν από λίγο, άφησα για ακόμα μια φορά το βιβλίο που είχα για την εξεταστική στην άκρη και ένιωσα την επιθυμία να μιλήσω για όλα αυτά που πέρασαν από το μυαλό μου. Όλα αυτά λοιπόν συνοψίστηκαν στον τίτλο. Για μια στιγμή, σκέφτηκα πόσο λίγοι είμαστε όταν τσακωνόμαστε με φίλους μας, πόσο λίγοι είμαστε όταν δε παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσο λίγοι είμαστε όταν δε μπορούμε να κάνουμε μία σχέση η οποία να στηρίζεται στην εμπιστοσύνη και την αγάπη χωρίς να βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από αυτά τα δύο.

Και κυρίως το τελευταίο. Όχι επειδή το blog μου είναι τέτοιου περιεχομένου αλλά επειδή θεωρώ πως να το να βρίσκεις τον άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζεις σχεδόν σε όλα, αγαπάς όσο τον εαυτό σου και θα θυσίαζες τα πάντα γι'αυτόν είναι το πιο ψηλό σκαλοπάτι που έχεις ανέβει στη ζωή. Και ειδικά όταν η ζωή μας έχει γίνει έτσι όπως τη βλέπουμε να περνάει τώρα, σαν ταινία που δε μπορούμε να πατήσουμε το pause γιατί ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από τη σκέψη μας. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται γύρω μου, δεν υπάρχει κάνενα ζευγάρι που να έχει δημιουργηθεί καθαρά από αγάπη, δεν υπάρχει καμία φίλη μου που να είναι ερωτευμένη με αυτόν που έχει δίπλα της απόλυτα και κανένας φίλος μου που θαυμάζει εξίσου αυτήν που έχει επιλέξει να τον συντροφεύει. Αντίστοιχα, σε γνωριμίες που κάνω, δε βλέπω πουθενά την εμπιστοσύνη. Παντού υπάρχει ένα κέρατο, ένας εγωισμός, μία ιδιοτέλεια, ένα βόλεμα που έχει να κάνει είτε με οικονομικούς λόγους είτε με αυτό που ονομάζω εγώ "βολευτικούς" λόγους. Υπάρχουν βέβαια ερωτευμένοι που δεν είχαν την ανταπόκριση ή που όταν την είχαν δε την εκμεταλλεύτηκαν αλλά κι αυτοί, όταν δε τη βρίσκουν, αφιερώνονται σε άλλα άτομα τα οποία προφανώς δε τους γεμίζουν αλλά παραμυθιάζονται έστω οι ίδιοι ότι έχουν κάτι καλό δίπλα τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους. Γι' αυτό και οι άνθρωποι καμιά φορά γινόμαστε λίγοι, πολύ λίγοι μπροστά στα μάτια των άλλων. Γι αυτό και έχω αποφασίσει πως το να είσαι μόνος σου αλλά να ξέρεις γιατί θες να είσαι μόνος σου είναι πολύ καλύτερο από το να είσαι σε ημίμετρες καταστάσεις ή με ανθρώπους που τελικά ποτέ δε θα σε καταλάβουν.

Αν βρεις αυτόν που θα σε καταλαβαίνει, μην τον αφήσεις.

Αν βρεις αυτόν που θα σε κάνει να είσαι ο εαυτός σου και να μοιράζεσαι γέλια, κλάματα, ρεψίματα, προβληματισμούς, σαββατοκύριακα, αργίες, μαλακίες, φαγητό, όμορφα νανάκια, φούτερ, αγκαλιές και πολλά άλλα, μείνε μαζί του και προσπάθησε να τον κρατήσεις γιατί σου είπα, ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα απ' όσο νομίζεις...