Μικρές δόσεις...

έτσι για να θυμάσαι την ύπαρξη του άλλου. Για να σκέφτεσαι λίγο παραπάνω τα βράδια πριν κοιμηθείς. Κι έτσι όπως θα σε παίρνει γλυκά ο ύπνος να σκέφτεσαι το τελευταίο βράδυ που κοιμήθηκες στην αγκαλιά του. Το ξέρεις πως κι αυτό είναι ελευθερία; Για μένα είναι. Η ηλικία μου, μου θυμίζει πόσο ελεύθερη είμαι όταν ουσιαστικά το σκάω για να βρεθώ στην αγκαλιά σου. Ορίζεις αλλιώς τη δική σου. Γιατί είσαι διαφορετικός. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ποτέ δε θα μπορέσω να σου μιλήσω από κοντά όπως θα θελα, γιατί ποτέ δε μου έχεις εκφράσει τίποτα. Θα μπορώ όμως να στα γράφω όπως κάνω καιρό τώρα. Ελευθερία δεν είναι κι αυτό;

                                                     Α.

Monk by the Sea Caspar David Friedrich

Για κακεντρεχείς αναγνώστες, απόσπασμα.

Master

Συνήθως γράφω για ταινίες που μου αρέσουν.

Αυτή τη φορά αναφέρομαι σε μία ταινία που δε κατάλαβα.

Ζητώ συγγνώμη.

Μου άρεσε αλλά δεν κατάλαβα γιατί.

Ας μου εξηγήσετε.

Και...κλακ

Και κάπως έτσι.
Κάπως έτσι τελείωσαν όλα.
Ένα ωραίο κλακ, ένα "ξενέρωσα".
Ξέρεις πόσα χρόνια πίσω; 
Ξέρεις πόσες εικόνες; 
Θέλω να βρεθώ στο μηδέν
Για να ξαναρχίσω
Να ξαναζήσω
Κι αν τίποτα δε με επηρεάζει, μόνο τότε θα μπορέσω να ξαναζήσω.

Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε, βλεπόμαστε, φιλιόμαστε, αγαπιόμαστε

σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε.

Θυμάμαι τότε που άκουγα έντεχνα.

Θυμάμαι τότε που δεν ήξερα ότι στο Κολωνάκι έχει νυχτερινά μαγαζιά.

Θυμάμαι τότε που πήγαινα 3 φορές την βδομάδα σινεμά και έτρωγα πολλά μακ νάγκετς.

Το τραγούδι δεν έχει καμία σχέση με αυτά που θυμάμαι.

Κι όμως θυμάμαι που το άκουγα κι αυτό στο Mp3 μου για να π'αω σχολή.

Περπατώντας...

...πρωί στο Γκάζι, μόνη μου ανάμεσα σε κηπουρούς που καθάριζαν με το μεγάλο μηχάνημα το γκαζόν γύρω από το μετρό, σε παιδιά με μοϊκάνες που έκαναν κοπάνα, σε έγχρωμους με κάθε έννοια ανθρώπους, σε γυναίκες με ρούχα γραφείου φορεμένα με ανεπανάληπτο τρόπο, σε πεινασμένους σκύλους που ξαφνικά φάνηκε πόσο πολλοί είναι αφού το Γκάζι δεν είχε κόσμο.

  Κάτι τέτοιες ώρες, η απίστευτη αυτή ηρεμία, κάπου γύρω στις 8.30 το πρωί σε κάνει να σκέφτεσαι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Στην τσάντα σου έχεις οδοντόβουρτσα, υγρό φακών επαφής και πιτζάμες- όλα τα απαραίτητα για να ταξιδέψεις. Έχεις κοιμηθεί εκτός σπιτιού , μέσα σε ένα τεράστιο πάπλωμα και είσαι γεμάτη από χρόνο υπολειπόμενης μπαταρίας.

  Παίρνω λοιπόν τον καφέ μου, ζεσταίνοντας τα χέρια μου που είχαν κοκαλώσει από το κρύο, και πιάνω μια γωνιά σε ένα καφέ που έβλεπε στην πλατεία, στον Κεραμεικό. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω και κάθε λεπτομέρεια μένει φωτογραφικά στο μυαλό μου. Αναπνέω την ηρεμία και τον καθαρό αέρα που έχει ένα τέτοιο πρωινό καθώς απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Στο κινητό μου δεν έχω καμία κλήση, δεν έχω να δώσω λόγο πουθενά και ξέρω ότι κανείς δεν πρέπει να έχει σηκωθεί από το κρεβάτι του για να με σκέφτεται. Μέχρι να πέσει το πρώτο κίτρινο φυλλαράκι στο τραπέζι μου, ένιωθα πως κανείς δε μπορεί να χαλάσει αυτή την ηρεμία. Είμαι ελεύθερη. Πρώτη φορά νιώθω τόσο ελεύθερη. Πρώτη φορά δε κάνω βιαστικές κινήσεις. πρώτη φορά σκέφτομαι λογικά και περπατάω χωρίς να φοβάμαι. Γιατί δεν υπάρχει κανείς που αν πάθω κάτι, θα πάθει κάτι κι αυτός.

