Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ένα όχι


ήμουν σίγουρη πως ήσουν κάπου εδώ μέσα. Πως με διάβαζες ίσως ή περίμενες κάτι. Ήξερα πως δε μπορούσα να σε πάρω και κρατιόμουν, πρώτη φορά ένιωσα να θέλω να κρατηθώ τόσο πολύ. Φανταζόμουν από την άλλη θλιμμένες εικόνες με ουϊσκι και αποτσίγαρα δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο ή εκείνο το μπετό, το στρογγυλό, που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σήμαινε για σένα. Κάλυπτε μάλλον τις ώρες της μοναξιάς που ένιωθες από την απουσία μου. Αν την μάζευες σε ώρες θα έβλεπες πόσο μακριά είχε πάει ο ένας από τον άλλο. Ήταν κι αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι κάτι μπορεί να σου συμβαίνει που δε με άφηνε να ηρεμήσω και να γείρω στο κρεβάτι, κουρασμένη από το τρέξιμο της μέρας. Η εικόνα πάλι, μέσα στο τρέξιμο για άλλα πράγματα, μιας σακούλας με ψώνια στον ηλεκτρικό, μου θύμιζε την ματαιοδοξία μου και αηδίαζα όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου όσο σκεφτόμουν έστω κι αυτά που ξόδεψα και απέναντι μου ο άλλος ζητιάνευε και έξυνε με μανία τις πληγές του με δάχτυλα "στεγνά", ξέρεις... σαν αυτά που έχουν τόσα να σου δώσουν από συναισθήματα αλλά τους λείπει η ζωντάνια σαν κάποιος να τους τη ρούφηξε με το έτσι θέλω. Κι ήταν κι εκείνο το θλιμμένο βλέμμα κι εκείνο το "όχι" της βαριάς καρδιάς, σαν όποτε σ'έβλεπα να μην είχα δύναμη ούτε να σηκωθώ, σα να μου έβαζαν καρφιά στα πόδια και σα να μάθαινες από ένστικτο, κλασικά, τις σημαντικές μέρες της ζωής μου, τις μέρες που κάτι θα άλλαζε στη ζωή μου με κάθε τρόπο. Νιώθω τόσο μόνη. Τόσο ένοχη. Είμαι ένοχη. Παλιά δεν αισθανόμουν έτσι. Τώρα όμως μου πήρες τα όπλα που πολεμούσα. Θα περάσουν οι μέρες, ακόμα θα παίζει το ίδιο τραγούδι στο μπλογκ μου κι ας το έχω αλλάξει τόσες φορές με άλλο. Θα έχω βουτήξει σε θάλασσα πάνω από 30 φορές γιατί ετοίμαζα μεγάλες αποδράσεις. Υπολόγιζα χωρίς τον συναισθηματικό ξενοδόχο...
Ξέρω πως είσαι κοντά. Πάντοτε έκανες τις αποστάσεις να φαίνονται τόσο μικρές μπροστά σε όλα τα άλλα που είχες να μου δώσεις.
Φοβάμαι...
Είναι η λέξη που θέλω να μάθω ακόμα και να μην τη λέω.
Είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη ίσως επειδή είναι και τόσο αληθινή. 
Ξέρω πως είσαι χάλια. Ξέρω πως κάτι αγκαλιάζεις με δύναμη. Το Ξέρω. Όπως ξέρω κι ότι δεν είμαι εγώ. Αρκετά.

Αρκετά με το παραμύθι μου, Μελένια. Όνειρα γλυκά...


4 σχόλια:

!sweety! είπε...

Θα πω κάτι πολύ κλισέ αλλά και ταυτόχρονα πολύ αληθινό: όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τώρα τα πράγματα και όσο χάλια κι αν αισθάνεσαι ψυχολογικά, με τον καιρό όλα θα μοιάζουν πιο εύκολα, λιγότερο σημαντικά και δύσκολα απ' όσο μοιάζουν τώρα!
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι είναι μπροστά σου για να το γεμίσεις με όμορφες αναμνήσεις!
Μην το αφήσεις να φύγει ανακμετάλλευτο!
Εσύ χτίζεις το μέλλον και την καθημερινότητά σου!
Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!
Φιλιά & καλό απογευματάκι!

Ανώνυμος είπε...

ela pes mou tin alitheia.. gia mena to egrapses etsi???asteraki xaxaxaxaxaa

ρομπερτ είπε...

500 years ago someone said, that he would plant apple trees during the night, because he knows the world would end tomorrow.

Amelie είπε...

sweety, μακάρι να ήμουν τόσο αισιόδοξη όσο εσύ :) Φιλιά.

ρόμπερτ, it's the hope. The hope make us stronger...