  Συνεχίζοντας με τα ακουστικά στ' αυτιά μου, πάω προς τη στάση του λεωφορείου. Περνάει και μέσα σε 7 λεπτά, παρόλο που σιχαίνομαι το 7, φτάνω στην Καλών τεχνών. Απολαμβάνω τους ανθρώπους που σου λένε σεμνά γεια, που φοράνε όμορφα φθαρμένα ρούχα, που είναι πρόσχαροι, που κάθεται ο καθένας μόνος του σε ένα γραφείο γραμμικού σχεδίου τεράστιο αλλά είναι σα να είναι όλοι μαζί, που αναλύουν και προτείνουν ουσιαστικές λύσεις όταν τίθεται μια απορία, που καθετί πάνω τους κρύβει κάτι. Απολαμβάνω το μάθημα υψηλού επιπέδου, μάθημα φιλοσοφίας και θεωρίας της τέχνης με προβληματισμούς, έννοιες και συνειρμούς δικούς μου.

  Με χαμόγελο, επιστρέφω σπίτι και είναι στ' αλήθεια από τις πιο μελαγχολικά όμορφες μέρες μου.

Τα παπούτσια του Van Gogh για τον Heidegger

     Η έννοια του φθαρμένου και της φθαρμένης ψυχής. Κάτι εμφανώς κατεστραμμένο που όμως αποτελεί έργο τέχνης. Στη μελέτη του ο Heidegger, παρατηρεί πως μέσα από ένα ζευγάρι παπούτσια χωριάτισσας, το ίδιο το έργο τέχνης μας αποκαλύπτει την αλήθεια. Τα παπούτσια παύουν να αντιμετωπίζονται ως όργανο και αναδεικνύονται σε έργο τέχνης υψηλής αισθητικής αξίας. Εμείς, ως αποδέκτες, καλούμαστε να αγγίξουμε το συναίσθημα με τον δικό μας τρόπο, να συλλάβουμε το οργανοειδές του οργάνου. Όσο το αντιμετωπίζουμε ως ένα ζευγάρι παπούτσια αποτελεί χρηστικό αντικείμενο. Αν ξεπεράσουμε όμως τα όρια της χρησιμότητας του αντικειμένου, παύει να αποτελεί απλώς ένα όργανο. Μπορεί να αποτελεί τη φθαρμένη μας ψυχή, να απηχεί ένα χωρισμό, έναν επώδυνο τοκετό, ένα χαμό που άφησε πίσω του πληγές που ξεχείλωσαν και άνοιξαν τρύπες στη ψυχή μας.

  Στα σχόλια του H. εμπεριέχεται σαφώς και η θεωρία του όλου κατά ψυχολογία Gestalt. Το έργο πρέπει να το δεις ως όλο αλλά ακόμα και το μέρος αν το δούμε ως μέρος ενός ολικού έργου, αποπνέεται η έννοια του όλου. Το θραύσμα, το φθαρμένο ζευγάρι στέκεται ως έργο τέχνης.

  Το εκτενές σχόλιο του Heidegger, αρχή προβληματισμού και συζήτησης. Τα φθαρμένα παπούτσια και η φθαρμένη ψυχή. Ακόμα και τα φθαρμένα μπορούν να δημιουργήσουν. Μην υποτιμάς ποτέ λοιπόν τις φθαρμένες και κουρασμένες ψυχές. Δε ξέρεις ποτέ που μπορούν να φτάσουν. Που μπορούν και όχι που μπορεί.

The existance of Perfect

*instagram@by A.L@art

Φαντάσου τη ζωή σου σαν ένα μεγάλο κουβάρι.

Μέσα σ'αυτό το κουβάρι σκέψου πως κρύβονται τόσο δα μικρά γραμματάκια που ανάλογα με το πως θα τα ενώσεις θα σχηματίσεις διαφορετικά ονόματα και αν περιπλέξεις ακόμη και τα ονόματα θα τα συσχετίσεις και τελικά οι σχέσεις θα δημιουργήσουν τις λεγόμενες καταστάσεις.

Η ζωή στην οποία έχουμε έρθει, είναι μοναδική ευκαιρία. Εμείς αυτή την ευκαιρία την ευτελίζουμε και αναλωνόμαστε σε μικρές καταστάσεις από τις οποίες δε μπορούμε να ξεφύγουμε. Η ζωή όμως, από μόνη της, δεν έχει οργανώσει τον χώρο και τον χρόνο σωστά. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα λάθος άτομα, στο λάθος χρόνο και καμιά φορά με το λάθος τρόπο γιατί αν δεν πρόκειται για κάποιο παραμύθι, θεωρούμε ότι είναι κάτι συνηθισμένο. Έτσι, χάνουμε την ουσία του άλλου, τη μία και μοναδική αυθύπαρκτη ουσία που κρύβει ο καθένας στο κουβάρι του και χρειάζεται την ιδανική βελόνα για να ξετυλίξεις. Αν δε τα καταφέρεις δε συμβαίνει τίποτα παραπάνω από ένα λάθος κάρμα. 

Δεν υπάρχει τελειότητα, έτσι μας αρέσει να λέμε όταν δεν περνάμε καλά. Μας αρέσει να τρεφόμαστε με άρρωστες καταστάσεις και να θεωρούμε την παθολογική ζήλεια που έχουμε υποστεί από κάποιον ή τα νεύρα ως μία κατάσταση νοσηρή μεν, που δεν αποκλείεται δε. Μας αρέσει να συνδέουμε τον έρωτα ή την αγάπη, αναλόγως τι μας φαίνεται πιο οικείο να λέμε ότι αισθανόμαστε, με έντονες καταστάσεις και να δινόμαστε σε έντονες στιγμές. Είναι επειδή δε πιστεύουμε στην τελειότητα...μέχρι να την βρούμε. Όταν τη βρούμε όμως μας φαίνεται τόσο απίστευτο να έχει συμβεί που την κλωτσάμε. Ή είναι και το άλλο που μας έχουν ρουφήξει όλη την ενέργεια που νιώθουμε ότι δεν έχουμε να δώσουμε. Όμως η σχέση, είναι σχέση όταν δίνεις και παίρνεις κι όχι μόνο όταν παίρνεις ακόμα κι αυτά που παίρνεις κάποια στιγμή θα τα ανταποδώσεις στο πολλαπλάσιο. Χάνουμε έτσι τέλειες στιγμές. 

Κι αυτή η έννοια της τελειότητας; 

Κι αυτό που θεωρείς ότι ο άλλος μαντεύει τις σκέψεις σου κι ότι αποκλείεται να είναι αληθινός;

Βαρέθηκα να κάνω τη ζωή μου ένα κουβάρι.

Βαρέθηκα να αναλώνομαι πάλι σε σκέψεις αφού τελικά τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από τις πράξεις.

Κουράστηκα να ψάχνω αν θα με ψάξουν γιατί πλέον το κάνουν αρκετά άτομα.

Θέλω την ηρεμία που θα με κάνει να δω την τελειότητα.

Γιατί τελικά το τέλειο υπάρχει. Και είναι τέλειο όταν μπορείς να το ζήσεις, να το αρπάξεις και να μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό.

Αν...

 ...αν δεν είχα δει την ταινία θα είχα χάσει ένα τεράστιο κομμάτι σκέψης. Κι όμως, αφορμή με τον Παπακαλιάτη, αυτόν που πολλοί θεωρούν έναν αμόρφωτο  ομοφυλόφιλο ατάλαντο σκηνοθέτη που λέει όλη την ώρα τη λέξη "σ'αγαπώ" στις σειρές του και υποδύεται όλους τους ρόλους με τον ίδιο τρόπο, σκέφτηκα δεύτερη φορά κάποια πράγματα. Αρχικά, οι σκέψεις μου.

- Με έναν άνθρωπο ταιριάζουμε σε αυτή τη ζωή, έναν άνθρωπο θα συναντήσουμε στη ζωή μας που θα μας συνταράξει και πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε κάθε περίπτωση να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μαζί του και να ανεχτούμε ακόμα και την προδοσία. Όντως;

- Αξίζει να αφήσουμε ένα καλύτερο μέλλον ή κάτι που θεωρούμε καλύτερο μέλλον επειδή εκεί πίσω κάποιος μας αγαπάει. Όντως;

- Πάντα στη ζωή υπάρχουν δύο όψεις. Σκέφτεσαι καμιά φορά τι θα γινόταν αν τη συγκεκριμένη στιγμή, το συγκεκριμένο δευτερόλεπτο της ζωής σου είχε γίνει κάτι διαφορετικό; Πως θα ήταν η εξέλιξη ολόκληρης της ζωής σου μόνο και μόνο επειδή έπεσες τυχαία πάνω σε έναν άνθρωπο;

- Τα λεφτά παίζουν ρόλο στην εποχή μας. Παίζουν;

- Αν είναι να γίνει κάτι στη ζωή, θα γίνει. ΑΝ είναι γραμμένο να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, θα τον γνωρίσεις, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. 

- Το κάρμα σου. Υπάρχει; Υπάρχει.

 Κι αν μπορούσες να ζεις καλύτερα; Πιο ήρεμα με κάποιον άλλο; Μένεις με κάποιον που μπορεί ακόμα και να σε χτυπήσει ή να σε κερατώσει επειδή θεωρείς ότι είναι ο άνθρωπος της ζωής σου;

''Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.''

Γι' αυτό πρέπει να το ζεις. Για να μη θάψεις κι εσύ τις επιθυμίες σου.

Η κριτική

  Εύστοχη αντιληπτικότητα της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία σήμερα με ελάχιστη essence χιούμορ και ικανοποιητική η ηθοποιία των πρωταγωνιστών. Η ταινία ξεκινά με το ρολόι Κυρρήστου στην πλάκα- ρολόι των Αέρηδων, αγαπημένο μου προορισμό χρόνια τώρα και εκτυλίσσεται γύρω από νεοκλασικά της Πλάκας και του κέντρου της Αθήνας ενώ η κάμερα παίζει με διαφορετικούς χρωματισμούς και εφέ ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, στα σέπια και στο ζωντανό φωτισμό για να δείξει δύο παράλληλα επίπεδα. Ο χορός του έρωτα όπως θα τον αποκαλούσα και το αμάξι-αντίκα της πρωταγωνίστριας θυμίζει το κλασικό αντικέ αμάξι των ταινιών του Woody Allen με την ίδια μάλιστα απομάκρυνση από την κάμερα, αργά και με σιγά σιγά θόλωμα της εικόνας από τα αέρια των καυσίμων. Η περιστροφή της κάμερας γύρω από Ακρόπολη και Αθήνα γενικότερα ίσως προλάβει την επόμενη ταινία του W.A. Τέλος, η σκηνή με το φορτηγό και τη νεκρή πρωταγωνίστρια θυμίζει κάτι από το One Day. 

  Η έννοια του τυχαίου αγγίζεται έντονα σε αυτή την ταινία. Η έννοια που περιγράφεται και στον τίτλο "Αν". Τι θα γινόταν αν; Και ο θεατής με τη σειρά του θέτει τους δικούς του προβληματισμούς σχετικά με δικά του προσωπικά θέματα. Ιδιαίτερα συγκινητική είναι η φιλική συμμετοχή των ηθοποιών Μάρω Κοντού και Γιώργο Κωνσταντίνου που πλαισιώνουν και ανοίγουν την ταινία με προσφωνήσεις σα να δείχνουν τι έγινε μετά από την επιτυχημένη ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60 "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα".

  Το τραγούδι wildest moments και in the light τυλίγουν ατμοσφαιρικά τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας των θεατών ενώ τα έντονα και κοντινά πλάνα τη στιγμή του χαμού της πρωταγωνίστριας δημιουργούν έντονη συγκίνηση. Η λήψη της απόφασης συνοδεύεται με τον χαμό της κοπέλας, ωστόσο ο θεατής έχει καταλάβει ότι τελικά θα επέστρεφε στον άνθρωπο της ζωής της.

  Αγνοώ επιδεικτικά αυτούς που σχολιάζουν το φαινόμενο Παπακαλιάτη και λάτρεψα την ταινία και τους προβληματισμούς της και θα μπορούσα να γράψω κι άλλα αν δεν είχα να γράψω και μια εργασία.

  Κάτι τελευταίο, λόγια από το "Λόγου χάριν" του Χρόνη Μίσσιου, εμβόλιμα μέσα στην ταινία δε σε αφήνουν, αλήθεια, χωρίς τροφή για σκέψη μετά την ταινία.

Απόσπασμα,

Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…

Γι' αυτό ζήσε. Όσο και όσα μπορείς.

In the light...

Tell me

Would you want to kiss me ?